Około tysiąc lat temu, może trochę mniej, lub więcej, żyło pięciu bogów szamańskich. Pewnego dnia pomyśleli, że czas stworzyć nowe istoty.
Stworzyli świat, szkołę szamańską, wody, lasy, oraz światy, w których myszy mogą zebrać ser.
Zasiedli do kamiennego stołu, brakowało już tylko mieszkańców. Pierwsza głos zabrała Eliade, najważniejsza z bogów:
- Moi podopieczni będą Duchowymi Przewodnikami, będą z chęcią pomagać innym myszkom - powiedziała.
- A moi będą latać, będą Władcami Wiatru, będzie ich pełno, świat potrzebuje szybujących istot - Powiedziała druga, która zazdrościła siostrze, chciała więc żeby jej myszy były przydatne.
Moje myszy natomiast będą Mechanikami, co dwie łapy, to nie jedna! Będą razem budować różne rozmaite konstrukcje - powiedział bóg Joseph, który wyglądał jak stary kowal z serialu, miał długą brodę i wszędzie chodził z młotkiem.
- Moje istoty natomiast nie będą stanowić wielu procentów myszy, ale będą rozważne i mądre, będą Druidami - rzekła Kasandra, która również sama charakteryzowała się tymi cechami.
- Moje myszy natomiast będą Fizykami, będą umieli zaryzykować i korzystać jak najlepiej ze swoich umiejętności, ich poczucie humoru, chociaż nieraz będzie to mogło wywołać mały wybuch - powiedziała Meli.
Tak więc było. Mysz się rodziła, a zazwyczaj w wieku sześciu, lub siedmiu lat objawiały się jej moce, mysz miała ich do dyspozycji 26, a czasem się zdarzały wyjątki. Niektórzy posiadali mocy więcej, niż populacja, były to zazwyczaj wyjątkowe myszy czystej krwi. W wieku ośmiu lat mysz posyłano do szkoły szamańskiej. A ktokolwiek zapytał jak powstał świat, opowiadano mu tą historię
Do dziś to wydarzenie jest przekazywane w pokolenia na pokolenie jako legenda, małe myszki nadal chętnie jej słuchają, mimo że już sporo lat minęło od stworzenia tej planety, która się nazywa Transformice.

*Pięć lat wcześniej*
Obudziłam się. Był środek nocy. Rose i Ryuu jeszcze spały. Wyszłam zaczerpnąć świeżego powietrza, czułam się tak, jakby mnie coś opętało. Słyszałam głos, który wołał, że powinnam uciec i biec przed siebie. Zrobiłam to, mimo że wcale nie miałam ochoty biegać o czwartej rano po lesie. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Po pięciu minutach biegu się zmęczyłam, więc stanęłam. Zdałam sobie sprawę z tego, że nie wiedziałam, gdzie jestem. Zobaczyłam mysz szamańską. Jej błękitne tatuaże mnie oślepiły. W pewnej chwili zdałam sobie sprawę, że to przywódca władców wiatru. Co on tu robił? Mógł mnie przyzwać, ale po co?

- Z resztą to niemożliwe, szamani czegoś takiego nie robią - uspokajałam się w myślach, mimo że nie miałam pewności, że moje przypuszczenia są prawdziwe.
Nikt jeszcze chyba nie spisał wszystkich rzeczy, które umieją robić szamani. Mimo że moje plemię jest zazwyczaj miłe, szaman wyglądał groźnie. Cofnęłam się o krok. W grunt przede mną trafiła błyskawica. Zaczęłam uciekać. Mój oddech stał się nierówny, byłam przerażona, zwłaszcza że jeszcze nie ujawniły się moje moce. Grunt za mną się palił. Moje kąciki oczu były mokre od łez, więc je szybko otarłam.
- Yuki, to nie czas na ryczenie, musisz uciekać - pomyślałam na głos, jednak przez to tylko jeszcze bardziej spanikowałam.
Czy uciekanie coś w ogóle mi da? Żadna zwykła mysz nie pokona szamana, nie lepiej się od razu poddać? Od nadmiaru myśli przestałam biec. Nagle poczułam obecność wielkiego pioruna nad sobą, który miał mnie uderzyć z pełną mocą. Jednak w tym momencie nadbiegła Rose i mnie odepchnęła.
- Nie... - szepnęłam - to nie może się dziać naprawdę - dodałam z rozpaczą.
Od razu dotarł do mnie fakt, że Rose została porwana. Nie wiedziałam, czy piorun w nią trafił, nie było po niej śladu. Szaman ją pewnie teleportował. Tylko po co nas atakował, nie łatwiej by mu było od razu nas teleportować obie?
- Nie powinnaś istnieć na tym świecie, jesteś osobą, która mi może popsuć w przyszłości plany, jak twoja druga siostra. To jest moje ostrzeżenie i zapowiedź - szepnął niebieski szaman.
- Czemu mnie nie wykończył? - zastanawiałam się.
Mogłabym nawet zemdleć, byle o tym nie myśleć.
- Czemu to mnie się to wszystko przytrafiło? - powtarzałam.
Niedługo potem nadbiegła Ryuu, gdy zapytała o Rosę, serce mi podskoczyło do góry. Opowiedziałam jej wszystko. Nie szukałyśmy siostry, wiedziałyśmy, że szaman ją zabrał. Wróciłyśmy więc razem do domu.
- To żałosne, nie potrafię nawet ochronić młodszej siostry - szepnęłam - tak mi przykro, Ryuu.
- Nie przejmuj się - odpowiedziała, mimo że wyraźnie widziałam ból w oczach Ryuuki.
Ryuuka zawsze mnie wspierała, w żadnej okoliczności nigdy mnie nie zawiodła.

- Czasami mnie zastanawia, czemu jestem taka słaba. Zawsze ona musi odgrywać rolę tej, która musi pocieszać innych i znosić swój ból w milczeniu.
- Jest taką dobrą siostrą - pomyślałam, a później zasnęłam.

Główną bohaterką jest Ryuuka, jednak ze względu na tą słabość Yuki, to opętanie, napisałam to w jej narracji.

- Yuki, wstawaj! - krzyknęłam i przełożyłam kołdrę z jej łóżka na podłogę.
Jak zwykle moja siostra nie chciała wstawać do szkoły. Dziś nasze roczniki mają razem pierwszą lekcję praktyczną z szamanowania. Powinniśmy mieć ją już dawno za sobą, ale było za dużo osób młodszych jak Yuki i parę takich, którym niedawno dopiero ujawniły się moce. Mnie się pierwszy raz udało przemienić, gdy miałam dziesięć lat, jakieś pojedyncze iskry pierwszy raz się ode mnie wskrzesiły w wieku siódmym roku życia. To dosyć wcześnie, ale mimo tego, moje umiejętności wcale nie są wybitne. Nie potrafię nawet latać. Yuki ledwo od roku się przemienia w szamana. Ale to nieważne. Od tego jest szkoła, żeby się nauczyć, prawda? Niebiesko włosa w końcu wyskoczyła z łóżka na myśl o dzisiejszych zajęciach i się spakowała. Przez całą drogę wesoło rozmawiałyśmy. W sumie to nie za długo, bo sala lekcyjna była tylko piętro niżej. Przez chwilę nawet zapomniałyśmy, że mamy dziś znienawidzoną przez nas lekcję, historię. Cała klasa przesiedziała ją w zniecierpliwieniu, wszyscy tak się ekscytowali. Nudziło mi się trochę, bo moja koleżanka, z którą siedzę, Elisa, jest kujonką i nie mogłam z nią prawie porozmawiać na lekcji. W końcu taki los jest każdej przyjaciółki kujona. W końcu się poddałam i zaczęłam słuchać nauczycielki. Historyczka miała zacząć opowiadać jak powstały przedmioty szamańskie, ale w tym momencie zadzwonił wyczekiwany przez wszystkich dzwonek na przerwę. Już po chwili, mimo tego, że trzeba przebiec trzy piętra w duł, by tam dotrzeć, wszyscy z głośnym hukiem wbiegli na salę gimnastyczną, która dotychczas kojarzyła się wszystkim tylko z bieganiem, od którego męczą się tylko łapki na WF-ie. Na salę weszła nauczycielka.
- Proszę o ciszę - powiedziała nauczycielka - czy jest tu ktoś, kto nie umie korzystać z przemiany?
nIkt jednak nie podniósł ręki.
- A więc niech wszyscy tutaj obecni się przemienią - wydała polecenie.
Yuce to przyszło z trudem, ale się jej udało. Ja na szczęście to zrobiłam bez większego wysiłku. Następnie pani nam kazała spróbować wyczarować balon. Większość osób nie miała pojęcia jak to zrobić. Ja też, ale w końcu mi się udało. Gdy pani już miała zacząć tłumaczyć jak to zrobić klasie, zza szeregu dwudziestu siedmiu myszek, wyłonił się Kira.
- Siemka! - zaczął - Musicie ułożyć swoje łapki w koło, skupić na nich całą swoją uwagę. Wtedy wyobraźcie sobie balon i powtarzajcie nazwę przedmiotu - wyjaśnił chłopak, posyłając szyderczy uśmieszek klasie, oraz nauczycielce.
Tak naprawdę nasze plemię w większości nie lubiło innych ras oraz mieszańców. Dlatego Kira zaliczył już w szkole parę dram, był pół Władcą Wiatru, a pół druidem.
- Chciałeś powiedzieć, że trzeba ułożyć swoje łapki w kształt odwróconego skrzydła, balon nie jest kształtu koła - westchnęła nauczycielka - nigdy nie byłeś dobry z matematyki, Kira.
Mimo wszystko udało się nawet Yuce, która była najsłabsza z grupy. Następne było latanie. Pierwsza dziewczyna skoczyła na bombę z pięciometrowego schodka, z głośnym krzykiem, nie przerażenia, tylko fascynacji. Wydawało się już, że się jej nie uda, że spadnie na chmurę, która czekał na dole na wypadek niepowodzenia, ale gdy była już blisko, wzbiła się jak rakieta w powietrze z uśmiechem na twarzy. Następna była moja rudowłosa przyjaciółka. Ta machnęła parę razy bezradnie skrzydłami, ale w końcu i tak upadła. Nadeszła moja kolej. To nie tak, że się nie bałam. Wyobraziłam sobie, jak wspaniale było by wzlecieć w powietrze, przez co skoczyłam bez wahania. Trochę się wydarłam, to fakt. Jednak tuż nad chmurą, poleciałam na jakiś metr do góry. Nie miałam siły więcej machać skrzydłami, żeby wzbić się na górę do reszty myszek, więc zeskoczyłam na ziemię. To był mój pierwszy raz i było wspaniale. Niedługo nastała kolej Yuki. Stała, jakby się wahała czy skoczyć.
- Spokojnie, może ci się uda, skaczesz z tak wysoka, bo nasze moce często się uaktywniają, gdy jesteśmy pod presją - powiedziała rudowłosa, która już zdążyła wejść schodkami na górę.
Myślę, że gdyby nie to, że się przyjaźnimy, nie odezwałaby się ani słowem. Elisa jest zazwyczaj bardzo arogancka.
Więc skoczyła. Nie udało jej się jak później połowie uczniów, ale nauczyciele zapewniali wszystkich, że to nic takiego. Potem jeszcze próbowaliśmy wyczarować pudło. Udało się tylko nielicznym. Wszyscy byliśmy wyczerpani, każdy wrócił do swojego pokoju. Siostra zaczęła coś niespokojnie mamrotać i chodzić po pokoju bez sensu. Myślałam, że to ze zmęczenia, ale to nie było to. Chciałam już iść po szkolnego lekarza, gdy do pokoju zapukał Kira. Otworzyłam mu. Nie miałam pojęcia, czemu pan zawsze i wszędzie musiał być nawet w moim pokoju, ale możliwe, że ma jakieś ciekawe informacje.
- Po co przyszedłeś? - zapytałam.
- Porozmawiać, jak zwykle - odpowiedział, bawiąc się już moimi kluczami bez pytania.
- Jak zwykle? - parsknęłam śmiechem - Kiedy tu niby ostatnio byłeś? Rok temu, prawda? A potem już się nawet nie zbliżałeś na metr do tego pokoju po tym, jak ci przywaliłam za ten kawał.
- To wcale nie tak! Po prostu jest nudno u ciebie - chłopiec poczerwieniał na wspomnienie swojej zeszłorocznej porażki.
- Tak, tak. Tłumacz sobie - śmieszyło mnie jego zachowanie. Próbowałam udawać, że tak nie jest, ale bezskutecznie. - Poza tym, nie za bardzo mam ochotę rozmawiać, chyba że byś mi powiedział co się z nią dzieje, w co wątpię - westchnęłam - chyba trzeba to komuś zgłosić.
Oko Yuki przez chwilę zmieniło kolor tęczówki na czerwony.
- Nie mogę...pieczęć. - Yuka usiadła na łóżku i miała drgawki.
- Pieczęć? - myślał na głos – przypomina mi to coś – stwierdził.
- Myślę, że takiemu chłopcu jak ty wszystko się z czymś kojarzy. Jak zwykle wymyślasz i udajesz mądrego, prawda? Idź już, nie chcę mieć błazna w pokoju – powiedziałam, mimo że wiedziałam że moje słowa nie są do końca miłe.
- Po co on myśli o prawdopodobnie losowo wypowiedzianym słowie? Wystarczy mi już jeden problem na głowie, dopiero by było, gdyby jeszcze on zaczął majaczyć – pomyślałam.
Wiem! - wywrzeszczał – Zaraz wracam, idę do biblioteki – dodał, a potem wybiegł z pokoju, nie zamykając nawet drzwi.
- Też mi coś, widzę jak ,,idzie” - westchnęłam i zamknęłam drzwi zamiast naszego strusia pędziwiatra.
Po chwili można było słyszeć jeszcze okrzyki nauczycielki, że Kira nie powinien biegać po korytarzu. Jak się domyślacie, mysz nie zwróciła na nią zbytnej uwagi, tylko przebiegła z wiatrem przed historyczką, rozwiewając jej papiery po całej podłodze. Tej przydatnej szuczki, o dziwo drań się akurat nauczył. Nic nowego. Minęła godzina, potem druga. Starałam się nie przejmować siostrą, która ciągle mamrotała do siebie pod nosem. Myślałam, że Kira już nie wróci, więc przebrałam się w piżamę i klapłam na łóżko. W tym momencie coś zaskrzypiało, zaczęło piszczeć i zawisłam do góry nogami w powietrzu, przywiązana liną za kostkę. O ironio, w tym momencie Kira wbił z zadyszką do pokoju i zaczął się rozglądać, jakby się zastanawiał, gdzie jestem. Gdy w końcu mnie zauważył, zaczął się śmiać. Jednak gdy uchwycił mój morderczy wzrok, troszkę spoważniał, mimo że nadal wyraźnie widziałam łezki szczęścia w jego oczach.
- To... - próbował się wytłumaczyć, ale mu przerwałam. Nieraz już robił podobne kawały, więc zawsze miałam przy sobie scyzoryk. Upadłam z lotu na główkę, ale na szczęście się zebrałam szybko na łapy.
- Najpierw na mnie pułapkę zastawiasz, a teraz wbijasz do pokoju dopiero po dwóch godzinach, a ja na ciebie cały czas czekałam?
Chyba nie muszę wyjaśniać, co się potem stało. Kira wylądował za zamkniętymi na klucz drzwiami z pięcioma guzami stojącymi na sobie, jak wieża z takich okrągłych klocków Lego.

- Wpuść nas, znalazłem coś o tym – powiedział z przekonaniem.
Uchyliłam drzwi i zerknęłam na niego. Wyglądał, jakby mówił na poważnie. Trzymał w łapkach jakąś książkę. Obok niego stała Elisa, ta sama co wcześniej rudowłosa dziewczyna o brązowym futerku z mojej klasy. Wpuściłam ich.
- To jest książka medyczna, zapisana starożytnymi znakami – wyjaśniła Eli – powinna sama się otworzyć, gdy chora jej dotknie.
Tak się też stało. Książka się otworzyła na stronie 1141. Pisało na środku strony: OPĘTANIE
- Opętanie...Yuka pięć lat temu mówiła coś o tym, gdy szaman porwał Rosę – przypomniało mi się.
- O nich mówisz? - zapytał Kira – myślałem, że tylko w moich okolicach władcy wiatru zrobili po prostu wielką rzeź. Udało się uciec tylko mi.
- Jest ich więcej? Myślałam, że szaman tylko nas atakuje – stwierdziłam z niepokojem.
W tym momencie wygląd Yuki zmienił się na normalny, oprócz tego, że wyglądała na osłabioną, nagle bardzo pobladła.
- Śniło mi się, nadchodzą – szepnęła dziewczyna i zemdlała.
- Myślę, że mogę wam pomóc w zrozumieniu tego zdania. W nogi! - krzyknęła ruda.
W tym momencie usłyszeliśmy wybuch. Wyciągnęłam nuż z kieszeni.
- Po pięciu latach nadchodzą – szepnęłam – Kira, ty bierz Yukę, myślę, że nam w inny sposób nie pomożesz. Trzymaj, Elisa – podałam jej mój najlepszy nóż, a sama wzięłam lekko wytępiony – myślę, że lepiej ode mnie walczysz – dodałam.

Naciskałam już klamkę, gdy wojownik władców wiatru otworzył drzwi, które mnie uderzyły i odepchnęły. Niedługo w ścianę były wbite trzy strzały. Mężczyzna celował w moich znajomych, a mnie nie zauważył. Gdy sięgał po zapas strzał, zakradłam się i powaliłam mysz na podłogę. Przejrzałam szybko plecak mężczyzny. Wzięłam z niego trzy łuki i cały zapas strzał. Znalazłam również kalendarz z napisem: za pięć dni o piętnastej spotkanie w Korze (ulica: 7800). Potem znalazłam mapę z numerami ulic. Nie mieliśmy czasu. Zabrałam podręczny plecaczek i wpakowałam do niego również tę mapę. Zabrałam również apteczkę z plecaka mężczyzny.
- Naprzód! - zakomendowałam.
- Tak - odpowiedzieli przyjaciele.
Biegliśmy do wyjścia ewakuacyjnego. Po drodze zastrzeliłam trzech śmiałków, którzy nam zagradzali drogę. Wyjścia strzegła jakąś bardzo zamaskowana dziewczyna. Elisa się na nią zamachnęła nożem.
- Stop! - wykrzyczała -  co jeśli wiem gdzie jest Rose?
Postanowiliśmy jej wysłuchać.
- Powiem wam, jeśli mnie puścicie - skinęliśmy głową - musicie znaleźć żołnierza, który używa łuku i ma dużą czarną torbę. Tam jest miejsce, w którym przebywa Rose. Prawdopodobnie. - wyjaśniła.
- Adios, Kira - pożegnała się, po czym ściągała maskę i poleciała w nieznane.
- Heuta? - Kira oniemiał.
- Nie mam pojęcia o czym mówisz, ale nie ma na to czasu, później będzie czas na wyjaśnienia! - zadźgałam strzałą mysz, która we mnie rzucała podejrzanymi igłami.
- Ał! - syknęłam.
Jedna z tych igiełek mnie trafiła w tylną łapę. Wyciągnęłam ją jednak szybko i pobiegliśmy. Ktoś jeszcze krzyczał za nami, ale nas nie gonił. Odbiegliśmy na bezpieczną odległość. W tedy wyciągnęłam mapę i znalazłam na niej daną ulicę. 
- To w tę stronę! - wyczarowałam kulę która miała pomóc nam się transportować. Wylądowaliśmy w lesie.
- Gdzie jest Kira? - zapytała Eli - chyba został.
- Ah, ten noob - westchnęłam.
Niedługo jednak na niego czekałyśmy. Musiał sobie poradzić sam, na dodatek z dziewczyną na plecach, ale mu się udało. Według mapy byliśmy w lesie, na ulicy 7704
Uff, przebyliśmy właśnie 70 ulic, jeszcze tylko 95 - powiedział Kira, wypowiadając to zdanie w bardzo zabawny sposób
Chciałeś powiedzieć 96 ulic – stwierdziła Elisa.
Czekajcie, dostałam w łapkę przy walce – wyznałam, gdy moi przyjaciele chcieli już iść w dalszą drogę.
Przewędrowaliśmy jeszcze pięć ulic, zanim nastał wieczór. O siedemnastej się zatrzymaliśmy w lesie na nocleg. Wbiliśmy osiem patyków w ziemię, po czym kolejne związaliśmy ze sobą i wybudowaliśmy mały dach. Wysadziliśmy podłogę liściami. Położyliśmy tam Yukę, po czym każdy się czymś zajął. A raczej ja poszłam nabrać wody do liścianych woreczków uszytych przez Elisę, a ona z Kirą rozmawiała w najlepsze. Godzinę później Elisa poszła spać, a ja z Kirą pozostaliśmy na warcie. O dwudziestej Elisa się obudziła, po czym się z nami zmieniła, bo powiedziała, że nie jest śpiąca.
Pov. Elisa
Po dwóch godzinach odpoczynku nie byłam już tak śpiąca. Mimo to chciałam jeszcze pospać, ale wiedziałam, że jeśli teraz zasnę, obudzę się dopiero rano. Gdy reszta zasnęła, poszłam szukać pożywienia, przynajmniej tyle mogłam zrobić. Złowiłam parę ryb i znalazłam krzaczek jeżyn. Zebrałam je, nie były trujące. Wiedziałam to, bo jedyna z naszej grupy słuchałam zawsze na biologii. Gdy nastała godzina trzecia zaczęłam czytać książkę o ogniskach, byłam głodna. Po przeczytaniu, o czwartej wzięłam cztery ryby i je nabiłam na patyki. Rozpaliłam ognisko. Stwierdziłam, że obudzę resztę dopiero, gdy je ugotuję.


Pov. Yuka
Obudził mnie jakiś trzask. Jedyne co pamiętałam, to że przyśniło mi się, że nadchodzi wojna. Potem słyszałam tylko jakieś krzyki. Chyba zemdlałam, a mój sen był prawdą. Wyszłam z szałasu. Była tam Elisa. Uśmiechnęłam się do niej. Elisa mi opowiedziała wszystko co się działo aż do teraz.
- Trzymaj nad ogniem, pewnie jesteś głodna - powiedziała, po czym mi podała dwa patyki - upieczemy też innym.
Dobra – odpowiedziałam.
Smażenie ryb zajęło nam długo, ponieważ ognisko było małe. Ziemia była wilgotna, poza tym, gdybyśmy rozpaliły większe, cały las by się spalił. Rozumiałam już po co się uczyliśmy jak rozpalać duże i małe ognisko. Niedługo już była godzina piąta.
Patrz, jasno się robi – zauważyłam.
Obudziłyśmy resztę, wspólnie oglądaliśmy zachód słońca. A gdy zjedliśmy, poszliśmy w dalszą drogę. Pogrzebałam w mojej kokardzie, zawieszonej na moim ogonie.
- Uff, na szczęście nie wypadły - pokazałam innym zaplątane w materiał wiśnie, zioła, oraz herbatniczki – taki trik, gdy chcę coś zjeść na lekcjach.
Wy też coś chowacie w swoich zawieszkach? - zaciekawiłam się po chwili.
Nasze zdjęcie we trzy, z Rose - powiedziała Ryuuka.

- W środku zamontowałem materiały wybuchowe. - Kira pochwalił się swoją pomysłowością.
Elisa natomiast pokręciła głową.
- Już prawie jesteśmy na miejscu – zauważyłam, patrząc na mapę.
Rzeczywiście niedługo ukazała nam się jakaś chatka. Kira wszedł na pobliskie drzewo i zaczął podglądać.
- Do budynku jacyś mężczyźni wprowadzają około piętnastoletnią, biało/brązową myszkę. Właśnie wiążą jej ręce, a ona próbuje im się wyrywać. Słuchajcie, myślę, że to władcy wiatru, powinniśmy jej pomóc. - dotarło w końcu do Kiry, mimo że już każdy o tym wiedział i się już szykowaliśmy.
Wspięliśmy się na drzewo, po czym skoczyliśmy na dach. Zachwiałam się, ale Ryuuka mnie chwyciła i nie dałam się wywrócić. Gdy już wszyscy wylądowali cali na dachu, weszliśmy przez komin na strych. Zaczęłam przez małą dziurę w podłodze obserwować co się dzieje na dole.
Teraz - dałam sygnał, a drużyna natychmiastowo wysadziła klapę.
Ta siła jednak była zbędna, klapa od razu puściła. Jednak przez to że wszyscy tak mocno na nią naciskaliśmy. Spadliśmy na stół, który był pusty. Na szczęście sufit nie był wysoki. Ale, co gorsze - wszyscy natychmiastowo się dowiedzieli o naszej obecności.
Koniec imprezy – Kira wyciągnął jedno koło ze swojej zawieszki.
Wiecie co, chyba mamy obiad, dziewczynę odłożymy na później – zaśmiała się głośno jakaś czarno-czerwona mysz.

Rozdział trzeci
Pov. Kira
Rzuciłem bombę w tłum, po przeciwnej stronie od dziewczyny. To nam kupiło trochę czasu. Dziewczyny poszły walczyć, a ja pobiegłem do związanej myszy i ją uwolniłem. Miałem już do niej coś powiedzieć, gdy Ryuka na mnie wpadła.
- Uważaj, panienko - podałem jej łapę z dziwnym uśmiechem i pomogłem jej wstać. Jej mimika wyrażała zakłopotanie, popatrzyła się na mnie dziwnie i przekrzywiła łebek. Pewnie ją wkurzył ten zwrot, którego użyłem z niewiadomych przyczyn.
- Zwracałem się tak do Heuty - wymamrotałem, gdy Ryuu poszła. Czemu to tak właściwie zrobiłem?
Nieznana wzięła kawałek bambusa ze stołu i zaczęła tłuc nim przeciwników. Ja wziąłem łuk i też próbowałem walczyć. Niedługo już został tylko mężczyzna z wcześniej. Otoczyliśmy go.
- Imię? - warknąłem.
- Hitio. Nie zamierzam nic więcej zdradzać - mężczyzna ciągle opierał się na luzie o ścianę, zakładając sobie łapki za głowę - żeby było jasne, możecie myśleć co chcecie, ale nie wygracie. To ja jestem tutaj szefem.
Po chwili już go nie było. Był parę kilometrów dalej, jakby wyparował, mimo że szedł powolnym krokiem, a my nie umieliśmy ruszyć łapami, ani niczego powiedzieć. Zawiało czarną magią. To było tak jakby czas się zatrzymał Po chwili uczucie ustało.
- Co to było? - zapytały naraz moje znajome ze szkoły.
- Groźnie, groźnie - powiedziała - mówcie mi Merry.
- Co tu się tak właściwie stało? - przetarła oczy Yuka.
- Myślę, że nikt nie wie. A jeśli już ktoś z nas miałby wiedzieć, to myślę, że to by była Merry - stwierdziła Ryuu.
- Chodźcie, opowiem wam to w domu, o ile ten jeszcze stoi - zaprosiła nas.
Na szczęście dom stał. I co ważniejsze, było tam jedzenie. Duuużo jedzenia. Zjedliśmy po dwie mandarynki i trochę sera, a potem Mery zaczęła opowiadać.
- Władcy wiatru od wczoraj zaczęli zabierać po kolei każdą mysz. Zostałam tylko ja, a dwóm osobom udało się uciec. Były to chyba Valeria i Avane. Nic dziwnego, Jak znam życie skonstruowały dwuosobowy odrzutowiec albo coś. Avane często coś konstruuje, zazwyczaj bez usterek, jednak czasem się zdarza że nie jest to do wielorazowego użytku. Zastanawiam się tylko, dlaczego mnie zostawiła. Jak chcecie to przenocujemy tutaj. Jutro musimy się od razu stąd wynieść. O ile wy macie pewnie gdzie się podziać, ja nie za bardzo - westchnęła.
- Wiesz, możesz pójść z nami, aczkolwiek nasza sytuacja jest podobna - Uśmiechnęła się pod nosem Yuka.
- Mogę? Chcecie może ciasteczka z waty cukrowej? Wczoraj upiekłam - zaproponowała, po czym je przyniosła nie czekając na odpowiedź. Ciastka były przepyszne, jednak panowała pomiędzy naszymi siostrami napięta atmosfera.
- Merry, czy nie było tu żadnej dziewczyny o szarej maści, o imieniu Rose?
- Nie - zaprzeczyła stanowczo - Chyba że chodzi o starą babulkę, która mieszkała na następnej ulicy, ale myślę chyba nie o nią wam chodziło - uśmiechnęła się smutno do nas.
Niedługo poszliśmy do pokojów, które były skromnie urządzone. Ja mieszkałem w jednym, Elisa z Yuką w drugim, a Ryuu w trzecim. Spaliśmy dziś na materacach.
Pov. Ryuu
- No czemu, czemu, czemu? Czemu on mnie tak nazwał? - powiedziałam i walnęłam głową w poduszkę i zaczęłam machać łapkami uderzając nimi w łóżko. Usłyszałam cichy śmiech. W drzwiach stał Kira. Podszedł do mnie i mnie otulił, było nam tak przyjemnie, że rzeczywistość przestała cokolwiek znaczyć. Gdyby teraz władcy wiatru tu byli, za pewnie byśmy nawet ich nie zauważyli.
- Kocham cię - powiedział Kira.
- Ja ciebie też - odpowiedziałam.
Kira miał mnie już pocałować, gdy nagle zobaczyłam wokół siebie ogień i pokój, w którym było zgaszone światło.
- Mówiłem, że się obudzi, gdy tak powiesz - powiedziała Merry.
Dotarło do mnie właśnie co zrobiłam. To wszystko było snem, a ja mu odpowiedziałam na głos.
- To był sen? - zapytałam, mimo że znałam odpowiedź.
Zawsze wierzyłam, że sen pokazuje to, czego pragniemy w głębi serca, jednak w tym momencie miałam wątpliwości.
- Głupek - powiedziałam, policzkując go lekko, bardziej na żarty ale naprawdę byłam trochę zła - czy naprawdę musiałeś tak mówić?
- Też nie miałem na to ochoty. Poza tym ważne, że zadziałało - powiedział z uśmiechem, po czym sam mnie lekko szturchnął.
- Odłóżcie swoje rachunki miłosne na później, dobrze? Przypominam, że ktoś na nas poluje - przypomniała Merry.
- Ej! Tak nie można mówić! - krzyknęłam, jednak dałam się w końcu pociągnąć.
- Tak, tak, wiemy - tłumiła z niepowodzeniem uśmiech Eli.
- Nie brakuje tu przypadkiem kogoś? - zapytała Merry.
- Yuka! - wykrzyczałam - nie było jej tu z nami przed chwilą?
Szykowałam już się do biegu, gdy rudowłosa mnie chwyciła za łapę.
- Zaczekaj, ja pobiegnę - przekonała mnie Elisa
- Zostawiam to w twoich rękach - stwierdziłam, że mogę jej zaufać.
Wybiegłam przed dom za resztą, przy okazji zabijając niedobitków z poprzedniej serii. Ukryliśmy się w lesie i patrzyliśmy czy dziewczyny idą. Niedługo wyszły. Yuka miała rozciętą wargę, a Elisa palec.
- Yuka! Gdzie byłaś? - podenerwowałam się.
- Chciałam choć raz, choć raz się na coś przydać - wyjąkała.
- Naprawdę narażałaś się z takiego powodu? Przecież jesteś nam potrzebna! - zgodnie z prawdą jej uświadomiłam.
- Patrzcie, gonią nas! Nie możemy dłużej zwlekać! - pokazał Kira, który miał minę myszy, która powiedział coś mądrego pierwszy raz w życiu. Chociaż być może tak było.
Biegliśmy, a oni za nami. Naprawdę już miałam tego dosyć. Łzy spłynęły po moim policzku. Miałam uczucie, że to się szybko nie skończy. Przebiegliśmy las, lecz ja już w ogóle nie zwracałam uwagi na otoczenie. Nagle zauważyłam jakieś niebieskie światło przed oczami.
- To dobry znak, czy może zły? Bogowie, jeśli gdzieś tu jesteście na świecie, to proszę, niech ten koszmar już się skończy. Chciałabym już być w ciepłym łóżku, żeby było już po wszystkim. Z marzeń mnie wyrwał plusk, Kira, który biegł przede mną wbiegł w kałużę. W tym momencie, gdy też miałam to zrobić, poczułam, że zaraz się wywrócę. W tym momencie chwycił mnie za łapkę i pociągnął na bok do siebie.
Reszta już nie dawała rady biec albo była zmęczona. Przyjaciel przyciągnął mnie do siebie i otulił mnie. Czułam się jak w dramie lub romansie. Poczułam jak serce mi głośniej bije. W tedy sobie coś uświadomiłam.
- Co on robi? Chce mnie sprowokować? Mimo że on pewnie to wszystko robił na żarty, kocham go. - uśmiechnęłam się na tę myśl.
- Tylko nie zemdlej w tym momencie, Ryuuka, proszę nie zemdlej! - wykrzyczałam w myślach.
Co prawda, byłam wyczerpana od biegania i ostatnich przeżyć psychicznie i fizycznie. Zgadnijcie co się stało. Zemdlałam.

Rozdział czwarty
*Po porwaniu*
Pov. Rose
Obudziłam się. Byłam w jakiejś sali. A raczej w zamku szamana, przed jego tronem. Spałam na podłodze. Gwałtownie się podniosłam.
- No w końcu - uśmiechnął się - od teraz będziesz rozrywką Rudigera i Rezedy.
- C-co? - powiedziałam z lękiem.
Psychopaci zabrali mnie i robili ze mną co chcieli. W końcu mi nawet w spokoju spać nie dali, tylko mnie przywiązali do krzesła. Jeść mi dawali dwa razy w tygodniu, jeśli mieli humor, a jeśli nie, to w ogóle. Pewnego dnia Rezeda do mnie podeszła.
- Jak tam, dziecinko? Nadal masz żal do swoich siostrzyczek, które cię na śmierć wystawiły? - uśmiechnęła się szaleńczo.
- Najważniejsze, że obroniłam Yukę! - odkrzyknęłam.
- Ona już dawno o tobie zapomniała, nie uratowała cię, a teraz tak cierpisz, rybko. Kiedy to zrozumiesz? - zrobiła dziwacznie zdziwioną minę.
- Ona nigdy by tego nie zrobiła. A ty się nad nami wszystkimi tutaj znęcasz psychicznie! - wydarłam się.
- Zamknij się! - kopnęła krzesło kobieta. Od tej pory zaczęła się nade mną znęcać najczęściej z grupy.

*W czasie akcji*
Ciemność. Niewola, ból, zranienie, krew. Łańcuchy oraz smutno stojące krzesło na środku pokoju. Do którego jestem przywiązana ja. Nie mogłam patrzeć na niebo, na gwiazdy, na słońce. Jedyne okno było za mną. Podobno nikt tu nie przetrwał więcej niż parę miesięcy. Nie jestem pewna, ale chyba już tu siedzę parę lat. Po porwaniu szaman mnie tu wrzucił. A pilnują tego więzienia psychopaci. Wszyscy, którzy tu żyli, umarli. Otworzyły się drzwi. Myślałam, że znów zaczną mnie podtapiać. Ale się myliłam. Wrzucono tu dwójkę rodzeństwa.
- Nie powinno was tu być...Umrzecie - pociekły mi łzy po policzkach.
Wiedziałam, że takie dzieciaki sobie tu nie poradzą.
- Ucieknijmy - powiedziała dziewczyna - odwiążemy cię. Za tobą jest okno.
- Nie damy rady - pokręciłam głową - jedyne kto może nas uwolnić, to osoba z zewnątrz. Poza tym krat nie wysadzisz przecież.
- Zawsze jest nadzieja - uśmiechnęła się Zoe.
- Są szanse. Chociaż jeśli nas złapią, może być źle. - stwierdził Jackob.
- Wyciągną nas, obiecuję. Wytrzymacie. Na razie nie możemy nic zrobić - zrobiło mi się żal rodzeństwa. Dawno nie widziałam żadnego szczerego uśmiechu, takiego, które nie wyraża opętania.
Niedługo wszedł Rudiger. Przykuł łańcuchami rodzeństwo do ściany. Minął dzień i drugi. Nadal się skupiali na mnie, a dzieci się temu przyglądały z lękiem. Mimo że to też dla nich było traumatyczne, chociaż karmili ich lepiej. Jednak to też nie trwało długo. Chłopcu zawiązali ręce i opaskę na oczach. Dziewczyna była przywiązana przy drugiej ścianie. Miała słabą psychikę, już po pierwszym dniu była zmęczona.
- Błagam, Ryuuka uratuj nas z Yuką, lub ktokolwiek! - szepnęłam.
Siedzieliśmy tak w ciszy, aż Rezeda weszła do pokoju.
- Wojna się zaczęła, niedługo będziecie mieć więcej towarzystwa - zaśmiała się - lepiej nie znudźcie mi się, bo wiecie co was w tedy czeka - wrzuciła tu sześciolatkę z bratem w wieku Zoe.
- O co chodzi? - spytała dziewczyna - gdzie ja jestem?
- O egze... - zaczęli naraz chłopcy. Gdy im posłałam ostrzegawcze spojrzenie. Dziewczyny nie powinny słychać takich rzeczy. Są za małe.
- Zabiją nas? - zapytała z lękiem w oczach, zapominając się przedstawić.
- Nie, a nawet jeśli by spróbowali, zrobią to publicznie. Możemy wtedy uciec. - uśmiechnęłam się.
- A jeśli nam się nie uda? - napłynęły jej łzy do oczu.
Zorientowałam się, że powinnam wcześniej zaprzeczyć.
George zaczął pocierać liną przy nadgarstkach o siebie. Bolało go, ale było skutecznie. Nazajutrz liny się tak poluzowały, że mógłby je spokojnie zerwać.
- Zróbcie to samo - powiedział.
Tak więc zrobiliśmy. Pozostało nam czekać. Daisy zaczęła z nami nawet spokojnie rozmawiać, chociaż ciągle się wierciła. Już po pięciu minutach miała dość celi. Próbowała je również wykopać z bratem.
- Ała! - rozpłakała się.
- Spokojnie - uspokoił ją brat.
- Tak w ogóle jestem Daisy, a to George. A wy? - zasepleniła.
- Rose - wyjawiłam swoje imię bez namysłu.
- Zoe - uśmiechnęła się ciemnoróżowa myszka.
- Jackob - ziewnął ze znudzenia - Nie ma tu nikogo oprócz nas? - zapytał.
George połaskotał na brzuszku Daisy, a ta się zaczęła chichrać.
- Nie - stwierdziłam - tylko my.
- Łatwiej będzie uciec - stwierdziła Zoe - słodka jest - skinęła głową na młodszą.
Związali im po dwóch dniach ręce, ale nic więcej. Daisy nawet traktowała nieużywanie rąk jak wyzwanie, ale niedługo jej się znudziło. Nikt od tego czasu do nas nie przychodził. Jedyne co to nas czasem karmili. Nigdy nie przychodzili w złych celach, psychopaci jakby spochmurnieli. Ale ile ten lepszy czas jeszcze potrwa?

*Pov. Aurora*
Widziałam władców wiatru. Dziewczynę, która wyglądała jak mój cel. Usłyszałam jednak, że ma siostrę. Mój cel był jedynaczką. Spokrewniony jest z nimi? Dziewczyna mnie zauważyła. Zresztą niemożliwe. Nawet jeśli coś zobaczyła, to był blask mojego miecza. Odkąd pamiętam, a pamiętam bardzo dużo, nikt mnie nie pokonał, a nawet nie zauważył. Jest jednak wyjątek. To jest coś, czego nie mogę zaakceptować. Ktoś, kto nie był władcą wiatru. A jednak wzbił się w powietrze i został żywy. Ktoś, kogo na pewno muszę pokonać. Jedna przegrana może zniszczyć komuś życie, a może nadać komuś sensu, dać cel życiowy. Mimo wszystko nie powinnam przegrywać. Nie powinno to się dziać. Nagle zauważyłam władców wiatru. Chcieli zaatakować tamtą dziewczynę. Mimo że to nie ona była moim celem, pomogłam im. Wystarczyła sekunda, dziesięć osób umarło. Tamte myszy chyba się nie zorientowały. Stwierdziłam, że nie mam humoru na zabijanie, że lepiej będzie patrzeć jak nie mogą się uporać z armią ledwo pięćdziesięciu myszy, nie licząc tych, które zabiłam. Zobaczymy, na co ich stać. Usiadłam na drzewie i zaczęłam machać ciałem, tańcząc i zanuciłam pod nosem. W tym momencie dziewczyna, która uciekała, zemdlała. Dlatego właśnie nie lubię myszy. Większość z nich jest słabych i mi nie daje wyzwania. Zaśmiałam się cicho i przyglądałam z rozbawieniem walce. Władcy wiatru byli spontaniczni. Domyśliłam się, że to nie jest ich pierwsza walka z nimi. Doprawdy, grupa przyjaciół spanikowana przez dziewczynę, wyglądała zabawnie.