[img]

Emanowałam radosną aurą.
Jak ja kocham szczęście innych ludzi!
Radosny świat jest lepszy, zero smutków, zero trosk.
Idealny.
Zaraz...
Czy tamta dziewczyna na końcu autobusu... Latała?
Musiało mi się przewidzieć, ugh.
Spojrzałam w lusterko.
MÓJ PODKŁAD SIĘ STAPIAŁ!
Szybko wyciągnęłam z mojej walizki kolejną tubkę podkładu, i nałożyłam go na niebieski kawałek skóry.
Nie chcę odstraszać innych.

Jest tu gorącoo wypuście mnie! Ja naprawdę nie chcę tu być...
Waliłam pięściami w okna, mając łzy w oczach nie ja nie chcę do tego przedszkola.. znowu! Ja nie chcę!
Ja chcę wyjść!

Na miejscu.

JESTEŚMY NA MIEJSCU!
Krzyknąłem i otworzyłem drzwi autobusu.
Było mi gorąco, i te dziwne kamyki.. Nowe trendy, czy coś?
Ah ta młodzież...

Ach, wreszcie na miejscu!
Wzięłam moją walizkę i wyszłam z autobusu.
Było gorąco.
Podciągnęłam jedną ręką moją sukienkę odrobinę do góry, by się nie potknąć.
Drugą ręką trzymałam mój bukiet.
Jak tu pięknie!
Zaczęłam się kręcić w miejscu i śmiać, miasto jak z moich marzeń!

Usiadła obok mnie jakaś dziewczyna, która wlepiała we mnie wzrok. Dlaczego wszyscy się na mnie tak gapią? Co jest ze mną nie tak?
Przywitałem się.
Siemka!
Jednak tuż po chwili usłyszałem wołanie kierowcy. Wesoło wybiegłem na zewnątrz, w stronę plaży.
Zacząłem robić orły w piasku.

Ojej, tak szybko?
Wyszłam z autobusu razem z pomarańczową walizką, i.. TE MIASTECZKO JEST PIĘKNE!
Heh, ile tu osób..
Zaczęłam iść tam, gdzie chyba jest mój domek.

Wysiadamy. Nareszcie. Szybko wybiegłam na zewnątrz autobusu i oddychając świeżym powietrzem powędrowałam wolnym krokiem przed siebie.

Huh? Słyszałam coś mechanicznego.. to coś takiego.. się otworzyło! Miałam już wybiec ale.. co to..huh?

Um..położyłam spokojnie jedną nogę za drugą, i skoczyłam na ten beton, i tanecznym krokiem udawałam się gdzie popadnie.. może do jakiegoś
sklepu z japońskim jedzeniem?...Co ja się tak zapędzam? Mogę pozwiedzać to miejsce zwane ziemią!

Tak jak myślałam.. E, znaczy cześć! Jestem Agane.

Podałam rękę chłopakowi.
Jak zwykle byłam uśmiechnięta.

Usiadłam na ciepym piasku, obok nieznajomego mi chłopaka z autobusu. Wtedy, zdążył tylko powiedzieć Siemka...
Cóż. Nie lubię ludzi, to oczywiste, ale ten jakoś.. Wzbudził we mnie małą sympatię. Chyba.

Nagle usłyszałam chrupnięcie i moja dłoń wylądowała w piasku.
Znowu się oderwała!
Szybko, szybko, Emily, nikt nie może się dowiedzieć!
Przyczepiłam ją z powrotem, byłam trochę zawstydzona.
Poprawiłam mój wianek i zaczęłam chodzić po plaży.
Zauważyłam w oddali wielką rzeźbę jakiejś kobiety.
Hmm... Myślę, że właśnie na tamtym kawałku plaży się zagnieżdżę.
Podążyłam w tamtą stronę.

Jakaś dziewczyna niedaleko mnie zdawała się lewitować. Była jedną z tych kamyków. Rany, też bym tak chciał!
Jak ty to robisz?
Zapytałem, siadając na ziemi po turecku i spoglądając na dziewczynę.

Że twoim klejnotem jest Szafir, heh...

Powiedziałam. Jak stoję obok Szafiru to jest zimniej niż zwykle.. Czyli letnio.
A no tak. Szafir jest klejnotem bardziej żywiołu lodu.