Naciskałam już klamkę, gdy wojownik władców wiatru otworzył drzwi, które mnie uderzyły i odepchnęły. Niedługo w ścianę były wbite trzy strzały. Mężczyzna celował w moich znajomych, a mnie nie zauważył. Gdy sięgał po zapas strzał, zakradłam się i powaliłam mysz na podłogę. Przejrzałam szybko plecak mężczyzny. Wzięłam z niego trzy łuki i cały zapas strzał. Znalazłam również kalendarz z napisem: za pięć dni o piętnastej spotkanie w Korze (ulica: 7896). Potem znalazłam mapę z numerami ulic. Nie mieliśmy czasu. Zabrałam podręczny plecaczek i wpakowałam do niego również tę mapę. Zabrałam również apteczkę z plecaka mężczyzny.
- Naprzód! - zakomendowałam.
- Tak - odpowiedzieli przyjaciele.
Biegliśmy do wyjścia ewakuacyjnego. Po drodze zastrzeliłam trzech śmiałków, którzy nam zagradzali drogę. Wyjścia strzegła jakąś bardzo zamaskowana dziewczyna. Elisa się na nią zamachnęła nożem.
- Stop! - wykrzyczała -  co jeśli wiem gdzie jest Rose?
Postanowiliśmy jej wysłuchać.
- Powiem wam jeśli mnie puścicie - skinęliśmy głową - musicie znaleźć żołnierza który używa łuku i ma dużą czarną torbę. Tam jest miejsce w którym przebywa Rose. Prawdopodobnie. - wyjaśniła.
Adios, Kira - powiedziała, po czym ściągała maskę i poleciała w nieznane.
- Heuta? - Kira oniemiał.
- Nie mam pojęcia o czym mówisz, ale nie ma na to czasu, później będzie czas na wyjaśnienia! - zadźgałam strzałą mysz która we mnie rzucała podejrzanymi igłami.
- Ał! - syknęłam.
Jedna z tych igiełek mnie trafiła w tylną łapę. Wyciągnęłam ją jednak szybko i pobiegliśmy. Ktoś jeszcze krzyczał za nami, ale nas nie gonił. Odbiegliśmy na bezpieczną odległość. W tedy wyciągnęłam mapę i znalazłam na niej daną ulicę. 
- To w tą stronę! - wyczarowałam kulę która miała pomóc nam się transportować. Wylądowaliśmy w lesie.
- Gdzie jest Kira? - zapytała Eli - chyba został.
- Ah, ten noob - westchnęłam.
Niedługo jednak na niego czekałyśmy. Musiał sobie poradzić sam, na dodatek z dziewczyną na plecach, ale mu się udało. Według mapy byliśmy w lesie, na ulicy 7800.
Uff, przebyliśmy właśnie 70 ulic, jeszcze tylko 95 - powiedział Kira, wypowiadając to zdanie w bardzo zabawny sposób
Chciałeś powiedzieć 96 ulic – stwierdziła Elisa.
Czekajcie, dostałam w łapkę przy walce – wyznałam, gdy moi przyjaciele chcieli już iść w dalszą drogę.
Przewędrowaliśmy jeszcze pięć ulic, zanim nastał wieczór. O siedemnastej się zatrzymaliśmy w lesie na nocleg. Wbiliśmy osiem patyków w ziemię, po czym kolejne związaliśmy ze sobą i wybudowaliśmy mały dach. Wysadziliśmy podłogę liściami. Położyliśmy tam Yukę, po czym każdy się czymś zajął. A raczej ja poszłam nabrać wody do liścianych woreczków uszytych przez Elisę, a ona z Kirą rozmawiała w najlepsze. Godzinę później Elisa poszła spać, a ja z Kirą pozostaliśmy na warcie. O dwudziestej Elisa się obudziła, po czym się z nami zmieniła, bo powiedziała że nie jest śpiąca.
Pov. Elise
Po dwóch godzinach odpoczynku nie byłam już tak śpiąca. Mimo to, chciałam jeszcze pospać, ale wiedziałam że jeśli teraz zasnę, obudzę się dopiero rano. Gdy reszta zasnęła, poszłam szukać pożywienia, przynajmniej tyle mogłam zrobić. Złowiłam parę ryb i znalazłam krzaczek jeżyn. Zebrałam je, nie były trujące. Wiedziałam to, bo jedyna z naszej grupy słuchałam zawsze na biologii. Gdy nastała godzina trzecia zaczęłam czytać książkę o ogniskach, byłam głodna. Po przeczytaniu, o czwartej wzięłam cztery ryby i je nabiłam na patyki. Rozpaliłam ognisko. Stwierdziłam że obudzę resztę gdy już je ugotuję.


Pov. Yuka
Obudził mnie jakiś trzask. Jedyne co pamiętałam, to że przyśniło mi się, że nadchodzi wojna. Potem słyszałam tylko jakieś krzyki. Chyba zemdlałam, a mój sen był prawdą. Wyszłam z szałasu. Była tam Elisa. Uśmiechnęłam się do niej. Elisa mi opowiedziała wszystko co się działo aż do teraz.
- Trzymaj nad ogniem, pewnie jesteś głodna - powiedziała, po czym mi podała dwa patyki - upieczemy też innym.
Dobra – odpowiedziałam.
Smażenie ryb zajęło nam długo, ponieważ ognisko było małe. Ziemia była wilgotna, poza tym gdybyśmy rozpaliły większe, cały las by się spalił. Rozumiałam już po co się uczyliśmy jak rozpalać duże i małe ognisko. Niedługo już była godzina piąta.
Patrz, jasno się robi – zauważyłam.
Obudziłyśmy resztę, wspólnie oglądaliśmy zachud słońca. A gdy zjedliśmy, poszliśmy w dalszą drogę. Pogrzebałam w mojej kokardzie, zawieszonej na moim ogonie.
- Uff, na szczęście nie wypadły - pokazałam innym zaplątane w materiał wiśnie, zioła, oraz herbatniczki – taki trik gdy chcę coś zjeść na lekcjach.
Wy też coś chowacie w swoich zawieszkach? - zaciekawiłam się po chwili.
Nasze zdjęcie we trzy, z Rose - powiedziała Ryuuka.

- W środku zamontowałem materiały wybuchowe. - Kira pochwalił się swoją pomysłowością.
Elisa natomiast pokręciła głową.
- Już prawie jesteśmy na miejscu – zauważyłam, patrząc na mapę.
Rzeczywiście niedługo ukazała nam się jakaś chatka. Kira wszedł na pobliskie drzewo i zaczął podglądać.
- Do budynku jacyś mężczyźni wprowadzają około piętnastoletnią, biało/brązową myszkę. Właśnie wiążą jej ręce, a ona próbuje im się wyrywać. Słuchajcie, myślę że to władcy wiatru, powinniśmy jej pomóc. - dotarło w końcu do Kiry, mimo że już każdy o tym wiedział i się już szykowaliśmy.
Wspięliśmy się na drzewo, po czym skoczyliśmy na dach. Zachwiałam się, ale Ryuuka mnie chwyciła i nie dałam się wywrócić. Gdy już wszyscy wylądowali cali na dachu, weszliśmy przez komin na strych. Zaczęłam przez małą dziurę w podłodze obserwować co się dzieje na dole.
Teraz - dałam sygnał, a drużyna natychmiastowo wysadziła klapę.
Ta siła jednak była zbędna, klapa od razu puściła. Jednak przez to że wszyscy tak mocno na nią naciskaliśmy. Spadliśmy na stół, który był pusty. Na szczęście sufit nie był wysoki. Ale, co gorsze - wszyscy natychmiastowo się dowiedzieli o naszej obecności.
Koniec imprezy – Kira wyciągnął jedno koło ze swojej zawieszki.
Wiecie co, chyba mamy obiad, dziewczynę odłożymy na później – zaśmiała się głośno jakaś czarno-czerwona mysz.