Mortycja a dit :

Dokuseishi a dit :VoirMasquer

Spoiler

odkopię zarzucając tematem
w zasadzie nie wiem czy taki już był, bo zupełnie zapomniałam o wszystkim co się tu działo i pisało, ale nvm
najwyżej się powtórzy
no więc
co sprawia, że rysujemy? dlaczego rysujemy? dlaczego to lubimy/nienawidzimy robić?
możecie odpowiedzieć ogółem lub tylko odnośnie siebie, pełna dowolność
bo w zasadzie teraz tak sobie rysując w mojej głowie pojawiło się to pytanie i aktualnie jestem w trakcie rozkmin

ja z jednej strony lubię rysować, bo od ostatniego czasu polubiłam swój styl i w sumie to taki mój sposób na rozładowanie negatywnych emocji lub po prostu zrelaksowanie się
często jednak bywa tak, że denerwuje mnie, kiedy coś nie wychodzi, wtedy odchodzę na chwilę od rysunku i zajmuję się czym innym, a jak znowu poczuję przypływ chęci, to wracam

z drugiej strony nie lubię, bo jest to powód do narzekania, to że nie jestem jednak do końca zadowolona z siebie mimo, że ćwiczę, że prawie w ogóle nie robię postępów, że coś zrobiłam krzywo i tak dalej

tak czy inaczej rysuję, bo w zasadzie nie wyobrażam sobie życia bez tego, zaszłam już zbyt daleko, by teraz się wycofać
wszystkie postacie, które stworzyłam, wszystkie rysunki które wykonałam
przywiązałam się do nich
mimo, że to tylko pikselki lub kreski na kartce
to jednak byłoby mi smutno, jakbym to wszystko miała stracić albo porzucić
bo to jest moje, stworzone przeze mnie
tu zadam kolejne pytanie - czy wy też jesteście przywiązani do swoich postaci, czy jednak uważacie je tylko za kompletne zmarnowanie swojego czasu i chęci?

może się teraz trochę zagalopuję z tematem, ale jeśli ktoś jest zainteresowany w dyskusji, to niech wytrzyma do końca, może to będzie miało jakiś sęs
większość z nas, młodych artystów, to nastolatkowie przechodzący przez naprawdę trudny okres
jest sporo stresów i depresji, nie zapominając o tym, że niektórzy nie mieli za ciekawie w domu
i tak to się za nami ciągnie i ciągnie, i zazwyczaj w tych czasach próbujemy sobie ulżyć za pomocą technologii i internetów, zamykając w sumie całe to depresyjne koło, bo potem jest z tym tylko gorzej
więc, kiedy nagle pojawia się coś, co możemy robić zamiast przeglądania memów, nagle nasze życie zdaje się mieć trochę więcej sensu
wsęsie, ludzie z natury chcą dążyć do jakiegoś sukcesu, do tego poczucia spełnienia, przynosi to sporo radości, i to takiej długotrwałej
ale to trudne i zazwyczaj do takich rzeczy długo się dąży
rysowanie za to
rysowanie jest, no, może nie łatwym hobby, ale na pewno jednym z mniej wymagających
kiedy zaczynasz rysować, to czujesz, że coś robisz, że masz jakieś zajęcie, które nie polega na stymulowaniu Twojego mózgu jakimś gównem dla krótkotrwałej dozy dopaminy
i kiedy widzisz, że z każdym rysunkiem idzie Ci troszkę lepiej, to gdzieś tam z tyłu zaczynasz sobie myśleć "hej! mogę to robić przez całe życie! moja kariera może być z tym związana! coś mi wychodzi! jestem w czymś dobra!"
i nawet jeśli nie jest to jakaś Twoja wielka pasja, to samo polepszanie tej umiejętności, nawet jeśli czasem niektórych swoich prac nie lubisz i chcesz przestać, przynosi trochę szczęścia na dłuższą metę i daje nadzieję
że jednak się do czegoś nadajemy, że wcale nie jest tak trudno zacząć doskonalić jakąś umiejętność \o/

nie wiem, rysowanie ogólnie uczy takiej sumienności i pracowitości trochę
w momencie, kiedy nie mamy praktycznie żadnego innego źródła, z którego możemy się nauczyć tych cech (rodzice zazwyczaj za dużo pracują żeby wychowywać dziecko, a my sami mamy internet i prokrastynujemy po szkole ile się da), rysowanie daje nam taką nadzieję i nasz mózg pewnie podświadomie tego łaknie
bo my lubimy się uczyć, ale nikt nie wie jak zacząć
większość z nas rysuje z przypadku, nie z wyboru, więc po prostu się tego trzymamy jak możemy ;;

dunno, tyle mogę powiedzieć na podstawie mojego doświadczenia
szczerze nienawidzę rysowania
ale to jedyne na co mnie stać aktualnie