W smutnych, szarych okolicznościach w rodzinie Gonzalez rodzi się Salvadore. Ciężkie czasy sprawiają, że młoda mysz nie mogła doświadczyć szczęśliwego dzieciństwa - od najmłodszych lat miał wybór między kradzieżą a żebraniem, nierzadko chodząc spać na głodno. W ponurym świecie zbliżają się jednak wielkimi krokami zmiany...

Rosalita Gonzalez - matka

Don Antonio Gonzalez - ojciec

Celestina - niania

Prolog
-Don Antonio...
-Tak? Czy to już? Jak ona się czu... Doktorze?
-Niestety. Ja... nie mam dla pana, sinior, dobrych wieści...
-Bogini... Rosalita? Czy ona...?
-Dzięki bogini, nie. Ale młode...
Nie trzeba było nic więc dodawać. Don Antonio skrył pyszczek w swych maleńkich łapkach. Doktor ostrzegał, że Rosalita jest słaba, że dzieci mogą urodzić się chorowite.. Że któreś może nie przeżyć...
-Wszystkie? - usłyszał własny głos, wypowiedziany chrapliwym szeptem. Po co w ogóle spytał? Żeby dodać sobie bólu?
Odpowiedź sprawiła, że serce w jego maleńkiej piersi wykonało dziki taniec radości.
-Nie. Jedno z nich przeżyło. Chłopiec. Nie miałbym wielkich nadziei, ale zawsz...
Don Antonio już nie słuchał. Wbiegł do sąsiedniego pokoju, powtarzając raz po raz, niczym mantrę: ,,Żyje... moje dziecko... żyje..."

-Antonio? - od strony łóżka dobiegł słaby szept. -Co z dziećmi?
Pan Gonzalez przystanął w pół drogi. Jego żona nie wiedziała... Żyła nadzieją... Musiał to zrobić...
-Rosa, amore mia... Dzieci... one... oprócz jednego...
-Nie powiesz chyba...
-...nie żyją. - Te słowa z trudem przeszły przez jego ściśnięte gardło. - Ale żyjesz ty, i jedno z nich. Chłopiec... Nadajmy mu imię.
-Bogini... - wyszeptała młoda mysz leżąca na łóżku... - Jedno... żyje... - z jej oczu popłynęły łzy. - Mój ojciec... Chciał, by nasze dzieci miały bohaterskie imio...imiona...
Widząc łzy ukochanej żony, Don Antonio także poczuł wilgoć na pyszczku.
-Imię... - zdołał wydusić.
-Ja... myślę że... Salvadore. - wyszeptała.
-Salvadore. Salvadore Gonzalez. - powtórzył cicho sinior Gonzalez. -To dobre imię.

4 lata później
Kilka umorusanych mysich pyszczków wyłoniło się zza rogu ulicy. Rozległ się śmiech, a w tym samym czasie z przeciwnej strony nadleciała grudka błota. Maluchy przebiegły na drugą stronę ulicy, potykając się o własne nóżki. Tak jednak wpadły na dziwną postać. Wysoka mysz ubrana była w granatową pelerynę, jej - a raczej jego - pyszczek zasłonięty był ciemnym szalem, na głowie zaś miał służbową czapkę.
-Spadać stąd, jeżeli chcecie dotrzeć dziś cało do domu - powiedział głębokim głosem, krzywiąc się na widok przerażonych buzi. -Na co czekacie? No już!
Dzieci czmychnęły gdzieś w boczną uliczkę.
-Kto to był? - wyszeptał Rico.
-Koronny... Najbliższa gwardia imperatora - Salvie rozejrzał się, czy nikt go nie widzi. - Ten tutaj, to jego prawa ręka. Nazywa się Friderico. Ściąga podatki, jeżeli ktoś zalega z płaceniem serów. Zabiera wszystko, co masz.
-Słyszałem, że jest okrutny i bezwzględny. - Diego spojrzał z przejęciem na kolegów. - Nie waha się używać miecza. Podobno...
-Salvadore! Tutaj jesteś! Wszędzie Cię szukałam, matka się niepokoi! - wołanie Celestiny przerwało pasjonującą wymianę informacji. - Chodź do domu.
Gdy oddalili się od jego kolegów, Celestina spojrzała znacząco na chłopca.
-Nie możesz mówić tak głośno i tak jawnie o okrucieństwie koronnych. Gdyby ktoś usłyszał... - pokręciła głową, dając znak, że nie chce nawet mówić, co byłoby dalej.
-Ale przecież to prawda!!!
-Wiem, Salvie. Ale żyjemy w takich czasach, że prawda o imperatorze prowadzi do poznania prawdy, co dzieje się z nami po śmierci.

Koniec prologu.