Bardzo dawno, mroki temu. Nim zaczęto liczyć czas.
Zanim świat nasz ruszył w biegu i nim powstał każdy z was.
Zanim góry, lasy, pola przybierały formę swą.
Zanim wszystko zwane dobrym miało jeszcze postać złą.
Wstało Słońce nad wodami. Aby dumnie niosąc dzień,
obdarzając promieniami, wskrzesić to, co skrywał cień.
Ogrom Słońca і mос jego zamieniła szarą ziemię
w piękno lasu zielonego, światło dając tym w potrzebie.
Każda moc ma dwie natury. Daje życie i odbiera.
Każdy kit zatyka dziury, lecz do wnętrza sam się wdziera.
To historii nowy wątek. Ziemia nasza kręci się.
Przecież każdy jej zakątek kąpać w słońcu też się chce.
Tak po dniu powstała noc. Wzeszedł Księżyc nad lasami,
Co odbija Słońca moc, wabiąc pięknem w noc z gwiazdami.
Księżyc wstaje, słońce chowa. Gonią się tak całe dnie.
A ich miłość niespełniona. Wieki tak mijają się.
Słońce kocha się w Księżycu. Księżyc kocha Słońce szczerze.
A to baśń o ich miłości, w którą sam prawdziwie wierzę.
Powiem jednak, bo tak trzeba. Jest w miesiącu mroczna пос.
Kiedy Księżyc znika z nieba, bo z tęsknoty traci moc.
Lecz nim miną dwa tygodnie, w pełni piękna stroi się.
Nic nie stoi na przeszkodzie, doskonale widzą się.
Wtedy to się spotykają co dwadzieścia osiem dni.
Gdzieś pomiędzy dniem i nocą. Nim się zbudzisz, kiedy śnisz.
Tak się jednak w świecie składa - wszystko ma zasady dwie.
Wielka czy też drobna sprawa, przeciwieństwo skrywa swe.