NIE MOGĘ SIĘ DOCZEKAĆ NASTĘPNEGO XD

Rozdział 15
Pov. Yuki
Szliśmy od ponad godziny wzdłuż rzeki.
- Kiedy dojdziemy? - Kira marudził znudzony.
- Oj, nie narzekaj, popatrz na wiewiórki, to ciekawe zajęcie — westchnęła Akira, chociaż sama robiła to już od dawna i nawet jej zdążyło się nudzić bieganie za motylami, innymi zwierzętami i ładnymi kwiatkami.
- Przypuszczam, że nie dojdziemy nigdy. - Alex szedł, próbując odczytać się w mapie od władców wiatru.
Na szczęście nikt nam nie chciał przeszkodzić w dalszej wędrówce. Miałam wrażenie, jakbyśmy krążyli w koło. Jakby świat się kręcił wokół mnie. Kręcił i kręcił. Poczułam, że moja ręka jest mokra. Ja nie mogłam postawić stopy o krok dalej, a inni szli i tego nie zauważyli. Cała krwawiłam.
- Nigdy nie będziesz miała kontroli nade mną, dobranoc — usłyszałam głos w głowie, który jakby mnie kawałek po kawałku paraliżował.
Zemdlałam.
Nawet Ryuuka nic nie zauważyła, nastrój opadł. Niedługo została sama jak ja. Biegła gdzieś, a wtedy gdy chciała zrobić coś innego, zrywał się silny, strącający z nóg wiatr. Niedługo ziemia pod nią zaczęła się zapadać. Ryuu była... na pustyni? A gdzie się podziałami ja? Czy byłam martwa? Ryukę pochłaniał piasek, gdy zjawił się Kira. Czy może jednak muszą być razem i nie mam u niego szans? W tym momencie Kira stracił rękę przez Heutę która go zaatakowała. Akira znikała, wchłaniana podejrzaną mocą, Elisy i Rena z nami nie było. Żegnałam się z jakąś myszką, kim ona mogła być? Zerwała się burza piaskowa. Zalał mnie zimny pot, serce mi biło szybciej, aż zemdlałam... Po raz drugi? Obudziłam się w tym samym miejscu co wcześniej. Wszyscy nade mną stali. Ja sama też nad sobą stałam? Czyli umarłam?
- Skoro nie żyję, to czemu znów tu jestem? - przetarłem sobie oczy, rozmyślając.
- Muszę cię zmartwić, ale niestety żyjesz — Aleks mi uświadomił chamsko, jakby odczytywał moje myśli.
- To co się przed chwilą... - stwierdziłam, iż może lepiej nie mieszać w to moich przyjaciół — czemu ona wyszła? - wskazałam na Aiko, zmieniając temat.
- Za bardzo obciążała twoje ciało, więc zemdlałaś — Kira cały czas się patrzył czy wszystko ze mną w porządku, jak Kira, który jednak po jednym rzucie oka wiedział już prawdopodobnie, że nic mi nie jest, więc został w miejscu.
- Co z nim zrobimy? - zastanawiała się Ryuu.
- Zabij. Po prostu — oparł się o drzewo Alex.
- Nie. To przecież jej mysz - Akira przyglądała się zjawisku.
Cień nie uciekał. Po prostu siedział na trawie i nucił. W końcu nie udało nam się nic ustawić. Rozbiliśmy obóz, na nasze szczęście mieliśmy wody pod dostatkiem. Avane była na warcie jako pierwsza, więc zasnęłam...

---

Nóż. Upadek i paniczny oddech. Brak możliwości by przetrwać i ciągły strach, że cię zabiją. Próba ucieczki, wyniszczanie od środka, wszystko, a może nic. Wszystko jest snem albo prawdą. Oryginałem lub podróbką. Myszą albo cieniem. Istotą pierwszą lub drugim planem. Prawdą lub czasem nic znaczącym kłamstwem. Niepowodzenie, a czasami też sukces. Dojżałość, a czasem wieczna zabawa. W moim życiu jednak nie ma wyboru. Gdy już staniesz się porażką, nic na to nie poradzisz. Mimo wszystko próbujesz się unieść. Tak samo, jak jesteś niezdarą. Już nią jesteś. A ja właśnie nad taką stoję. Nie czułam współczucia ani żalu. Słuchałam tylko ich rozmowy. Wieczorem poszłam spać. A raczej leżałam i tylko myślałam. Istocie, która jest czymś takim, jak ja, niepotrzebny jest odpoczynek, nic nie daje, nawet jak się wyśpisz, każdy krok rozbrzmiewa w tobie tak samo boleśnie. Gdy Yuki wyszła, poszłam za nią. I tak nie miałam nic do roboty. Było mi zimno.
- Co robisz? - popatrzyłam krzywo na Yuki, która coś robiła z drewnem.
- Ognisko zanika - westchnęła.
- Aha. Lepiej niech ci się uda, bo cię zabiję, jeśli będę musiała marznąć - zmierzyłam ją moim znudzonym spojrzeniem.
Poszłam wyrzucić cichaczem ich zapasy. Nie mogłam ich wyzwać, bo nie mam z nimi szans, gdy mają choćby pięści. Założyłam, że Yuki się mnie boi i że nie zareaguje, ale to był błąd. Śledziła mnie, gdy szłam do lasu obok z ich rzeczami, podeszła do mnie ze swoją bronią.
- Co robisz? - zmierzyła mnie podejrzliwym wzrokiem.
- Nic - skłamałam - boisz się mnie, w tej niekomfortowej dla nas sytuacji jestem częścią twojego mózgu.
- Nawet jeśli się boję, to nie znaczy, iż niczego nie zrobię - uśmiechnęła się - nie mam jednak na to ochoty, chodźmy.
- Tchórzysz? Nie ma mowy, nie idę - sprowokowałam ją.
- Zawalczymy w takim razie - odparowała.
Zaczęła mnie gonić. Wytrąciłam jej nożyk i sama się zamachnęłam tym ukradzionym. Ta zrobiła unik, a że się mocno zamachnęłam, zostałam przez nieuwagę z pustymi rękami.
W tym czasie wzięła swój nóż z ziemi i zaczęła iść w moją stronę. Serce mi zabiło szybciej, a głowa prawie wybuchała z natłoku myśli. Zaczęłam się cofać, aż natrafiłam na drzewo i wylądowałam na kuckach. Było już za późno. Czasem żałuję, że nie spędziłam nigdy prawdziwie miłych chwil. Podniosła na mnie miecz. Jedna część mnie się psychopatycznie śmiała jak zwykle, ale pojawiło się we mnie nowe uczucie.
- Nie chcę tego, ale to był twój wybór - popatrzyła na mnie z żalem.
- N-nie, czekaj. - zaczęłam, ale ta nie przestała - nie możesz, bo...bo... - nie mogłam nazwać tej chęci do życia, to było zbyt zawstydzające, wolałabym umrzeć niż to powiedzieć.
Zamknęłam oczy.
Yuki upuściła nóż.
- A jednak - usiadła obok mnie.
Zmieniłam się. Nienawidziłam ich, ale postanowułam wędrować z nimi. Zrozumiałam, że jestem słaba i że muszę się kogoś trzymać, zanim ich zabiję. Zapadła cisza.
- Dziękuję. Bez ciebie bym się nie dowiedziała o mojej przeszłości - uśmiechnęła się.
- Nie ma za co dziękować. To moja wina, że nie mogłaś być ze swoimi rodzicami. Ciesz się, że poznałaś nowe siostry, które o tym wszystkim nie wiedzą - odparłam z zażenowaniem.
Udawanie miłej mi przychodziło z trudem. Niedługo pojawiło się wokół trochę piasku. Wzięłam swój napój z plecaka i rozlałam na pół.
- Co to? - podejrzliwie obejrzała wodę.
- Nie wiem, wzięłam z twojego domu, ważne, że dobre, już dwa dziś wypiłam - wzruszyłam ramionami, rozmarzając się nad smakiem napoju.
To poprawiło jej trochę humor. Napiłyśmy się. Smak napoju był rozkoszny jakby soczek jabłkowy, ale jeszcze lepszy.

- Twoja mama może produkowała soki albo coś? - zaciekawiłam się, chcąc wyciągnąć od niej przepis.

- Nie pamiętam. Być może bym wiedziała, gdybym nadal mogła z nimi mieszkać - wytknęła mi.

Po paru godzinach Yuki zaczęła bredzić ze zmęczenia.
- Spać mi się chce... - mamrotała.
- Mogłam ją wcześniej położyć - udeżyłam się śmiesznie w łebek.
Ta gdzieś szła i gadała do drzew.

- Chodź tu. Nie, nie idziemy, po co idziesz? - musiałam łazić za nią, chociaż nie chciałam.

W końcu wróciłyśmy pod drzewo. Człowiek w ciągu paru minut może się zmienić jak nigdy.

Yuki, gdy zasnęła, oparła głowę o moje ramię. Zrobiłam podobnie. Bardzo mi się to nie podobało, ale jak chcę udawać, że jestem z nimi, to muszę to przeżyć. Musiało to wyglądać, jakbyśmy były przyjaciółkami, mimo że tak nie jest...
A może jednak?

Rozdział 16
Pov. Kira
Rano, gdy wstaliśmy, zauważyliśmy, że nie ma Yuki. Zauważyłem ją w lesie. A może...je? Spróbowałem którąś obudzić. Nie wiedziałem, która to. Przetarła oczy.
- Spadaj Aiko, śpię... - zaczęła się wiercić.
Czy wykorzystać może tekst z wcześniej? Tym razem mnie kusiło. Ale czy to tylko dla żartu?
- Ko... - zacząłem.
- Nawet nie próbuj tego powiedzieć do mojej małej siostry — Ryuka mnie chwyciła.
Odwróciłem wzrok w jej stronę. Jej wzrok był przerażający. W tym momencie Yuki się obudziła.
- Gdzie jestem? Zimno...Aiko trzeba ognisko rozpalić! - zaczęła nią potrząsać, jakby nas nie zauważając.
Gdy Aiko się obudziła, dźgnęła ją zabawnie palcem w policzek. Yuki zauważyła, że tu jesteśmy.
Gdy ta nie przestawała, końcu wstała, a Aiko się wywaliła.
- Są tu nasze bronie! - Avane zawołała.
- Czy to zrobiła Ai... - Ryuka zaczęła podejrzewać tą złą.
- Nie. Nic o tym nie wiemy, byłyśmy razem całą noc — popędziła gdzieś daleko wzrokiem Yuki, jakby kłamała.
Domyśliłem się, że coś musiało się zdarzyć pomiędzy nimi w nocy. Gdy wyruszyliśmy w dalszą drogę, zapadła cisza. Śpiew ptaków był słyszalny, jak szum wiatru. Gdzieniegdzie było widać piasek. Niedługo ujrzeliśmy nasz cel. W tym momencie zorientowaliśmy się, że kogoś brakowało.
Pov. Yuki
Miałam już dość wędrówki, bardzo mnie bolały łapki od dobrakowania snu i ledwo chodziłam. Ciągle myślałam o wczorajszym dniu. Zdradzić siostrze prawdę, czy nie? Prawie bym zasnęła podczas podróży, ale korzystałam z mocy, które mi udostępniała moja podobizna.
- Shira... - Avane zaczęła się trząść ze złości.
Zdałam sobie sprawy, że jej z nami nie ma. W tym momencie z budynku wyszła znajoma nam postać.
- Witajcie! Tym razem jak już wejdziecie, będziecie musieli się zmierzyć z prawdziwymi przeciwnikami. Gotowi? - uśmiechnęła się przymilnie.
Wystąpiłam o krok do przodu. W tym momencie za mną się pojawiło trochę piasku. Nie miałam wystarczającej siły, by to powstrzymać, ale postanowiłam stawić czoła przyszłości. Nie byłam pewna siebie. Ale nie mogłam zostać z tyłu. Jeśli ktoś ich uratuje, to ja. Tym razem postanowiłam nie uciekać jak kiedyś. Poderżnęłam Shirze gardło i wcisnęłam jej własny nóż w szyję. Chyba jej nie zabiłam, nie mam pojęcia. Weszliśmy do bazy. Akira trzymała się kurczowo brata, ruszyliśmy naprzód.
Pov. Ryuu
Nie chciałam polegać na chłopcach. Ruszyłam desperacko razem z Yuki przed siebie. Strażnicy zostali unieszkodliwieni bez swojej wiedzy, ponieważ zasnęli na warcie. Wyważyłam bezszelestnie klapę i ją wskazałam przyjaciołom.
- Tędy — oświetlałam im drogę szamańskimi tatuażami.
Musieliśmy się praktycznie czołgać przez wąskie przejście. Słychać było szelest noża.
- Padnij — szepnęłam głośno.
Podążaliśmy dalej przed siebie, panowała cisza i niepokój. Dalsza droga powietrzna.
- Balony — wymyśliłam.
- Czekaj, nie wiem, czy to bezpieczne w tych warunkach — Avane wyczarowała przedmiot.
Jak w jej oczekiwaniach, balon pękł. Zaczęła nam budować schodki z pudełek. Była to żmudna i długa robota, ale skuteczna. Yuki wyjrzała pierwsza na górę.
- Stać, wleką jakąś mysz — schyliła się szybko.
Wszyscy chcieli to zobaczyć, a z nadmiaru podskoków pewnych głupków, konstrukcja się załamała. Teraz wszyscy, by nie spaść, trzymali się krawędzi. Wszyscy wyszliśmy, została jeszcze Akira, która ledwo się trzymała. W tym momencie podeszła tam Heuta.
- Miłej podróży! - podsunęła łapę do krawędzi i zrobiła sobie miejsce, spychając naszą koleżankę.
- Akira!! - podbiegł Alex — pożałujesz za to wiedźmo.
- Czyżby? - parsknęła śmiechem i go chwyciła za łapę.
W tym momencie wyskoczył Kira i wziął dziewczynę za łapę.
- Rewanżyk, złotko — wbił jej nóż w plecy i spuścił na sam duł, jak to kiedyś się stało na odwrót.
Akira była władcą wiatru, ale gdyby umiała się wznieść, to przecież już by to zrobiła.
- Będzie dobrze — szepnęłam.
- Nie musisz tak mówić — mimo wszystko uśmiechnęła się na te słowa.
Ruszyliśmy dalej.
Pov. Akira
W ostatnim momencie użyłam swoich skrzydeł. Ledwo przeżyłam, spadłam na drewno z połamanych pudełek. Musiałam znaleźć z tąd inne wyjście. Trochę mi zajęło samo ogarnięcie się, musiałam zużywać swoją energię, by oświetlać sobie drogę. Bałam się, iż padnę w środku podróży. Zaczęłam wracać do punktu pod klapą. Gdy już to zrobiłam, postanowiłam polecieć, by nie wdepnąć na żadne straszne, żądne ofiary zabezpieczenie. Zobaczyłam wielkie drzwi na kod lub odcisk skrzydła. Stwierdziłam, że nie ma sensu próbować, nie miałam jak oszukać wejścia, bo na klucz zamka nie było. Zaczęłam podsłuchiwać jakąś rozmowę. Zza drzwi wyglądnął chłopak o granatowo-czerwonym futerku. Zostałam przyciśnięta do ściany. Miał zamknąć drzwi, gdy zrobiło mi się zimno. Kichnęłam. Myślałam, że już jest bezpiecznie i drzwi są zamknięte, gdy okazało się, że chłopak nadal tu stał, oglądając się za mną. Ze stresu uderzyłam go nożem. Ten się tylko odbił a mężczyzna mnie zauważył. Zaczęłam się cofać. Ten mnie tylko trafił jakąś igłą. Tym razem nie była koloru fioletowego jak wcześniej. Zaczęłam się męczyć. Poczułam ból, wszystko obok mnie się stało czerwone i nie mogłam się ruszyć. Obok mnie jakieś cienie się przemieszczały z miejsca na miejsce, wydając strasznw odgłosy.
- Zielony...Paraliż? — to były ostatnie słowa przechodzące mi przez myśl, gdy zasnęłam.
Pov. Rose
Od pięciu dni wędrowaliśmy. Minęliśmy jakieś martwe miasteczko. Zobaczyłam jeszcze ślady krwi na szczyptach piasku, rozsypanych na ziemi jak śnieżek. Zobaczyłam jakiś zeszyt. Otworzyłam go. Był to chyba pamiętnik. Zaczęłam go kartkować. Należał on do niejakiej Avane, która rysowała pod każdym wpisem swój projekt. Dziewczyna nie miała talentu pisarskiego, ale dało się to przeczytać.
- Pamiętników się nie czyta. Nie nauczyli was w domu? - westchnęła Katia, gdy wszyscy czytaliśmy już ostatni wpis dotyczący władców wiatru.
- Nie mieli kiedy — wzruszyłam ramionami — są nam potrzebne informacje, nie robię tego dla zabawy.
Daisy udawała, że wszystko rozumie i czytała do góry nogami. Gdy doczytaliśmy ostatnie zdanie, wymieniliśmy poważne spojrzenia.
- Przeczyta ktoś mi? - zaproponowała.
- Nie umiem czytać nic innego oprócz liter swojego imienia, muszę sobie przypomnieć lekcje alfabetu — George udawał przed siostrą.
- No weź George — zrobiła maślane oczka.
- Na stronie pisało o tym, że wylatuje w podróż, w ucieczce przed władcami wiatru — wyjaśnił, nie podając tych drastycznych szczegółów.
- Pisze również, żeby czytelnik pamiętnika jej go zwrócił. Zabierzmy to lepiej — zauważyłam.
Katia za namową schowała zeszyt do plecaka, gdy wypadła z niego kartka. Była na niej mapa gdzie zmierza właścicielka.
- To może być podstęp. Kto by zostawiał pamiętnik i po co, żeby go władcy wiatru wyśledzili? Co? - Katia zaczęła wymyślać w tym spisek.
- A może po prostu chciała być zapamiętana, gdyby umarła? - Irys podszedł do tego bardziej spokojnie — sprawdzić nie zaszkodzi. Możemy się przepłynąć kawałek tą rzeką i skręcić potem na wschód — wskazał.
Katia tylko pokręciła głową, chociaż w normalnych okolicznościach by oddała go właścicielce z własnej woli. Według dokładnych instrukcji skonstruowaliśmy pięcioosobową łódź. Było nas więcej, ale założyliśmy, że się zmieścimy. Irys stwierdził, że się przejdzie obok, bo nie ma ochoty na pływanie. Katia się uparła, że pójdzie z nim, aż w końcu musiał wykorzystać podstęp, by ją tu z nami wpakować. Podczas podróży dziewczyna zmieniła się nie do poznania. Zaczęła mocno tupać nogą.
- Przestań, dziurę zrobisz — zwykle spokojna Zoe zaczęła się martwić.
- Bo? Czemu tak to się wierci? - zaczęła być czepialska, mimo że podróż była całkiem dogodna.
Przez całą podróż była bardzo chamska. Na drodze pojawił się pień. W ostatniej chwili go zauważyliśmy, gdy Katia w końcu miło zatrzymała mocami szamana łódź i z niej wyskoczyła. Niedługo czekaliśmy na chłopaka, który przyszedł z pięciominutowym opóźnieniem.
- Jak podróż? - zapytał, mimo że wszystko wyczytał już z naszych min.
- Okropnie — udała niezadowoloną — nie rób tak więcej.
- Cieszy mnie to — uśmiechnął się szeroko.
Daisy zasnęła, George musiał ją nieść.
- No i czemu spać nie poszła w łódce? - zastanawiał się.
Niedługo ujrzeliśmy lekko zmasakrowany dom. Znalazłam zeszycik podobny do poprzedniego. Zaczęłam czytać na głos.
Drogi czytelniku!
Zapewnie przeczytałeś już pierwszą część pamiętnika o tym jak uciekłam z Valerią. Niedługo jednak dołączyła do nas Merry, o której ci wspominałam, oraz: Ren — tajemniczy chłopak o tajemniczych mocach, Siostry Ryuka i Yuki — wesołe władczynie wiatru, Kira — zabawny, naiwny chłopaczek, Elisa — trochę fochliwa, ale miła osoba. Mój dom został zmasakrowany, jak widzisz, wyruszyliśmy w dalszą podróż. Na mapie zaznaczyłam możliwe cele naszej podróży.


- Yuki i Ryuu... - uśmiechnęłam się na myśl o siostrach.
Stwierdziliśmy, że było napisane to o wiele ładniej niż wcześniej.
- No to w drogę! - zagwizdała radośnie Katia.

Rozdział 17
Od siedmiu godzin walczyliśmy z Władcami Wiatru. Zostałam ciśnięta o Yuki. Kira sobie bardzo słabo radził, nawet Avane ledwo miała siły. Ren nam torował drogę do wielkich drzwi do jakiejś sali. Alex dostał w gardło i trzymał się ściany. Powoli stawaliśmy się też spragnieni, a ci rzucali dodatkowo proszkami i tym podobnymi pyłkami. Ren ostatnio dużo czarował, był lekko wyczerpany. Złapali rannego chłopaka, potem Kirę. Siostra starała się mnie bronić, wskutek czego też została schwytana. Przyłożyli jej broń do gardła, więc się poddaliśmy. Gdy chodziło o życie i śmierć, to niestety jedyne bezpieczne rozwiązanie, a może jeszcze uda się uciec. Wprowadzono nas tam, gdzie zmierzaliśmy. Zobaczyliśmy przy biurku na kręconym krześle Hitio, a obok związaną i zakneblowaną...Akirę?

- Ty żyjesz?! - brat dziewczyny osłupiał na jej widok.
Ta zaczęła próbować coś mówić, ale średnio jej to wychodziło. Mężczyzna odwrócił się, popijając kawę w naszą stronę. Powalono nas na kolana i związano.
- Witam dzieci. Kogo my tu mamy. Czyżby przyjaciel mojego synka? - zaśmiał się Hitio.

---

Miał przyjaciela, Ksenona, syna Hitio. Gdy Hitio się dowiedział o przyjaźni jego czystego syna z myszą „brudnej krwi”, to zamknął Ksenona w piwniczce, gdzie jedynym źródłem światła była szparka, przez którą można wsadzić jakoś łapę. Kira bardzo przeżył rozłąkę. Jednak się nie poddał i co każdą noc przychodził do wejścia do piwniczki (bo była na zewnątrz królestwa) i wręczał Ksenonowi anonimowe listy, by biedaczek miał jakiś kontakt z innymi. Po roku, dokładniej dzień przed zamachem na wioskę Kiry, Ksenon napisał list ostrzegawczy...
To uratowało Kirze życie.
Jednak gdy Kira wrócił po zamachu nocą do piwniczki, Ksenona tam już nie było, nie wiadomo co się z nim stało. Krążą pogłoski, że udało mu się uciec pod nieobecność ojca, ale tych plotek nigdy nie potwierdzono.

Z czasem Kira zaczął próbować zapomnieć o chłopaku, który był jego jedynym przyjacielem, nie udawało mu się. W akcie desperacji którejś nocy poszedł do znachorki, która przepisała mu preparat na zapomnienie. Jednak ten preparat nie wymazywał pamięci, tylko zmieniał zachowanie pijącego na takie, które pomoże mu nie myśleć o tym. Miał tych mikstur pod dostatkiem, do czasu.
(Przenosimy się w czas około 10 rozdziału)
Kończyły mu się ostatnie zapasy, które miał w torbie, od braku zażywania ich zaczął mieć koszmary i oczywiście, myśleć o „przyjacielu” którego imienia już nie pamięta. Ze strachu przed wyśmianiem nie mówi z nikim o tym. Też spoważniał, przywraca mu się stan psychiczny z jego bardzo młodych lat, nie wiadomo jednak...

Czy będzie miał siły, by to trzymać tak długo w tajemnicy?

---

Ruszyliśmy do pierwszego prawdopodobnego celu. Wędrowaliśmy parę godzin, a potem zasnęliśmy. Tak dwa dni z rzędu. W trzecim dniu pod wieczór doszliśmy. Miejsce wyglądało na zrujnowane, ale weszliśmy. Zaatakowały nas wściekłe osy, wielkości mojej głowy. Zabiłam pierwszy cel. Dziewczyny z Georgem robiły uniki. Przynajmniej Jackob, Irys i Katia prócz mnie walczyli. Odcięłam jednej łeb. Te zaczęły nas wtedy obrzucać igłami. Daisy dostała taką i się rozpłakała. Gatunek się uwziął na tych najbardziej bezbronnych. Nawet ona wzięła nóż i najmniejszą z nich zadźgała, desperacko się drąc. Gdy wykończyliśmy takich z dwadzieścia i poszliśmy do następnych drzwi, zjawiły się pająki. Najmłodsza zasłoniła sobie zaszklone oczy łapkami. Podszedł do niej ogromny pająk. Zaczęła się cofać. W końcu się potknęła. Wydawało jej bowiem, iż pająk ma wielkie oczy i się oblizuje, że skacze wyżej od niej i ją zje. Chociaż to ostatnie być może byłoby możliwe? W końcu dotarła do ściany. Już miała się całkiem rozryczeć, gdy zobaczyła krwawego brata. Potem Zoe, która się siłowała z paszczą potwora i mnie, gdy jednego ujeżdżałam. Stwierdziła, że to straszne, ale zamiast uciekać, chciała też działać. Postanowiła mu rozerwać paszczę. Ten prawie zjadł jej słabe rączki, gdy...nie jestem pewna, co się stało. Ta się wydarła tak, jakby rzucała falami dźwiękowymi. Cisnęła nas coś do ściany, szyby się roztrzaskały, a pająki umarły. Zatkaliśmy uszy. Tak przez parę minut. Nie wiem, skąd miała tyle powietrza, ale mnie już w pierwszej chwili go zabrakło i bolała mnie od tego głowa. Na czole Daisy pojawiło się pióro szamańskie oraz skrzydła. Miała różowe, lekko ciemniejsze od jej futra, podchodzące odcieniem pod czerwień tatuaże. Tryb boski. Było to coś, co mało kto osiągał. Była mieszanką duchowego przewodnika i druida. Mimo to przez swój tryb miała skrzydła, a jej głos dotknął całą salę dzięki zasięgowi. Jednak nie było czasu na rozmyślania. Jej twarz zaczęła blednąć. Krwawiła na całym ciele, upadła i zemdlała.
- Daisy! - George się jej rzucił do pomocy.

Irys i Katia jeszcze się przeszli sprawdzić, czy nikogo tam nie ma, a my podjęliśmy próbę leczenia małej. Miała wysoką gorączkę i wiele krwi na futrze. Niedługo wszyscy już nad nią stali. Postanowiliśmy przenocować w pobliżu parę dni, by dać jej czas na wypoczynek. Zbudowałam moimi mocami z pomocą innych mały domek. Mniejsi przynosili materiały na łóżka, a my w trójkę budowaliśmy konstrukcję. Było siedem posłań, półka z lekarstwami oraz lampka zapalana drewnem lub mocami. Poszłam spać, Irys jeszcze chwilę się zajmował myszką, a potem zrobił to samo.
- Dobranoc - szepnął, gdy zauważył że jeszcze nie zastęłam.
Był to wyczerpujący dzień.


Historia o Kirze i Ksenonie od Artgir, autorki postaci

Roz. 18
Pov. Ryuka
Siedziałam od godziny w celi. Kirę gdzieś zabrano. Pod wieczór zrobiło się zimno. Nie dali nam nawet koca. Potem poszła jeszcze Elisa. Czekałam na nią do późna, ale w końcu zasnęłam. Obudził mnie krzyk. Krzyk Avane, która się obudziła, przez dziewczynę, która wyglądała, jakby była w połowie z krwi.
Niedługo naszą grupkę gdzieś zabrano. Kira nadal był gdzie indziej. Dali nam po kawałku starego chleba. Mimo że od wczoraj nic nie jedliśmy, nie tknęliśmy ani gryza. Wyjaśnili, że musimy przejść próbę czy jesteśmy przydatni. Właśnie jakaś biała mysz wykopała prawie stu przeciwników naraz.
- Nie boicie się, że umrą? - zrobiło mi się troszkę żal walczących.
- To tylko słabe płotki i ci, którzy potrzebują zachęty do współpracy. Nie powinnaś się w to wtrącać, bo sama wtedy tam trafisz — ostro zabronił strażnik.
Nasza biała poprzedniczka wróciła.
- Damy radę, prawda? - chwyciłam za policzek siostrzyczkę, która się uśmiechnęła.
- Tak — skinęła głową.
Wszyscy wiedzieliśmy, że to prawdopodobnie jedyna okazja, by uwolnić więźniów i uciec.
Starałyśmy się odważnie prowadzić grupę. Nie chcieliśmy ich zabijać, postanowiliśmy być ostrożni. Akiry też z nami nie było. Bałam się o przyjaciół. Gdy dźgnęłyśmy naraz dwóch pierwszych rywali, nie było już czasu na rozmyślania.
Pov. Kira
Leżałem przykuty łańcuchami na podłodze. Akira miała przynajmniej tę dogodność, że siedziała przywiązana na krześle. Wszedł Hitio.
- Jaki wspaniały dzień, czyż nie? Mamy tu zbuntowaną dziewczynkę oraz przyjaciela Ksenona? - zaśmiał się, ale potem spoważniał — nie powinno tu jeszcze być tego czarnego?
- Odwiąż mnie! - dziewczyna zaczęła się wiercić.
- Okej! - zrobił to, gdy ta wstając z siedzenia o krzywych nogach, potknęła się.
Ona akurat to miała szczęście do takich upadków.
- Kse...Kse...non? Kto to? - zdziwiłem się.
Imię to brzmiało dziwnie znajomo.
- Czyżby ktoś zapomniał o swoim koledze? Szkoda, że kiedykolwiek się poznaliście — jakby zastanawiał się, w jaki sposób mnie zabić.
Jedyne co pamiętałem to jakieś ciasne pomieszczenie i list. Tylko jaki list? Chwile mi to zajęło, zanim sobie przypomniałem. Czy jednak rzeczywiście ktoś taki istniał?
- A ty co się gapisz Alex? Zwiewasz bez nas? - Akira pokazała w drugą stronę.
Hitio się wahał czy spojrzeć. Sama wątpliwość była błędem. Dziewczyna kopnęła go pod brodę. Dopiero teraz zauważyłem, że jest taka wygimnastykowana. Zaczęła akrobacjami przy użyciu skrzydeł miotać nadbiegających strażników.
- Poradzę sobie, leć — stwierdziła.
Po drodze dostałem parę razy jakimś kijem, ale nie przejmowałem się tym. Próbowałem znaleźć drogę do reszty. Ruszyłem biegiem do celi. Wywróciłem się prawie, gdy zauważyłam, że pobiegłem za daleko i zawróciłem. Nie było ich tam.
- W prawo, potem prosto, w lewo, prosto, w lewo, przed siebie długim korytarzem — mówiąca siedziała w celi obok.
Pobiegłem, ale po chwili wróciłem.
- Uwolnić cię? - zerknąłem na jej spokojną twarz.
- Nie trzeba, będę już czekać przy wyjściu — mapa mi się pojawiła w głowie, jakby mi ją wysyłała bezpośrednio do mózgu.
Zapewne jest jedną z tych wyjątkowych myszy, które umieją więcej. Ruszyłem dalej. Pierwsze skręty przebiegłem szybko. Potem jeden strażnik chciał mnie zabić, jednak nie udało mu się. Prędkości dodawała mi myśl, że inni sobie też radzą, lub w gorszym wypadku, właśnie umierają lub im karzą myć podłogi. Chciałem być z nimi. Czy skrzydlata też spotka tą białą? Patrząc teraz na moje nowe znajomości, czasem lepiej komuś zaufać, mimo że historia z byłą dziewczyną na to nie wskazywała. Dotarłem do ostatniego korytarzu. Biegłem ile tchu, jednak ten był długi jak cała moja szkoła. Zobaczyłem obraz, przyjaciół, może nie do końca zadowolonych, ale w komplecie.
- Biegnę! - pomachałem im radośnie.

---

Pov. Ryuka
Moja broń świetnie się sprawdzała na przeciwnikach, mimo że była lekko stępiała. Nie musiałam się prawie ruszać. Dwie myszy wykorzystały moją chwilę nieuwagi i mnie złapały, a trzecia celowała już we mnie nożem. Już chciałam zamknąć oczy i się poddać, gdy zobaczyłam gdzieś w korytarzu zbliżającą się szybko postać, postać, która krzyczała, że przychodzi z pomocą. To mi dodało otuchy. Wszyscy dostali z nogi, a ja miałam tylko zadrapanie na szyi. Chciałam zmieść wszystkich, gdy Kira na mnie wbiegł, przytulając do siebie. Zamknęłam oczy. Nie wiedziałam, czy go odepchnąć, czy tak zostać. Z rozkojarzenia prawie dostałam od wroga dzidą w łeb. Chłopak jednak do tego nie dopuścił. Musieliśmy powrócić na chwilę do rzeczywistości i odłożyć tęsknoty na później. Kira patrzył się też czasami na Yuki. Pewnie z nią też by się tak przywitał, jednak różnica w ich położeniu, była zbyt wielka. By ją przejść, trzeba by było unieruchomić prawie całe zbiegowisko. Aiko nadal siedziała w Yuki, to pewnie ona dawała jej taką siłę. Wyglądała, jakby tylko tańczyła do muzyki, która gdy się tylko skończy, przepadną wszystkie stworzenia niepotrzebne jej melodii. Ja z tym tępym jak noga stołowa przygłupem też powoli się zgrałam. On chronił mnie a ja jego. Po chwili zbliżyliśmy się do Avane, a potem do reszty. Tylko Yuki tam nadal została. Jednak to, że stała tam sama, nie oznacza, że była bezbronna. Można by powiedzieć, że radziła sobie lepiej niż my wszyscy razem wzięci. Niedługo wokół niej byli tylko ranni. Obróciła się w naszą stronę, jakby jeszcze nie skończyła i wyciągnęła przed siebie sztylet. Nie byłam pewna, czy to Aiko coś jej robi, myśląc, że to okazja, by jednak nas też wykończyć? Yuki była przecież tego świadoma, co robi. Ren ruszył w jej stronę. Kira też by tak chciał, ale nie miał szans jej dosięgnąć, tak samo, jak ja. Nie śpieszył się, a ta, gdy się szykowała do ataku, prawdopodobnie nie zajerestrowała jego obecności. Gdy już był bardzo blisko, chwycił ją za ramię.
- Już koniec. Nie musisz się tym martwić — szepnął niesłyszalnie.
Słyszałam głośny oddech siostry i jej szybkie bicie serca. Wydawało mi się, jakbym słyszała też jej myśli. Wiedziałam, że zaraz nie wytrzyma. Miała dziwną minę i wzrok. Jakby kłóciła się z samą sobą. W końcu nie mogła tak wiecznie udawać silnej. Zauważyłam malutkie łezki w jej oczach.
- Znowu to się stało... - szepnęła w ten sam sposób, powoli tracąc przytomność.
- Pamiętasz, jak mnie odrzuciłeś? Nadal cię lubię — wywnioskowałam z jej ruchu ust.
- Nie mogę, kiedyś zrozumiesz. Będzie to jednak wtedy, gdy już mnie nie spotkasz — poraz trzeci prawdopodobnie odczytałam przekaz.

---

Kira poprowadził nas do dziewczyny, która podobno nas wyprowadzi w bezpieczne miejsce. Rzeczywiście przy wyjściu spotkaliśmy osobę, którą ujrzeliśmy już przed walką.
- Nie mamy czasu na przedstawianie się i wyjaśnienia. Jeśli ze mną idziecie to na moich zasadach i w moim tempie. Oddalmy się, przez wieczór macie czas na przygotowanie się, o piątej ruszamy — zarządziła i wybiegła. Załatwiliśmy paru strażników, więcej przeszkód nie było, oddalali się sami bez żadnych przeciwwskazań wobec nas. Akira na nas czekała już dalej. Tak więc o dwudziestej, po czterogodzinnej wędrówce, zrobiliśmy przystanek.
- Gdzie tak właściwie zmierzamy? - zaciekawiłam się.
- Nie wiem, czy mogę wam ufać — zaprzeczyła.
Tak więc dostaliśmy nakaz spania i nieprzeszkadzania jej, gdy ta pełniła całonocną wartę. Nie podobało mi się to. Skąd my mamy wiedzieć, czy nas nie pozabija?

---

Pov. Rose
Daisy się obudziła. Chciała pić, chociaż ledwo przełykała. Tak od pięciu dni co jakiś czas. Czasem się budziła w środku nocy. Było to niepokojące. Nie krwawiła już, ale nadal miała wysoką gorączkę. Trudno było stwierdzić czy jej się polepsza, czy wręcz przeciwnie. W nocy obudziła się z dziesięć razy. Postanowiliśmy iść do tajemniczego miejsca na mapie. Może tam się zatrzymują albo jest tam jakiś obóz? Z drugiej strony, czy warto narażać małą? Postanowiliśmy to jednak sprawdzić. Kto wie, czy nie ma tam pomocy lub sióstr?



- Jeśli będzie taka potrzeba, Irys machnie przeciwników młotem i już! - Katia zapewniła małych.

- Młotem? Pokaż go! Pokaż!!!! - George zaczął z podekscytowania nękać chłopaka.

- O co chodzi? - Irys dopiero wyłapał, że rozmawiamy.

- Młot pokaż! - Jackob też go zaczepił.

- Młotek! Młotek! - George zaczął mieć takie wyobrażenia, że aż się zaślinił.

Chłopak pobladł. Wyglądał, jakby ktoś mu zadał cios prosto w serce.

- Mój młot... Oddawać... Idziemy po młot... - zaczął mamrotać i się podniósł.

- Nie ma mowy! - koleżanka gwałtownie go posadziła z powrotem na miejsce.

Sytuacja mnie trochę bawiła, Gdy ktoś napotykał wzrok Irysa, od razu atmosfera znów stawała się niezręczna. Gdy nadeszła odpowiednia godzina, w końcu jednak ruszyliśmy, mimo niechęci niektórych podróżników.

TRUDNO I TAK SIĘ NIE MOGĘ DOCZEKAĆ MOGĘ SIĘ POWTARZAĆ ILE WLEZIE XD