Dostoyevski bir toplantıda yüksek sesle okuduğu bir şiir nedeniyle ÇAR tarafından Sibirya'da bir hapse mahkum edilir. Hapis cezası bitirildikten sonra anılarını kaleme aldığı ''Ölüler Evinden Anılar'' kitabını yazar. Kitapta, hapishanedeki hayatından önce insanları tanıdığını sandığını ama yanıldığını burada anladığını belirtir. Yazar, ''kara halk'' olarak tanımladığı bu kitleyle karşılaştıktan sonra insanları çözümlemeye ve kendi iç dünyasının derinliklerine inmeye başlar.

Dostoyevski hapishanedeki bir köpeğin yanından geçen her mahkum tarafından tekmelendiğini gözlemlemektedir. Köpek mahkumlardan kaçmadığı gibi yanına bir mahkum yaklaştığında eğilerek tekmelenme pozisyonu almaktadır. Dostoyevski bir gün bu köpeğin yanına yaklaşıp köpeğin başını okşar, köpek şaşkın şaşkın ona bakarak hızla yanından uzaklaşır ve acı acı havlamaya başlar. O günden sonra köpek Dostoyevski'yi gördükten sonra hemen ondan uzaklaşır.

Ruhu köleleştirilmiş bu köpek sevgi açıdır, bu durum insanlar için de geçerlidir. Hayatları boyunca haksızlığa ve kötü davranışlara uğramış sevgi açları, iyi bir davranışla karşılaştıklarında nasıl davranacaklarını bilemezler. Bazen kötü davrandığınız insanlar size tapar, bazen ise iyi davrandıklarınız sizden nefret eder. Böyle insanların gözünde onları aşağılamanız onlar için bir beklentidir, sizi gözlerinde yüceltirler. Eşit ve iyi davrandığında da onların gözünde değeriniz birdenbire düşer.