Mesmera a dit :

Agulalove a dit :VoirMasquer

Pisz mesmera bo nie mam co czytać :c

Już, już. Akurat napisałam rozdział. Postaram się częściej pisać :)

Agamyszka a dit :VoirMasquer

Bardzo oryginalny pomysł, dobra narracja, atmosfera i fabuła - słowem fanfik sukces i gratuluję. Chyba się przemogę i zacznę czytać. :'3
funfiction - celowo tak? ;D

Dziękuje za komplement :) Tak, celowo jest fun :). Całe zachowanie Leny to fun XD

Rozdział 19

Spoiler

Rozdział 19: „Wkurzająca siostra”
Zabawę przerwał nam głos. Oboje zaskoczeni spojrzeliśmy się w stronę dźwięku.
- Byłeś niesamowity – powiedziała myszka o dziwnym futerku. Brzuch, łapki było koloru białego. Bliżej grzbietu przebiegała czarna linia, która oddzielała brązowe futro od białego. Włosy były dwukolorowe: brąz i ciemna zieleń. Na głowie zaś nosiła wstążki zielonożółte, specjalnie ustawione do góry.
- Mecz był niezły – przyznał chłopak o futrze jasnej żółci, na udzie ukazała się piłka. Końcówkę łapek i znak na pyszczku były koloru zielonego. Włosy zielone trzymane przez opaskę ze znakiem sera. Oczy miał zniewalające. Błękitne, głębokie i pełne życia. Można było wpaść i się zatracić.
Myszki z początku nas nie zauważyły, a my cicho ich obserwowaliśmy.
- Jaki niezły – dziewczyna pokręciła energicznie głową – był N I E S A M O W I T Y – przeliterowała dodatkowo gestykulując – świetnie grałeś i zdobyłeś dużo goli.
- Drużyna pomogła – skromnie zbył chwalenie myszki.
- Oooooo – myszka ze wstążkami nas zauważyła. Patrzyła chwilę z otwartym pyszczkiem – Ktoś się włamał do naszej chatki – stwierdziła spokojnie.
- Co? – zerknął w naszą stronę. Ja z Chuckiem nadal uparcie milczeliśmy, ale widząc wyraz pyszczka jasnożółtej myszki, trzeba było zareagować.
- Spokojnie – podniosłam łapki do góry by ich uspokoić – To też nasza chatka.
- Niemożliwe – zaprzeczyła – Do tej pory było nas dwóch. Jakim cudem weszliście do chatki?
- To nasza chatka! – nie wytrzymał Chuck.
- Jakoś wcześniej was nie było – odparł gniewnie nastawiony sportowiec.
- Zaraz, zaraz! – podniosłam głos. Zaczynało robić się nieprzyjemnie. Myszka z piłką na udzie była bliska rzucenia się na Chucka, on zaś nie pozostawał dłużny. Dziewczyna również przygotowana, tylko nie mogłam ocenić na co – O ile dobrze kojarzę was z mojego snu to mamy jednego twórcę.
- Twórcę? – przybyłe myszki zapytały równocześnie.
- No tak… - zaskoczyło mnie pytanie – Tworzy nas twórca, który nami steruje. Nie pamiętamy chwil sterowania.
- Coś kręcisz – zarzucił mi chłopak.
- Nie kręcę – pokręciłam głową. Narastała we mnie frustracja. – Nie wiem jak możecie tego nie wiedzieć. Skoro wchodzicie do tej chatki tak swobodnie to znak, że mamy tego samego twórcę – mysz o zielonych włosach próbowała mi przerwać, ale mówiłam dalej jakby nigdy nic – Do chatki, gdzie twórca jest aktywny, a nasz jest, nie mogą wejść inne myszki bez pozwolenia. – wypuściłam powietrze. Powiedziałam wszystko na jednym wydechu.
- Rozumiem – pokiwała dziewczyna – Jestem Kami, a to Mao – przedstawiła się.
- Lena i Chuck – wskazałam na brata – Jak mamy jednego twórcę to też znaczy, że jesteśmy rodzeństwem.
- Ty masz być moim rodzeństwem? – spytał oburzony Mao – Nie chce takiego rodzeństwa. Wystarczy mi Kami.
- Rodzeństwa się nie wybiera – syknęłam.
- Z wzajemnością – odpowiedział równocześnie ze mną Chuck.
- Zrobiła się nieprzyjemna atmosfera – podsumowała Kami – Nie ma sensu walczyć. Skoro jesteśmy tym rodzeństwem naszym zadaniem jest zapoznanie się. Tak więc poznawajmy się – rozkazała z entuzjazmem.
Wszyscy na nią spojrzeliśmy oczekująco. Czego ona oczekiwała? Chyba nie nagłej zgody. Choć patrząc na jej wyraz pyszczka nabierałam przekonania, że ona jednak wierzy w spokój.
- Niby jak mamy się poznać? – zadałam pytanie.
- Normalnie – machnęła łapką. – Opowiedzmy coś o sobie!
- Zacznij… - zaproponowałam niepewnie. Jej entuzjazm mnie przerażał. Było w niej coś takiego co kazało mi się trzymać z daleka.
- Nieśmiała, co? – zaśmiała się – Dobrze to ja zacznę marudy – mówiąc to usiadła na podłodze poklepując miejsce koło siebie. Mao zamarudził chwile, ale szybko przysiadł koło Kami. – Lubię kibicować i chodzić z Mao na różne mecze.
- Jakie mecze? – spytałam.
- Nie przerywaj! – krzyknęła, a potem opowiadała dalej spokojnym tonem, a ja zostałam z pytaniem bez odpowiedzi – Sama też czasem w coś gram, ale nie jestem taka dobra jak Mao. Od czasu do czasu pobiegam z innymi myszkami. Niekiedy organizujemy wyścigi. Na tym skończę, teraz ty – powiedziała do Mao.
Chłopak nie był skory do opowiadania o sobie. Kami przez cały czas go zachęcała, aż w końcu Mao się złamał.
- Jestem sportowcem, lubię rywalizację i różne gry zespołowe. Zawsze zabieram ze sobą Kami, bo świetnie kibicuje. – zamilkł po ostatnim zdaniu.
- Nieźle jak na początek – pochwaliła go siostra.
- Zanim ja zacznę opowiadać, chce odpowiedzi na moje pytanie – oznajmiłam.
- Jakie pytanie? – zdziwiła się.
- Jakie mecze?
- Ach to… Jak można nie wiedzieć o meczach?
- Ty nie wiedziałaś o twórcy, jakoś się nie czepiałam – wytknęłam jej. Powoli traciłam do tej osoby cierpliwość. Drażniła mnie swoim charakterem.
- Czepiasz się – stwierdziła – Mecze to takie gry zespołowe z różnych dziedzin. Dziś na przykład graliśmy w piłkę nożną.
- Piłka nożna?
- O raaaany – Kami już straciła cierpliwość – Może pytania na potem? Opowiedz o sobie wreszcie.
- Eh – westchnęłam zrezygnowana. Nie lubię, gdy nie znam odpowiedzi, to mi zaburza obraz świata – uczę się wszystkiego dotyczącego świata Transformice, mam dwóch nauczycieli. Zadaję dużo pytań to moje ulubione zajęcie. Nie przepadam za brakiem odpowiedzi.
- Marudna – rzekła Kami – To jeszcze został nam Chuck.
- Lubię spędzać czas ze swoją siostrą i chodzić po miejscach magicznych – odpowiedział krótko.
- No to lepiej się znamy – ucieszyła się.
- Bynajmniej – zaprzeczyłam.
- Ty nie marudź – poleciła. – Tylko byś marudziła i męczyła myszy pytaniami, pomyśl czasem o uczuciach.
Mówiłam, że dobrze mieć rodzeństwo? Aktualnie myślałam inaczej. Siostra mnie wkurzała. Miałam ochotę zrobić jej krzywdę. Gdy już chciałam coś odpowiedzieć w drzwiach pojawiła się Melania.

Mesmera a dit :

Ok udało mi się sklecić kolejny rozdział. Postaram się pisać choć raz w tygodniu :)

Rozdział 20

Spoiler

Rozdział 20: „Spacer”
Melania przystanęła w drzwiach niepewna co robić. Patrzyliśmy na nią w wyczekiwaniu. Cisza narastała między nami i zaczynała się robić nieznośna. Postanowiłam skrócić cierpienie Melanii. Myślała o ucieczce, jednak bała się ruszyć by nas nie prowokować.
- Melania – przerwałam ciszę – Gdzie byłaś?
- Nie pamiętam – odpowiedziała – Chciałam zobaczyć czy wszystko w porządku z tobą. – rozejrzała się po osobach w pokoju.
- Tak, jest w porządku – uspokoiłam ją – Zobacz mamy więcej rodzeństwa – wskazałam na Chucka, Mao i Kami.
- Cześć – przywitała się nieśmiało.
- Cześć – powitali ją równocześnie Mao z Kami.
- Hej – powiedział Chuck.
- A jest nas jeszcze więcej! – rzekłam uradowana.
- Jak to więcej? – spytał zirytowany Mao – Chyba nie takich jak ty?
- No oczywiście, że nie takich jak ja – syknęłam – wy jakoś podobni do mnie nie jesteście – wytknęłam.
- Na całe szczęście – skwintował.
Kiedy już miałam wypowiedzieć kolejną ripostę wtrącił się Chuck.
- Dobra, nie kłóćmy się. To nie ma sensu – stwierdził – jesteśmy rodzeństwem i trzeba zaakceptować fakt, że się różnimy.
- To on zaczął – wskazałam na Mao.
- A ty jak głupia kontynuowałaś.
- Tsss – skomentowała Kami.
Miałam ochotę zrobić coś Mao. Wkurzał mnie jeszcze bardziej niż Kami. Co to za rodzeństwo?
- Może spróbujemy się dogadać? – zaproponowała Melania cichym głosem.
Złość przestała we mnie buzować. Przypomniałam sobie jak Melania mną się opiekowała gdy było mi naprawdę smutno. Nie pamiętała co prawda gdzie zniknęła, podejrzewałam, że nasz twórca wziął ją w obroty, ale liczył się gest. Nie mogłam pozwolić na to by źle się czuła. A ona tymczasem wyglądała na przerażoną.
- Masz rację Melania – zgodziłam się z nią – Nie powinniśmy się tak kłócić. Rodzeństwa się nie wybiera. Twórca nas takich stworzył, nic na to nie poradzimy. Możemy się wymienić doświadczeniami.
- Ciekawe czego ty doświadczyłaś? – nie dawał za wygraną Mao.
- Jakbyś słuchał to byś wiedział – zbyłam jego pytanie – Ciekawią mnie te mecze. Chce na jeden pójść.
- A to nie w najbliższym czasie – odpowiedziała Kami – Ten był ostatni z mistrzostw.
- Mistrzostw?
- Rany, nie chce mi się wszystkiego ci tłumaczyć – westchnęła.
- Leniwa z ciebie myszka – podsumowałam – A ja jak już wspomniałam lubię wiedzieć i zadawać pytania. Więc skoro wy mi nie chcecie wytłumaczyć spytam o to kogoś innego.
- Lepiej pójść na mecz i konkretne pytania zadawać dotyczące meczu. Kibice ci na pewno odpowiedzą na pytania – włączył się Mao.
- Dobrze więc, przejdę się z wami na mecz – doszłam do wniosku. W sumie nie chciałam by mi cokolwiek tłumaczyli. Już i tak ledwo ich znosiłam, ale dla Melanii mogłam się poświęcić.
- Ja też chce pójść – oznajmił Chuck.
- Wszyscy możemy pójść – przyspieszyła z odpowiedzią Kami. – Przecież to nie problem.
- Zastanawia mnie fakt jakim cudem was wcześniej nie spotkałam – zastanowiłam się.
- Mieliśmy po prostu szczęście, ale jakoś dziś nam nie dopisało – odpowiedział.
Zignorowałam jego wypowiedź. Chciał mnie sprowokować, a ja nie miałam zamiaru dać mu tej satysfakcji, choć na końcu języka kryło się kilka kąśliwych uwag.
- Chyba nasz twórca stworzył kilka chatek i pewnie nie korzystaliśmy z tej samej – powiedziałam po dłuższym zastanowieniu – trzeba opracować technikę by częściej się widzieć.
- Ale po co? - spytał Mao z pretensją w głosie.
- By jeszcze lepiej się poznać – odparłam – Nie możemy być tak wrogo do siebie nastawieni. Mamy jednego twórcę, wiemy jakie to życie, no może nie wszyscy. Ale jesteśmy złączeni. A ja chce was lepiej poznać.
- Ja też ! – krzyknęła Kami z entuzjazmem – Oj Mao nie miej takiej skwaszonej miny, będzie fajnie.
- Musicie poznać Kalika. Jest po prosty świetnym nauczycielem – stwierdziłam.
- Nam niepotrzebny nauczyciel – odpowiedział.
- Nie wiesz wszystkiego, a Kalik wie sporo o świecie. Nie jest taki jak ja – zapewniłam – Jest ciekawą myszką.
- Ja chce go poznać! – zawołała radośnie Kami.
- Widzisz? – Ucieszyłam się.
- Dobra, to go poznamy potem. Teraz chce odpocząć po meczu – powiedziawszy to udał się do jednej z sypialni.
- A ja nie jestem zmęczona to możemy wszyscy przejść się na spacer – rzuciła Kami.
- Możemy – zgodziłam się.
Wyszliśmy razem poza chatkę. Przed nami ukazała się przepaść.
- Chyba ze spaceru nici – powiedział Chuck.
- Znam miejsce idealne na spacer – uderzyłam łapką o łapkę. Wyciągnęłam do rodzeństwa łapki w taki sposób by za nie złapali. Pojęli o co mi chodzi. Gdy stworzyliśmy koło, zamknęłam oczy i przypomniałam sobie dżunglę w której kiedyś przez przypadek się skaleczyłam. Tam gdzieś była Aniu. Chciałam ją ponownie spotkać.
- ooo – usłyszałam zachwyt w głosie.
Naszym oczom ukazał się niezwykły krajobraz. Był piękniejszy niż go zapamiętałam. Drzewa rosły blisko siebie, a liście całkowicie zakrywały światło słoneczne. Mogłoby się wydawać to straszne, jednak poświata, którą one dawały tworzyła niesamowitą atmosferę. Czuło się jakby się przeniosło do naprawdę niezwykłego miejsca.
- To piękne miejsce – pochwaliła Kami – Nigdy w takim nie byłam – mówiła wzruszona, co do niej było niepodobne. Poznałam ją jako niepoprawną optymistkę, wręcz drażniącą, a widzę jak ma łzy w oczach. Być może zbyt szybko ją oceniłam.
- Gdzieś tu mieszka pewna wyjątkowa osoba, ale trzeba jej chatkę znaleźć – powiedziałam.
- To na poszukiwania! – siostra wróciła do swojego stylu bycia.
Melania złapała pyszczkiem mój ogonek jakby się bała, że zniknę. Chuck wraz z Kami szli koło mnie. Zagłębiliśmy się w las. Aż w pewnym momencie światło słoneczne przestało do nas docierać. Zrobiło się ciemno. Zbiliśmy się w kupkę, by nie pogubić siebie nawzajem.
- Boję się – wyznała cicho Melania.
Wypowiedziała na głos moje myśli. Czułam, że krążymy w kółko. Ledwo widzieliśmy co jest przed nami. Nagle Kami się potknęła przez co straciłam równowagę. W krótkim czasie wszyscy leżeliśmy na ziemi.
- To co robimy? – spytał Chuck.
- Lena potrafi wybierać miejsca – zaśmiała się przerażona Kami.
- Ostatnio tak tu nie było – próbowałam tłumaczyć, ale miała rację. Co mnie podkusiło by na pierwszy wspólny spacer wybierać takie miejsce. Nie mogłam po prostu wyjść z chatki i oglądać inne chatki?
- Możemy spróbować wrócić – zaproponowała Melania.
- Ja nawet nie wiem skąd przyszliśmy – westchnęłam zrezygnowana.
- Ja pamiętam – wyszeptała.
- To prowadź – wskazałam na liście za nami.
Melania kiwnęła głową i niepewnie ruszyła przed siebie. Szliśmy blisko siebie w milczeniu. Nasz pierwszy spacer jest porażką.
- Przed nami jest duch – krzyknął Chuck.
Spojrzałam w stronę, którą pokazał brat. Rodzeństwo było wystraszone, na moim pyszczku zaś zagościł uśmiech.

Mesmera a dit :

Nie mam pojęcia jak to robię XD. Dziękuję za czytanie moich wypocin i miłe komentarze. W tym rozdziale są dwie mapki eventowe z eventu rybnego. Może zorientujecie się które ;)
Rozdział 21

Spoiler

Rozdział 21: „Światło dżungli”
- Aniu! – zawołałam radośnie. Oblicze białej myszki się rozjaśniło. Pyszczek, jak przy pierwszym spotkaniu, miała zasłonięty maską.
- Lena – odpowiedziała melodyjnie. Zapomniałam brzmienia jej głosu. Był jak muzyka, którą nuci się przed zaśnięciem.
Podbiegłam do niej. Rodzeństwo stało zaskoczone.
- Tak się cieszę – przytuliłam ją. Stęskniłam się za tym miękkim futerkiem, dobrocią płynącą z jej serca.
- Także się cieszę – uśmiechnęła się – A to kto? – wyjrzała za mnie.
- To moje rodzeństwo – odsunęłam się, by lepiej widziała – Chuck, Melania i Kami – wskazałam kolejno.
- Cześć? – przywitał się niepewnie Chuck.
Dziewczyny chwilę milczały nim zdołały się pozbierać po szoku, który właśnie doznały.
- Hej! – krzyknęła Kami ukrywając swoją niepewność. Jej radość była trochę naciągana, nadal się bała, ale nie chciała tego pokazywać.
- Hej – szepnęła niepewnie Melania.
- Właśnie ją chciałam wam przedstawić – powiedziałam.
- Miło mi was poznać – rzekła Aniu.
Nastała niezręczna cisza. Rodzeństwo nie wiedziało co zrobić, a ja nie miałam pomysłu co zrobić, by lepiej się poczuli. Staliśmy tak zastanawiając się gorączkowo nad następnym ruchem. Z pomocą przyszła Aniu.
- Lepiej nie chodzić po tej dżungli jak się jej nie zna – ale mogę was oprowadzić jak chcecie.
- Właściwie skąd ta dżungla? Ktoś potrafi tak budować z twórców? – moja osobowość wracała na swoje dawne tory.
- Twórcy jej nie stworzyli – pokręciła głową – To dzieło Stwórców.
Faktycznie wyglądała na bardziej dopracowaną, no i nie miała końca.
- A właściwie jak duża to przestrzeń? – spytałam.
- Niewielka – odpowiedziała – Jednak jak się tu raz wejdzie to gorzej wyjść. Można krążyć godzinami w kółko.
- Nie myślałam, że takie miejsca w ogóle istnieją – stwierdziłam.
- To nie jest jedyne. Ale znam tylko to jedno.
- Ta dżungla jest taka dopracowana… - nie mogłam się nadziwić.
- Dobra do zabawy w chowanego – odezwał się Chuck.
Odwróciłam się w jego stronę. Właściwie zapomniałam o istnieniu rodzeństwa. Bardzo odpowiedzialna ze mnie siostra, nie ma co. Rozejrzałam się wokół. Pełno zakamarków, różnych przejść. Nie tylko drzewa stanowiły świetną kryjówkę. Może słabo docierało tu światło, ale wszystko było widać.
- Masz rację Chuck – odpowiedziałam zamyślona.
- Możemy zabawić się w chowanego! – zawołała z entuzjazmem Kami.
- Nie znamy tego miejsca – Melania ostudziła nas zapał – I pełno jest tu ukrytych przejść. Raz jeden zaszliśmy do jakiejś jaskini, w której znajdowała się przepaść. Lepiej nie ryzykować.
- Bez ryzyka nie ma zabawy – wytknęła Kami.
- Melania ma rację – uspokoiłam siostrę – Zresztą Aniu chciała nas oprowadzić.
- Chyba jest takie miejsce, które też zostało stworzone przez stwórców i można dojść z tej dżungli – rzekła Aniu. Przez cały ten czas zastanawiała się gdzie nas zabrać. – Chodźcie za mną – poleciła.
Położyła przednie łapki na ziemi i ruszyła przed siebie. Spojrzeliśmy się na siebie. Chuck wzruszył ramionami. Nie wiedzieliśmy gdzie biała myszka chce nas zaprowadzić, ale wszyscy byliśmy ciekawi. No prawie wszyscy. Melania miała wątpliwości. Szła za nami co jakiś czas rozglądając się wokół.
Gdy mieliśmy przewodnika dżungla nie wyglądała już tak strasznie. Widzieliśmy różne kwiaty, fruwające motyle. Na wszystko pokazywaliśmy palcem, śmiejąc się głośno. Aniu także przyłączyła się do zabawy. Umiejętności spostrzegania rozwinęła lepiej niż my. Przez co więcej dostrzegała, a my podążaliśmy za jej łapką. Dotarliśmy do małej sadzawki ukrytej pod drzewem. O dziwno pod drzewem prócz korzeni znajdował się mur. Jakby ruiny.
- Ruiny? – spytałam – stworzyli ruiny?
- Te ruiny to pamięć – odparła Aniu – W ich świecie jest tego pewnie pełno.
Dotknęłam jednego ze starych kamieni. Pod łapką poczułam mech oraz chłód. Wyglądało to jakby już miało swoje lata, a przecież tutaj nic się nie starzeje. Po co Stwórcy tworzyli stare ruiny?
Chuck tymczasem podszedł do sadzawki znajdującej się tuż przy ścianie. Nabrał wody w łapki i oblał Kami. Dziewczyna nie pozostała mu dłużna i po chwili oboje pryskali się wodą.
- Ładnie tu – stwierdziłam.
- Mhmm- przytaknęła Aniu – Ale nie to chciałam wam pokazać. Jak wejdziemy na górę – pokazała stromy pagórek – to tam jest piękne miejsce.
Ruiny wyglądały stabilnie, mimo widocznych lat. Stwórcy to stworzyli, więc samo się nie zestarzało. Wnioskując: nic się nie zawali. Mimo tej wiedzy niepewnie podeszłam do korzenia wystającego z kamieni. Ufałam Aniu, to skąd ten strach?
Biała myszka widząc moje niezdecydowanie wspięła się pierwsza. Szybko jej to poszło. Kami, nie chcąc być gorsza weszła za nią skacząc.
Zerknęłam na pozostałe rodzeństwo. Chuck był cały mokry i właśnie walczył z nadmiarem wody na futerku, Melania zaś nie wiedziała co robić. Wyciągnęłam do niej łapkę. W oczach słonecznej siostry zobaczyłam strach, a także coś na wzór błagania.
- Nie będzie tak źle. Na pewno tam jest coś ciekawego – uspokajałam siostrę.
Kiwnęła głową, jednak nie uwierzyła mi do końca. Została z nami tylko dlatego pewnie, że nie wiedziała jak wrócić.
Ostatni wspiął się Chuck. Chwilę szliśmy wśród drzew. Nagle otoczenie rozjaśniło jasne światło. Przed naszymi oczami pojawił się wodospad. Promieniował własnym światłem. Był duży, przed nim znajdowały się ruiny i jakiś ołtarzyk.
- Jak tu pięknie – powiedziała Kami zachwycona. Szybko zbiegła do wody. Moc wodospadu była ogromna, jednak woda gdzie spadał ten nadmiar wody wydawała się niewzruszona. Entuzjastyczna myszka wskoczyła z rozpędu do wody. Chuck poszedł za przykładem Kami. Ja wraz z Melanią i Aniu podeszłam do ołtarzyka, choć może to raczej taki mały stolik.
- Piękne miejsce – przyznałam.
- Możemy trochę pochodzić po tych ruinach. Czasem można coś znaleźć. – zaproponowała Aniu.
Weszłyśmy głębiej w ruiny. Towarzyszył nam śmiech Chucka i Kami. Chyba się polubili. Tutaj ruiny były w lepszym stanie. Nad głowami mieliśmy łuk, jakby jakiejś bramy.
- Tu jest akwarium – powiedziała Melania.
Wśród zarośli leżało sobie akwarium. Ba! Nawet miało w sobie rybkę. Rybka pływała jakby nigdy nic.
- To jest dziwne – stwierdziłam.
- Całe Transformice jest dziwne – zaśmiała się Aniu – To nie jedyny tego przypadek.
Spróbowałam chwycić akwarium w kształcie kuli, jednak było przytwierdzone do mchu pod nogami.
- Przykleili – powiedziałam z wyrzutem.
- A to też się zdarza.
Przybiegł Chuck. Gdy tylko na niego spojrzałam od razu wiedziałam, że coś jest nie tak.
- Kami zniknęła! – krzyknął.
Wszyscy pobiegliśmy do wodospadu. Przy wodzie znalazłam fikuśne nakrycie głowy, które nosiła Kami.
- Ale co się stało? – spytałam.
- Nie wiem. Taplaliśmy się w wodzie, Kami dodatkowo pływała, sam też próbowałem i coś jakby ją wciągnęło – mówił na jednym wydechu.
Zanurzyłam głowę w wodzie. Była przyjemna w dotyku. Zupełnie inaczej niż ta woda, którą mamy w chatce. Otworzyłam oczy. Pływało tu kilka ryb, jednak nie za wiele widziałam. Kamienie pod wodą były czarne, uniemożliwiając lepsze widzenie. Nie było sensu bym nurkowała i szukała. W wodzie jej nie było.
- Co teraz? – zadałam pytanie, gdy wynurzyłam głowę z wody.

Mesmera a dit :

Aż dwa tygodnie D:. A zaczęłam pisać wcześniej. Ta wena.. XD
Mam kolejny rozdział ;)

Rozdział 22

Spoiler

Rozdział 22: „Biała gałąź”
Chłód kamienia przebił się przez ciepłe futerko. Robiło się chłodno. Otworzyła oczy. Wszędzie ciemność, a może nie do końca je otworzyła. Oparła łapki o ziemię, by wstać. Zimno przeszyło ciało. Wzdrygnęła się. Przetarła oczy łapką by lepiej widzieć, jednak to nic nie pomogło. Szła powoli po omacku. Natrafiła na przeszkodę. W dotyku zimne i jednocześnie miękkie. Wywnioskowała, że to pewnie mech, a pod mchem kamień. Była w jednej z jaskiń, tylko jak tu trafiła i czemu tak ciemno?
******
- Znajdziemy ją – uspokajała Aniu.
- Ale jak się zgubiła? – spytałam wystraszona.
- Może jest jakieś przejście? – zaproponowała cicho Melania.
- Pod wodą?! – krzyknęłam.
Myszka w słonecznym futrze cofnęła się trochę. Nie chciała wchodzić mi drogę, a ja jak zwykle kłapię pyszczkiem nie myśląc.
- Wybacz – powiedziałam smutno.
- Ja spróbuję znaleźć to przejście – oznajmił Chuck – Zniknęła w wodzie to pewnie jest pod wodą.
- Ale jak patrzeć pod wodą? Prawie nic tam nie widać – wyrzuciłam – A co jeśli i ciebie wciągnie?
- Nic nie będę dotykać – obiecał – Jak coś ciekawego znajdę to się wynurzę i wszyscy to obejrzymy. Zgoda?
Kiwnęłyśmy głową. Zamartwiałam się o nową siostrę. Mój pomysł ze spacerem okazał się bardziej niebezpieczny niż myślałam. Nie obwiniałam Aniu za to, że nas przyprowadziła. Choć ona sama pewnie myślała inaczej. Jej ciało wyrażało niepokój podobny do naszego.
Chuck zanurzył się w wodzie. Czekałyśmy z niecierpliwością wyciągając głowy, jakby to pomogło nam dojrzeć co dzieje się w głębinach. Co jakiś czas pokazywała się głowa.
- Czuję się winna – wyznała ze smutkiem Aniu.
Pokręciłam głową.
- Ty nas tu tylko przyprowadziłaś – powiedziałam spokojnie – Nie mogłaś wiedzieć o ukrytym przejściu. Kto wie, może potem będziemy się z tego śmiać – zaśmiałam się trochę mało przekonująco.
- Nie powinno się to stać – trzymała się swojego zdania – Zapomniałam o fakcie, że tu potrafi być niebezpiecznie. Stwórcy takie właśnie miejsca tworzą.
- Nie mam do ciebie pretensji – oświadczyłam – Kami po prostu ma szczęście do kryjówek, jak widać. Uda nam się znaleźć ją i może odkryjemy coś nowego.
Patrząc na pyszczek Melanii i smutek Aniu musiałam być spokojna. Ktoś powinien wspierać i być pewnym sukcesu. Zmartwienie odłożyłam na bok.
- Coś znalazłem! – usłyszałyśmy krzyk Chucka.
Podeszłyśmy bliżej brzegu. Byłyśmy już i tak blisko. Ja nawet weszłam do wody. Chuck podpłynął i usiadł na kamieniu.
- Tam jest taki rysunek. Myślę, że jak dotknie się oka to otworzy się przejście.
- A jak wygląda ten rysunek? – spytałam.
- To taka myszka z długimi włosami. Ma skrzydła i ręce tylko. Reszta ciała nie jest narysowana.
- Bogini! – powiedziała Aniu.
- Bogini?
- Nie wiem kto to dokładnie, wiem tylko, że to Bogini – westchnęła – Słyszałam o niej tylko, nie myślałam, że istnieje.
Wiedzieliśmy o przejściu, pozostało nam podjąć decyzję. Ryzykujemy i idziemy w ciemno, czy jednak dalej badamy. Czułam, że to ja powinnam zdecydować.
- Powinniśmy wszyscy razem pójść i dotknąć tego guzika – rzekłam – wtedy mamy szansę się nie pogubić.
Weszłam bardziej w wodę. Reszta bez słowa poszła za mną. Chwyciliśmy się łapkami. Chuck wysunął się na prowadzenie, bo tylko on wiedział, gdzie dokładnie jest rysunek. Zatrzymaliśmy się. Brat pokazał rysunek. Kiwnęłyśmy głową wzmacniając uścisk. Gdy dotknął ściany wciągnął nas wir. Zabolały mnie łapki. Chciało nas rozdzielić, ale nie mogłam na to pozwolić. Trzymałam Chucka i Melanię ze wszystkich sił. Potem straciłam przytomność.
******
Pojawiło się światło. Poszła w jego kierunku. Zderzyła się ze ścianą. Powietrze dochodziło z góry. Ale jak się tam dostać? Łapkami badała ścianę przed sobą. Nie była zupełnie gładka. Nawet dało się po niej przejść. Łapką chwyciła jednego z wystających kamieni. Wydawało się stabilne. Mogła rozpocząć wspinaczkę. W szybkim tempie traciła siły. Wyobrażała sobie jak wydłuża się tunel którym idzie. Pokręciła głową. „To tylko wyobraźnia” – powiedziała do siebie – „Na pewno tam jest wyjście”. Uparcie parła na przód. Jej wysiłek został nagrodzony końcem wędrówki. Jednak nie ujrzała nieba. Nad głową miała sklepienie. Podobne do kamieni po których się wspinała. Przed sobą ujrzała garnek z wodą. Spróbowała wody, była nawet smaczna. Wypiła jej trochę. Po wspinaczce czuła się spragniona. Korytarz oświetlały pochodnie. Podeszła do nich, bo chciała ogrzać futerko. Nie patrzyła pod nogi, przez co potknęła się. Gdy zobaczyła o co to cofnęła się w przestrachu.
********
Ocknęłam się. Byłam cała zesztywniała. Spróbowałam się przesunąć, ale coś mi przeszkodziło. Nadal trzymałam swoje rodzeństwo. Nie zwolniłam ucisku. To była dobra wiadomość. Puściłam łapki rodzeństwa. Trzeba było jakoś dojść do siebie. Rozciągnęłam się. W korytarzu panował półmrok, ale coś było widać. W rogu zobaczyłam wodę. Oświetlała ona ścianę. Podeszłam z ciekawości. Unosiły się nad nią jakieś światełka.
- eh – usłyszałam westchnięcie Chucka. Po chwili Melania też się ocknęła.
- Gdzie Aniu? – uświadomiłam sobie, że nie widziałam białej myszki.
- Chyba ją puściłam. Przepraszam – wyszeptała siostra.
- Ciężko było utrzymać kogoś – pocieszyłam ją- Na pewno się znajdzie – powiedziałam głośno, zaś w myślach nie byłam tego pewna. Gdzie mogło ją wciągnąć. Czy pojawiliśmy się w innym miejscu?
Nagle usłyszeliśmy śmiech dochodzący z góry. Podbiegliśmy wszyscy do miejsca gdzie tunel podchodził pod górę.
Gdy nasze głowy stanęły na wysokości podłogi zobaczyliśmy Kami bambusem uderzającą o białą gałąź. Obok niej stała Aniu. Obie się śmiały.
- Kami! – zawołałam.
- O hej wam. Co tak długo? – spytała – Chcecie pograć na kościach? – zachichotała.
- Kościach?
W odpowiedzi wskazała na białą gałąź przed sobą. Podeszłam. Za mną wdrapało się rodzeństwo.
- Czym są dokładnie kości?
- Kości każdy z nas ma w środku – pokazała na sobie Aniu.
- To jest coś ze środka? – spytałam.
Kami kiwnęła głową.
- Sama się wystraszyłam, ale na tym fajnie się gra. Chciałam to ze sobą wziąć, niestety jest to większe niż byłabym w stanie udźwignąć – mówiła Kami – Wykorzystałam bambus i wyszedł zabawny dźwięk.
- Czy stąd jest jakieś wyjście? – zadała pytanie Melania.
Wszyscy się rozejrzeliśmy. Na pierwszy rzut oka nic nie było. Czyżbyśmy utknęli?

Mesmera a dit :

Rany, rany. Ja to nie potrafię pilnować terminu XD
Ten rozdział jest spokojny. Może wam się spodoba. Chciałam szybko go zakończyć, bo mam plan na rozdział kolejny :)

Rozdział 23

Spoiler

Rozdział 23: „Rajskie miejsce”
- Chyba kojarzę to miejsce – oznajmił Chuck.
- Naprawdę? – zapytałam zaskoczona. Przecież byliśmy tu po raz pierwszy, a brat przed spotkaniem mnie nigdzie nie wychodził.
- Tak – kiwnął głową – Jak się bardziej przyglądam to coś kojarzę. Byłem tu.
Patrzyłyśmy na niego wyczekująco.
- To miejsce zwie się mapą eventową – kontynuował – o ile się nie mylę w tym wiadrze łowiło się różne rzeczy – wskazał na wiadro przy nodze Kami.
- Eventowa?
- Tak – ponownie potwierdził – Pojawia się raz na jakiś czas. Jest powtarzalna, dlatego zapamiętałem. Zawsze tutaj panowała inna atmosfera.
Dotknęłam kamienia.
- A wiesz jak stąd wyjść? – spytałam.
- Niezbyt – westchnął zrezygnowany – Jak twórcy nami sterują w takich miejscach po prostu się pojawiamy. Nie mamy nad tym kontroli.
- Wystarczy się przyjrzeć każdemu kamieniowi! – zawołała Kami – Na pewno znajdziemy przejście.
Zgodziliśmy się z Kami. Nie było sensu stać w jednym miejscu i się zastanawiać nad wyjściem, skoro można go po prostu poszukać. Rozdzieliliśmy się poszukując tajnego przejścia. Melania ostrożnie stawiała stopy na kamieniach i jako pierwsza coś znalazła przewracając się przy próbie pominięcia wiadra. Zniknęła.
- Tam jest przejście! – krzyknęła Kami od razu podbiegając. Ona również zniknęła.
Poszliśmy za przykładem kami. Chwila ciemności została rozjaśniona bielą chmur.
- Jak tu pięknie – stwierdziła Aniu.
Otaczały nas chmury, a przed nami rozciągały się schody. Po obu stronach był druciany płot zakończony strzałką. Nad nami świecił księżyc oświetlając miejsce. Melania stała kilka stopni wyżej.
- Raj – wyszeptała.
- To też mapa eventowa – zniszczył chwilę upojenia – w tych sadzawkach się łowiło.
- Na bombę!! – krzyknęła Kami mijając nas i skacząc w sadzawkę ukrytą między chmurami. Ochlapała Melanię stojącą niedaleko , o dziwo nas też dosięgły krople z tego małego zbiornika wodnego.
- Kami – powiedziałam z wyrzutem próbując wysuszyć futerko.
- Nie marudź – wytknęła język w odpowiedzi – No chodźcie. Co tak stoicie?
Chuck w tym momencie badał puszystość chmury zachwycony tym co odkrył.
Wspięłam się wyżej po schodach, Melania podeszła bliżej sadzawki. Aniu zaś nadal patrzyła z zachwytem na miejsce. Musiałam przyznać. Miało coś w sobie. Stwórcy się postarali. Chodząc po chmurze czułam miękkość obłoków. Rozmyślanie przerwała entuzjastyczna siostra rozlewając wodę z sadzawki.
- Przestań – powiedziałam.
- Nie bądź taka sztywna – odparła Kami ze śmiechem – Rozluźnij się. Ładne miejsce trzeba korzystać.
Bym jej przyznała racje, gdyby nie fakt, że nie miałam ochoty na zabawę. Nie w tym momencie.
- Dziękuję Kami, ale nie – rzekłam.
- Zabiorę tu Mao, on to doceni – odpowiedziała urażona.
- A zapraszaj.
- A zaproszę – droczyła się dalej.
Westchnęłam zażenowana. Kami naprawdę mnie drażniła. Za każdym razem mnie prowokowała. Skąd w ogóle taki charakter?
Zastanawiało mnie jak to możliwe, że mamy tak różne charaktery będąc od jednego twórcy. W końcu on tworzy według swojego charakteru. To skąd ta różnica?
- Chce wracać – oznajmiłam.
- Co? Już? – spytała Kami – Czemu tak szybko?
- Bo już długo tu siedzimy. Mao się pewnie martwi.
- No masz rację, może się martwić – wyszła z sadzawki.
- Chyba mam pomysł jak wrócić. Aniu odprowadzić cię? – spytałam białej myszki.
- Nie trzeba – pokręciła głową. – Wiem jak wrócić. Odwiedź mnie jeszcze.
- Odwiedzę – obiecałam.
- Idziemy? – odezwałam się do pozostałego rodzeństwa.
- Jeszcze tu wrócimy? – chciał się upewnić Chuck.
- Może nawet w najbliższym czasie.
Chwyciłam rodzeństwo za łapki.
- Czas wracać do domu – mówiąc to zamknęłam oczy skupiając się na powrocie.
W krótkiej chwili znajdowaliśmy się w swojej chatce. Usiadłam wykończona podróżą. Chuck usiadł tuż obok, Melania poszła w głąb chatki, a Kami:
- Mao! Mao! Muszę ci opowiedzieć gdzie byłam! – Krzyczała od progu biegnąc przez całą długość chatki.
Jakim cudem on wytrzymywał z nią do tej pory? Poprawka..jakim cudem on z nią wytrzymuje cały czas?
Stwierdziłam, że czas odwiedzić Kalika. Dawno go nie widziałam, a dokonałam nowych odkryć. Coś czułam, że znowu o czymś zapomniałam.