- Och, Lorris. Czy i ty nie uważasz, że to smutno tak wyjeżdżać? - zapytał Morahe.
- Pewnie, że tak uważam. Tutaj mieści się całe moje dziecinstwo...
- Ale moje nie - do rozmowy wtrąciła się Sarah - mam 10 lat, a nie 16.
- Sarah, bądź cicho! Ty tego nie zrozumiesz, jesteś za mała. - rzekłam. Sarah ze złości pokazała mi język. - Sarah, przecież to nie wypada! Zachowuj się. - chrząknęłam.
Minęły już 3 godziny drogi a my nadal siedzieliśmy w aucie. Sarah nawet zasnęła tuląc swojego misia.
- Proszę pana - zapytałam się prowadzącego - czy jest możliwy jakiś postój?
- Już do niego dojeżdżamy, spokojnie. Jeszcze tylko dziesięć minut drogi.
Z niecierpliwością co sekundę spoglądałam na zegarek. Ach, jaka ta podróż była nudna!
Powoli zaczynałam się pocić, bo na dworze - tak jak w samochodzie - było straszliwie gorąco i duszno.
- Panie kierowco, niech się pan pospieszy! - ponagliłam.
- Już, jesteśmy na miejscu. Proszę wychodzić.
Dojechaliśmy do jakieś nawet ładnego domku. Zbudowany był z różnych cegiełek i pomalowany na beżowo. Obok niego rozprzestrzeniał się las, baardzo duży las, gęsty i niedostępny. Trochę się przestraszyłam, ale po chwili już nie zwracałam na niego uwagi.
- Lorris, ładny ten dom czyż nie? - zapytała Eli. - Ciekawe jaki jest w środku.
- Pora to sprawdzić. Dobrze, czy już wszyscy wyszli z auta? Eli, Alex, Morahe, ymm...
- A Sarah? - zagadnął Alex.
Poszłam sprawdzić w aucie, ponieważ myślałam, iż nadal śpi. Jednak nie było jej tam, był tylko zniecierpliwiony kierowca.
- Dzieciaki, streszczajcie się! Nie mam czasu!
- Dobrze, przepraszamy, może pan sobie jechać.
Zamknęłam drzwi a kierowca czym prędzej odjechał aż się za nim kurzyło.
- I co? Gdzie Sarah? - zapytała Eli.
- Nie ma jej w aucie, nigdzie jej nie ma.
- To czego się z nią pokłóciłaś? Na pewno uciekła. Ech - Eli załamała ręce.
- Zaraz to się z tobą pokłócę.
- Ej ej, spokój - Alex wkroczył do akcji.
- Hihi - dało się słysześ znajomy chichot.
- Saarah! - wrzasnęłam.
- No co?
- Dobra, Sarah się znalazła, może byśmy tak udali się do nowego domostwa? - powiedział Morahe.
Poszliśmy. Na korytarzu dało się zauważyć gosposię zamiatającą z zapałem podłogę. Podeszła do nas i powiedziała:
- A wy to kto? Przejezdni, turyści? Gdzie wasi rodzice?
- Niezupełnie, proszę Pani. Nasi rodzice nas tu wysłali, żebyśmy zamieszkali w tym domku. Jesteśmy z Londynu.
- Myszko, a jak się nazywa twoja matka? - zapytała gosposia marszcząc brwi, jakby coś wiedziała.
- Sally Lorentz. Podobno zna jakiegoś profesora który tu mieszka.
- Czyli, że twoja matka jest siostrą profesora? Wszystko na to wskazuje, więc zapraszam. Szybko dam znać profesorowi - powiedziała Pani. - A, ściągnijcie buty i zdejmijcie kurtki. Poczekajcie tu.
- A to ci miła Pani - zagadnęłam Alexa.
- Przyjazna.
- Lorris - powiedziała Sarah - czy ta Pani zna twoją mamę?
- Chyba to profesor ją zna. Podobno też ma na nazwisko Lorentz. Ale przecież jest wielu ludzi noszących to nazwisko.
Nagle dało się słyszeć kroki i cichutkie rozmowy, to profesor i gosposia schodzili po schodach do naszego towarzystwa.
- Ha, ha, moja kochana! Przytul się do wujka! - uśmiechnął się profesor.
- Ee, przepraszam Pana, ale ja niestety nie mam żadnego wujka w rodzinie.
- No tak, już rozumiem, twoja matka nie powiedziała ci o mnie. Wielka szkoda. Ale wiedz, że jestem twoim wujem.
- Trudno mi w to uwierzyć, rozumie pan.

- Może byście coś zjedli? - zapytał pan.
- Z chęcią. - odpowiedziałam.
Usiedliśmy przy wielkim stole nakrytym mleczno-białym obrusem. Gosposia położyła przed nami serową pieczeń, zupę serową i na deser ciasto truskawkowe. Do tego też truskawkowy sok. Jedliśmy jak królowie!
- Smakuje wam myszaki? - spytała gosposia.
- Mhm - powiedzieliśmy z pyszczkami pełnymi jedzenia.
Po obiedzie udaliśmy się do sypialni, było tam tak pięknie! Ceglane kafelki pokrywały ściany, na suficie wisiał diamentowy żyrandol a łóżka, były królewsko miękkie!
- Ja zajmuję to! - krzyknęła Eli.
- Ja to! - wrzeszczał Alex.
- No już dobra, chodźcie spać - zaproponował Morahe.
Położyliśmy się w łożach i zasnęliśmy.
Następnego dnia zbudziliśmy się wszyscy w tym samym czasie. Po przebudzeniu gawędziliśmy i śmieliśmy się. Następnie Eli rzekła:
- Widzicie ten las? Jest piękny...Może udamy się do niego dzisiaj?
- Tak! Przespacerujemy się i go zwiedzimy - dodał Morahe.
- Mhm, zgadzam się. - dodał Alex. - Lorris, a ty jak uważasz?
- Trochę się boję, a ty Sarah? - chciałam przekonać ich dzięki Sarah, żeby nie iść do lasu.
- Pleciesz głupoty, ja tam idę! - parsknęła Sarah.
- Lorris, jeśli nie chcesz iść z nami do lasu to nie idź. Porozmawiasz w tym czasie z wujem.
- Cicho bądź! Już, już, pójdę.
Zeszliśmy z góry po schodach do kuchni, żeby przygotować coś na śniadanie i na wycieczkę do lasu. W kuchni krzątała się gosposia.
- Myszaki, czego tu szukacie? Chcecie jeść?
- Dziękujemy, sami o to zadbamy.
Gosposia zmarszczyła brwi i wyszła.
Po chwili wszystko co było potrzebne zostało spakowane. Weszliśmy do wiatrołapu i wyszliśmy na dwór.
- W drogę! - krzyknął Alex.
Szliśmy polną drogą i z każdym krokiem byliśmy coraz bliżej lasu, w końcu do niego doszliśmy.
- Łał, jest ogromny! - zachwycił się Morahe.
- Ciekawa jestem, jakie skrywa tajemnice. - powiedziała Eli.
- Tajemnice? A może to zaczarowany las! - rzekła Sarah z zachwytem. - Zobaczę, jak wygląda z lotu ptaka.
- Nie pleć bzdur - zaprzeczył Alex - A i jeśli tak bardzo chcesz polecieć, to weź aparat i zrób zdjęcia.
Sarah rozłożyła swoje piękne granatowe skrzydła lśniące bielą. Wyglądała wspaniale, leciała i robiła dla nas zdjęcia.
- Tyle wam wystarczy! - krzyknęła i upuściła wydrukowane zdjęcia. Następnie w sekundę pojawiła się obok nas.
- Patrz! Jastrząb! - zauważyła Eli - piękne to zdjęcie.
- A tutaj, o co to? Chyba jakieś jeziorko! Może tam pójdziemy? - zaproponował Alex.
- Czekaj, jeszcze jedno zdjęcie. Hmm, tu coś się błyszczy, coś co jest wyjątkowo bordowe - zamyślił się Morahe.
- Rzeczywiście! Tylko co to jest? Musimy to zbadać, może to jakiś wyjątkowo duży kryształ serowy? - powiedziałam.
- Kryształ serowy? I do tego bordowy? Oj niemądra. - zadrwiła Eli - Tak, to może być kryształ. Ale nie serowy, jeszcze nikt go nie znalazł.
- Dobrze, chodźmy tam, gdzie to jest? - zapytała się Sarah.

Tak gdzieś na północ, ale może przed wyprawą zjemy coś? - powiedziałam.
- Tak, to dobry pomysł. Usiądźmy tam - Alex wskazał łapką małą ale atrakcyjną polankę, udaliśmy się tam i zaczeliśmy wypakowywać jedzenie. Ja miałam fasolkę w puszce.Nie wiem dlaczego to spakowałam, bardzo nie lubię fasoli.
- Hej Morahe, co masz do jedzenia? - zapytałam dla pewności.
- Tosty serowe i sok truskawkowy.
- A może byś się tak ze mną podzielił? - zapytałam nieśmiało.
- Lorris jedz co spakowałaś! Nie łup Morahego. - do rozmowy wtrąciła się Eli.
Cóż miałam zrobić? Zabrałam się jakoś do tej fasoli, ale tylko ją lizałam. Co z tego, że miała serowy smak...
- Zaczyna się ściemniać, musimy ruszać w drogę! - pośpieszył nas Alex.
- Prześpijmy się tutaj, i tak zapewne dzisiaj nie dotrzemy do tego ''kryształu'' - zaproponowałam, bo to bordowe coś wprawiało mnie w lęk.
- Oo nie! Nie będę spała w lesie! - zaprotestowała Eli.
- Arystokratka, phi - zaśmiała się Sarah.
- Słuchaj, jestem od ciebie starsza i...
- Przestańcie! - rozdzielił je Morahe. - Do tego kryształu zdążymy jeszcze dojść.
Musiałam się na to zgodzić.
Po 30 minutach dotarliśmy do miejsca w którym przebywał kryształ, ale nie było go tam. Przebywaliśmy na polanie ze zburzoną szopką.
Nagle usłyszałam głosy:
- Wynoście się stąd! - coś krzyknęło.
- Cco to było? - przestraszyła się Eli.
- Sio śmiertelnicy! - ponownie coś wrzasnęło, a była to mysz która wyłoniła się z krzaków. Była nieziemsko piękna, miała beżowe włosy, bordową różę i była cała biała.
- Kkim ppani jjest? - wymamrotałam.
- Jestem Caroline. Po co przyszliście? Wiecie chyba, że to zakazany las?
- Zakazany? Dlaczego? - spytał Alex.
- Od lat go zamieszkuję.
- No i dlaczego jest zakazany?
- Nie wiesz kim jestem?
- Wiesz, zbliża się halloween, możesz nasz zastraszać na żarty. - odpowiedział Morahe.
- Halloween? Kpisz ze mnie. Z resztą, wszyscy to robią. Odejdźcie i zostawcie mnie samą. I już nigdy tu nie wracajcie.
- Ta, coś jeszcze? - grymasił Alex, jakby się gdzieś śpieszył.
- Nie zwracaj się do mnie w ten sposób!
- Pff, wariatka - zadrwiła Eli - Czy dobrze się pani czuje? Nie spadła pani na głowę jedna z cegieł z tej szopy?
Pani nie odpowiedziała, pomamrotała coś pod nosem i uciekła w gestwiny.
- Wariatka!
- Dobra Eli wystarczy. - przerwał jej Morahe. - Wracajmy już do domu, zmęczyło mnie to.
- Tak, już ciemno. Nie będziemy chyba spać w lesie?
Truchtem pobiegliśmy do domu, całą drogę myśląc o tej ''wariatce''. W końcu zziajani przybiegliśmy do domu. Zagadnęła nas gosposia:
- Gdzie się podziewaliście? I co to za brudne ubrania? Boże, do tego ser na kolację już wystygł - gosposia załamała ręce.
- Byliśmy, no, tam, tego... - Sarah nie mogła wydobyć z siebie słowa.
- Dobrze już, migiem na górę się przebrać! Raz, raz!
Pobiegliśmy zgodnie z kazaniem gosposi poprzebierać się w czyste ubrania. Zdecydowaliśmy, że ubierzemy piżamy, bo przecież i tak zaraz pójdziemy spać. Gdy zeszliśmy na dół gosposia nas skarciła:
- Mówiłam, ubrania! Nie piżamy, to niechlujne! A zresztą, siadajcie do stołu.

Po kolacji jak zwykle poszliśmy do sypialni. Nie chciało się nam spać więc zaczęliśmy rozmawiać:
- Ta pani była dziwaczna, prawda? - zaczęła Sarah.
- Idiotka. Ciekawa jestem dlaczego się tak zachowywała - prychnęła Eli.
- Pewnie żyła w tej szopie dłuższy czas i wpłynęło to na jej psychikę - powiedział Alex głosem jakiegoś naukowca.
- Dobra, skończmy ten temat. Może jutro pójdziemy zwiedzać okolicę? - zaproponowałam.
- Ciekawy pomysł. Poznamy kogoś miejscowego, może opowie nam coś o tym lesie. - zgodził się Morahe.
- Gaszę! - krzyknęła Eli i zgasiła światło.
- Ech, mogłaś się trochę wstrzymać.
- Śpij, nie mamrocz.
I zasnęliśmy wszyscy.
Następny dzień okazał się słoneczny. I to jak. Za oknem grzało jak w piekarniku, szkoda, bo nie lubię takiej pogody.
- Alex, Morahe, Eli, Sarah, wstawajcie! - krzyknęłam.
- Cichaj! Nikczemna. - mrukneła Eli.
- No weźcie, to już dziewiąta!
- Dobra, dziewczyny, wstawajcie - ponaglił Morahe. Razem z chłopakami zeszłam na dół, czekała tam na nas gosposia ze śniadaniem.
Po chwili z góry zeszły Sarah i Eli pytając:
- Co na śniadanie?
- Kanapki z serem - odpowiedziała gosposia. - Do tego truskawkowy kompot i na deser batony z ziarnami zbóż.
- Mmm - usiedliśmy przy stole i zaczęliśmy zajadać pyszności.
- Mm, a profesor nie przyjdzie? - zapytałam.
- Zapytam się - odpowiedziała gosposia i poszła do pokoju profesora.
- To co, dzisiaj idziemy zwiedzać okolice? - zaczepił Alex.
- Dokładnie. Mam w planach poznać jakichś chłopaków - zaczęła Eli.
- Phi, żaden cię nie zechce! - zadrwił Morahe.
- Oj już dobra.
Po paru minutach przyszła gosposia:
- Pan profesor zaraz do was dołączy.
Byłam już troszkę zniecierpliwiona, ale w ostatniej chwili przyszedł do nas profesor.
- Em, dzień dobry, wujku. - zagadnęłam go nieśmiało.
- Witaj kochana Lorris. Jak się spało?
- Nie narzekam.
- Rozumiem. Och, zapomniałem, czy wiesz w ogóle jak mam na imię?
- Właśnie nie.
- No to jestem Erik.
- Ładne imię.
- Ym, Lorris, pora ruszać. - przerwał nam Morahe.
- Wujku?
- Taak, możecie iść. Ale gdzie wam tak śpieszno?
- Wie pan, będziemy zwiedzać okolice. - odpowiedział Alex.
- Dobrze, tylko uważajcie.
Nie zrozumiałam co miał na myśli mówiąc ''uważajcie'', ale postanowiłam nie zwracać na to uwagi.
- Dobra, idziemy!
Przekroczyliśmy próg i wyszliśmy na świeże powietrze. Było gorąco, ale już mi to nie przeszkadzało.
- Idziemy najpierw do tamtej wioski! - zdecydowała Eli.
Wszyscy się na to zgodziliśmy, wioska była mała ale urocza. Dochodziły z niej okrzyki małych myszek, bodajże w takim wieku jak Sarah.
- Cześć! Jesteście nowi? Nigdy was tu nie widziałam - zaczepiła nas jakaś mysz w masce.
- Hej, zgadza się, jesteśmy tu nowi. Mieszkamy w tamtym domu, o tam - wskazałam na wzgórze.
- A jak macie na imię? Ja jestem Haruko.
- Alex.
- Lorris.
- Sarah.
- Morahe.
- Eli.
- Myszo, mam do ciebie pytanie: Po co ci ta maska? - zapytała Eli.
- Muszę ją nosić. Zmieńmy temat - westchnęła Haruko.
- Może opowiesz nam o swojej wiosce? - zapytałam.
- Nasza wioska ma sporo legend. Jedne są prawdą, drugie kłamstwem. Jedna legenda jest realna: kiedyś mieszkali tu Elise i Papaile, zakochane w sobie myszki. Pewnego deszczowego dnia, Elise zachorowała i żaden lekarz nie mógł jej pomóc. W końcu umarła, a Papaile gdzieś zniknął. Podobno ich dusze błąkają się teraz gdzieś w tej wiosce, zakochani i wreszcie razem, choć nieżywi.
- Ciekawa opowieść. Bardzo ciekawa - zachwycił się Alex.
Haruko tylko się uśmiechnęła, po czym powiedziała:
- Nie jesteście głodni? Jest tu bardzo fajny bar - zaproponowała Haruko.
- Ja nawet troszkę - powiedziała nieśmiało Sarah.
- No to co? Chodźmy!
Haruko zaprowadziła nas do baru. Było tam uroczo! Na ścianach wisiały świecące bombki, nad stolikami wisiały znakomite obrazy.... och! Długo by wymieniać! Przywitał nas elegancko ubrany kelner:
- Dzień dobry towarzystwu. Zapraszam do stolika! Macie na coś ochotę?
- Sok jabłkowy! - krzyknęła Sarah.
- Proszę - kelner podał Sarah sok - smacznego! - po czym się uśmiechnął - A dla was mili państwo?
- Ser. Zwykły ser. - poprosiła Eli.
- Ja poproszę ciastka owsiane i sok truskawkowy - powiedziałam.
Po chwili kelner przyniósł wszystko to co chcieliśmy. Jedliśmy na bogato.
- Ekhem - chrząknął kelner - rachunek.
Na karteczce napisane było tłustym druczkiem: 36 monet mysich. Nie mieliśmy nawet grosza! Co to była za obciachowa sytuacja!
Postanowiliśmy poprosić o pomoc Haruko. Zgodziła się, ponieważ to przecież ona nas tu zaciągnęła.

- Nie wiedziałam, że tutaj trzeba tak dużo płacić - zdziwił się Morahe.
- Co nie? Masakra. - odpowiedziałam.
- Nie przesadzajcie, żyję tu od narodzenia, jakoś da się żyć - wstrząsnęła się Haruko.
- Chcę się o coś zapytać, to nie na obecny temat, Haruko masz może jakieś rodzeństwo? - zapytała nieśmiało Sarah.
- Mam siostrę bliźniaczkę, jest chora i musiała zostać w domu. Na razie nie mogę was tam zaprowadzić, możliwe, że choroba jest zaraźliwa, a siostra czuje się bardzo źle. A teraz wybaczcie, muszę zmykać na przygotowania do halloween.
- Może zabierzemy się z tobą? Co dokładnie będziesz tam robić? - zapytał się Alex.
- Niee, przepraszam, ale naprawdę nie możecie ze mną iść. Przepraszam. Pozwiedzajcie sobie wioskę, ok?
- Ok, ok.
Haruko popędziła na rynek i już jej nie widzieliśmy.
- To dobry pomysł na zwiedzanie. Chodźmy na tamten mostek - Eli pokazała łapką bardzo ładny most.
- Śliczny! - odpowiedziałam.
- HEEJ WY! Chodźcie tu! - krzyczała do nas jakaś mysz w słomianym kapeluszu.Podbiegliśmy do niego.
- Czego tak krzyczysz? Bosz. - Eli się wzburzyła.
- Nigdy was tu nie spotkałem, jesteśta nowi? Chcecie coś przekąsić?
- Mów jak normalna mysz, i zależy co. - prychnęła Eli.
- Co? Ciastko! - powiedziała mysz.
- Pokaż no to - Morahe wyciągnął łapkę w stronę ciastka, mysz mu je dała - To najzwyklejsze oreo, taniocha.
- No to co? Ale jest przepyszne, dotarł nowy towar!
- W Londynie jest tego więcej, i są tańsze! - powiedziałam.
- Londyn? Jesteśta stamtąd? Pff, mieszczuchy.
- Nosz dobra, może powiesz nam jak masz na imię? - dodała Sarah.
- Jestem Karol. Syn pastora.
Po usłyszeniu słowa ''syn pastora'' wpadłam w głęboki śmiech. Jezu, śmiałam się jak opętana. Wszyscy przyglądali mi się jakby przed oczami mieli wariatkę, ale ja i tak śmiałam się w niebogłosy.
- O co ci chodzi? Jakaś choroba z miasta? - Karol bardzo się zdziwił. Musiałam przestać się już śmiać, bo zemdlałabym.
- Nnic mmi nnie jjest - ledwo co mogłam mówić. - Ppozwolisz żże jjuż ppójdziemy?
- Taa, pozwolę.
Odeszliśmy od Karola i postanowiliśmy już wrócić do domu, do wujka.
- Lorris zachowałaś się jak idiotka! - wytykała mnie palcami Eli.
- No dobra już dobra. Zajmij się lepiej sobą - burknęłam.
W krótkim czasie dotarliśmy do domu. Znowu przywitała nas ów gosposia:
- Kolacja wam znowu wystygnie! No, ruchy, ruchy!
Na kolację gosposia przygotowała nam kotlety serowe i sok dyniowy. Pycha!
Sok idealnie odzwierciedlał Halloween. Po skończonej kolacji jak zwykle mieliśmy iść do sypialni, ale zagadnął nas profesor:
- Nie idziecie zbierać cukierków? - zapytał.
- Oj, kompletnie o nich zapomnieliśmy! Czyli możemy?
- No oczywiście! Należy wam się jakaś rozrywka.


Dokończę.