Prolog

Bitwa, krew. Wojna, upadek. Szum wiatru i ciemność. Następnie przytłaczająca bezwładność. Odczucie bólu. Z początku jakby głucha, jednak coraz głośniej słyszę tykanie zegara. Zwykłe, monotonne dźwięki wskazówek, a jednak były jakby nowe. Tak, jakby słyszane były pierwszy raz od lat. Momentami dochodziły tu odgłosy. Zazwyczaj były to jedynie głuche jęki drzwi. Czasami nocne, blade światło prześwitywało mi przed oczami. Nieraz czuć było zapach świeżego powietrza. Wszystko to jednak było takie inne, nieznajome. Nie przepadałam za nieznajomymi miejscami. Teraz byłam w stanie na tyle przytomnym, by stwierdzić, że jestem sama w tym pomieszczeniu i jest środek nocy. Jak zwykle o tej porze słyszalne było bzyczenie urządzenia, do którego byłam podłączona. Teraz jakby ścichło. Usłyszałam pikanie. Otworzyłam oczy i zerwałam się do siedzącej pozycji. Jednym ruchem kliknęłam jedyny przycisk w tym, w celu wyłączenia tego i wyrwałam przerażona jego część ze swojego przedramienia. Ujrzałam sączącą się szybko krew w tym miejscu. Przecięłam sobie tym gwałtownym ruchem rękę. Rozejrzałam się po pokoju, by opanować panikę. Nie wyglądał on jak sala więzienna. Wręcz jak — trochę biednawy — pokój szpitalny. Zerwałam się odruchowo w celu odnalezienia przyjaciół — zatrzymał mnie jednak łańcuch na ręce, gwałtowny ruch skutkował wywrotką. Uderzyłam bezsilnie pięścią o podłogę z cichym jękiem i spuściłam wzrok. Długo zajęło mi dotarcie z powrotem do łóżka. Wydawało mi się też, że coś strąciłam. Przez nadmiar emocji nie dostrzegałam jeszcze jasno sytuacji. Postanowiłam spać do rana, puki miałam taką możliwość. Obudziło mnie jednak parę godzin później trzaśnięcie drzwiami. Otworzyłam niechętnie oczy. Stała nade mną jakaś dziewczyna.
- Zniszczyłaś nam sprzęt — stojąc nade mną, wywróciła oczami — Masz chwilę na ogarnięcie się. Ciesz się, że chociaż na tyle ci pozwalam, nikt jeszcze nie wie, że się obudziłaś — dmuchnęła w grzywkę z niezadowoleniem i wyszła.
Byłam w lekkim szoku. Dotknęłam swoich uszu, oszołomionych tym odgłosem. Nigdy bym się nie spodziewała, że drzwi mogą być tak... Brutalne.
- Nie myślałam, że to tak się pacjentów budzi... - wstałam jednak bez marudzenia i zaczęłam się zbierać.
A tak właściwie, to co miałam zrobić? Rzucając jeszcze pożegnalne spojrzenie zegarowi, którego dźwięk wcześniej mnie zbudził, wyszłam.
- No nareszcie — białowłosa ponownie wyraziła niezadowolenie i poszła jakimś korytarzem.
Nie musiała nic mówić. Po prostu za nią poszłam. Byłyśmy chyba w kuchni. Dostałam małą porcję niezbyt wybitnego jedzenia.
- Myślałam, że posiłki pacjentów są bardziej pełne... - mruknęłam, nie kontynuując, próbując być jednak ostrożną wobec obecnej tu osoby.
- Jedz. Masz na to dwie minuty, zanim nas ktoś zobaczy tutaj — niezadowolona mruknęła.
- Jeśli o to chodziło, to... - zaczęłam.

— Masz wszystko robić szybko! - zdenerwowałam ją najwyraźniej po raz kolejny, bo znów mówiła lekko zdenerwowanym głosem. Chwilę później odwróciła głowę.
Jadłam już w milczeniu. Gdy skończyłam, odsunęłam miskę, w której była ta nie za dobra zupa.
- Tylko dlaczego nie jestem z innymi i czemu dajesz mi czas, żebym mogła to zrozumieć? - zapytałam.
Ta tylko czekała, wpatrując się w kąt pomieszczenia. Jak najciszej jak mogłam, wstałam, aby obejrzeć się w lustrze. Dopiero teraz dotarło do mnie, że byłam w śpiączce.
- Ile mnie pominęło? Co mam teraz zrobić? Co teraz — wydusiłam.
- Jesteśmy w medycznej części budynku. Rób, co uważasz. Tylko po tym, jak wypełnię swój obowiązek — skuła moje ręce w kajdanki z tyłu i zaczęła mnie prowadzić za łańcuch — tak to się przedstawia — przerwała na chwilę wypowiedź, aby podkreślić panującą tu ciszę oraz powagę sytuacji — a spałaś trzy lata.
Chwilę analizowałam jej słowa. Gdy przeanalizowałam informacje, stanęłam w pół kroku. Spojrzałam na nią i nie obchodziły mnie już te wszystkie głupie zasady. Po prostu wykrzyczałam to na tyle głośno, na ile mi pozwalało jeszcze nie do końca rozgrzane po przerwie gardło.
- Ile?

Rozdział 1
Półmrok panujący w pomieszczeniu przybijał nas do dobrze znajomej, kamiennej posadzki. Nie było już od dawna słychać wyrywających się powstańców, wybuchów, ni wydzierających się buntowników. Raz po raz ktoś padał bezwładnie na podłogę. Yuki, siedząca w celi obok westchnęła. Dobrze pamiętałem dzień, w którym ocknęła się po walce. Była przerażona i unikała rozmów. A zwłaszcza z nami. Teraz, jej słabe oczy wyrażały jedynie pustkę. To nas wypełniało. Wiadomo było, że każdemu z nas brakowało nadziei i przywykliśmy już do obecnego stanu rzeczy.
Nie snuł nikt planów ucieczki, nie opowiadał już sucharów. Przywyknięto już do milczenia, nie potrzebowaliśmy słów. Nie składał już nikt młodszym fałszywych obietnic, bardzo rzadko opowiadano im o zewnętrznym świecie. Pozwalaliśmy, aby powoli uciekało nam życie. Rozlegał się cichy łoskot, prawdopodobnie nie zbyt trwałych łańcuchów. Usłyszałem dziewczęcy, delikatny głos wypowiadający krótkie „dzięki”, do osoby tej samej płci. Usłyszałem skrzypnięcie celi z naprzeciwka, która od dawna była już wolna. Poranne światło wydobyło się spod chmur prosto na jej sylwetkę. Dawno go nie widziałem, więc spojrzałem w tym kierunku. Była ona uwięziona w około tym czasie co my, patrząc na jej wygląd. Cała postać była jednak w szarych oraz żółtych barwach, chcących przypomnieć mi pewną osobę. Przez to małe, zakratowane okienko, przedostał się przeciąg. Jej włosy, długie aż po pachy, pomimo zaniedbania puszyście falowały na wietrze. Jej oczy nie były zmęczone a jej przymknięte powieki i nos, wdychający powietrze, znieruchomiały. Otworzyła oczy, jej wzrok nieśmiało powędrował w dół. Nawet jeśli siedziała w takim stanie, ze świeżą, krwawą raną na ręce i takiej okoliczności, gdzie nie było szans, aby przeżyła, nie było już wątpliwości. Yuki też zdobyła się na zerknięcie.
- Mam plan — odezwała się, zwracając na nas swój wzrok.
- Ryuu — wyciągnęła drobną dłoń, jednak za chwilę wracając do siebie, nieśmiało ją cofając.
Jej pomarańczowe, piękne oczy zaświeciły się.

---

Siedziałam, starając się nie rozpłakać. Moja siostra przeżyła.
- Ryuu — szepnęłam, wyciągając rękę, aby po chwili ją jednak cofnąć.
Wiedziałam, że rzeczywistość nie stanie się z jej powodu nagle szczęśliwa. Zauważyłam po prostu, że w tej sytuacji również myślała tylko o nas.
- Musimy zaczekać — stwierdziła.
Skinęłam głową. Kira miał już wiele wątpliwości, jednak ja nie wahałam się. Wiedziałam o tym, że muszę pomóc jej, byśmy mogły spełnić nasze marzenia, nawet jeśli narazimy życie wielu osób. Ona myślała tu najtrzeźwiej i miała nas poprowadzić. Spojrzałam na moją dłoń i rozluźniłam palce, uśmiechając się do niej.

---

Szedłem z planem budynku w ręce. Zatrzymałem się przy celach Jackoba i Zacka. Rzuciłem starszemu z nich klucze, był środek nocy a jedynym światłem w okolicy była świeca, którą przy sobie niosłem. Niedługo później szliśmy w siódemkę z Rose, Katią, Irysem i naszą kuzynką, Zoe. Dołączyła też do nas inna szaro włosa, widocznie znana im. Przystanąłem i przyległem do ściany. Stał tam jeden strażnik. Według mapy musielibyśmy go minąć, żeby uwolnić resztę. Przyległem do ściany i podążałem do zakrętu, przy którym miał on stać. Potknąłem się lekko. To wystarczyło, żeby strażnik odwrócił się i zauważył światło świecy. Rzuciłem w niego nożem, ale zdążył krzyknąć przed śmiercią, na tyle, aby zbudzić innych uzbrojonych. Przełknąłem ślinę. Z drugiej strony słychać było już ogromny zamęt. Wrócić też nie mogliśmy. Ponagliłem ich gestem.
- Biegniemy! - rzuciłem się sam pierwszy, aby nakierowywać im drogę.
Podłożyłem ładunek ogłuszający ukradziony leżącemu, aby utrudnić wrogom drogę. Zostały mi jeszcze tylko kajdanki i mały nożyk. Rzuciłem klucze losowemu więźniowi. Dziewczynka od razu załapała i jak mogła, schowała je. Była zdziwiona, ale też się uśmiechała.
- O różowym futrze — zauważyłem.
Minęliśmy ją i kolejny zakręt. Czekała na nas zakluczowana brama. Zacząłem nerwowo grzebać po kieszeniach. Jednak jak Katia spostrzegła, że można było korzystać już z mocy szamańskiej. Wysadziła kraty kulą z głośnym hukiem. Zaświeciły jej się oczy wraz z widocznym sukcesem operacji. Przypuszczałem, jak bardzo się podniecała z tej okoliczności. Strażnicy zlokalizowali nas. Pobiegliśmy do ostatniej, wielkiej bramy.

---

Chwyciłem lekko nóż i podrzuciłem, by chwycić go od tyłu. Naskoczyłem na przeciwnika. Mój atak został zablokowany. Przyparłem jednak przeciwnika do muru, a ten chwycił miecz dwoma rękami, powodując u jednej z nich krwawienie. Uśmiechnąłem się na tę myśl. Chwila rozkojarzenia poskutkowała brakiem broni w ręce. Zrobiłem parę uników, po czym chwytając młodszego za nadgarstek, kierując jego narzędzie w stronę zadartego nosa, przerzuciłem go przez bark. Gdyby była to poważna walka, złamałbym mu rękę. Pomogłem wstać białowłosemu. Posłałem mu uśmiech...
Obudziłem się z tego snu. Nie wiedziałem, o czym myślałem przed chwilą, ale nie miałem na to czasu.
- Dalej! - rozniosło się echo dowódcy.
Rozglądnąłem się. Cały oddział się przeze mnie zatrzymał.
- A... - nie zdążyłem dokończyć, bo ruszyliśmy znów biegiem.
Spojrzałem na mój ekwipunek. Były to dwa miecze i ładunki ogłuszające. Jak zwykle. Pognałem za nimi.

---

Był wzniesiony alarm. Wszyscy strażnicy pobiegli, a ja miałam klucze od pielęgniarki. Nie wiedziałam, kto spowodował takie zamieszanie i czy inni więźniowie mogli mieć klucze, ale stwierdziłam, że to dobry moment, by wykorzystać je. Otworzyłam siebie i Kirę.
- Yuki — zaśmiałam się.
Pobiegłam za strażnikami, aby namierzyć wyjście. Musieliśmy się dostać pośród ich szeregi. Uwolniłam się z kajdanek. Siostra przerwała łańcuch między swoimi, zostawiając je luźno na rękach poprzez mocne uderzenie w rurę przed strażnikami. Wytrysła woda, a niebiesko włosa biorąc moje więzy, poprzez szybki rozmach odparła dwóch, którzy chcieli nas unicestwić, uderzając ich nimi w głowę. Wzięła nóż jednego z nich. Biegłyśmy dalej. Niedługo stanęłyśmy na skrzyżowaniu. Szybki ruch oczu wystarczył dla Yuki, żeby to odgadnąć.
- Tam! - krzyknęła.
Zaufałam jej. Zauważyli nas jednak gdy tam stanęłyśmy, a było ich więcej. Pobiegłyśmy w lewo, nie mając innej drogi. Wróciłyśmy do punktu wyjścia.
- Okno! - zauważyłyśmy.
Kira szybko się wspiął, mnie podsadziła Yuki. Chwyciłam ją, bo do nas dobiegli. Chcieli pociągnąć ją na dół, puściła mnie mimo oporu, jednak chwyciłam ją szybko pod łokciem od boku, tym ruchem prawie spadając. Patrzyła się na mnie.
- Yuki! - posłałam jej milczące spojrzenie.
Odpowiedziała tym samym chwytem. Wciągnęłam ją. Siedziałam z podkurczonymi ramionami, patrząc w oślepiające słońce. Dotychczas tak mi się wydawało... Ale czy aby na pewno była wiosna? Wokół był sam piasek...

---

- Rose — odwróciła wzrok.
- Tak.. - po chwili niezręcznej ciszy odpowiedziała.
- Moja siostra... Yume tam została. Sama została, tam za ścianom. Nie mogę jej zostawić podczas ucieczki — zaczęła.
Rose rozumiała to jak nikt inny. Sama prawdopodobnie miała tu gdzieś siostrę.
- Pójdziemy po nią — uśmiechnęła się — to obietnica — położyła swoją łapę na jej.

Oczy tej drugiej rozpromieniały nadzieją

---

Nie mieliśmy już amunicji. Biegliśmy, a przyjaciółka mi rzucała niepewne spojrzenie. Prawie nas dopadali, jeszcze dwa kroki.
- Biegnę tam, muszę — wyrwałam się przyjaciołom, którzy mnie przytrzymywali.
Popędziłam przed siebie.
Powaliłam przy okazji paru przeciwników.
- Po prawej! - krzyknął.
Weszłam tam. Była tam mała dziewczynka o żółtym futrze, nie miała zdecydowanie na to siły, ranna i wręcz nieruchoma siedziała na krześle. Rzuciłam się do niej i chwyciłam za łapę. Rozszerzyła oczy, ale pobiegła ze mną. William stał przy drzwiach, reszta wychodziła, a system obronny zaczął działać i w miejscu drzwi opadał wielki mur.
- Rose — zawołał.
Przedzierałam się obok kolejnych wrogów, odpychałam ich. Byłam blisko, a drzwi już się prawie zamknęły.
- A ty? - patrzyłam jak go oblegali.
- Mam tu sprawy do załatwienia! - krzyknął i przedzierając się przez nich, popchnął nas, w ostatnim momencie prześlizgnęłyśmy się dołem.
To była dla niego pewna śmierć. Obtarłam jednak rękawem szarej bluzy łzy i odwróciłam głowę. Pewnie teraz skuwali go w kajdanki... Albo zabili go na miejscu. Popatrzyłam na małą.
- Dzięki — popatrzyła na mnie większymi oczami.
Nie było z nami Daisy. Martwiło mnie to. Wstałam z piachu. Wiatr powiewał moimi włosami, a słońce grzało w kark. Obrałam kierunek drogi.
- Wrócę po ciebie kiedyś — rzuciłam jakby do budynku.
Udaliśmy się w kolejną wędrówkę, bez określonego celu. I to po trzech latach. Jakaś chusta powiewała na wietrze...