W bardzo upalny dzień
Skryłam się w brzozy cień
I poczęłam się nastanawiać nad życiem
Jaki sens ma tutaj bycie?
Naszły mnie nagle szepty "Kocham cię"
Wszystkich tych, na których zależy mnie
Te, które słyszałam wiele lat temu
I również te z dzisiaj, lecz właściwie czemu?
I czemu tak nagle zabrakło mi ich
Po usłyszeniu wszystkich szeptów tych?
Mówię na głos: "Dobrze to wiem,
A wy wiecie, że was kocham też"
Tęsknota ścisnęła me serce
A serce to taka krucha rzecz
Więc opuściłam cień brzozy w upalny dzień
I biegłam w ich stronę, bo już wiecznie żyć chcę.

Rubina Czar i Szafira Moc
Przepędzą na wieki ciemną Noc
A kiedy wreszcie nastanie Dzień
Szmaragd przepędzi zeń skazy cień
Brylant zaś poświęci się
Bardziej, niż śmieliście chcieć
Diament rozdarty będzie między dwona
I nigdy do końca nie uwierzy w te słowa
Pięciu Wybranych, Naznaczonych
Przetrwa wojnę i doczeka się korony
Tak głosi księga stara jak świat
I ten, kto w nią wierzy, czyli ja.

Nawet gdy już zabraknie ci łez
Nawet gdy wszystko pochłonie czerń
Gdy stracisz kontrolę i zapragniesz się chować
Po prostu nie daj się zwariować.
Ruszam w szaloną pogoń za niewinnością
Beton pod stopami czuję każdą kością
Popełniłam błędy, których już nie mogę wymazać
Może jestem ślepa, lecz chcę pokazać
Że nawet jeśli cały świat się zawali
Będę taka, jaką wyście mnie znali
Za weneckim lustrem uwięziona
Nie robię już nic w pełni świadomie
Wciąż uciekam od przeznaczenia
Nie zważam na raniące me stopy kamienie
Niczego nie żałuję
Po prostu żyć próbuję
Każde upadek mnie cieszy,
Bo wiem, że się podniosę
Nigdzie mi się nie spieszy,
Bo wiem, że zdążę
Kiedyś stracę zmysły i zapragnę się chować
Lecz ten czas jeszcze nie nadszedł, a ja nie dam się zwariować.

Krew jest na suficie i na podłodze
Krew tych, którzy stanęli na jego drodze
On, psychopata, ich w końcu wszystkich zabił
Na początku tylko niewinnie na zaplecze zwabił
Jednak potem wyciągnął nóż
I za późno było już.
Nie mogłam mu tego darować,
Więc zemstę zaczęłam planować.
Lat wiele się z tym męczyłam,
Gdy w końcu, nieświadomie, skończyłam.
Czasem w lustrze widywałam jego oczy
Zazwyczaj działo się tak o północy
Wtedy odruchowo spoglądałam na drzwi
Lecz tam - jak zwykle - nie było nic.
Bo on z podwórka mnie obserwował
Czasem myślałam, że najzwyczajniej zwariował
Gdy nagle odwróciłam się
I wszędzie zobaczyłam krew.
Była na ścianach, miałam ją na rękach
Ktoś na mych oczach umierał w mękach
I momentalnie wszystko się zmienia;
Ja jestem zabójcą, a prześladowcy już nie ma.

---

Hehe, chciałam go dać polonistce na konkurs, ale bałam się jej reakcji. x'D