Nazywam się Prim.
Należę do upadłego plemienia Druidów.
Mam 17 lat.
Mieszkam pod ziemią, razem z innymi myszkami.
Moim najlepszym przyjacielem jest Amar.
Powtarzam to sobie w kółko, by nie zwariować. W sumie, to co innego miałabym tu robić?
Nagle z głośnika znajdującego się nad drzwiami wydobył się głos naszego dowódcy, Alexa.
-Wszyscy mają się zebrać w sali Zwycięstw. NATYCHMIAST!
Wiedziałam, co mam robić. Natychmiastowo zerwałam się na równe łapki i pobiegłam. Na korytarzu w mgnieniu oka znalazł się też Amar, jak już wcześniej wspomniałam, mój kompan wygłupów i zabaw.
W końcu znalazłam się na miejscu. Jak zwykle - ostatnia. Usiadłam na wolnym krześle, obok mojego przyjaciela.
-Cisza! - usłyszałam, a wszystkie rozmowy i szepty mysz momentalnie ucichły. - Razem z radą plemienia postanowiliśmy wszcząć wojnę, by odzyskać to, co utraciliśmy! - Władzę. - Mówił Alex bez tchu.
Momentalnie rozległy się okrzyki radości.
- O nie. - szepnął Amar - Będą chcieli... - Nie zdążył dokończyć, bo przerwał mu przywódca
- Nasze wojsko niestety nie zdoła wygrać owej bitwy z uzbrojonymi oddziałami innych plemion - już wiedziałam co chciał powiedzieć - No więc, kto na ochotnika?

-Ja – usłyszałam obok siebie – ja się zgłaszam
-Amar.. co ty robisz? - zapytałam szeptem
-Muszę – odpowiedział – dla innych
Wtedy uświadomiłam sobie, jakim jestem tchórzem.
Mój przyjaciel jest gotów się poświęcić, by odzyskać wolność dla Druidów.
Wiedziałam już, co muszę zrobić.
Bez tego nikomu już nie będę mogła spojrzeć w oczy.
Nie będę mogła spojrzeć w lustro i spokojnie na siebie patrzeć bez sumienia.
Będę myszą bez duszy.
-Ja również – wykrztusiłam z siebie
Na twarzy Amara zagościł mały uśmiech.
-Brawo – powiedział – Jestem z ciebie dumny. Uratujesz wiele istnień.
Po chwili sala została wypełniona okrzykami ochotników.
-Świetnie – burknął dowódca – Nie spodziewałem się, że będziecie aż tak zapaleni do walki, heh. Myślałem, że podkulicie swoje ogonki, i przeczekacie, dopóki plemię Druidów do końca przestanie istnieć.
Rozległy się dźwięki oburzenia.
-No już, nie chciałem was urazić – sprostował – Możecie się rozejść – dodał
Wracając towarzyszyło mi dziwne uczucie. Jakby kłucie w brzuchu. Idę na pewną śmierć.
Mój przyjaciel czekał na mnie w mojej komorze, jestem ciekawa, jak tu się znalazł.
-Jak tu wszedłeś? - zapytałam
-Nieważne. Teraz liczy się to, że będziesz bohaterką.
-Ja? Bohaterką? W snach. Nie rozumiem, dlaczego tak uważasz?
-Zobaczysz. Ocalisz nie tylko siebie i naszych rodaków. Dzięki tobie przeżyją wszystkie plemiona. A to, czy taką drogę wybierzesz, okaże się jutro. Tylko ani nikomu ani słowa.
Zamarłam. Na szczęście jest ktoś, kogo dudniący głos zawsze mnie sprowadza na ziemię.
-Ochotnicy, macie się udać do Centrum Dowodzenia – głos Alexa w głośniku był bardzo stanowczy
Razem z Amarem pobiegliśmy do wyznaczonego miejsca.

-Mirra! - zawołałam po wejściu
-Prim! - odpowiedziała myszka
Mirra jest moją najlepszą przyjaciółką. To szara mysz z ciemniejszymi miejscami. Ma długie, czarne włosy, które zdobi duża różowa kokarda przy uchu. Na jej giętkim ogonie widnieje srebrzysty księżyc. Ale to nie wszystko, miała przy sobie coś jeszcze – nóż. Chciała kogoś zranić? Nie, nie ona.
-Skąd się tu znalazłaś? Doszłaś już do siebie?
-Tak, dzięki. - zaszeptała
-Więc, ty też się zgłosiłaś na ochotniczkę?
-Jasne. Oni zamordowali moją rodzinę, więc ja zrobię to samo. Oko za oko, ząb za ząb. - odpowiedziała spokojnym tonem – Amar, kochany ty też się zgłosiłeś? Ach, cudownie. Rodzinka w komplecie.
Eksplodowaliśmy śmiechem.
-Ej, ciszej tam! - warknął Alex – oto plan:

Wyłonimy się od południa Plemienia Fizyków. Stoczymy tam bitwę, następnie weźmiemy zakładników. O ile ktoś przeżyje. Zbierzemy zapasy z okolicznych wsi, pamiętajcie, macie być bezlitośni jak się sprzeciwią. Kiedy wszystko będzie gotowe, wymkniemy się w Góry Grawitacji. Tam będą czekać na nas zwiadowcy. Nie są Druidami, ale myślę, że ich rozpoznacie. Są to zdrajcy. Nie należą już do Fizyków. Mogą przemienić w szamana. Ale nie używają umiejętności. - nawijał – Zapewne Władcy Wiatru wyślą swoje wojska by zbadać teren naszego byłego pobytu, a Mechanicy zbudują mury ochronne. Robią tak od lat, żeby chronić się przed niebezpieczeństwem. Ach, zapomniałbym. Jak już w górach ułożymy nowy plan, zabijemy zdrajców.
Natychmiastowo rozległ się okrzyk zachwytu.
-Ruszamy dziś w nocy. Pożegnajcie się z rodzinami, jeżeli ją macie – zaśmiał się – i odbierzcie broń. O 23:30 widzimy się w tym miejscu – dokończył
Nagle zerwał się tłum przemienionych w szamany Druidów.
Wyczarowywali balony, piłki, iskry.
Nie chciałam brać udziału w całym tym zamieszaniu, więc wróciłam do siebie zostawiając Amara i Mirrę samych. Nie wiem, czy w ogóle przeżyję pierwszą bitwę.

Tejże nocy opuszczę swój „dom”
Będzie mi brakować szarych, spłowiałych ścian, zepsutej lampy i zimnej wody w prysznicu.
Spojrzałam na zegar, wskazywał 23:10.
Pora się wynosić.

Zebraliśmy się znowu w Sali zwycięstw.
-Spakowane? - zapytał Amar
-Jasne – odpowiedziałam
W sali zapanował chaos rozmów.
-Nie umiecie zostać na chwilę bez gadania? - zirytował się Alex – plan znacie, ruszamy.

Znaleźliśmy się przy wyjściu.
Wielki kamień, który trzeba cudem przesunąć. Nie mogłam uwierzyć, że nareszcie zobaczę Świat. W Podziemiach nie widziałam nawet nieba, kwiatów. Uczono mnie o tym w szkole, ale nikt tak naprawdę tego nie widział, dysponowaliśmy tylko dawnymi zielnikami, kronikami naszego Plemienia. Ujawniać się nie mogliśmy, bo gdyby ktoś kogoś zobaczył, już po Druidach.
Dowódca podszedł do jednej ze ścian, jęknął, po czym wysunął się szary panel z przeróżnymi guzikami. Dostrzegłam, że wpisany został kod 65321M34Y9. Nieoczekiwanie głaz odsunął się, ukazując piękny widok. Srebrzyste gwiazdy na czarnym niebie, oraz dominujący w nich świecący księżyc.
-Łał – wszyscy momentalnie westchnęli, nawet ja.
-A więc, to tak wszystko wygląda nocą – powiedziała zaciekawiona Mirra
-No dalej, co tak sterczycie – burknął dowódca - Ruszać się!

Wyruszyliśmy.
Nieopodal mieściła się mała wieś należąca do Plemienia Fizyków. Wszystkie światła były zgaszone, spali.
-Mamy ich zabić? Tak po prostu? - wystraszyła się jakaś mysz
-Chyba tak – ktoś odpowiedział
-Nie wiem jak wy, ale ja idę po jedzenie. Nie będę zabijał. - wytłumaczył Amar
-Idziemy z tobą! - postanowiłam
-Sami se idźcie, ja idę zrobić to, po co tu przyszłam – prychła Mirra
Zamurowało mnie.
-Ataaaaaaaaaaaaak! - krzyczał Alex
Już miałam się odruchowo zerwać, ale ktoś złapał mnie za ramię.
-Porwano mnie! - rozpaczliwie piszczałam
-Zamknij się! - usłyszałam – Twój przyjaciel idzie z nami
Głos myszy był stanowczy i groźny, ale mu zaufałam.
-Nazywam się Jane, nic nie pytajcie, dowiecie się wszystkiego na miejscu. - szepła myszka
Poszliśmy za Jane.
Mysz miała czarne futerko i szare, krótkie włosy typowe dla Plemienia południowego. Jej szyje zdobiła ciemna muszka, a na głowie widać było jakby wianek z liści pod kolor włosów.

Po długiej tułaczce dotarliśmy do celu. Małego bunkra.
-Wchodzić, mam mało czasu, a misja czekać nie będzie. - rozkazała Jane
W całym tym zamieszaniu zapomniałam o Mirze. Cholera.
Bez słowa weszliśmy.
To, co zobaczyłam, wywarło na mnie wrażenie.

Przedstawiciele wszystkich plemion w zgodzie.
Nie, to się nie dzieje naprawdę. Jak. Nie wierzę.
-To Prim i Amar – pokazała na nas Jane
Najpierw podbiegła biała mysz z szarymi włosami i śnieżnobiałymi rogami renifera.
-Cześć, jestem James! - przedstawił się – To jest Katy i Yawë – pokazał łapką pozostałe myszki.
Kate miała takie samo ubarwienie jak James. Na głowie nosiła bladoniebieską śpioszkę z jasnymi gwiazdkami koloru jej włosów – delikatnego blondu.
Yawë natomiast różnią się od wszystkich swoim wyglądem.
Czarny kolor dominował na jej futrze, a twarz zakrywała równie ciemna kocia maska, spod której wystawały wampirze zęby. W całej jej postaci wyróżniały ją białe, gęste włosy.
-Dobry wieczór? Czy tak? - powiedziałam – gdzie my jesteśmy? - zapytałam
-W Bunkrze. Zwykłym. Zwyczajnym. Ślepa? - prychła Yawka
Jane mimowolnie wybuchła śmiechem. Typowe dla Mechaników.
-Co my tu robimy? - pragnęłam wiedzy
-Musimy uratować Transformice przed kataklizmem – wyjaśniła Katy – a dokładniej, powstrzymać wojnę. Nie tylko Druidzi chcieli ją wszcząć.
-Władcy Wiatru zamierzali zagarnąć całą Krainę, a Duchowi Przewodnicy chcą sprowadzić głód – dokończył James – Fizycy też nie są bez winy – uważają, że reszta Plemion jest głupia i nie docenia urządzeń elektrycznych. Temu też, chcę wyeliminować resztę i stworzyć „armię robotów”. A plemię południowe, tylko się bronią. Nie mają nic. Następczyni ich tronu zaniknęła – wyznał
-Co? Wszystkie Plemiona? Jak to? - zaciekawił się Amar
Jeszcze jedno, bezsensowne pytanie, a poderżnę ci gardło młody – zagroziła Jane – chodzi nam tylko o nią – wskazała łapką na mnie
-Ja!?
Nic więcej nie powiedziałam, bo do bunkru wbiegła Mirra.