Proza

Usłysz szmer przesypującego się piasku,
Pod twoim oknem,
Poczuj chłodny wiatr z jasnej pustyni,
Który wciąż szuka swej dawnej twórczyni.

Wyruszyć już czas - postanawiasz,
Zabierasz najważniejsze przedmioty,
Nie wiadomo, co się przyda,
A co niezbędne do życia.

Wędrując ku wzgórzom urodzajnym,
Twa nadzieja zanika,
Lecz wewnętrzny głos jest silniejszy,
Wspierającym ducha.

Ślady łap z pazurami pozostawione,
Budzą twe podejrzenia,
Że może w tym pustynnym miejscu,
Jest jakieś życie.

Wiersz

Ciało jest więzieniem mej duszy,
Przeżywam to sam, w ciszy,
Dobre duchy opuściły mnie śmiało,
Lecz zadanego mi bólu im nadal nie mało.

Próbuję normalnie żyć,
W cieniu bezpiecznie się ukryć,
Ale wszyscy chcecie polepszyć mi życie,
Próbujecie, ale sami cierpicie.

Pewnego dnia,
Pośród panującego wszędzie cienia,
Promienie słońca się wdzierają,
Koniec bólu, początek nowej historii zaczynają.

Podnosząc się na duchu,
Pomagam wszystkim po cichu,
Oddzielony od reszty, inny,
Nagrodzić go dobre dusze powinny.

I zrobiły to, nie kłamię,
Powszechnie znane, jego imię,
Nadane, jak los radzi,
Brzmi Natsume Takashi.

Wiersz

Księżyc wisi tu, niczym na sznurku,
Jakieś dziecko jeszcze bawi się na podwórku,
Światła latarni powoli gasną,
A On czeka, aż wszystkie dusze zasną.

Czarna sylwetka przy księżycowym świetle zagląda do okien,
Dzieci nazywają go magii smokiem,
Lecz on jest prawie bajkowym wytworem,
Czyli zrodzonym z gwiazd stworem.

Wiatr melodię cichą niesie,
Wędrując po kosmosie,
Muska Jego skrzydła, Jego ciało,
Podróżując po świecie śmiało.

Zegar wybija godzinę ostatnią,
Twe sny się gdzieś ulotnią,
A ich miejsce zastąpią nowe marzenia,
Bo co noc, On je odmienia.

Wiersz

Duszą jestem tu, ciałem gdzie indziej,
Słyszę szum rosnących nadziej,
Ta mała iskra życia nadal żyje we mnie,
Mam nadzieję, że nie wybierze błędnie.

Dla jednych jestem duchów krewnym, dla innych nocy wytworem,
Lecz ja wiem, że nie jestem żadnym stworem,
Ja jestem czymś w rodzaju mgły,
Nie dotkniesz, ale poczujesz i ty.

Jestem tym, co opuszcza ciało po odejściu w zaświaty,
Tym, którego cieszą na grobie piękne kwiaty,
Tak, już prawie zgadłeś, kim jestem,
Duszą smoka. Nie kotem.

Siedzę i patrzę w okno,
Za nim kałuże i od deszczu mokro,
Choć smutno może się wydawać, ja się tak nie czuję.
Bo coś tam we mnie w środku dokazuje.

Uśmiech nagle pojawia się na twarzy,
Deszczu to jednak nie uśmierzy,
Ale zamiast tego, mam setki żołnierzy,
Setki, tysiące, choć nikt nie uwierzy.

Nikt nie uwierzy, ani nie zobaczy,
Bo tylko wyobraźnia ich wygląd tłumaczy,
Istnieją w mym wymarzonym świecie,
Tam można stworzyć co tylko chcecie.

Gdy mówię o tym mamie, ona wzdycha,
I swoje dokumenty wszędzie upycha,
W tym czasie ja sobie cicho rozmyślam,
"Czy dorośli swoją wyobraźnie chcą czasem wykorzystać?"