Poranek zapowiadał się świetnie. Słońce szybko wstało i zaczęło robić się jasno. Promyki słoneczne wpadały przez żaluzje na pyszczek Naomi, która się przekręciła na drugi bok, bo nie chciało jej się wstać z łóżka. Po chwili postanowiła się podnieść, bo miała pilne zlecenie w pracy. Odkryła się i podniosła się z łóżka, które było zrobione z bardzo miękkiego materiału. Naomi skierowała się ku łazience i zaczęła się myć oraz poprawiać swój wygląd. Napuszyła włosy, założyła na nie kokardę i przypięła sobie kokardę pod pyszczkiem. Poprawiła sobie rzęsy i zeszła po schodach na dół do kuchni. Jej dom był bardzo duży i samo przemieszczenie się z sypialni do kuchni trochę trwało. Po dwóch minutach dotarła mizernie do kuchni i zrobiła sobie płatki kukurydziane. Jedząc płatki wpatrywała się w rysunek, który zrobiła dla niej mama jak była mała. Nie trzeba było długo czekać aż uroniła łezkę. W końcu zadzwonił telefon, otarła łzy i odebrała.
- Tak, słucham?
- Cześć, to ja Rose. Dzwonię do Ciebie aby przypomnieć, że w porze lunch'u spotykamy się z dziewczynami. Pamiętasz?
- Tak.. Pamiętam. - odpowiedziała smutno
- Nie mów mi, że znowu oglądałaś ten rysunek? - zapytała się zmartwiona Rose
- Niestety, ale tak. Wisiał na przeciwko i się w nim pogrążyłam. Już nie będę, poza tym już miałam wychodzić do pracy. - zapewniła
- Okej, ale nie patrz już na ten rysunek, Pa. - rozłączyła się
Odłożyła telefon, pozmywała naczynia po sobie i wyszła do pracy. Tymczasem w innej części miasta zaczynał się trening przed bardzo ważnym meczem, który decydował o losach drużyny w której była Elizabeth. Zielonowłosa była najlepsza z całego składu i wygranie tego meczu otworzyłoby jej drzwi do fantastycznej kariery. Marzyło jej się bycie najlepszą siatkarką w krainie Transformice i dążyła do tego najlepiej jak umiała.
- No dobrze dziewczęta. Wiecie co za tydzień się odbędzie i nie będę wam tego przypominał, ale dzisiaj będzie porządny wycisk na treningu. Najpierw rozgrzewka. Przebiegniecie 5 kółek dookoła boiska, a potem poćwiczycie na siłowni. Na koniec zagracie krótkiego meczyka ze sobą. - powiedział stanowczo i wszystkie zaczęły bieg, oczywiście Elizabeth też.
- Dasz radę Elizabeth!! - krzyczała z trybun Katherine, która zajadała się suszonymi owocami.
Ubrana trochę jak na turystkę w dziwnym kapeluszu zainteresowała myszki, które kończyły bieg. Po krótkiej chwili pager (czyt. pejdżer), który miała w kieszeni Katherine zaczął wibrować. Oznaczało to, że pilnie musiała się zjawić w pracy. Szybko podniosła się z krzesła, strzepała okruchy, zabrała paczkę z suszonymi owocami i udała się w kierunku swojej pracy. Po drodze spotkała swoją sąsiadkę i listonosza, ale nie zamieniła z nimi dużo słów, i w szybkim tempie dotarła do swojego miejsca pracy. Była ona od niedawna lekarzem na którego bardzo dużo pracowała, wręcz harowała. Miała zbadać kilku pacjentów i wypełnić kilka dokumentów oraz zaświadczeń. Kiedy Katherine kończyła badać swoich pacjentów, w wysokim biurowcu Susannah kończyła prezentacje dla zarządu w firmie. Wszystko zapowiadała się świetnie dopóki jeden z asystentów nie rozlał kawy na stół. Szef zarządził, że Susan dokończy jutro, a asystent wyleciał migiem z pracy. Susan zabrała swoje papiery, schowała je do teczki i wyszła z sali konferencyjnej. Iż była już pora lunch'u udała się do kawiarni, która znajdowała się w pobliżu. Kiedy doszła już do drzwi, zauważyła przez szybę, że jej przyjaciółki są już w środku. Natychmiast weszła i się przywitała, dziubki dziubkami, przytulaski i całusy w policzki. Po krótkim momencie usiadły do drewnianego stolika i zaczęły plotkować, jak to dziewczyny.
- Jestem totalnie zła. Mój asystent zalał cały stół kawą i szef przełożył prezentacje na jutro, a asystent został zwolniony. No w sumie i tak go nie lubiłam. - powiedziała zdenerwowana
- Możemy wyciągnąć z tego plusy. Masz czas na przejrzenie prezentacji i możliwość jej poprawy - doradziła jej Rose, która wypijała do końca swoją herbatę. Żółtowłosa w rolniczym kapeluszu zaproponowała wszystkim kawę i udała się do baru aby zamówić.
- Przepraszam, mogę zamówić 5 filiżanek kawy? - powiedziała do brązowowłosej myszki, która wycierała szklanki.
- Dobrze.. - odpowiedziała jej oschle i bardzo cicho
- Możesz powtórzyć? Bo chyba nie usłyszałam.
- No mówię, że dobrze. - powiedziała jeszcze raz, ale tym razem trochę głośniej
- Mogłabyś trochę głośniej mówić? Ja nie mam aż tak wyostrzonego słuchu, że będę to słyszeć. - powiedziała trochę rozdrażniona sytuacją
- Mówię, że dobrze. - powiedziała dosyć głośno
- Okej, my siedzimy przy tamtym w środku - wskazała wzrokiem i odeszła od baru do swojego stolika.
Dziewczyny rozmawiały o swoich zleceniach i ogólnie tym co dzisiaj robiły czekając na kawę, której długo nie mogły dostać. Po dłuższym czasie doczekały się, ale nie miały już za dużo czasu. Kawa była na dodatku zimna, więc zrezygnowały z jej wypicia i wróciły do swoich obowiązków.

Dzisiejszy dzień dla Susan był bardzo ważny, bo miała zaprezentować swój projekt na prezentacji dla szefa. Po nieudanej próbie stres ją przygniótł do podłogi. Cały ranek przed wyjściem do pracy sprawdzała czy wszystko jest dobrze rozpisane. Kiedy zbierała się już do wyjścia usłyszała dzwonek do drzwi. Otworzyła drzwi i ujrzała fioletową myszkę.
- Dzień Dobry, nazywam się Michael i jestem policjantem. Pukam, ponieważ wczoraj w nocy została zabita myszka w okolicy. Czy wszystko u pani jest w porządku? - zapytał przejęty całą sytuacją
- Nie wiem co powiedzieć... Tak wszystko jest okej, właśnie wychodziłam do pracy. - odpowiedziała
- W razie "problemów" proszę dzwonić. - podał jej wizytówkę do ręki i odszedł do sąsiedniej chatki.
Susan zabrała swoją ciężką, skórzaną teczkę i ruszyła. Tymczasem Rose dopiero wstawała ze swojego łóżka, które wyglądało jakby przeszło po nim tornado, a potem trzęsienie ziemi. Otarła oczy, założyła swój kapelusz i usiadła do drewnianego biurka. Dzisiaj miała napisać swój pierwszy felieton dotyczący jej osobistych poglądów, ale nie miała pomysłów. W końcu postanowiła, że wieczorem go napisze, a teraz poszuka weny twórczej. Wzięła swoje siano do buzi i wyszła z chaty. Nie wiedziała dokąd pójść, wiec udała się do swojej ulubionej budki z lodami, położonej kilka dzielnic dalej. Po drodze przyglądała się myszką, które ją omijały, ale niczego ciekawego nie wypatrzyła. W końcu doszła do "lodziarni" i zamówiła swoje ulubione smaki. Po kilku sekundach otrzymała rożek z lodami, zapłaciła i poszła w stronę parku, który jest położony niedaleko. Dosyć długo jej to zajęło, bo szła w tragicznie wolnym tempie. Usiadła na drewnianej ławeczce, która skrzypiała przy każdym jej ruchu i wypatrywała o czym mogłaby napisać w swoim felietonie. Nagle zauważyła, że na ławce obok siedzi zapłakana Elizabeth. Odruchowo wstała i do niej podeszła.
- Eliza, czemu tu siedzisz i płaczesz? - zapytała się troskliwie
- Zawaliłam cały swój priorytet życiowy! - krzyknęła i płakała dalej
- Ale jak to, przecież mecz jest dopiero jutro?
- Dzisiaj był trening i przyszedł nowy trener, bo stary odszedł z powodu groźnej choroby.. I ten trener powiedział, że jestem najgorsza z całej ekipy i nie wystąpię na jutrzejszym meczu. - szlochała dalej
- Nie płacz.. To na pewno jakaś pomyłka. Jutro się wszystko wyjaśni i weźmiesz udział w meczu, a następnie go wygrasz. - zapewniała Rose
- Tak myślisz? - spojrzała się na nią ocierając łzy
- No jasne, że tak! - przytuliła ją
W tej samej chwili Katherina zmierzała do kawiarenki, w której ostatnio się spotkała z przyjaciółkami. Po krótkiej chwili była już na miejscu, weszła do środka. O dziwo lokal był pusty, co jest dziwnym zjawiskiem. Podeszła do baru i zapytała się myszki, które chowała naczynia do szafki.
- Przepraszam, wczoraj zostawiłam tutaj białe opakowanie z suszonymi owocami. Czy może wie pani gdzie one są?
- Tak, wiem gdzie są. - machnęła grzywką łaciata mysz
- A pokażesz mi je? Albo lepiej - oddasz?
Łaciata mysz nie odpowiedziała i wyszła na zaplecze. Tak jak szybko tam poszła tak i szybko wróciła przed bar.
- Proszę, leżały na krześle. - podała jej do ręki
- Dziękuje Ci bardzo! - krzyknęła i wyszła.
Wracając do szpitala zdążyła już wszystkie zjeść. Kiedy skończyła, zaczęła szukać w okolicy jakiegoś śmietnika aby wyrzucić puste opakowanie. Niestety, na jej pechowy los nie było go. Postanowiła iść dalej dopóki go nie znajdzie. Po godzinnym szukaniu śmietnika, poddała się i schowała paczkę do kieszeni. Naomi stała dosłownie na przeciwko niej i się śmiała. Podeszła do niej, bo nie mogła upchać paczki w kieszeni.
- Dziewczyno co ty robisz.. Masz tu przecież śmietnik. - wskazała
- Oh tak? Nie zauważyłam... - poczuła się głupio i wyrzuciła
Po krótkiej rozmowie, Naomi poszła do kwiaciarni po kwiaty do ogrodu jej klienta. Klient miał spore wymagania. Kwiaty miały być w kolorze fioletowym, z 15 płatkami, długą łodygą, ale sam kwiatek nie mógł być wysoki. Kilkadziesiąt minut zmarnowała szukając upragnionego kwiatka, ale ten czas się opłacił, bo po krótkiej chwili sprzedawczyni przyniosła zza blaty ostatni kwiatek, który spełniał te wielgaśne wymagania. Zapłaciła za nie ponad 200 serów, ale opłacało się, bo dużo na nich zarobi. Zaniosła kwiat do chatki swojego klienta i zasadziła je. Słońce zachodziło, a zegarek pokazywał późną godzinę. Po zasadzeniu kwiatka, pobiegła szybko do swojej chatki. Przebrała się w elegancki strój i zamówiła przez telefon taksówkę. Zbudowana z piłek i pudeł taksówka szybko przyjechała i zabrała Naomi na Plac Sera, gdzie odbywał się bal dla myszek płci żeńskiej. Na miejscu powitała ją już Rose i opowiedziała o swoim problemie z felietonem. Nie zdążyła dokończyć, a zjawiła się Katherine i Susan.
- Gdzie jest Elizabeth? - zapytała się Susan
- Nie przyjdzie, jest załamana przez swojego nowego trenera. - odpowiedziała jej Rose
Oczywiście jak to przystało, po takiej odpowiedzi musiała wytłumaczyć przyjaciółkom o co chodzi dokładniej. W tym samym czasie Naomi wpadła na pomysł co Rose mogłaby napisać w swoim felietonie. Zabrała ją na stronę, tam gdzie było cicho, bo na sali była gwara i chaos.
- Wiem co mogłabyś opisać w swoim felietonie. Powinnaś opisać swój pogląd na niesprawiedliwe i chamskie ocenianie innych myszek, które się starają. Tak jak to było w przypadku Elizy - doradziła.
- To świetny pomysł! - podziękowała jej serdecznie i wróciły na salę.
Wieczór mijał przyjemnie, ale trzeba było wracać aby napisać swój pierwszy felieton. Prawie całą noc go pisała i poprawiała, ale uznała, że wyszedł jej już świetnie i go wysłała redakcji.

Naomi zszokowana upuściła list razem z kopertą na ziemie. Przecież jej matka nie mogła popełnić samobójstwa czy coś w tym guście! Po chwili szoku, podniosła ponownie list. Niestety nie mogła doczytać do końca, bo atrament był roztarty, ale na dole było napisane do kogo ten list został wysłany.

Nie wiedziała co teraz zrobić, więc zestresowana schowała kopertę z listem do kieszeni. Poprawiła się i weszła do środka. W środku był tłum ludzi, wszyscy zadowoleni, że ich drużyna wygrała. Serowa zupa się lała gdzie popadnie, impreza trwała, a myszy były szczęśliwe. Naomi podeszła mizernie do stolika przy którym siedziała już Rose i Susan. Zamówiły jedzenie i czekały na Elizabeth i Katherine, która była w toalecie. Zaczęły rozmawiać o meczu i w ogóle o tym co się dzisiaj u nich działo. Naomi postanowiła, że nie będzie mówić przyjaciółką o tajemniczym liście sprzed lat do jakiejś tam Morgany. Podczas rozmowy dołączyła już Katherine, a po chwili Eliza. Jak to po meczu, wszystkie zaczęły jej gratulować tego, że dzięki niej drużyna wygrała. Elizabeth trochę zawstydzona sytuacją opowiedziała o trenerze w zastępstwie. Siedziały tak i rozmawiały do bardzo późnej godziny. Ale restauracja była właśnie zamykana to wyszły i się rozeszły do swoich chatek.

1999, Wrzesor*
Dzień zapowiadał się cudownie, klienci pili browary i zajadali się swoimi ulubionymi smakołykami gdy nagle weszła ona - Morgana Kate. Nastąpiła nagła cisza, wszyscy zaczęli się zbierać do wyjścia lecz ona nadal stała w wejściu. Różnymi gestami rozmawiali ze sobą i ustanowili, że zostaną tak jakby jej nie było. Wrócili do swoich rozmów i znowu zrobił się gwar jak na bazarze. Morgana po chwili podeszła do baru i wyszeptała mi coś na ucho, a raczej nie coś tylko rozkaz. Miałem 5 minut na opustoszenie całego baru, więc wyjąłem kilka desek i zacząłem rzucać nimi w myszki przy stolikach. Nie trzeba było długo czekać aż wszyscy zniknęli. Myszka o budowie psa usiadła sobie na stole i patrzyła się w kierunku okien. Najwidoczniej na kogoś czekała i się doczekała. Po kilkunastu minutach wparowała jakaś łaciata mysz i podeszła do Morgany, wtedy ona... - Naomi poczuła czyjąś łapkę na ramieniu, przestraszona odwróciła się zrzucając książkę na podłogę

- Co ty tu robisz?! - zdenerwowana krzyczała na Rose
- Widziałam Cię jak tu wchodziłaś, więc postanowiłam iść za tobą... - odpowiedziała trochę zszokowana całą sytuacją
- No dobra.. - Naomi podniosła książkę z podłogi - chodźmy do parku, ale daj mi chwile to wypożyczę to co mam w łapce - zaśmiała się tajemniczo
Szybko wypełniła odpowiednie papierki i udały się w stronę parku, który był w okolicy. Usiadły na najbliższej wolnej ławce.
- Mam dla Ciebie bardzo ciekawą informacje! Susan zabiera nas w podróż! - powiedziała radośnie Rose
- To super! - łaciata myszka miała mętlik w głowie, ale po krótkiej chwili zastanowienia pomyślała, że ta podróż pomoże jej odpocząć od ostatnich wydarzeń
Siedziały tak na ławce i gawędziły dopóki nie zrobiło się chłodno. Po przytuleniu się, rozeszły się do swoich chatek w których od razu zaparzyły ciepłą czekoladę i upiekły swoje ulubione rodzaje jabłek. Katherine robiąc te wszystkie czynności w tym momencie zastanawiała się gdzie by tu wyjechać na dwa tygodnie.

Tydzień minął jakby był z procy wystrzelony. Susan ostatni raz w tym miesiącu musiała się udać do biura po jakieś niezbędne dokumenty. Postanowiła pójść na łatwiznę i zadzwoniła po taksówkę. Po krótkiej chwili jej pojazd dotarł pod jej dom i szybko do niego wsiadła. Taksówkarz się z nią przywitał i zapytał się o miejsce do którego chce jechać. Od razu mu odpowiedziała bez chwili zastanowienia, bo przecież tam pracowała już dłuższy czas. Po drodze przyglądała się mijającym ją autom i uznała, że też by takie chciała, ale niestety prawo krainy jej zabraniało, bo nie miała stałego partnera. Minął dosłownie moment, a już byli na miejscu. Zapłaciła mu 15 serów i wysiadła udając się od razu do budynku. Przechodząc hol zauważyła niedawno jej poznaną myszkę - policjanta Michael'a. Zastanawiała się co on tutaj robił, ale postanowiła nie zwracać na niego uwagi i udała się na górę po schodach do biura. Wzięła to co trzeba i chciała już schodzić na dół, ale przejście zasłonił policjant, którego wcześniej obecność zignorowała.
- Możesz się przesunąć? - zaproponowała mu grzecznie
- Mogę, ale pod jednym warunkiem. - powiedział mocno
- Jakim? - chciała się zgodzić na wszystko, bo strasznie się śpieszyła
- Pójdziesz ze mną na kolację. - fioletowa mysz spojrzała się w jej oczy
- Z chęcią - odpowiedziała szczerze - ale za 2 tygodnie, bo teraz śpieszę się na samolot
- Będę czekać. - odparł jej uroczo i podał jej swoją wizytówkę - zadzwoń kiedy już będziesz w mieście.
Susan nie zwróciła uwagi na ostatnie słowa, bo bardzo się śpieszyła na samolot. Myszka odstąpiła jej drogę i szybko pobiegła schodami w dół. Tymczasem w chatce Naomi trwało pakowanie na ostatnią chwilę. Naomi nie wiedząc co ma zabrać ze sobą poradziła się żółtowłosej Rose o radę. Miała wiele dylematów, bo walizka nie potrafiła pomieścić jej całej szafy.
- Weź tylko płaszcz, bieliznę, kilka odpowiednich kapeluszu i chodźmy, bo już jest późno - mówiła zestresowana czasem Rose
- Dobra, bo naprawdę zaraz nigdzie nie pojadę! - krzyknęła i zaczęła szybko się pakować
Naomi wrzuciła do walizki wszystkie wymienione rzeczy przez Rose i ją zamknęła. Pochowała wszystkie rzeczy do szafy, które nie dostały miejsca w walizce i razem z przyjaciółką wyszły z chatki. Lotnisko było w okolicy, więc szybko do niego dotarły. Było strasznie duże i wyglądało na bardzo luksusowym poziomie. Weszły do środka, a tam niewielkie tłumy w których wyróżniała się Katherine zajadająca suszone owoce. Szybko do niej podbiegły i spytały się kiedy mają odprawę.
- Za 5 minut, ale nigdzie nie pójdziemy bez Susan rzecz jasna. - odparła zajadając się owocami
Kilka sekund później w drzwiach pojawiła się wspomniana wcześniej Susannah i udały się pod miejsce do odprawy. Wszystko przeminęło spokojnie i bez stresu, a chwilę potem były już w samolocie. Udało im się załatwić miejsce w pierwszej klasie, więc czuły się nieziemsko. Wygodne fotele, obsługa na zawołanie, telewizja i darmowe łączę internetowe bez którego biznesmenka nie przeżyła. Katherine przyglądała się pięknym widokom z okna samolotu i była nimi wzruszona. Zaś inne dziewczyny trochę się z niej śmiały, bo robiła dziwne mini podczas owego wzruszania się. Po pewnym czasie wszystkie zasnęły, a podróż sama w sobie przeminęła w ciszy i spokoju. Obudziła ich obsługa kiedy trzeba było zapiąć pasy, bo zaraz samolot będzie lądował. Zaspane myszki wykonały prośbę i siedziały zaspane w fotelach. Poczuły mocny wstrząs przy stuknięciu się samolotu z ziemią i zaczęły się szykować do wyjścia. Wzięły swój bagaż podręczny, a w tym samym czasie obsługa samolotu otworzyła drzwi. Wysiadły na bardzo dziwnym lotnisku, prawie wszystkie myszki miały kapelusze jakby dawały jakiś znak, ale się tym zbytnio nie przejęły. W pewnej chwili uświadomiły sobie, że miał jechać z nimi asystent, ale jak się okazało - musiał zostać w pracy dłużej i nie zdążył na samolot. Dziewczyny jakoś się tym nie przejęły i ruszyły w stronę wyjścia. Słońce było w pełni i raziło po oczach, ale postanowiły zwiedzić miasto przy takich warunkach. Obok lotniska znajdywał się bardzo duży park z bujną roślinnością. Auta tutaj nie jeździły tylko same rowery, co było dla nich trochę niezrozumiałe, bo jak można poruszać się tylko rowerem? Zaraz za parkiem znajdywało się targowisko gdzie handlarze przekrzykiwali się wzajemni aby zwołać do siebie klientów. Myszy wydawały się bardzo przekonujące, ale jakoś nie kusiły. Po przejściu całego targu zauważyły obskurny budynek z napisem "Wypożyczalnia Rowerów".
- Jakoś do hotelu musimy dojechać, więc chodźmy wypożyczyć rowery - zaproponowała Susan
Wszyscy się zgodzili i udali się pod wypożyczalnie. Susan przemówiła właścicielowi odpowiednio, że na czas pobytu w mieście otrzymują rowery ze specjalnymi miejscami na walizki za darmo. Naomi podskakiwała aż z radości, bo myślała, że będzie musiała trzymać walizkę cały czas aby się nie zgubiła po drodze. Szybko wypożyczyły i pojechały zgodnie z instrukcją, która przygotowała Rose przed podróżą. Instrukcja wyszła na dobre, bo bardzo szybko trafiły pod hotel. Mierzył on dwa piętra, a szerokość przypominała ok. 6 długich autobusów szkolnych.