Muzzaluza a dit :

Akanaria a dit :VoirMasquer

ja poznaje od kogo dostałam hehe ( ͡° ͜ʖ ͡° )

Spoiler

Bardzo dziękuje, naprawdę widać ile włożyłaś w to swojej pracy <333 i ten bałwan
Jeszcze raz dziękuje ouo

---

czekam nadal na komentarz osoby co dostała ode mnie prezent, jestem ciekawa co sądzi

Eh
Wiedzialam
To git, że widać Prawie sobie rękę złamałam :D
Ii... Miło, że się podoba! :D

Jajuuszko a dit :

thx thx hajlina

Rozafrozaxdd a dit :

Smutny_nalesnik a dit :VoirMasquer

Skąd mikołaj wiedział ze tak wielbie wilki *-*

Spoiler

Dziękuję <3

A zobaczyłam żee robisz dużo mapek z tymi zwierzakami, i też po avatarze!

Spoiler

Za nic nie zgadnę kto to rysował, ujawnij się!!
dziękuję

Kot_unboksala a dit :

Gooooosia a dit :VoirMasquer

Spoiler

Pojęcia nie mam od kogo może to być.....
Bardzo mi się podoba <3. Dziękuję Ci kimkolwiek jesteś i ujawnij się!

ujawnia sie

Spoiler

Bardzo dziekuje za wiersz ;v;

a dit :VoirMasquer

Gdzieś daleko i bardzo, bardzo wysoko nad głowami ludzi zupełnie nieświadomych, rośnie drzewo. Jest to drzewo wyższe oraz większe od wszystkich, obsypane pyłem, który spadł prosto z gwiazd, udekorowane kulami ulepionymi z największych i najskrytszych pragnień, których ich posiadacze nawet nie ośmielili się spełnić. Czy nie chciało im się, czy zabrakło im odwagi? A może od razu skazali je na straty, bo samo myślenie o nich wydawało im się głupie, a wyobrażanie spełnionych zbyt straszne i nierealne? Oni sami bezwstydnie wyrzucili je na śmietnik, spalili na stosie. Niektórzy nadal szukają i gdybają, co by było, gdyby? Jedne dawno już zastygły - nabrały barwy krystalicznego nieba i szumiącej wody, miliona gwiazd na nocnym niebie, umajonej łąki, uśmiechu. Inne mają nadzieję na kogoś, kto przyjdzie i odmieni ich los, a zarazem swój los.
Na gałęziach wiszą także wspomnienia, które przybrały postać cukierków. Uwieszone na cienkiej nitce, mogącej w każdej chwili się zerwać. Gdy ta się zerwie, cukierek spadnie. Być może ktoś go podniesie i z chęcią zatopi w nim zęby, a być może ktoś widząc, że ten leży nie podniesie go, przejdzie obok zupełnie o nim zapominając lub wrzuci do kosza, bo ten leżał na ziemi. Pewnie jest brudny i sponiewierany, roztopiony, rozklejony - niedobry.
Niektóre cukierki lubimy, a niektóre nie. To zależy od gustu i upodobań. Niektórzy lubią kakaowe, kokosowe, orzechowe, z kolei inni lubią galaretki, musujące lub owocowe. Te, których nie lubimy to złe wspomnienia. Te, które lubimy to wspomnienia dobre. Czasami najlepsze zostawiamy na koniec - jemy te niedobre, by potem dotrzeć do naszych ulubionych i zapomnieć o tych niedobrych. Czasami na początku zjadamy te dobre, lecz potem pojawić się muszą te złe. Czasami posiadamy tylko dobre, ale i one kiedyś się skończą. Gdyby nie istniały te złe, skąd wiedzielibyśmy, że te są dobre? Czy dobro nie może istnieć bez zła?
Wspomnienia wiszą najniżej. Są więc one najbliżej ziemi, są największe i najtrudniejsze do zbicia.
Wiatr poruszył drzewem, a wtedy zsunęło się z gałęzi.
Wspomnienie spadło pierwsze.
- Nie mów mi, że to się naprawdę dzieje! - krzyknęła, kleszcząc w dłonie.
- Tak, to prawda, ale przystopuj troszkę - wychylił się, by zasłonić okna - To nie pierwszy i zapewne nie ostatni raz, kiedy szczerzysz się jak głupia przed oknem, patrząc na śnieg.
Ona tylko poprawiła czapkę na głowie i dalej spoglądała na okno, mimo że było ono zasłonięte. Na jego usta wkradł się uśmiech. Ponownie złapał za zasłony, by je odsunąć. Wtedy usiadł obok siostry i patrzył na śnieg, starając się poczuć to, co ona, gdy widzi na to białe, sypkie oraz zimne zjawisko. Patrzył i zastanawiał się.
Mama dzieci weszła do pokoju. Postawiła na zabałaganionym stoliku tacę z ciastkami, na których krzywo narysowane były gwiazdki, serduszka, choinki, a nawet bałwany.
Gdy miała wychodzić, wszystkie światła zgasły, wraz z choinką. Na twarz małej wkradł się cień smutku.
Drzwi zostały otwarte, a do środka wszedł ojciec, niosąc w rękach dwie świece.
- To wszystko przez ten biały wytwór szatana - postawił świece na stoliku obok ciastek - Nigdy go nie lubiłem.
Mimo ciemności panującej w domu na zewnątrz świeciły się latarnie.
- Czemu siedzicie na podłodze? - zagaiła matka, robiąc to samo, co dzieci.
One jedynie wzruszyły ramionami i sięgnęły po ciastka.
- Dobre - pochwalił ojciec, przysuwając się bliżej stolika.
Podczas gdy rodzice pochłaniali ciastka, śmiejąc się z ich nieudolnych prób zgadnięcia, jakiego są kształtu, ona nadal wpatrywał się w okno. Czuł to samo co jego siostra, ale nie było to spowodowane sypiącym śniegiem, który zapewne zniknie za kilka dni. Czuł się szczęśliwy, a jego siostra była już pogrążona we śnie, gdy rodzice nadal się śmiali, ale już ciszej. On uśniechnął się sam do siebie.
Każdy ma inną definicję szczęścia.
Wspomnienie pofrunęło do góry, by znów zawisnąć na gałęzi.

Jolkaebolka a dit :

Ja wiem kto hihi ^

Dziękuję bardzo za rysunek, jest uroczy *u*

Spoiler

Julamousei a dit :

Prezent w prezencie
To jest takie słodkie :3

Spoiler

Chyba się domyślam kto robi takie włosy.