Zastanawialiście się kiedyś (ten początek XD) co robi myszka kiedy nią nie gracie?
Myszki mają normalne życie po za byciem sterowaną. Niewiele myszek pamięta okres, kiedy twórca nią steruje. To jak zaniki pamięci. Kiedy mysz nie jest sterowana ma własną wolę. Myszki się nie rodzą, nie ma dzieci, po prostu są tworzone. Ale to nie znaczy, że mają taki charakter jaki wymyśli im twórca. Twórca może mieć pod sobą kilka myszek.
Związki, rodziny wytworzone przez twórcę, w większości przypadków poza sterowaniem, nie mają znaczenia. Myszy wtedy mają inne związki, jeśli w ogóle je mają.
Poruszają się po świecie po którym prowadził je twórca. Czyli typowe mapki do zbierania sera, chatki plemienne itd. Wystarczy, że pomyślą, że chcą się tam znaleźć, a się znajdą. Są nieśmiertelne, odradzają się po prostu w nowym miejscu, na ogół w chatce. Chatka nie jest związana z plemieniem i na ogół jedna chatka przysługuje na jedną mysz. Nie istnieją tu sąsiedzi, nie ma miast, jakichkolwiek szerszych obiektów. Przynajmniej w takim mniemaniu żyją myszki transformice.

To tyle o świecie na początek, będzie jeszcze w trakcie rozdziałów dokładniejszy opis.

Ana:
Nie posiada twórcy. Narodziła się po prostu w grze, jest jednym z błędów. Nie może chodzić, porusza się za pomocą chmurki, którą udostępniła jej Elisa. Myszki jej współczują, ale nie chcą z nią nawiązywać większych kontaktów, wszyscy uważają ją za upośledzoną.
Dziewczyna o wielkim umyśle. Twardo stąpa po ziemi (w sensie psychicznym), wszystko sobie tłumaczy pod względem pseudonaukowym. Lubi obserwować inne myszki i wymyślać różne historie. Ma talent do tworzenia opowiadań, nawet potrafi pisać (rzadka umiejętność) co wykorzystuje. Ma niskie poczucie wartości. Nieśmiała, często samotna, lubi towarzystwo.


Lena:
Od samego początku była królikiem, mimo, że twórca miał inne zdanie na ten temat, ona zawsze się przebierała na swoje.
Dziewczyna uparta, pełna nadziei, radosna, często bujająca w obłokach, pomocna, bezwzględna, samotniczka, z wielką wyobraźnią. Podąża własnymi ścieżkami. Stroni od towarzystwa. Lubi podziwiać zieleń, co nie zawsze jest jej dane. Świat transformice jest ograniczony i ona to czuje, ale nie szuka rozszerzenia. Woli czekać niż działać.


Kalik:
Nie posiada twórcy.
Odkrył jak można otworzyć przestrzeń poza ograniczonym światem transfomice. Wieczny podróżnik, odkrywca, filozof. Potrafi grać na kilku instrumentach (na tfm nie grają na instrumentach wcale), śpiewać i tworzyć sztukę. Otwarty umysł o wielu płaszczyznach. Wiele przeszedł w życiu, jednak mimo wszelkich niedogodności zawsze świetnie sobie radził. Uwielbia rozmawiać, ale także i milczeć. Jest szczery, bezpośredni, odważny, pewny siebie, nie boi się innych. Niekiedy odzywają się stare rany, wtedy znika ze świata i nikt go nie może znaleźć.


Elisa:
Dziewczyna, która nie wychyla się poza krąg. Spokojna, miła, pomocna. Czasami bywa wredna i marudna. Jako jedna z niewielu myszek potrafi malować. Bardzo lubi to zajęcie, jednak nie chwali się pracami. Maluje dla siebie. A jeśli maluje dla kogoś to często jako anonim. Nie ma ograniczonego umysłu i potrafi dostrzec w myszce coś pięknego. Nie zwraca uwagi na to jak myszka wygląda, lecz na to jaki ma charakter.


Nina:
Dziewczyna kochająca wolność. Niestety nie jest ona jej dawana na długo. Twórca kontroluje ją godzinami. Ona ma dla siebie tylko chwilę. Żywi wielką nienawiść do twórcy za to, że więzi jej wolę. Odznacza się sprytem i mądrością, co często wykorzystuje, by zwieść twórcę. Jest opanowana, spokojna, uległa i pomocna, nie przejdzie obojętnie obok potrzebującego. Bywa niekiedy chamska, ale to zależy od jej humoru i sytuacji. Nie boi się trudnych sytuacji, w każdej potrafi sobie poradzić. Często pomaga jej spryt, dzięki czemu szybko rozwiązuje problem.

Aniu:
Nieśmiała dziewczyna do nowopoznanych myszek. Na ogół milczy w towarzystwie obcych. Jak już kogoś pozna to jest bardzo rozmowna. Chowa sekrety (kilka osób zwierza jej się, a ona nic nikomu innemu o tym nie mówi). Jeśli ktoś ją zdenerwuje bywa wybuchowa i jest niecierpliwa. Uwielbia się przebierać, patrzy co aktualnie noszą myszki. Podąża za modą. Kocha podróżować i pisać opowiadania. Jest ciekawa kim jest jej twórca, a także nie chce wiedzieć. Uwielbia styl jej twórcy. Ma za złe, że twórca czasami ją wzywa w nocy, a także czasami jest zła o długi czas jej wezwania.

Shes
Uwielbia wilki. Spotkała jednego na pewnej mapie i od razu się nimi zainteresowała. Uwielbia je obserwować, choć niewiele można ich spotkać w świecie Transformice. Lubi swojego twórcę, ale on spędza z nią mało czasu. Za to może spotykać się z przyjaciółmi, opowiadać im różne historie. Mimo spotykania się ze znajomymi często czuje się osamotniona. Lubi malować, choć nie ma jakiegoś rewelacyjnego talentu. Jest nieśmiała w stosunku do innych, ale potrafi być odważna jeśli wymaga tego sytuacja.

Sweetie
Niekiedy bywa agresywna, nie panuje nad swoimi emocjami. W niektórych momentach traci pewność siebie. Mimo swoich wad lubi pomagać i jest pracowita. Jej cierpliwość ma swoje granice, większość widzi kiedy i jak to się kończy. Kocha twórcę i uwielbia kiedy razem z nim zbiera serki na mapach. Natomiast smutno jej, kiedy twórca długo do niej nie przychodzi. Akurat twórca spędza z nią mało czasu, więc trochę się ukrywa, trochę popłacze.

Chest
Jest wredną myszką, ale gdy ktoś potrzebuje pomocy, zawsze pomaga. Z wierzchu wydaje się niezbyt przyjazna, jednak przy bliższym poznaniu to się zmienia. Uwielbia ona wszystko co wiąże się z żywiołami (woda, ogień, wiatr, ziemia). Jest jedną z niewielu myszek, która zbiera pamiątki.

Grydek
Uwielbia szybkość i adrenalinę. Często ściga się z innymi myszkami. Co jakiś czas bierze udział w wyścigach dość często organizowanych w świecie Transformice. Dobrze czuje się tylko podczas biegu, na ogół nie jest taki pewny siebie. Prócz szybkości i sprawności cechuje się jeszcze mądrością. Bywa nieprzyjemny, ale to tylko w kryzysowych sytuacjach.

Uwaga!
Myszy, które nie posiadają twórcy umierają.

Su
Su jest otwarta dla wszystkich myszek. Kocha wolność. Ma trochę za złe, że twórca zabiera ją od przyjaciół dla biegania po mapach. Jest bardzo miła, pomocna i potrafi rozwiązać każdy problem. Chętnie pomaga przyjaciołom. Styl jej twórcy nie jest wg niej zły, ale Su woli swój własny. Nigdy nie rozstaje się z jej ulubioną kokardką na ogon, kwiatem hibiskusa i różowym krawacikiem. Bardzo jest przywiązana do swoich przyjaciół.

Echo
Woli własne towarzystwo. Mało się odzywa, jedynie do swojej przyjaciółki. Wobec niej jest bardzo uczynna i miła. Pozostałych traktuje chłodno albo jak powietrze. Jest dziewczyną, która kocha leniuchować co też przekłada się na odzywanie Siudo innych – za leniwa by się odezwać.
Twórca rzadko ją wzywa. Ona zaś go lubi i podoba jej się styl, który on dla niej wymyślił.

Melania (w skrócie Mel)
Uśmiechnięta dziewczyna, która lubi zarażać innych swoim śmiechem. Stara się podchodzić do wszystkiego optymistycznie. W głębi serca jednak cierpi. Nie okazuje swoich uczuć, a zakrywa się uśmiechem. Zawsze pogodna na wierzchu i niepewna w środku.

Chuck
Chłopak, który zdołał nauczyć się widzieć poszczególną osobę wśród tłumu, świeci mu w innym kolorze. Potrafi poruszać się po specjalnych mapkach, na których na ogół są sterowane myszki. Dzięki temu pamięta niektóre chwile sterowania, choć nie zdarza się to zbyt często. Zapamiętuje zwłaszcza mapy eventowe. Nie ma jednak wtedy kontroli nad sobą. Uwielbia mapy eventowe i trenowanie swoich umiejętności.

Spiro
Lubi gdy twórca nią nie steruje. Uwielbia swoje rogi i muszkę (nigdzie się bez nich nie rusza). Jest jej smutno gdy jest sama. Kocha swoich przyjaciół (po przyjacielsku). Jest uprzejma i uczciwa, trochę nieufna. Bywa niekiedy strachliwa, wyćwiczyła w ten sposób uniki i chowanie się pod kołdrą.

Iyuuhi
Myszka chciwa, pragnie posiadać coraz więcej dóbr i nie przejawia szczególnych chęci do ich oddania. Z reguły jest wredna. Nie zależy jej na życiu innych, jak i o swoje nie dba szczególnie. Wszelkie uszczerbki na zdrowiu traktuje jako codzienność i twierdzi, że nie wymagają szczególnej uwagi. Często traci wątek rozmowy i przez to mówi niestworzone historie, nie potrafi panować nad emocjami. Szybko się denerwuje, a najbardziej widoczną cechą w charakterze jest cynizm i ironia.
Nie należy do przesadnych altruistów. Nie potrafi pojąć logiki poświęceń. Mimo iż postać myszy otacza złowroga, mroczna aura wydająca się barierą niezdolną do przebicia, w rzeczywistości gdzieś wgłębi kryję się jeszcze dziecko, co pragnie poczuć ból w policzkach od nadmiernego uśmiechania się.

Kami
Pełna energii dziewczyna, która zawsze tryska radością. Zaraża innych swoją wesołością. Jest pozytywnie nastawiona do życia. Miewa wiele pomysłów do zabaw. Jest otwarta, radosna, tryskająca energią. Wszędzie jej pełno. Lubi pomagać innym myszkom. Ma wielu znajomych.

Mao
Grywa w piłkę nożną jak i w inne gry stworzone przez Stwórców. Jest sportowcem, który lubi rywalizację. Należy do najlepszych zawodników. Jest pewny siebie, odważny, niczego się nie boi. Często chadza na różne spotkania innych myszy.

Inaczej koniec. Pewnie oczekiwaliście rozdziału? Nie ma tak dobrze. Zacznę od końca, taki spoiler, bo w sumie od końca najlepiej zacząć. Potem będzie początek, ale skupicie się na tym co ważne, znając już koniec ;)

- Hej Ana – wpadłam do chatki na deskorolce.
Na czterech łapkach, nawet łatwo się nią steruje, choć mi to nie zawsze wychodzi. Zahamować nie potrafiłam, więc uderzyłam w ścianę. Szybko się pozbierałam i wybuchłam śmiechem. Uderzyła mnie cisza.
- Ana? – zapytałam ciszy.
Cisza milczała dalej. Napierała na mnie ze wszystkich stron. Dreszcz przeszedł mi po plecach, zrobiło się zimno.
- Ana? – powtórzyłam pytanie ciszej.
Żadnej odpowiedzi. Rozejrzałam się po pokoju. Ściany jakby zbledły, kolorowe rysunki, które namalowaliśmy z Kalikiem już nie tryskały radością. Coś było nie tak.
- Ana! – krzyknęłam.
Przeszłam do kolejnego pokoju, tym razem weszłam od razu do sypialni. Zastałam tam Anę z rozplątaną kokardą i zapłakanym pyszczkiem.
- Ana? – w moim głosie pojawił się strach. Bałam się usłyszeć odpowiedzi na moje pytanie, jednak musiałam wiedzieć co się stało. Weszłam na łóżko i usiadłam tuż obok. Ana próbowała coś powiedzieć, jednak łzy nie pozwalały jej wydusić słowa. Poczekałam chwilę jak się uspokoi. Przybliżyłam się tylko, by poczuła ciepło mojego futerka.
- Coś …..się …s-s-stało ….z…. Ka-li-kiem – wybełkotała.
- Z Kalikiem? – nie zrozumiałam. Jak mogło się z nim coś stać? Dla mnie on był niezniszczalny.
- Nie przyszedł dziś, ani wczoraj – mówiła przez łzy – nie odpisuje.
Przez moją głowę przetoczyło się tysiąc powodów. Większość była negatywnych. Miałam myśleć pozytywnie, ale te wyblakłe kolory są chyba znakiem.
- Odwiedzimy go – stwierdziłam spokojnie, choć w duszy szalał mi huragan. Bałam się, także chciałam usiąść i płakać, tak jest prościej, ale ktoś musiał być silny. Nie oczekiwałam tego od Any, Ana sporo wycierpiała. To ja lekką ręką przeszłam przez dotychczasowe życie.
- Ale ja nie umiem… - zaczęła Ana.
- Ale ja umiem. – powiedziałam stanowczo.
Ana nie potrafiła się przenosić za pomocą myśli. Miała takie ograniczenie od samego początku. Wiecznie skazana na ściany chatki.
Zeskoczyłam z łóżka i poczekałam aż Ana wdrapie mi się na plecy. Przenoszenie siebie to łatwizna. Wystarczy pomyśleć o miejscu. Przenoszenie się z kimś to już sztuka. Nauczył mnie tego Kalik, bym mogła zabierać ze sobą Anę, kiedy jego nie ma.
Zamknęłam oczy. Myślami szukałam, gdzie mógł się udać nasz przyjaciel. On bywał w tylu miejscach, nie posiadał jakiegoś określonego. Po krótkiej chwili znalazłam miejsce w którym przebywał.
Pojawiłyśmy się tam obie. Udało mi się. Chwilową radość dość szybko zastąpiła rozpacz. Zobaczyłyśmy przed sobą konającego Kalika. Podbiegłam z Aną na plecach do niego. Jeszcze oddychał, choć to były ostatnie jego oddechy. Jego serce biło ciszej, prawie w ogóle się go nie słyszało.
- Kalik – krzyknęłam. W oczach miałam łzy. Ana rozpłakała się jeszcze bardziej, wtuliła pyszczek w moje futro.
Kalik ostatkiem sił otworzył oczy. Jak nas zobaczył uśmiechnął się i wyciągnął łapkę by otrzeć jedną z moich łez.
- Nie płacz – szepnął prawie niesłyszalnie – życie to opowieść, pamiętasz?
Pokiwałam tylko głową. Słowa utknęły mi w gardle. Ciężko było cokolwiek powiedzieć, patrząc na konającego przyjaciela. Kiedy zdobyłam siłę by powiedzieć cokolwiek, wyszeptałam rozpaczliwie:
- Nie zostawiaj nas.
- Będę z wami – wyszeptał – w każdym słowie, we wspomnieniu i w waszych sercach. – tym razem łapkę skierował do Any. Wykorzystywał ostatnie siły, by nas pocieszyć. Ana zaś nie potrafiła spojrzeć na Kalika. Wprost nie wierzyła w to co się dzieje.
- Kalik – powiedziałam już głośniej – nie damy sobie rady bez ciebie – uspokoiłam płynące łzy i łyknęłam zbliżający się szloch. Chcę by zapamiętał mnie uśmiechniętą, choć aktualnie uśmiech uciekł i widniał tylko smutek.
- Jesteście obie zdolne i macie otwarte umysły – odparł Kalik bardzo cicho, rozkaszlał się po tych słowach, ale kontynuował – opowiadajcie innym to co ja wam opowiadałem. – zamknął oczy i ponownie je otworzył, by zobaczyć zapłakany pyszczek Any. – Jesteś silna Ana, wiele zdziałasz – po tych słowach zamknął oczy i na koniec wyszeptał – żegnajcie.
Przez chwilę jego ciało było widoczne, a potem zamieniło się w bąbelki. Bo tak giniemy my nieśmiertelni. Jednak Kalik już nie powstanie. Zostałyśmy same z całym bólem. Ana rozpłakała się na dobre, ja zaś milczałam myśląc o ostatnich słowach Kalika.
„Muszę być silna” – pomyślałam.
- Ana – szepnęłam – zbudujmy chatkę, gdzie zamieszkamy razem. Nie będziesz już sama.

Rozdział Pierwszy: „Spotkanie”
Padłam na kanapę bez tchu. Mój twórca to chyba jakiś bezlitosny tyran. Jak można kazać myszce biegać przez kilka godzin. Spróbowałam się przekręcić, jednak moje ciało przeszył ból. Odzywały się wszelkie upadki z wysokości, pułapki i inne rzeczy wymyślone przez innych popapranych twórców. Bolały mnie łapki, biodra, nogi, a nawet ogon. Gdybym chociaż pamiętała co mną wyprawia twórca. Niestety na czas kiedy twórca steruje myszkami, stają się jak puste lalki. Nic z tego nie pamiętają. Ja do takich myszy należałam.
Najchętniej bym zasnęła i poczekała na kolejne sterowanie. Takie życie jest znacznie prostsze, nieświadomość. Ale ja nie chciałam takiego życia. Większość myszy stworzonych przez twórców po prostu egzystowała. Ja chciałam odkryć coś więcej, być sobą, mieć świadomość. Mimo bólu zeszłam z kanapy i przeciągnęłam się. Zdusiłam krzyk, który narastał w moim gardle. Bez krzyku, cicho, by nikt się nie zorientował, że wyszłam spod kontroli. Nie mam pojęcia jakby zareagowały inne myszy. Myszy transformice.
Ciekawe czemu wybieram jako odpoczynek kanapę. Jest twarda, niewygodna, łóżko zresztą to samo. Ci którzy stworzyli ten świat nie dbali o nasze wygody, raczej o wygody twórców. Chcieli im dać namiastkę rzeczywistości, tymczasem to była nasza rzeczywistość, do której byliśmy zmuszeni się przystosować. Kiedyś mi nie przeszkadzała faktura kanapy, ale jak poczułam miękkie futro jednej z myszek, zapragnęłam tej miękkości na co dzień.
- Trzeba się zbierać nim tyran wróci – powiedziałam do siebie. Ściągnęłam te śmieszne dodatki w które ubrał mnie twórca. Na mojej głowie pojawiły się uszy, przyczepiłam do ucha stokrotkę i wymyłam futro z farby. Znowu wanna będzie cała do mycia. Gdyby nie to, że woda poza chatką bywa niebezpieczna, pewnie bym nie używała tego ceramicznego pudła.
Wyszłam z chatki i poczułam się wolna. Nie ważne, że pewnie to będzie trwało krótko. Ważne, że jest jakakolwiek wolność. Miło poczuć wiatr w futerku, trawę pod łapkami i ciepło słońca. Nawet przyjemnie jest lekko przebiec by na chwilę się zapomnieć.
Zapomniałam się tak bardzo, że aż potknęłam się o kamień i rozciągnęłam się jak długa na trawie. Do moich boleści dołączyła kostka.
- eh, niezdara – stwierdziłam krótko. Westchnęłam. Wokół mnie nie było nikogo. Większość myszy nie opuszczała chatek. Lekko poruszyłam nogą, wszystko wydawało się w porządku. Czas udać się do Any, porozmawiać z kimś i wyrwać się z tej ciszy.
Zamknęłam oczy. Pod powiekami przemykały obrazy. Skupiłam się na chatce Any. Po krótki czasie znalazłam i przy kolejnym zamknięciu oczu już tam byłam. Chatka Any była zwykła, tak jak moja chatka czy każdej innej myszy. Wygląd chatki zależy od tego jak twórca za pomocą naszych łapek stworzy chatkę. Moje chatki były nawet znośnie estetycznie. Chatka Any miała wiele do życzenia. W sumie wyglądało jak marna budowla z meblami ustawionymi byle jak. Jednak Ana nie miała twórcy, chatkę dostała w spadku po jednej z myszek, której twórca nie miał talentu do budowania.
Otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Poczułam inny zapach niż dotychczas, a także radość. Usłyszałam śmiech Any. Ana rzadko się śmieje. Na ogół ma dość swojego egzystowania. Zamknięta w czterech ścianach i wystawiona na szyderstwa myszy. Nie ja jedna zbuntowałam się twórcy, jednak nie każda mysz charakteryzowała się dobrym charakterem.
- Ana? – zapytałam głośno.
Śmiech ucichł. Podeszłam do pokoju w którym Ana spędzała większość czasu. Zobaczyłam mysz ufarbowaną, ale w sumie, nie tak do końca. Kolorowe futra transfomice wydawały się takie sztuczne. Futro tej myszy lśniło, słońce na jego łydce wręcz błyszczało. W oczach miał jakby nowy świat, a na głowie królicze uszy, dokładnie jak ja. Patrzył na mnie tak jak ja na niego patrzyłam. W oczach mu coś zalśniło.
- Miło spotkać innego królika, myślałam, że są na wymarciu – zaczęłam. Naprawdę byłam zaskoczona. Rzadko kiedy wyzwolona mysz zakłada uszy królika.
- Królików jest pełno – odparł. – Jestem Kalik – przedstawił się – A ty jak siebie zwiesz?
- Lena – powiedziawszy to uśmiechnęłam się. On był świadomy, co bardzo mnie ucieszyło. Ciężko spotkać wyzwolone myszy. Spojrzałam na niego jeszcze raz i mnie zamurowało.
- Nie posiadasz twórcy – powiedziałam zaskoczona.
- Nie posiadam, o ile można posiadać twórcę – odpowiedział Kalik. – To czasem nie myszy są ich własnością? – zapytał.
Uderzyło mnie to pytanie. Wiedziałam, że tak jest, żyłam przez długi czas w taki sposób, ale jednak usłyszeć to od wolnej myszki to zupełnie coś innego. Byłam kogoś własnością, niewolnikiem, który wykonywał każde polecenie swojego pana. Prawda ta zabrała mi głos. Nie odezwałam się. Zbyt bardzo przeżyłam to pytanie.
- Lena? – spróbowała wyrwać mnie z zamyślenia Ana. – Wszystko w porządku?
Zmartwienie Any zadziałało. Nie mogłam stać jak słup i się zawieszać.
- Masz rację Kalik – powiedziałam – jesteśmy własnością twórcy. Nic mi nie jest Ana – uspokoiłam Anę.
Ana odetchnęła z ulgą. Jednak atmosfera była za gęsta. Nie wiedziałam co z sobą zrobić. Wyjść? Zostać? Obrazić się? Czułam w środku pustkę.
Ciszę przerwał Kalik:
- Jednak ty masz swoją wolę i nie do końca podlegasz twórcy.
Zwróciłam oczy na niego. Patrzył na mnie uważnie. Mną zaś targały różne emocje. Walczyłam z napływającymi łzami. „Nie pokażę mu swoich słabości” – postanowiłam w myślach.
- Jesteś silna – kontynuował – Może chcesz zobaczyć swojego twórcę? – zapytał od niechcenia.
- Można zobaczyć swojego twórcę? – prawie krzyknęłam.
- Oczywiście – odparł z uśmiechem – można zobaczyć wiele rzeczy. A ty potrafisz patrzeć.
- Ale jak? – zapytałam zmieszana.
- Pokażę ci – tylko powiedział. – Zobaczymy się później Ana, wpadnę jutro po ciebie i Lenę – dodał na pożegnanie i wyszedł. Tymczasem ja zostałam z mętlikiem w głowie. Kim on był?

Rozdział 2: „Mętlik”
- Kim on był? – powtórzyłam pytanie na głos zwracając się do Any.
- No przecież ci się przedstawił – odparła Ana. Przyglądała mi się uważnie.
- No wiem – zaczęłam – Ale kim on był? – nie przestawałam pytać. Jego osoba wywarła na mnie spore wrażenie. Jeszcze nikt mnie tak nie zaszokował. Niby nic nie powiedział, ale jednak te słowa zadziałały na moją psychikę. W głowie panował chaos. Do końca nie wiedziałam co wydobywa się z moich słów.
- Zaczynasz się powtarzać – stwierdziła zmartwiona. Zrobiła ruch jakby chciała wstać, szybko zrezygnowała z zamiaru. Ja niczego nie zauważyłam. Aktualnie walczyłam z narastającym chaosem.
- Skąd on się w ogóle wziął? – rzucałam już pytania w przestrzeń. Tak szczerze, nie oczekiwałam odpowiedzi.
- On jest wolny jak ja – Ana próbowała nadal nawiązać ze mną kontakt. Lecz powoli miała mnie dosyć.
Słowa Any nie docierały do mojego umysłu. Chciałam rozwiązać jakąś zagadkę, ale czy to była zagadka? Namnażały się pytania. Nie nadążałam by złapać sens większości. Tylko nieliczne wydostawały się na zewnątrz. Powstawał jakby bełkot, bez ładu i składu pytania.
- Ale jak to silna? – zapytałam – przecież jestem sterowana przez twórcę, jak mogę być silna?
Ana nawet już nie próbowała odpowiadać. Czekała aż mi przejdzie. Mój szok przerodził się w coś dziwnego. Nigdy wcześniej tego nie widziała, w sumie ja także. Pierwszy raz mnie ktoś tak zaszokował, wyprowadził z równowagi. Dokładnie, moja równowaga została zachwiana. Wszystko w głowie się mieszało, waliło, spadało i przemieszczało.
- Ja potrafię patrzeć? – kontynuowałam pytania bez odpowiedzi – O co mu chodziło z tym patrzeniem? Przecież wszyscy patrzą. On ma jakieś dziwne pojęcie patrzenia? – Coraz bardziej pogrążałam się w pytaniach. Tworzyłam same pytania, nawet nie próbując szukać odpowiedzi. Za dużo pytań narosło w mym umyśle, nie potrafiłam wybrać, które najważniejsze. Przez co pytania wręcz gniotły swoją ilością.
- Twórcy nie można zobaczyć, on się myli – tym razem zamiast pytania dałam zaprzeczenie. Nie mogłam w sumie uwierzyć w to co powiedział. Bo jak niby można zobaczyć twórcę? Przecież on nas stworzył, kieruje nami, ale się nie pokazuje. Jest jakby w innej przestrzeni świata, do której nie mamy dostępu. – Nie da się go zobaczyć – uczepiłam się tematu. W końcu znalazłam coś co było dla mnie najważniejsze spośród tego chaosu. – On jest dla nas przecież niematerialny. Nie da go się zobaczyć. – uczepiłam się zdania.
Moje bredzenie przerwał dźwięk otwierających się drzwi. W drzwiach stała myszka. Miała długie jasne włosy, a w nie wczepioną stokrotkę. Na nosie zaś okulary.
- Hej wam – powiedziała zamykając za sobą drzwi. W łapkach trzymała koszyk, z niego zaś unosił się cudowny aromat. Ten aromat wyrwał mnie z zamyślenia i powstało kolejne pytanie, które znalazło ujście na zewnątrz.
- Co tak ładnie pachnie?
- Ciastka – odpowiedziała uradowana myszka. Weszła głębiej do mieszkania i zobaczyła minę Any. – Co się stało? – zapytała z niepokojem.
Ana w odpowiedzi pokręciła głową. Zepsułam jej humor, do mnie jeszcze nie docierały bodźce z zewnątrz, więc tego nie zauważyłam.
Myszka spojrzała w moją stronę. W jej oczach pojawiła się stanowczość i pewna doza złości.
- Co jej zrobiłaś? – spytała oskarżycielko.
- Że ja? – odpowiedziałam pytaniem rozkojarzona – Ale komu?
Myszka bez słowa wskazała łapką na Anę. Ana miała spuszoną głowę, była opatulona kocem.
Powoli docierały do mnie niektóre znaczenia. Chaos cichł, mimo, że nie otrzymałam odpowiedzi na pytania. Zobaczyłam smutek Any, który ja wywołałam.
- Przepraszam Ana – powiedziałam szczerze podchodząc do niej. Ona w odpowiedzi odwróciła głowę. Była na mnie zła. – przepraszam – dodałam ciszej – powinnam bardziej panować nad sobą, w końcu przyszłam cię odwiedzić, a nie gnębić – dokończyłam szeptem.
Sama spuściłam głowę. Było mi naprawdę wstyd. Czułam się jak jakiś chuligan, który wdarł się do domu by zgnębić mieszkańca. Uważałam się za jej koleżankę, a nawet przyjaciółkę. Zachowałam się okropnie. Nie wiedziałam jak to naprawić. Stałam ze spuszczoną głową i milczałam. Próbowałam wymyślić słowa, które choć trochę pocieszą Anę.
- Ale powstała atmosfera – powiedziała głośno myszka przerywając smutną ciszę. – Ej króliczyco nie stój tak bo dziwnie wyglądasz. Znajdź jakieś krzesło i usiądź – rozporządziła – zaraz wszystko naprawimy.
Posłuchałam bez słowa polecenia myszki. Przeszłam do innego pokoju i przytargałam krzesło. Nie jest łatwo nosić krzesło będąc myszką. Ciągnęłam po dywanie trzymając za oparcie. Ustawiłam krzesło niedaleko myszki i usiadłam.
- Aż dziw, że bez protestów wykonałaś moje polecenie – zaśmiała się myszka. – dobrze ja zacznę. Nie znam ciebie króliczyco. Ja zaś mam na imię Elisa, a ty króliczyco? – pytanie brzmiało jak rozkaz.
- Lena – odpowiedziałam.
- Lena – powtórzyła moje imię. – dobrze. Co się dokładnie stało? – zadawała dalej pytania.
Nie wiedziałam jak odpowiedzieć na to pytanie. Nie pamiętam co się stało. Byłam w amoku, straciłam panowanie nad sobą. Co ja wtedy mówiłam?
- Chyba… - zaczęłam. Elisa ponaglała mnie wzrokiem. – Chyba się wyłączyłam.
- Aha. Rozumiem. – pokiwała głową. Następnie mnie zignorowała i zajęła się Aną, a ja siedziałam jakby za karę na tym krześle. Czekałam aż Elisa powie cokolwiek co mam robić. Na pyszczku Any zagościł uśmiech. Powoli powracał jej humor i to nie za moją sprawą. Ja nadal siedziałam w tym samym miejscu, w którym zostawiła mnie jasnowłosa myszka.
Czarne myśli narastające w mojej głowie ponownie przerwała Elisa pytaniem:
- Chcesz ciasteczko?
- Ciasteczko? – w pierwszym odruchu powtórzyłam słowo. Nigdy nie jadłam ciasteczka. Widziałam je w chatkach, ale jakoś nie pachniały tak ładnie.
- Chyba znowu się wyłączyłaś – zaśmiała się. – Ana masz do niej jakiś guzik? Króliczyca nam się znowu wyłączyła.
Ana się zaśmiała.
- Nie, nie mam – powiedziała ciągle się śmiejąc.
Ja za to uśmiechnęłam się nieśmiało.
- Tak poproszę – powiedziałam i wyciągnęłam łapkę.
Ciastko było cudowne w smaku, chciałam się rozkoszować, ale szybko pochłonęłam słodycz. Wywołałam tym zachowaniem śmiech obu dziewcząt.
- Śmiało częstuj się – powiedziała potulnie Elisa – Mam tego więcej – zapewniła.
Pytania nie narastały. Moje myśli zajęły głównie ciastka. Były takie dobre. Chciałabym ciągle rozkoszować się ich smakiem. Przy kolejnych ciastkach już panowałam nad sobą i wolniej jadłam. Dziewczyny wesoło ze sobą rozmawiały. A ja cicho jadłam ciastka słuchając ich rozmowy.

Rozdział 3: „Ciasteczka”
- Widziałam mysz, która miała na głowie majtki – opowiadała Elisa – Zastanawiałam się czemu nosi to na głowie – próbowała mówić poważnie, ale widać było, że ledwo powstrzymuje śmiech. – A w ogóle po co myszy są majtki? – zadając to pytanie zaśmiała się, Ana jej zawtórowała.
Świat Transformice jest pełen absurdów. Jesteśmy zalewani dziwnymi ubraniami, przedmiotami i mamy o nich szczątkowe informacje. W większości wypadków nawet nie wiemy do czego służą. Ja niedawno się przebudziłam. Wszystko dla mnie było nowe. Noszenie tzw. majtek nie było dla mnie czymś niezwykłym. W końcu to tylko przedmiot, podobnie jak moje uszy królika. Mimowolnie dotknęłam jednego ucha. Lubiłam je nosić, nawet potrafiłam nimi poruszać. Miękkie w dotyku i dające trochę ciepła. Każdą rzecz, którą zakładamy, przejmuje naszą temperaturę.
- A dziś zderzyłam się z myszką, która miała jakąś beczkę na szyi. Aż dziw, że się nie wywróciła pod ciężarem – śmiała się Elisa – nawet mi trochę zmoczyła futerko. A jak spytałam co tak biegnie, odpowiedziała mi: Lubię cię i pobiegła dalej. – zaśmiała się.
- Może ciągle jest spragniona dlatego nosi na szyi – zastanowiła się Ana. Ona zawsze próbowała znaleźć logiczne wytłumaczenie zachowania jakiejś myszy. Śmiała się wraz z Elisą, ponieważ śmiech jest zaraźliwy, no i zresztą tak przyjemnie się śmiać.
- Być może – zamyśliła się Elisa – Nawet się nad tym nie zastanawiałam. A co myślisz o jej zachowaniu?
- Luuubi cię – przeciągnęła głoskę w odpowiedzi i uśmiechnęła się szeroko.
Elisa śmiała się, a wraz z nią Ana. Miło było patrzeć jak Ana się śmieje. Śmiech jest zaraźliwy, ale nie dla mnie. W głowie kotłowały mi się pytania. Starałam się nie przeszkadzać dziewczynom. W ciszy jadłam ciastka przypatrując się ich gestom. Obie były takie rozchichotane. Czułam, że nie pasuje do tego towarzystwa. Spojrzałam na okno. Było na nim widać tylko to co stworzył, któryś z twórców. Ciągle ten sam widok. W tym oknie było widać zachodzące słońce, przynajmniej tak myślę. Niebo na nim było pomarańczowe. Tak naprawdę za oknem był zupełnie inny widok. Zlepek kilku przestrzeni stworzonych przez twórców. Nasz świat nie miał ciągłości. To jak chodzić po innych planetach i przemieszczając się w kosmosie.
- Lena – wyrwała mnie z zamyślenia Elisa – A ty co tak milczysz? – zapytała – wygląda jakbyś siedziała na tym krześle za karę – zaśmiała się.
Mnie do śmiechu nie było. Akurat coś sobie uświadomiłam. Od razu przeszłam do pytania, które nurtowało mnie od jakiegoś czasu:
- Skąd masz ciastka?
- Co? – zamrugała oczami zaskoczona.
- Skąd masz ciastka? – powtórzyłam pytanie.
- Aleś ty teraz poważna – pokręciła głową.
- Nie odpowiedziałaś – nie dawałam za wygraną. Zeskoczyłam z krzesła. Zamachałam lekko ogonem.
- Ty też nie odpowiedziałaś – odbiła piłeczkę Elisa.
- Dziewczyny…- zaczęła Ana. Sytuacja zaczynała być napięta. Nie należałam do osób, które odpuszczają, a czułam się jakby mnie odgradzali od odpowiedzi.
- Milczałam szukając odpowiedzi na pytania. Jednak sama sobie nie odpowiem – odpowiedziałam na wcześniejsze pytanie Elisy.
- Stresujesz Anę – pokręciła głową, jednak widząc mój wyraz pyszczka postanowiła odpowiedzieć na pytanie. – Upiekłam.
- Upiekłaś? – Tym razem to ja byłam zaskoczona. To można je piec? Nie wpadłam na to. Do tej pory ciastka były dla mnie tylko dekoracją, niewiele znaczącą. Nawet nie miały zapachu.
- Tak upiekłam – potwierdziła całkiem poważnie. – Mogłabyś już skończyć z robieniem tej dziwnej atmosfery? – zdenerwowałam ją i widać było, że także nie odpuści.
- Nie chciałam – odparłam – Chcę tylko znać odpowiedzi, a wy…. – zaczęłam, ale nie dokończyłam. Jak dokończę to zdanie obie się na mnie obrażą. Nie chciałam takiego obrotu spraw. W oczach Elisy czaiła się groźba, spuściłam wzrok. Ana zaś milczała uważnie mi się przypatrując.
- Co my? – zapytała Elisa.
- Znacie odpowiedź – pominęłam większość tego co myślałam. Nie patrzyłam w stronę dziewczyn. Zaczynałam czuć się dziwnie obco.
- Lena… - Ana była zmieszana. Nie wiedziała co o tym sądzić, a ja wcale jej nie pomagałam.
- Przepraszam – przerwałam jej. – Już przestaję – powiedziawszy to usiadłam na krześle z którego wcześniej zeskoczyłam. – to wystarczy upiec? – ponowiłam pytanie już spokojniejszym tonem z nutką zaciekawienia.
Elisa pokręciła głową z niedowierzeniem. Nie spodziewała się takiego zachowania.
- Tak, wystarczy – odpowiedziała.
- Ale tak normalnie w piekarniku?- drążyłam dalej. O piekarniku słyszałam lub ta informacja pojawiła się w mojej głowie. A tak naprawdę to niewiele wiedziałam.
- Nie musi być piekarnik – zaprzeczyła – może być coś podobnego do piekarnika. Ważne by było to podgrzane małe pomieszczenie z możliwością otwarcia.
- mhmm – skomentowałam. Czyli ciastka po prostu można upiec. Nie wpadło mi to do głowy, a wydaje się takie proste.
- Ale trzeba jeszcze pamiętać o jednym – kontynuowała Elisa.
Podniosłam głowę przerywając myśli krążące wokół piekarnika.
- Tak? – ponagliłam niecierpliwie.
- Trzeba jeszcze chcieć upiec ciastka – dokończyła.
- Co? – patrzyłam na nią czekając na dalszy ciąg. Można nie chcieć upiec ciastek? Jak się je piecze to chyba się chce je upiec?
- Musisz całą osobą chcieć upiec ciastka i widzieć je upieczone – mówiła dalej – Smak, wygląd, zapach – wymieniała – wszystko zależy od ciebie. Od tego jak się do tego zabierzesz. Możesz także coś dodać do ciastek by poprawić smak, ale lepiej nie ryzykować – pokiwała głową – pieczenie ciastek to sztuka – dodała na koniec.
Czyli pieczenie ciastek zależy od naszego umysłu? To znaczy, że możemy sterować naszą rzeczywistość umysłem. To była bardzo ważna informacja. Niby proste zajęcie, a otworzyło bramę do innej rzeczywistości. Ciekawe co jeszcze można zrobić za pomocą umysłu. Chciałam wypróbować natychmiast sposób na ciastka. Zeskoczyłam z krzesła i udałam się do wyjścia.
- Lena – krzyknęła za mną Ana.
Odwróciłam się. Znowu zapomniałam, że nie jestem sama i wokół mnie żyją myszki. Głupio postąpiłam. Tak wstawać bez słowa i wychodzić.
- Przepraszam – powiedziałam, jednak nie cofnęłam się – Chcę od razu wypróbować przepis na ciastka. Bardzo mnie zaciekawiły. – w oczach Any dostrzegłam smutek – No i nie chce zjeść ci wszystkich ciastek – dodałam ze śmiechem – prawie wszystkie ci zjadłam, jaki łakomczuch ze mnie – zaśmiałam się.
Tak naprawdę wcale nie było mi do śmiechu. Dowiedziałam się dziś ważnych rzeczy, rzeczy, które być może odmienią moje dotychczasowe życie.
- Wpadnę do ciebie jutro – odparłam – w końcu jestem umówiona – uśmiechnęłam się i wyszłam na zewnątrz.
- Czekaj – krzyknęła za mną Elisa. Podbiegła do mnie lekko zdyszana. – ty to wiesz jak namieszać w otoczeniu, co? – zapytała.
Nie odpowiedziałam. Spojrzałam się na nią. W rękach trzymała koszyk z którym przyszła.
- Weź na drogę – podała mi go. Wyciągnęłam łapkę i chwyciłam uchwyt. Otoczył mnie zapach ciastek.
- Dziękuję – uśmiechnęłam się z wdzięcznością.
- Czasem wyrwij się ze swoich myśli – powiedziała na koniec – jeszcze się w nich zagubisz. – powiedziawszy to wróciła do chatki.
Jak ona szła z koszykiem w ręku? Przecież przemieszczamy się na czterech łapkach. Westchnęłam. Postanowiłam wykorzystać do tego ogon. Dość komicznie wyglądałam, ale ciastek nie odpuszczę. Za dobre były. Już mogę wyglądać śmiesznie.
Szłam ostrożnie by nic nie wypadło z koszyka. Strasznie mi kołysał. W najbliższym czasie spróbuję opanować sztukę trzymania przedmiotów ogonem. Jak na razie szło mi tragicznie. W pewnym momencie koszyk zakołysał mi mocniej powodując wyrwanie koszyka z uścisku. Szybkim ruchem wyciągnęłam łapki by złapać koszyk. Udało mi się, ale rozciągnęłam się jak długa na ziemi. A nad sobą usłyszałam śmiech.

Rozdział 4: „Brak powietrza”
Spojrzałam do góry, nad sobą zobaczyłam myszkę. Śmiała się do rozpuchu. Miała futro pandy. O dziwo nie wyglądało tak jak te przyklejone futra z tfm. Było tak piękne jak futro Kalika. Wydawała mi się olbrzymia jak tak patrzyłam na nią z ziemi. Na głowie widniała bujna kitka. We włosy zaczepiony był hawajski kwiat. Wszystko się fajnie komponowało. W łapce trzymała wachlarz. Leżałam tak długą chwilę zamyślona.
- Hej myszko – zaczepiła mnie – długo masz zamiar leżeć na ziemi? – zapytała – chyba, że ci tu wygodnie. – po tym zdaniu położyła się obok mnie.
Pokręciłam jedynie głową w odpowiedzi. Przyciągnęłam do siebie koszyk i usiadłam. Nadal przyglądałam się uważnie nowopoznanej myszce.
- Co tak milczysz? – spytała i obróciła się w moją stronę. Napotkała mój pełen skupienia wzrok. Uśmiech znikł z jej pyszczka. – Odpowiesz wreszcie? – zdenerwowałam ją.
Odsunęłam się od myszki. Koszyk ponownie zaczepiłam na ogon, jednak nie wstałam. Dalej siedziałam.
- Co tam masz? – jeszcze w trakcie zadawania pytania wyciągnęła łapkę do koszyka. Zadziałałam instynktownie. Cofnęłam się jeszcze bardziej, machnęłam ogonem w drugą stronę by oddalić koszyk od myszki, a w oczach pojawiła się determinacja. Ponownie byłam na czterech łapach. Ogon był w górze, w sporej odległości od przeciwnika.
- Zostaw – powiedziałam ostrzegawczo. Nie potrafiłam walczyć, jedynie umykać. Mogłam tak ciągle unikać jej wyciągniętych łap, ale nie o to chodziło.
- O rany chciałam tylko zobaczyć co tam masz. Strasznie sztywna jesteś – prychnęła.
Stałam w jednej pozycji przez krótką chwilę, jednak ponownie usiadłam. Dotknęłam swojej piersi. Musiałam o coś uderzyć, bo chyba miałam siniaka. Ignorując myszkę zaczęłam delikatnie pocierać bolące miejsce. Futro nie wszystko zamortyzuje, szczególnie jak się upada na wystające przedmioty.
- ej mówię do ciebie – powiedziawszy to podeszła do mnie, ja szybko uskoczyłam. – no, no, niesamowicie szybka jesteś. Aż tak cię wytresował? – myszka zaczynała być nie miła.
- kto? – zapytałam powiększając przestrzeń między mną a myszką.
- Twórca – odpowiedziała głosem pełnym nienawiści.
Lekko przechyliłam głowę. Nie myślałam o tym, że twórca może nas tresować. Myślałam, że raczej zapominamy co robimy kiedy nami steruje. Choć jakby się zastanowić pewnie coś z nami zostaje. Pewne zachowania, umiejętności. Możliwe, że faktycznie jesteśmy wytresowani.
- Nikt mnie nie tresuje – zaprzeczyłam.
- Umykasz jak tresowana mysz – powiedziała ze złością.
- Tresowane myszy nie uciekają – odparłam spokojnie.
- Co ty wiesz o tym jak zachowują się inne myszy poza tymi tresowanymi, co? – spytała kąśliwie.
- Nie uważam się za mysz tresowaną – odpowiedziałam. Patrzyłam jak w myszce narasta złość. Jeszcze trochę a wybuchnie i wtedy może stać się coś niedobrego. – Jestem Lena – przedstawiłam się.
- Co? – spojrzała na mnie zaskoczona.
- Lena – powtórzyłam – to moje imię, nie Nick, który nadał mi twórca. – dotknęłam swoich uszu – to moja ulubiona opaska, nie mojego twórcy. Nadal uważasz, że jestem tresowana? – zapytałam.
Myszka przyglądała mi się chwilę. Po dłuższym namyśle westchnęła.
- Mam na imię Nina – powiedziała. – Co masz w tym koszyku? – zapytała zaciekawiona. Cała złość z niej zeszła. Była ponownie radośnie nastawiona do życia.
- Ciastka – przybliżyłam ogonem bliżej koszyk, by Nina mogła zobaczyć.
- Ciastka? – wyciągnęła łapkę w stronę koszyka. Tym razem nie odsunęłam go. – Nie myślałam, że można je jeść.
- Ja do dziś też nie wiedziałam – zaśmiałam się.
Przysiadłyśmy obok siebie. Czułam z Niną więź. Poznałam ją niedawno, a już się spodziewałam wspaniałej przyjaźni. Miałyśmy podobny charakter i obie odkrywałyśmy możliwości tego świata. Jadłyśmy razem ciastka. Nina wsuwała je z takim apetytem. Zrozumiałam śmiech Any i Elisy na mój widok. To faktycznie wygląda zabawnie. Zaśmiałam się, Nina mi zawtórowała. Nie było to sztuczne, wszystko było tak jak być powinno. Było wspaniale.
- Naprawdę dobre te ciastka – oznajmiła Nina. Pokiwałam głową na potwierdzenie. Gdy sięgnęłam do koszyka poczułam jego dno.
- Zjadłaś mi wszystkie ciastka – powiedziałam z wyrzutem. Nina w odpowiedzi zaśmiała się. Ciężko się na nią gniewać, jej śmiech rozbraja. Pośmiałam się z nią chwilę. – Już nie ma ciastek – stwierdziłam ze smutkiem.
- Ale zawsze można je zrobić? – zapytała w odpowiedzi.
No tak! Przecież Elisa powiedziała mi jak upiec ciastka.
- A więc trzeba je upiec – oznajmiłam poważnym tonem. Nina ledwo powstrzymywała śmiech, aż zasłoniła łapkami pyszczek by nie parsknąć śmiechem – Ale nie wystarczy upiec – kontynuowałam – ty musisz czuć te ciastka każdą cząsteczką ciała! – dokończyłam mrocznym głosem.
Moja nowa znajoma śmiała się w najlepsze. Położyła się na trawie i trzymała się za brzuch. Śmiałyśmy się dłuższy czas. Nie pamiętam kiedy się tak ostatnio śmiałam. Jakoś tak lepiej się na Zycie patrzy po takiej dawce dobrego humoru. Wszystko co mnie do tej pory martwiło bądź zastanawiało zniknęło. Problemy, smutki, ograniczenia – przestało mieć znaczenie. Liczyło się tu i teraz.
- Och nie! – krzyknęła Nina.
- Co jest? – zmartwiłam się. Na pyszczku Niny malował się strach, po chwili został zastąpiony oczami pełnymi nienawiści.
- Twórca – powiedziała głosem, który mógłby zabić po czym zniknęła.
- Nieeeee – wyciągnęłam łapkę w miejscu w którym stała. Pierwszy raz czułam się tak dobrze w czyimś towarzystwie. Patrzyłam na leżący koszyk, z oczu zaczęły uciekać łzy. Nie płakałam, nie miałam do tej pory powodu. Znalezienie miejsca w Transformice to pestka. Gorzej jest ze znalezieniem osoby. Mimo swego ograniczenia, świat ten jest ogromny. Mogę już nigdy jej nie odnaleźć.
- Obiecuję, że cię odnajdę – przysięgłam w przestrzeń. Może gdzieś tam Nina mnie usłyszy i także będzie szukać. Nie poddam się i znajdę moją bratnią duszę, choćbym miała udać się poza horyzont Transformice.

Rozdział 5: „By przekroczyć jedną z granic”
Przeciągnęłam się. Znowu twórca sterował mną wiele godzin. Zastanawiałam się co on robi w swoim życiu. Przecież sterowanie myszek ogranicza jego ruchy, czas i ogólnie życie. Jedynie steruje myszką to wszystko. Czyżby tak się wciągnął, że nie miał własnego życia? Żył tylko życiem oszukanym, istniejącym w świecie Transformice. W sumie nawet nie zdaje sobie sprawy z moich uczuć, tożsamości itd. On po prostu ma frajdę w sterowaniu mną. Ślepy na to co naprawdę dzieje się w świecie myszek. Widzi to co chce i co mu się podoba.
Zeszłam z twardej kanapy. Wystrój wokół się zmienił. Na ścianie wisiał wieniec z serkiem pośrodku. Ogólnie wszędzie wokół dominowała czerwień. Kanapy, ściany i inne dodatki były czerwone. Niedaleko od kanapy stał stół. Na stole znalazłam ciasteczka, kurczaka, mleko, soki. Powąchałam ciastka. Pachniały tak jak zwykle.
- A może wypróbuję sposób Elisy? – zapytałam sama siebie. Zaciekawiona rozglądałam się dalej. Szukałam piekarnika albo czegoś podobnego do piekarnika. Przeszłam do kolejnego pokoju. Przed oczami pojawił się duży ekran, oczywiście koloru czerwonego. Niedaleko od niego znajdowała się choinka, z dużymi bombkami i gwiazdą na czubku. Przed ekranem stały czerwone kanapy.
- Mój twórca lubi chyba te kanapy – zadrwiłam. Nie znosiłam tym kanap. Kojarzyły mi się z czymś okropnym i wyglądały jakby były mocno używane.
Przeszłam dalej. Zatrzymałam się przy wodzie. Zapewne ta woda podnosiła do góry by umożliwić dostanie się na wyższe piętro. Zadrżałam. Dość niewygodny sposób na przemieszczanie się. Futro wtedy szybko moknie, czuje się chłód, ociężałość i ciężko je potem wysuszyć, ale chciałam znaleźć piekarnik. Najpierw wyciągnęłam łapkę w stronę wody, poczułam jej chłód oraz lekki prąd. Następnie weszłam całym ciałem. Woda uniosła mnie do góry. Nieśmiertelni nie topili się w wodzie. Unosili się w niej, jakby od zawsze pływali, choć nie musieli przebierać łapkami by pływać. Złapałam się podłogi piętra by zatrzymać swoje ciało, które było pchane ku sufitowi. Prawie jak latanie, szkoda, że tak mokro.
Pokój na piętrze miał znienawidzoną przeze mnie wannę, sedes i umywalkę. Ściany w tym samym kolorze co pozostałe pokoje, zaczynało to przytłaczać. Dobrze, że przedmiotów sanitarnych nie przemalował. Było jedno wejście, więc musiałam się cofnąć. Po drugiej stronie wody widniała sypialnia, tak przynajmniej wywnioskowałam po kilku łóżkach i miśku. Piekarnik pewnie znajdował się gdzieś wyżej, a może odchodził od tej sypialni? Przeskoczyłam niechętnie przez wodę, która była pośrodku, między pokojami. Sypialnia była duża. Walało się tu dużo łóżek. Miałam problem by przejść obok nich. Talentu do wystroju mój twórca nie posiadał. Dostałam się z trudem do drzwi. Drzwi specjalnie skonstruowane zacięły się. Może tam nie było piekarnika, ale musiałam sprawdzić. Szarpałam, popychałam ciągnęłam te drzwi, ale nie chciały się przesunąć. Wolałam zwykłe konstrukcje, wymyślne tylko funkcjonowanie utrudniały. Użyłam łóżka do otworzenia drzwi. Pchałam łóżko z całych sił. Nic nie dawało, postanowiłam odpocząć. Usiadłam przed drzwiami zastanawiając się jak je otworzyć. W drzwiach była lekka wypustka, wcześniej nie zwróciłam na nią uwagi. Dotknęłam jej. Myślałam, że to mechanizm otwierania, jednak drzwi pozostały nieruchome. Przyjrzałam się lepiej drzwiom. Może należało je podnieść za pomocą przepustki? Spróbowałam. Chwyciłam wypustkę obiema łapkami i zaczęłam pchać wypustkę do góry. Drzwi drgnęły. Zobaczyłam szparę z której pokazało się ciepłe światło. Gdy szpara była na tyle duża, bym się przepchnęła zablokowałam ją ogonem. Następnie schyliłam się by przejść na drugą stronę. Niewiele było tej podłogi za drzwiami, zorientowałam się po czasie, że nie starczy mi miejsca nawet by usiąść.
- aaaaa – krzyknęłam spadając w przepaść. Mimowolnie zasłoniłam łapkami oczy.
Upadłam na fotel. Upadek odebrał mi trochę tchu. Co za diabelstwo wymyślone przez twórcę, tak mnie narażać. Choć w sumie nic mi nie groziło. Nie mogłam nic połamać, moje ciało było niezniszczalne. Odczuwałam jedynie poobijania i zmęczenie, jednak nic wielkiego nigdy mi nie groziło. Tak nas stworzyli Stwórcy gry.
Odsunęłam łapki od oczu by zobaczyć miejsce w którym wylądowałam. Pokój był koloru pomarańczowego. Przy każdej ścianie stała pochodnia. Blask pochodni ocieplał srogi wygląd pokoju. Prócz pomarańczowego fotelu na którym siedziałam znajdował się jeszcze stół i kwadratowe pudełko przewrócone na bok. Zeskoczyłam z fotelu i podeszłam do niego. W środku pudła zobaczyłam płomyki. Pewnie to był ten piekarnik o którym opowiadała Elisa. Nagle coś sobie uświadomiłam.
- Nie wzięłam tych ciastek – dotknęłam łapką czoła z niedowierzeniem. Co za strata czasu. Szukałam piekarnika nie biorąc ze sobą ciastek. Ten pokój wyglądał na taki, który ma jedynie wejście, bez wyjścia. Chciałam upiec te ciastka. Musiałam się wrócić na sam początek swej podróży po chatce. Chodziłam wzdłuż ścian. Ciepło pochodni suszyło moje futerko. Przynajmniej farby z futra się pozbyłam. Jakiś plus. Zobaczyłam szparę między dwiema pochodniami. Łapką nacisnęłam na szparę. Poczułam szarpnięcie. Znalazłam się z powrotem na początku. Potrząsnęłam głową by pozbyć się resztki otumanienia. Podbiegłam do stołu i chwyciłam ciastka znajdujące się na talerzu. Następnie przebyłam całą drogę do pieca. Musiałam je dobrze trzymać gdy wchodziłam w prąd wody, by nie zgubić ani jednego. Gdy dotarłam do imitacji piekarnika ciastka łącznie ze mną były mokre, a ja zdyszana. Włożyłam mokre ciastka do piekarnika.
- Wysuszą się – stwierdziłam. Usiadłam przy jednej z pochodni. Ogrzałam się obserwując ciastka w piekarniku. Nie wiedziałam w którym momencie je wyjąć. Za stosowny czas na wyciągnięcie ciastek uznałam zapach. Czekałam aż poczuje zapach ciastek, który czułam w koszyku Elisy.
- Udało się! – krzyknęłam. Zapach ciastek rozniósł się po całym pomieszczeniu. Poparzyłam trochę łapki, ale nie zwróciłam na to uwagi. Za bardzo cieszyłam się z sukcesu, który osiągnęłam.
- A masz świecie, pokonałam granice, które na mnie nałożyłeś! – z radością krzyczałam.
Wzywały mnie obowiązki. Włożyłam ciastka do koszyka. Na szczęście moja skrytka przenosi się wraz ze mną. Mam niewiele rzeczy. Przywiązałam koszyk do ogona wstążką znalezioną w skrytce. Nadszedł czas by spotkać się z Kalikiem. Przez ten krótki czas nauczyłam się wiele. Zrozumiałam czym jest strata, walka, cierpienie, radość i więź. Byłam gotowa na odpowiedzi, których wcześniej się obawiałam.
Wyszłam z chatki. O dziwo przed chatką znajdowało się podwórze ze sporą ilością niebieskich kwiatów. Ich zapach otumaniał. Tuż za ogródkiem była przepaść. Jak przy większości chatek plemiennych. Podeszłam do krawędzi, zamknęłam oczy i pomyślałam o Anie. Następnie skoczyłam w przepaść. Po ponownym otworzeniu oczu ujrzałam chatkę Any. Na ogonie nadal zawieszony był koszyk z ciastkami. Żadne mi nie uciekło. Pchnęłam drzwi. Ana ich nie zamykała, nie musiała.
- Jestem – oznajmiłam pewnym głosem. „…gotowa” – dokończyłam w myślach.
Weszłam do pokoju w którym na ogół przebywała Ana. Zastałam już tam Kalika. Spojrzał się na mnie. W jego oczach błysnęła ciekawość i zrozumienie, obok Ana patrzyła wystraszona.
- Cześć wam – przywitałam się. – przyniosłam ciastka – przesunęłam ogon bliżej nich.
Ana wlepiała we mnie wzrok z niedowierzeniem, zaś Kalik uśmiechnął się.
- Szybko się uczysz – odparł.
- Skąd pewność, że tego nie potrafiłam? – odpowiedziałam uśmiechem.
- Zmienił ci się wzrok – chwycił koszyk – przybyło ci iskierek.
Miał odpowiedź chyba na każde pytanie. Spodziewałam się trochę innej odpowiedzi, ale ta była znacznie ciekawsza.
- Chciałabym ci zadać kilka pytań… – zaczęłam, ale Kalik przerwał mi unosząc łapkę do góry.
- Pytania zawsze mogą poczekać, najpierw spróbujmy ciastek – wyciągnął jedno z koszyka – ładnie pachną.
Siegnęłam łapką drugie i wyciągnęłam kolejne dla Any.
- Ana już się tak nie patrz – zaśmiałam się – Spróbuj.
Wzięła ciastko ode mnie i powąchała, a potem ugryzła. Uśmiechnęła się, w końcu. Od mojego przybycia to był jej pierwszy uśmiech.
- Dobre są – pochwaliła.
- Mają inny smak niż te od Elisy – odparł Kalik, przyglądał się mojej reakcji. Jadłam dalej ciastko, chciał mnie sprowokować, jednak w głowie miałam obietnicę, którą złożyłam.
- No oczywiście, że mają inny smak – powiedziałam – przecież to moje pierwsze ciastka.
Pokręcił głową.
- Czuć w nich coś więcej niż same ciastka. – uniósł jedno z ciastek – w nich można wyczuć odwagę, pewność siebie oraz chęć odkrywania. To nie są zwykłe ciastka –okręcił ciastkiem w łapce – one wywołują u osób, które ich skosztują, pewne uczucia. Dokładniej dodają pewności siebie – uśmiechnął się. – Wyszłaś poza granice Lena.
Ciastka wywołujące jakieś emocje? Nawet nie wiedziałam, że tak się da. A więc się da i można dokonać rzeczy niemożliwych.
- Dla mnie nie ma już granic – oznajmiłam na głos.

Rozdział 6: „Umysł”
- Sami tworzymy sobie granice – Kalik przerwał moje napawanie się chwilą.
- Serio? – spytałam z powątpieniem i nutką sarkazmu. Odrobinę podniosłam głos. Jak to sami tworzymy granice? Sama niby stworzyłam ten podły świat w którym jesteśmy niewolnikami? W głowie mi się to nie mieściło. Ostatnie promyki radości znikły w zatrważającym tempie. Narastała we mnie wściekłość.
- Tak – potwierdził jakby nigdy nic. Spokojnie przyglądał się jak w moich oczach pojawiają się niebezpieczne iskry groźby. – Jeśli chcemy dokonamy wiele, granice rosną tutaj – wskazał na głowę.
- Oj no pewnie – odpowiedziałam ze złością – Bo ten świat wcale nie ma granic. Jestem marionetką - podkreśliłam agresywniej niż zamierzałam.
Ana chciała coś od siebie dodać, także się zdenerwowała. Zorientowałam się po czasie, że ona również z nami była w pomieszczeniu. Jak zwykle zapomniałam o istnieniu innych myszek i zanurzyłam się we własnym świecie. Zbyt bardzo pragnęłam odpowiedzi, wolności. Zapominałam o rzeczach ważniejszych niż niepewność w mym umyśle. Skupiłam się na poszukiwaniach zamiast skupić się na teraźniejszości. Kalik powstrzymał Anę uśmiechem. Zadziałało. Mi na opanowanie się pomogła Ana. Ciągle ją krzywdzę. Co ze mną jest nie tak?
- Świat ma granice – zgodził się – Ale przed granicami jest wiele miejsca, które wychodzą poza nasze rozumowanie – powiedział spokojnym głosem. Uspokoił mnie zupełnie, ale i zaciekawił. W głosie wyczułam, że Kalik wie coś więcej i z pewnością jest tego sporo. – Ten świat daje nam wiele możliwości – mówił dalej na moment wyrywając mnie z zamyślenia – wystarczy odkryć gdzie są jego granice. Do granicy raczej nie dojdziemy. – oznajmił na koniec.
- To gdzie w końcu się kończy granica? – spytałam skołowana.
- Sama musisz odkryć – odpowiedział. No oczywiście, bo jakby mogło być inaczej. Sama odkryć. Niby jak? Gdzieś jest narysowana kreska oznaczająca granice? Skąd mam wiedzieć co może być granicą? Wszystko może określać granice. W sumie nie ma jednej granicy, jest wiele granic i którą granicę mam odkryć. Wszystkie? Przecież to niemożliwe.
- Co? – tylko takie pytanie udało mi się sformułować ze wszystkich powstałych pytań.
- Sami tworzymy granice – powtórzył – Sami także orientujemy się gdzie są granice. Każdy może mieć inną granicę. – wzbudził we mnie jeszcze większy mętlik.
- Co? – ponowiłam pytanie. Kompletnie byłam skołowana. Pogubiłam się w tłumaczeniu Kalika. Usiadłam z wrażenia na podłodze. Dobrze, że myszki siadając nie zmieniają w sumie zbytnio pozycji. Jedynie dają odpocząć przednim łapkom.
Kalik zamiast mi odpowiedzieć przysiadł obok na podłodze. Ana przesunęła się na skraj łóżka by nas lepiej widzieć. W jej oczach zobaczyłam zainteresowanie. Czekała na moją reakcję, Kalik też czekał. Czemu mi nikt nie mówi dosłownie co mam zrobić? Rozumiem, że muszę odkrywać, ale bez przesady. Robiąc mi bałagan w moich myślach wcale mi nie pomagają.
Zdobyłam się na odwagę by sięgnąć do koszyka po ciastko. Na chwilę zapomnieć o mętliku i wyciszyć się. Ciastko było idealnym pretekstem do milczenia. Chciałam się w nim zatracić, wyłączyć się. Oni czekali, nie wiem dlaczego. Na co im to? Pogryzałam ciastko, pytania przestały krzyczeć w mojej głowie. Próbowałam chwycić najważniejszą myśl, od niego zacząć poszukiwania. Granice, granice – co z nimi. Myślałam, że nie ma dla mnie granic. Świat przede mną stał otworem, a Kalik mi wszystko zrujnował. Na nowo musiałam tworzyć definicje. Jakie granice mogą stanąć na mojej drodze? Co w ogóle jest granicą i czym jest granica?
- Lena – zaczepiła mnie Ana.
Uniosłam pyszczek by spojrzeć na Anę. Już się nie bała, podobnie jak ja chciała odkrywać. Nawet moje zachowanie jej nie przytłaczało. Kalik chyba dobrze na nią działał. Ja do tej pory szkodziłam głównie innym. Przed oczami pojawiła się Nina. O mało nie krzyknęłam z rozpaczy. Nie o tym powinnam myśleć. By ją znaleźć muszę pokonać wszelkie granice.
- Jak odkryć? – zagłuszyłam smutek, który powoli wychodził na powierzchnię.
- Dobre pytanie – Kalik pewnie zobaczył jakie emocje mną miotają. On wszystko chyba widział i tak dużo wiedział.
- Tyle to sama wiem – odparłam zrezygnowana. Wcale mi nie pomagał, wcale.
- To dobrze, że wiesz – miałam ochotę po tej wypowiedzi krzyknąć. Zaczynał mnie drażnić.
- Ale to mi niewiele daje – próbowałam cokolwiek z niego wyciągnąć. Niech w końcu odpowiada jak normalna mysz.
- Daje ci wiele właśnie – tym razem postanowił rozwinąć myśl. Nareszcie. – Wiesz, które pytanie wybrać z narastającej liczby pytań. To ważna umiejętność. Zadajesz pytania – to kolejna umiejętność. To są podstawy by znaleźć odpowiedzi i granice. – dał mi czas na przemyślenie tego co powiedział.
- A więc odpowiednie pytania – zastanowiłam się – jednak to nadal nie odpowiedzi.
- Odpowiedzi przychodzą z czasem – powiedział – cierpliwości.
- Kiedy ja mam czas ograniczony – westchnęłam – przypominam, że jestem sterowana.
- Jak wspomniałem można zobaczyć twórcę – oznajmił spokojnie. A mnie do zdanie zabrało skupienie.
- Co? – kolejny raz zadałam to pytanie. Tym razem Kalik nie odpowiedział. Zerknęłam na Anę. Myślałam, że udzieli mi odpowiedzi, ale jak w przypadku ciastek milczała. Ona coś wiedziała, ale jak zwykle sama musiałam się dowiedzieć. Nie ma to jak karmić mnie szczątkami informacji, a potem wymagać cierpliwości.
„Zadawać odpowiednio pytania powiadasz? – zadałam to pytanie w myślach – ja ci dam odpowiednie pytania”. Zezłościłam się. Co on sobie w ogóle myślał. Nie ogarniałam większości tego co on mówi, a jak ogarniałam to wszystko mi psuł. Niby była w tym logika, ale ja nie mogłam dostrzec spójności.
- To pewnie to przekraczanie granic – powiedziałam nie czekając na potwierdzenie. – Chciałabym byś wskazał mi drogę. – Koniec z pytaniami na głos i oczekiwania aż ktoś mi odpowie. Sama odnajdę odpowiedzi.
- Wiedziałem, że na to wpadniesz – uśmiechnął się.
- A czego ty nie wiesz? – zapytałam z sarkazmem. Cierpliwość ma swoje granice i mam gdzieś co on mówił na temat granic.
- Wiele jeszcze muszę się nauczyć. Mysz uczy się przez całe swoje życie – zignorował mój sarkastyczny ton – Całe życie odkrywamy i odpowiadamy na swoje pytania. Poznajemy wiele nowych osób, które pomagają nam w poszukiwaniach – opowiadał – Życie to ciągłe poszukiwanie i kończy się ono w chwili śmierci. Poszukiwanie jest najlepsze i najciekawsze.
- Jest strasznie drażniące – naburmuszyłam się.
Ana się zaśmiała.
- Lena ty to potrafisz rozśmieszyć – stwierdziła śmiejąc się.
- Ja nie widzę w tym nic śmiesznego – machnęłam łapkami próbując odpędzić śmiech.
- Nie chodzi o to, że jesteś śmieszna – uspokajała mnie – chodzi o to w jaki sposób odbierasz niektóre fakty.
Sposób odbierania? Że co? Choć jak się chwilę zastanowiłam to faktycznie. W mojej głowie panował chaos, ale nie panowałam nad tym co dzieje się na zewnątrz. Mogło to kogoś rozśmieszyć. Jednak Kalik się nie śmiał. Cierpliwie odpowiadał na pytania. Co z nim jest nie tak?