-Właśnie. Oskar pokazałeś swój pokój kuzynowi?
-Jeszcze nie tato.
-Więc najwyższa pora.
-Zgadzam się Maurycy. Mamy tylko 3 sypialnie. Jedna nasza. Druga Olimpii i trzecia Oskara.
-To ja może poszukam czegoś na czym będę spać?
-Mam piętrowe łóżko.
-Masz bardzo ładne skrzydła młodzieńcze.
-Dziękuję.
-Już muszę iść. Do zobaczenia Estero.
Oskar zasalutował.
-Pa tatusiu- krzyknęła z pokoju Olimpia.
Także ja zasalutowałem.
-Spocznij.
Powiedział wuja i wyszedł.
-Bardzo dobrze, że zasalutowałeś. Teraz Maurycy wie, że go szanujesz. Dobrze chłopcy umyjcie naczynia i możecie iść do pokoju.
-Tak mamo.
-Dobrze ciociu.
Trochę trudno szło mi zmywanie -w domu myszki tak nikt nie robił. Ale z kilkoma wskazówkami Oskara udało się. Szybko pomknąłem do jego pokoju. Był on przytulny, lecz nie wyglądał jak pokój dziecka. Było w nim tylko: okno, radio (żarówkowe), telewizor i dwupiętrowe łóżko ręcznie robione. W kąciku pokoju było małe drewniane pudełeczko z lekko uchylonym wieczkiem.
-To prezent od taty.
-Czy to zabawki?
-Lepiej drewniane żołnierzyki kilku frontów. Plus mały scyzoryk i drewno. Gdy będę miał 12. urodziny tata pozwoli mi wystrugać własne. Na razie się uczę.
-Bardzo dokładne.
-Tata strugał.
-Co robisz w wolnym czasie?
-Słucham audycji Młodzi wojenni . Lub oglądam w telewizji Poranek z Armią i Harcerze naszych lasów .
-Takie pytanie. Czy ty chcesz być żołnierzem, czy to marzenie twojego taty?
-Wiesz... Trochę bardziej wolę harcerstwo...
-Powiem tacie!- wtrąciła się Olimpia.
-Wtedy ja powiem, że ty podsłuchujesz.
-Z tobą niema zabawy!
-Dlaczego przestała?
-Tata gardzi podsłuchiwaniem.
-Wszystko jasne.
-Pobawimy się?
-Ok.
-Wybieram front o nazwie poligon 303. A ty?
-Nie wiem. Może tę.
-Dobry wybór to division 896 z pod Myszaryżu.
-Myszaryżu?
-Stolicy sztuki. Była tam kiedyś wielka bitwa. Chodziłeś do szkoły?
-Nie. Tam niczego mnie nie uczyli...
-Szkoda. Zaczynamy. Witaj generale Einshweite, czy twoja armia jest gotowa?
-Einshweite?
-Tak się nazywał generał twojej armii. Dobrze czas się skończył. Dobranoc.
-Jak to jest dopiero południe.
-Sam zobaczysz.
Oskar zasłonił rolety i poszedł spać. Ja leżałem na wyższym piętrze przez około godzinę. Półmrok w pokoju zrobił swoje.
-Wstawać już szósta!
-Tak jest tato.
-Już wstaje.
-Pośpiesz się chłopcze. Opał się sam nie znajdzie.
Wyszedłem po chwili z Oskarem i wujem Maurycym do lasu. Na środku małego kółka były dwie siekierki.
-Dobrze zanim zaczniecie ciąć drewno musicie zrobić 20 pompek dla rozgrzewki.
-Tak jest!
Z trudem zrobiłem 20 pompek.
-Masz bardzo słabe mięśnie. Ale po kilku treningach to się zmieni. Teraz siekiery w łapkę i ciąć.
Uciąłem jeden kawałek. Potem drugi. Jednak instynktownie spojrzałem w las.
-Chłopcze czy coś się stało?
-Jeżeli to szanownemu panu generałowi nie sprawi trudności to muszę się nauczyć bronić.
-To bardzo poważna umiejętność.
-Wiem, ale ktoś mnie nęka...
-Od jutra zaczniemy trening. Oto twoja lista zadań. Przeczytaj na głos i powiedz czy nie za dużo.
-Zmywanie. Ubijanie sera. Zamiatanie. Podkarmienie ptaków. Umycie podłogi. Pościelenie łóżka. Jest wystarczająco.
-Miło to słyszeć. Już muszę iść na pociąg do bootcamp'u nr. 7.
Zasalutowaliśmy.
-Spocznij. Do zobaczenia.
Wzięliśmy drewno i ruszyliśmy do domu.
-Brawo chłopcy. Olimpia jest już w przedszkolu.
-Co za ulga- odpowiedział Oskar.
-To ja zrobię listę zadań.
Skończyłem 2 godziny później. Byłem zdyszany jak mysz, którą jestem.
-Wykąp się. Oskar pokaż gdzie jest łazienka.
-Tak mamo.
W porównaniu z innymi pomieszczeniami w tym domu łazienka była duża i nowoczesna.
-Pobawimy się?
-Nie, teraz lecą Harcerze naszych lasów
-Ok.
Program ten leciał 30 min. Wypowiadali się w nim harcerze (1 harcerz- 1 las- Village, Vanilla, Survivor, Defilante, Racing). Ogólnie to było najdłuższe 30 minut mojego życia- zaciekawił mnie jedynie harcerz z Racingu.
-Chłopcy bylibyście tacy uprzejmi i zebralibyście jeżyny? Dzisiaj będzie zupa owocowa.
-Oczywiście mamo.
-Dobrze ciociu.
Odruchowo poszedłem szukać jeżyn za dębem.
-Ikar tutaj- powiedział Oskar odsłaniając trawę.
-Ociepliło się.
-Cóż tutaj szybko zachodzą zmiany klimatyczne. Poza tym w tym tygodniu w Defilante obchodzimy Święto Wiosny.
-Święto wiosny?
-Najpierw zbieramy spod śniegu liście, które przetrwały zimę. Potem wrzucamy je w metal owinięty gumą i podpalamy je i robimy pochodnie. Później przechadzamy się po lesie z nimi i roztapiamy śnieg. Dzień później robimy wiosenne sałatki i kompoty.
-Ciekawe.
-Ok weźmy już te jeżyny.
Zebraliśmy dwie garście jeżyn. Po czym poszliśmy do kuchni.
-Bardzo ładne jeżyny. Idealne do zupy. Pobawcie się chwilę. Ja przygotuję obiad.
-Może się pobawimy w chowanego?
Skinął głową.
Ponownie wyszliśmy na dwór. Wokół dębu były rozsiane sosny.
-Ja szukam- orzekł.
Schowałem się za najszerszym drzewem jakie widziałem oczywiście niedaleko domu. Zanim Oskar przestał liczyć poczułem, że ktoś stoi za mną. Powoli odwróciłem się. Ku moim oczom ukazała się wysoka sylwetka.
-Mam nadzieję, że zrobiłeś zadania z listy.
-Tak oczywiście.
-Oskar chodź. Trzeba nauczyć twojego kuzyna samoobrony.
Ogarnęła mnie wielka ulga. Już się bałem, że to może być Raki... (...) Wuja Maurycy przyprowadził nas na pole przeszkód.
-Szkoliłem się na rekruta właśnie w tym miejscu. Kiedyś trzeba było samemu się szkolić żeby być gdziekolwiek przyjętym. Teraz to wasze miejsce. Możecie tu trenować nawet, gdy będę w Bootcamp'ie. Teraz jestem z wami więc pokarzę wam różne techniki. Zgadzacie się?
-Oczywiście.
-Tak jest.
-Pierwsza technika. Mechanik. Sami róbcie sobie bronie do samoobrony. Druga. Władca wiatru. Zawsze walcz w stronę wiatru niczym chorągiew. Trzecia. Fizyk. Walcz zgodnie z zasadami. 1 zasada jeżeli na ciało nie działa żadna siła lub siły działające równoważą się to ciało to pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowym. II jeżeli na ciało działa siła niezrównoważona to ciało to porusza się ruchem zmiennym wartość przyspieszenia w tym ruchu jest wprost proporcjonalna do masy ciała i do wartości liczbowej działające siły. III jeżeli ciało A działa na ciało b pewną siłą F to ciało B działa na ciało A siłą F o tym samej wartości , kierunku ale o przeciwnym zwrocie.
-Czyli?
-Akcja = reakcja.
-Ok.
-Jeżeli będziecie walczyć korzystając z tych technik będzie wam łatwiej.
-Tatusiu!- krzyknęła Olimpia- Wróciłam ze szkoły i cię nie było. Ale już jesteś.
-Tak malutka. Chcesz popatrzyć jak chłopcy uczą się bronić?
-Nie. Tatusiu dostałam dzisiaj żółtozieloną kropkę.
-To dobrze. Muszę nauczyć chłopców samoobrony.
-Ale tatusiu.
-Możesz już odejść.
-Dobrze...
-To tyle na dzisiaj. Muszę zjeść obiad i wrócić na Bootcamp.
Podczas obiadu żadne słowo nie padło między Olimpią a wujem Maurycym. Po obiedzie (tak jak wczoraj) wuja pożegnał się i wyszedł.
-To wszystko twoja wina- mówiła Olimpia do mnie- Przez ciebie tata nie zwraca na mnie uwagi.
-Mała nie szalej.
-Spójrz mi w oczy kiedy do mnie mówisz.
Trochę się przeraziłem. Jej oczy były całe czarne i miały zielone otoczki.
-Uważaj Ikar czas leci tik, tak, tik, tak.
Gdzieś już słyszałem te słowa- ale nie mogłem sobie przypomnieć gdzie i kiedy. Otoczki Olimpii miały taki sam kolor co włosy Lisy.

---

Lisa siedziała po turecku w głębokim spokoju.
-Nic ci nie jest?
Nie odpowiedziała.

Przyglądałam się Lisie przez kolejne 5 minut.
-Nic ci nie jest? Lisa.
-Tak?!- zerwała się.
-Spałaś?
-Oczywiście...
-Wyglądałaś jakbyś coś mówiła...
-To przez ten stres...
-Rozumiem.

---

-Co się z tobą dzieje Olimpia?
-Ale o co ci chodzi?
Byłem zdumiony. Przed chwilą mi groziła a teraz mówi o co chodzi?
-Nic nie pamiętasz?
-Nic po kłótni z tatą...
-Dziwne.
-Ikar idziesz- zapytał Oskar wyglądając z pokoju.
-Zaraz.
-Pomożesz mi?
-Spróbuję.
-Ale nie myśl, że będziemy się przyjaźnić.
-Dobrze, dobrze. Popracuję nad tym.

---

-Jestem zmęczona- stwierdziła Lisa.
-W takim razie odpocznij.
-Tylko mnie nie obudź.
-Dobrze. Przepraszam za tamto.
-I powinnaś.
Lisa zaczęła się dziwnie zachowywać. Nie rozumiałam jej od kilku dni. Jakby nie była sobą...

---

-Odczep się ode mnie.
Znowu pojawiły się otoczki.
-Olimpia skup się. Co się dzieje.
-To nie twoja sprawa. Nie wtrącaj się.
-Co się dzieje?
-Raki się o wszystkim dowie.
-Skąd wiesz o nim?
-Jest inaczej niż myślisz.
-Olimpia.
-Nie jestem Olimpia!
-To kim jesteś?
-Zwą mnie Asil. Uważaj będę cię ,,odwiedzać".
-Jak to odwiedzać?
Otoczki zniknęły.
-Ale kogo odwiedzać?
-Wróciłaś. Pamiętasz może coś co było przed chwilą?
-Tylko czarną sylwetkę przede mną.
-Bardzo dziwne. Popracuję nad tym w pokoju Oskara.
Zamyślony zapomniałem zjeść obiad. Była godzina 16:30 (wiem, ponieważ był tam zegar) wiedziałem, że muszę iść spać albo nie wstanę kiedy wuja obudzi Oskara. Popędziłem do pokoju aby zasnąć. Oskar leżał na boku przykryty pod szyję.

Wspiąłem się na 2. piętro łóżka. Jednak nie mogłem zasnąć. Ta sytuacja była dziwna. Jak to możliwe, że Olimpia nie pamięta prawie nic z rozmów, w których mi groziła? Kto to Asil? Pytania w mojej głowie pojawiały się lawinowo. Rozmyślałem tak przez około godzinę. W końcu jednak udało mi się zasnąć. Zdawało mi się, że obudziłem się chwilę później. Byłem na środku ogromnego pokoju. Nade mną świeciło jasne światło. Obok stała jakaś myszka. Nie mogłem zobaczyć jej twarzy. Widziałem, że porusza ustami coś zapewne mówiąc. Nagle przestała mówić. Światło zgasło. Czułem, że coś mnie ściąga do tyłu. Usłyszałem tylko jedno słowo: ,,Nie daj się oszukać". Otworzyłem oczy. Obok mojego łóżka stał Oskar.
-Co się dzieje?
-Miałeś gorączkę. Poza tym rzucałeś się po łóżku. Zastanawiałem się czy nie zawołać mamy.
-Nigdy mi się to jeszcze nie zdarzyło.
-Wydaje mi się, że to przez te jeżyny.
-Ale ja nie jadłem obiadu.
-Trzymałeś je w łapkach.
-Hmm.
-Poczekaj.
Oskar po chwili przyszedł ze szklanką wody.
-Wypij. To pomoże.
-Dziękuję.
Bardzo chciało mi się pić. Ta woda smakowała mi jak żadna inna.
-Co to?
-Przegotowana źródlana woda z miodem.
-Bardzo dobra.
-Pij. Odpręży cię.
Ostrożnie odłożyłem szklankę na półkę obok. Bardzo szybko zasnąłem. Obudziłem się dopiero o 9. Oskar siedział przy telewizorze.
-Co jest grane?
-Dzisiaj jest odegrana na żywo krwawa rekonstrukcja bitwy o Defilante. Będzie ona ukazana w Poranku z Armią. Mój tata nigdy nie przegrał.
-Zaraz to oni będą walczyć naprawdę?
-Tak na tym polega rekonstrukcja.
-Wcale, że nie! To niebezpieczne. Rekonstrukcje to udawanie bitew.
-Ćśśś już leci.
-Uwaga dziś jesteśmy blisko pola bitwy. Jak co dwa lata o Defilante walczą : Armia Bootcamp'u nr. 7 z Wojskiem 274. Wielu żołnierzy zostało w tym roku wyszkolonych przez generała naczelnego Maurycego Neure. Wroga armia jest dziś pod dyktandem cesarza Lio Hokuto- powiedział prezenter w telewizji.
-Jak to walczą?
-Mówiłem. To nie rekonstrukcja!
Nagle telewizor stracił sygnał.
-No nie...
-Nie martw się. Wszystko będzie dobrze.
-Mam nadzieję...
Po chwili ciocia weszła do pokoju.
-Maurycy...
-Mamo?
-On, on został poważnie ranny!
-Nie! To niemożliwe!
-Słuchałam audycji... Tam wszystko było na bieżąco. Jak my sobie poradzimy?
-Ja mamo zajmę się nami zanim tata wyzdrowieje.
-Na pewno synku chcesz wziąć na siebie tą odpowiedzialność?
-Jak na syna generała przystało.
-Ja też pomogę.
-Jesteście kochani.
Ciocia opuściła pokój.
-Dobrze, że cię znalazłem. Na takich kuzynów można liczyć.
-Dziękuję.
-Chodźmy po opał.
Wyszliśmy z domu wolnym krokiem. Miałem zmieszane uczucia.
-Jak to tata mówił?
-Co?
-Zanim ścinaliśmy drewno.
-Dla rozgrzewki zróbcie 20 pompek?
-Właśnie.
-Ale ty ze mną spróbujesz?
-Pewnie.
Tym razem poszło mi o wiele lepiej.
-Dobrze. Teraz siekiera w dłoń.
Także wziął siekierę.
-I ciąć.
Nie poszło nam źle. Szybko wzięliśmy drewno w łapki i ruszyliśmy do domu. Ciocia Estera była w swoim pokoju.
Chcieliśmy zrobić jej niespodziankę, więc sami spróbowaliśmy zrobić obiad. Poszliśmy więc na dwór.
-Niema tu za dużo składników...
-Są bulwy.
-Tylko nie bulwy! Zjadłem ich już za dużo. Poza tym nie mają smaku.
-A próbowałeś pieczonych bulw z solą?
-Nie.
-Smakują jak frytki. Tylko że są zdrowsze.
-Naprawdę?
-Tak.
Zebraliśmy więc większość bulw będących pod łapką. Poszliśmy do kuchni.
-Co teraz?
-Trzeba je pokroić w plasterki.
-Ok.
Podczas cięcia nie minęło między nami ani jedno słowo, może jedynie lekki uśmiech. Oskar przez cały czas był myślami gdzie indziej- w sumie nie dziwiłem mu się. Przez błogą ciszę oboje zasnęliśmy na krzesłach. Obudziło nas pikanie piekarnika. Szybko zerwałem się i po kliknięciu kilku przycisków wyłączyłem pieczenie. Oskar wziął ręcznik i powoli wyciągnął blachę z przypominającymi pieczoną pierś kurczaka cząstkami bulw. Odczekaliśmy kilka minut żeby trochę ostygły. Później posypaliśmy je solą.
-Możemy już jeść?
-Poczekaj zawołam mamę.
Jednak po chwili ciocia Estera sama przyszła.
-Dziękuję chłopcy. Musimy jednak zaczekać na Olimpię.
-Już jestem- orzekła Olimpia stojąc w progu- Wiem o wszystkim...
-Rozchmurz się. Tata wróci.
-Co ty możesz o tym wiedzieć? Nie było cię tam! A ty obiecałeś, że mi pomożesz ale widzę, że inaczej sobie wypełniłeś czas. Zdrajca!
-Olimpia. Pomogę. Obiecuję.
-Na co mi twoja obietnica. Gdyby nie to, że dzisiaj poznałam przyjaciela byłby to najgorszy dzień świata!
-Widzisz kochanie. Jednak coś dobrego z tego wynikło.
-O Ikar on chce ciebie poznać.
-Tak?
-Tak. Wypytywał się o ciebie.
Troszkę się zaniepokoiłem.
-To zapewne pomyłka...
-Nie. Opisał mi ciebie charakterem i wyglądem.
Zamurowało mnie. Jednak nie chciałem tego ciągnąć. Milczałem zamyślony przez chwilę.
Pojawiły się otoczki Olimpii.
-Miło cię widzieć.
-Olimpia znowu?
-Już ci coś tłumaczyłam. Niedługo się spotkamy...
-Co to znaczy?
-Zobaczysz.
-Córeczko dziwnie się zachowujesz.
-Siostra nic ci nie jest?
Otoczki zniknęły.
-Ale co jest?
-Może to grypa... Połóż się spać.
-Dobrze.
W samą porę otoczki zniknęły. Coś się działo z Olimpią. Ale ja nie mogłem dojść do tego co.

---

-Spokojnie Sofia. Więcej tak nie zrobię.
-Naprawdę. Jesteś pewna, że już tobie minęło?
-Jak mówię, że tego nie zrobię to tego nie zrobię!
-Dobrze.
-No. Wybaczyłam mu. Jeszcze dzisiaj wróci.
Czułam wielką ulgę. Nie wiedziałam jednak czy to prawda. Lisa wyszła jeszcze minutę później.

---

Siedziałem sobie na dworze. Powoli zaczynając puszczać w niepamięć Raki'ego.
-Ikar- zawołała jakaś myszka.
-Ktoś ty?
-Lisa.
-Przepraszam cię. Nie chciałem. Przykro mi.
-Już dobrze. Chodź ze mną.
-Zaczekaj.
Napisałem na ziemi pożegnanie dla Oskara i cioci, a także przeprosiny za odejście w tak niezręcznej sytuacji.
-Chodź.
Szedłem za Lisą przez około pół godziny. Stanęliśmy na środku bagna z ropy (naturalnej). Na drugiej stronie stała inna myszka.
-Dalej idź. Sofia już czeka.
-Sofia!
Na środku bagna było powalone wielkie drzewo. Ostrożnie pomknąłem przez nie.
-No witaj.
-Raki! Lisa jak mogłaś?!
-Lisa? Chyba jeszcze nie przedstawiłem ci mojej starej znajomej.
-Tylko nie starej!
-Wiesz o co chodzi. Oto Asil.
Wtedy do mnie dotarło. Lisa nigdy nie wróciła. To przez nią Olimpia dziwnie się zachowywała.
-Czego chcesz?
-Asil trzymaj go.
Raki wyjął lustro z kieszeni. Zdążyłem tylko spojrzeć w nie i spostrzegłem białe światło. Czułem, że leżę na czymś. Wstałem i zobaczyłem te miejsce, ale jakby całe z cieniutkiego szkła. Były tam dziwnie wyglądające myszki. W tamtej chwili dotarło do mnie, że stałem się odbiciem Raki'ego.

---

Lisa nie wróciła, Ikar się nie pojawił. Wtedy dopiero czułam, że jestem sama. Wszystkie moje myśli krążyły wokół ostatniego tygodnia. Trudno mi było uwierzyć, że tak po prostu uciekli.
-Widzę, że jesteś sama- przerwała moje rozmyślania Zara.
-Zara jak tu dotarłaś?
-Mieszkam w tym lesie. Co się stało? Możesz mi wszystko opowiedzieć.
Opowiedziałam jej wszystko od czasu, gdy zniknęła. Na końcu przecząco pokiwała głową.
-To niedobrze... Rozumiem, że Ikar i Silva nic ci nie powiedzieli?
-Właśnie.
-Musieli zatem mieć powód...
-Ty też?
-Spokojnie później się wszystkiego dowiesz. Chodź ze mną.
Ostrożnie wzięłam połowę zapasów mając niewielką nadzieję, że ktoś z moich przyjaciół wróci. Wyruszyłam z Zarą po krótkiej chwili. Było około południa jednak słońca przez gęste drzewa nie było widać. Szłyśmy już kilka godzin jednak nadal nic nie widziałam. W pewnej chwili Zara stanęła.
-Tu nic nie ma.
-Ponieważ niektórzy nie widzą niektórych rzeczy.
Zara wyjęła z (koniczynki) torebki jakąś fiolkę z fioletowym płynem. Po czym opuszkami palców dotknęła substancji. Następnie delikatnie posmarowała obszar pod moimi oczami.
-Teraz co widzisz?
-Małą zaokrągloną chatkę, ślicznie ozdobioną.
-To mój dom. Wejdź.
W środku było więcej miejsca niż się wydawało. Był to dosyć skromny, ale ładny dom z jednym pokojem (połączone ze sobą kuchnia, sypialnia- dwa liściaste hamaki).
-Ładny dom.
-Dziękuję. Rozgość się. Muszę zebrać coś do jedzenia.
Powiedziała i wyszła. Zara nie wracała przez kilka godzin i szybko zaczęło mi się nudzić. Zauważyłam półkę z książkami. Jedna z nich wystawała poza szereg. Nosiła ona tytuł ,,Mity i legendy Transformice". Na pierwszej stronie był obrazek myszki z dużymi kłami i grubym futrem- z opisu wynikło, że to wilkomysz. Druga strona przedstawiała myszkę z dużym ogonem przekształconym w płetwę- wiedziałam, że to syrena. Trzecia strona przedstawiała vampira. Lecz czwarta była inna była na niej mysz patrząca w lustro- jej lustrzane odbicie wyglądało całkiem inaczej niż ona, zaciekawiłam się, więc tym i przeczytałam legendę. Brzmiała ona następująco: ,,Wiele lat temu pewna myszka była bardzo szczęśliwa- miała bowiem kochającą rodzinę. Lecz pewnego dnia obudziła się sama. Do jej pokoju weszła wysoka mysz z ostrą miną. Zabroniła ona jej opuszczać pomieszczenia. Myszka ta żyła lata w samotności. W jej 13. urodziny macocha postanowiła podarować jej duże lustro. Spoglądała w nie wspominając radosne wspomnienia z wczesnego dzieciństwa. Pewnego dnia znalazła ona grubą księgę, w której było napisane jak można stworzyć sobie towarzyszy. Owa myszka chciała żeby jej przyjaciel był taki jak ona, więc wybrała sposób ożywienia lustrzanego odbicia. Na początku było ono takie same jak ona. Lecz macocha zauważyła, że jej pasierbica
jest weselsza, więc przeklęła jej odbicie, które stało się jej odwrotnością. Pewnej nocy wyszło ono z lustra i zabrało ją ze sobą. Słuch o tej myszce zaginął". Wystraszyła mnie trochę ta legenda.
-Sofia co ty czytasz?
-Wystraszyłaś mnie.
-Skąd wzięłaś tę książkę. Schowałam ją.
-Była na półce, wystawała nawet poza szereg.
-Dziwne...
-Czy te legendy są prawdziwe?
-W każdej legendzie jest ziarno prawdy...
-Zara czy to prawda?
-Zależy jak kto rozumie prawdę...
-Czy legenda o lustrzanych odbiciach jest prawdą?
Zara spojrzała na mnie wystraszona.
-Odłóż tę książkę. Nie powinnaś tego czytać.
-Zara chcę wiedzieć. Nie jestem już dzieckiem.
-Jak chcesz ta legenda jest 3. prawdziwą w tej książce.
Odłożyłam książkę. Wspięłam się na hamak i starałam się zasnąć. Zara chwilę siedziała przy oknie, potem sama wdrapała się na hamak. Tej nocy trudno mi się spało. Wydawało mi się, że ktoś mnie obserwuje. Wstałam bardzo wcześnie. Usiadłam na półce przy oknie i patrzyłam w dal. Przypomniały mi się wtedy słowa Ikara na widok Lisy ,,To nie Lisa tylko jej odbicie". Skąd on o tym wiedział?

---

Siedziałem na środku wielkiego pustkowia na kamieniu. Wokół było tylko kilka odbić.
-Weź się w garść. To nie koniec świata- powiedziało jedno z nich.
-Łatwo ci to powiedzieć.
-Będzie lepiej.
-Tu jest jakoś dziwnie. Wszystko jest jakby ze szkła...
-Taki jest już ten świat. Da się przyzwyczaić. Ile już tu jesteś?
-Dzień, może dwa...
-Ja jestem pierwszą osobą, która została przeniesiona tu siłą. Jestem tu od około 10 może 15 lat.
-Naprawdę?
-Tak. Co kilka dni robimy losowanie, które odbicie wydostanie się.
-Kiedy następne?
-Jutro.
-Jak można kandydować?
-Nie trzeba. Wystarczy, że kilkoro z nas zagłosuje na ciebie. Do zobaczenia.
-Pa.
-Jeszcze jedno jako odbicie trzeba stawać w lustrzanych miejscach gdzie stoi postać.
Nie rozumiałem za bardzo tych nowych informacji. Po chwili czułem, że moje nogi same idą w jedno miejsce.

Stała tam jedna myszka.
-No cześć Ikar.
-Skąd mnie znasz?
-To ja Lisa.
Rzeczywiście wyglądała tak samo jak gdy się poznaliśmy.
-Więc on nigdy nie chciał cię uwolnić.
-Tak. Jednak dałeś się oszukać...
-To ty? Ty mówiłaś do mnie we śnie?
-Tak. O już widać kogoś w świetle.
-Jak ci się podoba w moim świecie?
-Nie tak bardzo jak tobie...
-Przyzwyczaisz się.
-Uwolnij mnie. Proszę.
-Zastanowię się... Tak.
-Serio?
-No serio.
-Ikar to zły pomysł- orzekła Lisa.
Zanim się obejrzałem znalazłem się w realnym świecie.
-No dalej idź do Sofii.
Pobiegłem bez zastanowienia do norki. Lecz nie mogłem się tak szybko jak wcześniej zatrzymać. Już miałem uderzyć w norkę gdy zobaczyłem, że jestem w środku.
-Coś jest nie tak.
Zauważyłem Zarę. Zapewne zbierała zioła.
-Zara! Zara!
Milczenie. Poszedłem bliżej. Stałem tuż przed nią.
-Zara.
Nadal nie odpowiedziała. Zamknąłem na chwilę oczy, gdy je otworzyłem Zara stała tuż za mną. Było to dziwne. Spróbowałem dotknąć jej ręki, lecz kiedy ją zbliżyłem stawała się biała, później niewidzialna.
-Pa Zara.
Już miałem odejść zrezygnowany, gdy.
-Tak?
-Widzisz mnie?
-Słyszę. Co ci się stało?
-Stałem się odbiciem...
-Przecież to niemożliwe. Chyba, że ktoś znalazł lustro.
-Ja i Sofia znaleźliśmy.
-Gdzie jesteś?
-Obok ciebie.
-Chodź. Zaprowadzę cię do niej. Jeszcze jedno. Ona cię nie będzie słyszeć.
-W takim razie dlaczego z tobą rozmawiam. Czy ty też nie powinnaś mnie nie słyszeć?
-Jestem inna...
-Aha. To ile będziemy iść?
-Wreszcie się rozchmurzyłeś. Kilka godzin.
-Dlaczego?
-Ty się ciesz. W ogóle się nie zmęczysz.
-Jak to?
-Ponieważ jesteś odbiciem.
-Jednak są zalety tej sytuacji.
-Widzisz. No chodź.
Dopiero wtedy dotarło do mnie, że zmienienie zabrało mi skrzydła.
-Zara da się coś odzyskać co zostało zabrane przez lustro?
-Tak... Przy przemianie w postać. A co straciłeś?
-Skrzydła.
-Jakie? A no tak. Jeszcze je odzyskasz.
-Co jeszcze mogą odbicia?
-Komunikować się we śnie, niektóre władać nad pogodą, lub latać.
-Latać?
-Ale tylko niektóre. I jeszcze rzadko kiedy przejmować nad kimś władze.
W tamtej chwili podziwiałem Zarę- trudno przecież rozmawiać z kimś kogo się nie widzi a ona rozmawiała ze mną przez całą drogę.
-O to tu mieszkasz?
-Widzisz mój dom?
-Wyraźnie.
-Ciekawe. Jest w środku. Nie mogę jej jeszcze o tobie powiedzieć. Staraj się nie próbować tych nowych umiejętności tam.
-Zgoda.
Wszedłem do środka- jeśli można to tak nazwać. Mimo, że wiedziałem, że ona mnie nie usłyszy rozmawiałem do niej.
-Cześć Sofia.
-O Zara wróciłaś.
-Tak. Już późno. Lepiej zaśnij.
-Dobrze Dobranoc.
-Dobranoc Sofia.
Poczekałem, aż zaśnie i zacząłem rozmowę.
-Nie musisz szeptać.
-Wiem, ale już się przyzwyczaiłem.
-To normalne.
-Mogę się z nią porozumieć w czasie jej snu?
-Możesz spróbować. Ale nie wiem czy ci się uda.
Skupiłem się jak tylko mogłem. Zauważyłem po chwili, że jestem we śnie Sofii. Siedziała ona na ławce w parku.
-Sofia no cześć.
-Ikar. Nic ci nie jest?
-Nie.
Usiadłem na ławce. Tym razem pozwoliła żebym położył łapkę na jej ramieniu.
-Wiem, że to tylko sen, ale obiecaj mi, że wrócisz.
-Jestem z tobą przecież.
-Taki zabawny jak dawniej...
-To prawda. Jestem z tobą cały czas.
Nagle znowu znalazłem się w domu Zary.
-Udało ci się?
-Chyba tak.
Nagle Sofia obudziła się i usiadła na blacie przy parapecie.
-Zara-zaczęła- Czy są sny, które są prawdą?
-Tak. Śpij dalej.
-Nie mogę...
Usiadłem koło niej i delikatnie zacząłem dotykać jej ręki.
-Jak wolisz...
-Wiesz Zara czuję się odprężona. Chyba to okno tak działa.
Zara mrugnęła do mnie.
-Tak te zasłony są ze słodkim kwiatowym zapachem.
-Dziwne ja nie czuję żadnych kwiatów.
-Przyzwyczaiłaś się.
Sofia wpatrzona w okno zasnęła.
-To ja to zrobiłem?
-Myślała o tobie, więc tak.
-Jako odbicie mogę spać?
-Jak normalna osoba. Chyba, że jest pełnia.
-Skąd ja mam widzieć czy jest pełnia skoro te drzewa tak gęsto rosną?
-Wiesz, że las mroku co tydzień przesuwa się o metr?
-Nie.
-Spójrz jeszcze raz za okno.
Widać było dokładnie ładną zieloną polanę. Gwiazdy połyskiwały. Dawno nie widziałem tak ładnej okolicy.

-Nie ma księżyca. Jednak coś mi nie pozwala zasnąć.
Wyjęła z (koniczynki) torebki jakiś sok. Potem wypiła substancję.
-Teraz ja też nie zasnę.
-Nie musisz tego dla mnie robić...
-Tak, ale co byś robił?
-Sam nie wiem...
-Widzisz. Tak to możemy sobie porozmawiać.
-Właśnie. Dlaczego ty mnie słyszysz, a wcześniej ja widziałem swoje odbicie?
-Może cię widzieć tylko osoba, którą odbijasz.
-A. Dlaczego mnie słyszysz w takim razie?
-Ponieważ ja nigdy nie miałam odbicia.
-To tak działa?
-Tak.
-Mam pytanie. Czy wszyscy widzą twój dom?
-Cóż oprócz ciebie nie spotkałam jeszcze takiej myszki.
-To dobrze.
-Fakt.

---

Wstałam bardzo wcześnie. Wczorajsza noc- sen, to zapewne one na to wpłynęły. Musiałam się przewietrzyć.
Padało, ale mimo tego było ładnie. Wiosenny wiatr delikatnie powiewał. Śnieg ustępował. Z ponad niego kiełkowały nowe rośliny. Drzewa odżywały zielenią. Spacerowałam w głąb lasu. Wpierw sprawdziłam, w którą stronę jest zbudowany dom Zary. Był on skierowany na północ- mech na pobliskich drzewach rósł gęsto co oznaczało północ.
Usiadłam na nieośnieżonym pieńku. Z ciekawością przyglądałam się okolicy. Z kilku stron słychać było różne szelesty. Ten las zdawał się trochę przypominać mi mój ogród. Był jednak bardziej dziki, nieokiełznany. Po chwili usłyszałam jednak inny odgłos. Były to kroki. Nie wiedziałam kto wyjdzie zza krzaków obok. Mógł to być ktokolwiek, cokolwiek... Jednak wyobraźnia podsuwała mi różne stworzenia. Kroki były coraz głośniejsze. Czułam, że tylko chwila dzieli mnie od stworzenia. Zza krzewów wyłoniła się zakapturzona myszka. Usiadła obok.
-Co tam?
-Sama nie wiem... Znamy się?
-Raczej nie. Jak masz na imię?
-Sofia.
-Podobnie jak moja ciotka. Ile masz lat?
-Nie zdradzę... Możesz być niebezpieczny...
-Ja mam 16 może 15.
-Jutro 13.
-Wszystkiego najlepszego w takim razie.
-Dziękuję. Jak masz na imię?
-Nie zdradzę możesz być niebezpieczna- powiedział z lekkim uśmiechem.
-Nie znamy się, ale wydaje mi się jakbym od dawna cię znała. Fajnie się z tobą rozmawia.
-Umiesz się spodobać ludziom. Śliczna kokarda. Pasuje ci do oczu.
-Ale ja mam brązowe oczy.
-Ładnemu we wszystkim ładnie.
-Racja.
-To dla ciebie.
Wsunął kwiat w moje włosy.
-Dziękuję.
-Spotkajmy się jutro. W tym samym miejscu o tym samym czasie.
-Dlaczego by nie?
-Więc do zobaczenia.
Oddalił się. Od czasu zniknięcia Lisy i Ikara miło mi było z kimś porozmawiać-Zara często wychodzi. Nie wiedziałam kto to był, ale coś mnie do niego ciągnęło- zapewne tajemniczość. Wróciłam do domu Zary.

---

-Zara skąd ona ma ten kwiat?
-Nie mam pojęcia. Ktoś musiał jej go wręczyć...
-Zara do kogo ty mówisz?
-Do siebie...
-Ok...
-Zapytaj jej się kto dał jej ten kwiat.
-Skąd masz tę roślinę?
-Spotkałam kogoś. Był on miły- orzekła zamyślona.
-On?
-Tak nie znam jego imienia.
-Ciągle pada?
-Nie.
-Idę na spacer.
Zara skinęła głową dając znak żebym poszedł z nią.
-Uspokój się. Nawet nie zna go.
-Przecież nie jestem zdenerwowany.
-Teraz cię widzę, poza tym mówisz przez zęby...
-A ty byś nie mówiła?
-Rozumiem...
-Dlaczego na początku, gdy cię wołałem nie odezwałaś się?
-Miałam zatyczki.
-O ty spryciulo.

-Co do twoich planów z naszym lasem. Weź to.

Podała mi dosyć grubą książkę.
-Wcześniej jej tu nie widziałem…
-Była schowana… To lektura dla ciebie. Autor opisuje różne rzeczy z naszego lasu. Stąd wiedziałam, że one boją się światła.

Księga była oprawiona grubą skórą (podobną do tej, którą wybrałem do skrzydeł). Na środku widniał napis zrobiony ze złotego papieru. Nosiła ona tytuł ,,Co skrywa ten las?”. Pierwsza strona była jakby specjalnie wyrwana. Druga jednak miała wiadomość od autora.
-Nie przejmuj się tym co autor tam napisał… To tylko takie przypuszczenia.

Trudno było mi to określić jako ,,przypuszczenia”. Autor zapisał w niej swoje siedmioletnie mieszkanie w tym lesie. Najpierw był z grupką osób- zabłądzili. Wszyscy zaczynali znikać. Tydzień
po został tylko on. Zaczął interesować się prawami tego lasu. Spotykał stworzenia, których nie było
w żadnym atlasie, żadnej encyklopedii.
-Wiesz wydaje mi się, że ta osoba napisała to dla fanów. Słuchasz mnie.
-No… ćśśś.
-Już wiesz dlaczego schowałam tą książkę… To pierwszy tom. Z tego co jest na końcu wiem, że jest jeszcze jeden.
-Jeszcze jeden?- zerknąłem spoza kartek.
-Tak.

Wróciła Lisa.
-Co tam czytasz?

Nie odpowiedziałem.
-Lepiej nie pytaj Lisa. Wiedziałam, że ta książka tak go wchłonie.
-Chciałam jeszcze powiedzieć, że rozpętała się burza. Poza tym trawa zaczęła świecić…
-Wiem o co chodzi- powiedziałem trzymając palec na kartce- To tzw. Burza Świetlista. Lepiej nie wychodźmy na zewnątrz. To nie zwykła burza. Zamiast zwykłych błyskawic będą pioruny kuliste. Będące groźne dla większości stworzeń w tej książce. Trawa poprzez świecenie uwalnia większość
zanieczyszczeń zebranych przez kilka miesięcy. Podczas ostatniej fazy na niebie pojawi się coś podobnego do zorzy, tylko że z ładunkami elektrostatycznymi.
-Masz ci los. Kilka książek i już nadrobił materiał szkolny… Ale burza… Teraz… Moje biedne roślinki…
-Oj Zara, przecież jako taka znachorka roślin odzyskasz je.
-To nie takie łatwe Lisa. Ja to hodowałam przez kilka miesięcy. Takie wspaniałe… Dorodne…

Lisa mruknęła coś pod nosem.
-Jakie masz rośliny siostra?
-Warzywa, zioła, owoce leśne, kwiaty lecznicze.
-Ucierpią tylko warzywa. Przynajmniej tak twierdzi książka.
-Moja biedna włoszczyzna…
-Ja tu zwariuje. O warzywo takie użalanie się? Proszę cię…-Wiecie, że wasze negatywne emocje wzmacniają tę burzę.

Spojrzały na mnie z zaskoczeniem. Lisa zrobiła herbatę żeby złagodzić sytuację. Zara dopiero wieczorem odciągnęła mnie od książki.
-Widzę, że masz potrzebę odkrywać rzeczy dookoła, ale nie możesz spędzać nad tym hobby tyle czasu.
-To nie hobby tylko ciekawość.
-W takim razie opanuj ją trochę.
-Ale kiedy myślę o tych wszystkich rzeczach, o których mogę nie wiedzieć… To drażniące uczucie.
-Jutro sobie poczytasz.
-Albo jeszcze dzisiaj…
-Ani waż się wyjść. Jest Burza Świetlista, a ty chcesz ryzykować? Sam przeczytałeś o konsekwencjach w ,,Co skrywa ten las”.
-Nie muszę być na dworze. Mogę przecież iść do fortu.
-Tobie to dać książkę…-mruknęła.
-Skoro tak ci zależy. Zostanę. Przynajmniej do rana.
-No. Wreszcie myślisz logicznie.

Noc minęła mi szybko. Z samego rana wziąłem książkę i poszedłem do bunkra. Lisa uważnie przyglądała się obrazom.
-Ładnie są narysowane-zacząłem.
-Fakt. Od jakiegoś czasu wzrok mi się pogorszył. Ale wydaje mi się, że na każdym jest jedna liczba.
-Czekaj…

Zmrużyłem oczy. Na początku nie widziałem nic szczególnego-tylko obrazy. Potem zauważyłem lekko połyskujące litery.
-Masz rację! Każdy malunek ma jedną literę.
-Zapiszemy je gdzieś?
-Czekaj wyglądają mi znajomo…

Otworzyłem książkę na stronie 11. (każdą analizowałem odrębnie, kilka razy) były tam ukazane podobne cyfry.
-Aha! Tu cię mam!
-Ale co? Ja nie siedzę w tej książce.
-To zapewne szyfr…
-Mów po ludzku.
-Na przykład jeden to ,,a”.
-A… W tym sensie. Pokaż tą książkę.
-Proszę.
-… Ale ja tu nic nie widzę… Tylko puste kartki.
-Jak? Przecież…
-Może tylko, niektórzy to widzą?
-Może…

Dokładnie rozszyfrowywałem każdą cyfrę 21, 11, 18, 23, 20, 5… 4, 18, 24, 22, 9- ukryte drzwi. Gdy zapamiętałem zbiór cyfr i ich znaczenie liczby zniknęły. Różne myśli przemknęły mi po głowie. Najbardziej prawdopodobna była następująca: Możliwe, że Zara nie może się dowiedzieć.
-Jaki jest szyfr?
-Ukryte drzwi…
-Dziwne. Powinniśmy powiedzieć Zarze.
-Wiesz… Wydaje mi się, że Zara o tym nie powinna wiedzieć.
-Dlaczego?
-Szyfr zniknął… Mam wrażenie, że tylko my mamy o tym wiedzieć…

Zara z Lisą patrzyły na siebie, jakby zaraz miały powiedzieć sobie parę słów.

Zara przyszła dopiero godzinę później. Lisa obiecała mi, że nie powie jej o tym.
-Co robicie?
-Nic takiego… Oglądamy pomieszczenie.

W oczach Lisy widoczne było zaniepokojenie. Dyskretnie stuknąłem łokciem o ścianę żeby jej przypomnieć o tym co obiecała.
-Ja czytam…
-Tego to ja się spodziewałam… Pamiętajcie, że nie możemy zapomnieć o niebezpieczeństwu, które nam grozi.
-Z tą książką mamy przewagę…

Całkowicie o tym zapomniałem, a przecież to miał być priorytet. Jednak coś mi mówiło, że w tej książce jest rozwiązanie.



-Trzy, dwa, jeden. Biegniemy!- zawołał sekator.

Rozpoczęła się runda. Przed nami pojawiły się lodowe i drewniane budowle. Norka stała na samym końcu.
-Uważaj!- złapał mnie za rękę.

Prawie ześlizgnęłam się z lodu.
-O czym myślisz?
-O przyjaciołach… Dwoje nie wróciło… A jedna okazała się być niebezpieczna…
-Nie martw się… Teraz jesteś ze mną. Pomogę ci w każdej sytuacji.
-Naprawdę?
-Oczywiście.
-Jesteś prawdziwym przyjacielem.
-Dobrze to słyszeć-odparł z cynicznym uśmiechem.

Zdziwiłam się. Wydawało mi się, że jesteśmy przyjaciółmi, ale on zareagował na to jakby była to część jakiegoś planu.
-Co jest?-spytał po chwili.
-Nic… Myślałam, że się zaskoczysz, ale wydałeś się tego spodziewać.
-Chciałem wtedy powiedzieć, że miło mi to słyszeć.
-Aha…
-Jest dobrze. Nie musisz się mnie bać.
-Wiesz przez chwilę miałam wątpliwości o to czy mogę ci zaufać, ale teraz już wiem.
Gdzie spędzimy noc?
-W tamtej chatce.
-No nie wiem… Wygląda trochę mroczno…
-,,Nie ocenia się książki po okładce”.
-W sumie… Chyba masz rację.
-Nie chyba tylko na pewno.

Nie poruszyłam już tematu chatki. Chociaż miałam rację: ściany były pomalowane na czarno, meble w stylu gotyckim, okna małe (styl romański). Trudno było mi pogodzić się z myślą, że tutaj nocujemy. Nie mogłam pojąć w jaki sposób ta chatka podoba się Sekatorowi…

Zostaliśmy sami. Zara godzinę wcześniej poszła po nasiona.
-Co to było? Prawie nas wydałaś…
-To nie takie proste. Ty nie odrywasz od tego oczu, więc łatwo ci mnie obwiniać.
-Nie obwiniać. Po prostu przypominam, co obiecałaś.
-Obiecałam… Skąd możesz wiedzieć, czy nie skrzyżowałam palców?
-Widzę, że wróciłaś do charakteru przed… no wiesz…
-Za to ty stałeś się nadzwyczaj poważny…
-Jesteś nieostrożna. Powinnaś zdać sobie sprawę, że coś nam może grozić.
-Znowu o tym samym… Jeśli nam nic nie grozi? Ile czasu chcesz spędzić na zamartwianiu się?
-Tyle ile potrzeba.
-Ty siebie słyszysz? Nie mamy praktycznie żadnych obowiązków, w każdej chwili moglibyśmy stąd
odejść. Możemy robić co chcemy… A ty czas marnujesz…
-Marnowanie czasu to spędzanie go na głupotach.
-Co ty widzisz w tym zbiorze zapisanych kartek?
-Rozwiązanie naszych problemów jakbyś chciała wiedzieć.
-To już obsesja! Zara powinna ci to zabrać.
-Ani się waż!
-Dlaczego?
-Wiesz?! Zostajesz sama. Mam dosyć tych sprzeczek… Co ci przeszkadza to, że czytam?
-Możesz inaczej spędzać czas…
-Skoro tyle o tym mówisz to dlaczego sama nie zrobisz tych rzeczy?
-Ja sama nie mogę…
-Jak to?
-Sama nie potrafię jeszcze trzymać przedmiotów…
-Poczekaj. Zara wróci i jej o tym powiesz.
-I co ja mam robić przez ten czas?
-Poczytaj.
-Odpada…
-To… może obserwuj drzewa.
-Jest godzina po zmroku.
-Więc… policz obrazy.
-Jest dwanaście.
-Skończyły mi się argumenty… Zajmij się czymś.
-Czym?
-Jakimś hobby…
-Podobno skończyły ci się argumenty?
-Daj mi pomyśleć… Możesz umyć podłogę…
-Żarty sobie robisz?
-Dobrze… Wymyśl coś. Jakby co będę w domu…

Musiałem od niej chwilę odpocząć… To już była przesada-czy jej nic się nie podoba?
Dziewczyny wróciły wieczorem. Tej nocy było bardzo duszno.
-Zara może włączysz wiatrak. Widzę, że stoi w kącie pokoju-zaproponowała Lisa.
-Działa na soki roślinne, których jest za mało.
-Na dworze widać kilka średniej wielkości warzyw.
-Lisa myślałam, że już to omówiłyśmy… Jak więcej urośnie to wiatrak zadziała. Nie mogę od tak ściąć plonów.
-Chcesz żebyśmy się podusili?
-Damy radę.
-O co wy się znowu kłócicie?
-Chyba słyszałeś…
-W sensie, że… chodzi o rośliny. Jest ciepło. Możemy nocować na dworze. Zara masz koce?
-Tylko dwa.
-Bez łaski. Ja mogę się obyć bez ,,zielarskich” kocyków…
-Lisa tu nie chodzi o dumę tylko o to, że ziemia jest zimna.
-To co?
-Wiecie? Mi nie przeszkadza ta duchota. Ale dla porządku pomyślałem, że ja i Lisa idziemy na zewnątrz.
-Nie musisz…

Jednak wiedziałem, że jeśli nie załagodzę sytuacji będzie gorzej…
-Więc? Idziesz Lisa?
-No… Idę…
-Zrobię herbatę. Jeśli ktoś z was będzie chciał się napić może w każdej chwili przyjść.

-Musisz?
-Co?
-Prowokować kłótnię… Dlaczego jesteście takie zawzięte?
-W jakim sensie?
-O byle błahostkę się kłócicie? Nie możecie bez tego wytrzymać?
-Wiesz… To ona mnie sprowokowała…
-Lisa…
-Jest duszno. Widziałam wiatrak. Zara po prostu chciała mnie udusić…
-Przecież od razu mogłaś wyjść na zewnątrz.
-Ale ten wiatrak stał bezczynnie w kącie… Przecież mogła wlać do niego chociaż kroplę tego soku…
-Tak, ale byłoby tego za mało. Musiałaby ściąć jedyne plony.
-Plon za życie. To mała cena.
-Nie przesadzaj. Naprawdę nie jest tak źle. Da się wytrzymać.
-Czy ty oddychasz dwutlenkiem węgla? Nie da się wytrzymać!
-Co jeszcze? Dobranoc. Mam dość… Jakby co będę w domu.

Czasami mam jej dosyć… Co chwila tylko kłótnia, albo sprzeczka…
-O przyszedłeś… Herbata stygnie.
-Tak…
-Jest późno. Wypij herbatę i idź spać… A co z Lisą?
-Jeszcze przyjdzie.
-No tak…

Tej nocy jeszcze kilka razy się sprzeczały- czasami mam ochotę je udusić. Zasnąłem dopiero o drugiej. Rano obudziły mnie narzekania Zary.
-Co się dzieje?
-Ona musiała. Po prostu musiała się mścić…
-W jakim sensie?
-Widzisz… Przy warzywach mam płotek żeby jakiś szkodnik mi ich nie wyjadł… Lisa to wykorzystała i otworzyła furtkę… Została mi tylko nędzna, mała kapusta.
-Ta kapusta może urosnąć.
-O nie. Nie wierzę! Sio szkodniku!

Zara wybiegła na zewnątrz i przeganiała małe stworzonko. Stworek uciekał ile sił w łapkach. Na szczęście dla niego drzwi były lekko uchylone. Zwierzątko szybko i zwinnie wdrapało się na jeden z hamaków.
-Gdzie to jest?!
-Spokojnie siostra… Lepiej odłóż tą miotłę, bo ktoś cię jeszcze weźmie za czarownicę…
-Posłuchaj… Jeśli ich nie wygonię założą tu gniazdo i zjedzą moje plony… Więc rozumiesz.
-Właśnie nie. Próbowałaś je oswoić?
-Żartujesz? Mieszkam w tym lesie dłużej niż ty, więc wiem że tego się nie oswoi.
-Próbowałaś?
-Oczywiście, że nie. To jest takie szybkie, że naciągnęłabym mięśnie zanim złapałabym chociaż jednego.
-Tutaj pisze, że da się je oswoić.
-Możesz spróbować, ale nie mogę obiecać że się uda… To gdzie się schował?
-W jednym z hamaków… Jak to się nazywa?
-Prawdziwej nazwy nie znam, ale nazywam to Nimibo.
-Jak one wyglądają? Nie udało mi się go obejrzeć.
-To taka jaszczurka z piórami, dziobem i długimi odnóżami. Jeśli chodzi o odżywianie Nimib; one zjedzą wszystko co przypomina owoc, lub warzywo. Zimą zapadają w większości w sen zimowy, ale niektóre gatunki radzą sobie jedząc bulwy i ukryte pod śniegiem rośliny.
-Jaką prędkość osiągają?
-Nie wiem. Są tak szybkie, że nawet się nie zastanawiałam.
-W książce prawie nic o nich nie pisze.
-Nie dziwię się. Jeśli chcesz spróbować musisz umieścić Nimibo w czymś głębokim.
-Nie chcę go więzić…
-Jednak będziesz musiał…
-Co masz na myśli.
-Ten osobnik ma złamaną nogę… Bez pomocy nie przetrwa…
-W takim razie…
-Jeszcze jedno. One mogą urosnąć wyżej od nas.
-Jakim cudem? Przecież to jest malutkie.
-Uwierz mi. Widziałam kiedyś Nimibo twojego wzrostu. Dobrze wybierz sobie gdzieś miejsce, gdzie będzie. Tylko z dala od moich grządek.
-Może być za domem przy sośnie?
-Tak, ale uważaj na moje hortensje i żonkile.
-Ok.

Delikatnie wziąłem stworzonko. Było ono wielkości średniej igły. Pod sosną było wykopane niewielkie wgłębienie, więc je wykorzystałem. Trzeba było tylko znaleźć jedną z łopat Zary. Gdy upewniłem się, że zagłębienie jest odpowiedniej wielkości i szerokości położyłem Nimibo.
Szybko zrobiło się bardzo gorąco i duszno.
-Co robisz?-spytała Lisa.
-Nic takiego.
-Może jednak użyjemy tego wiatraka?
-Zapytaj się Zary, może ci pozwoli…
-A jeśli się nie zgodzi?
-Nie przekonasz się jeżeli jej nie spytasz.
-Tak, ale jeśli się znowu pokłócimy?
-Posłuchaj. Sprawy z Zarą rozwiązuj z Zarą. Czuje się przytłoczony tym, że co średnio siedem godzin muszę wysłuchiwać waszych sprzeczek.
-Dlaczego nie możesz? Przecież ty cały dzień nic tylko czytasz. Nie zapomniałeś o czymś?
-O czym?
-Co z Sofią? Co z ukrytymi drzwiami?
-Nawet nie wiemy gdzie ona jest. A drzwi to tylko… tylko…
-Tylko co?
-Drzwi to… Może być nasze rozwiązanie. Przecież nie wiadomo co kryją, czy istnieją. Dzięki ci Lisa! Jesteś genialna!
-Proszę. Ale, że genialna?
-Chodź. Wyjaśnię.

-To o co chodzi?
-Szyfr brzmiał ,,ukryte drzwi” tak?
-Tak.
-Wystarczy tylko je znaleźć. Rozglądaj się za nietypowymi rzeczami.
-Na przykład?
-Nie wiem, może wystające cegły, płytki z freskami.
-Wiesz, że freski są a właściwie były rysowane na ścianach?
-Dobrze, więc płytki z obrazkami.
-I ty nadrobiłeś materiał?
-Wiesz, kilka książek na różne nietypowe tematy to nie wiedza szkolna. Przyznaję, że Zara troszkę wtedy przesadziła. Widzisz coś dziwnego?
-Nie, a ty?
-Na razie nic.
-Ach…
-Co?
-Całą rękę ubrudziłam od wszędzie rozsianego kurzu. Zara powinna tu czasami sprzątać…
-My też…
-Dlaczego? Przecież to jest jej pomieszczenie.
-Teraz też nasze. Lisa nie możemy wszystkiego na nią zrzucać.
-Co masz na myśli?
-Kiedy ostatnio robiłaś pranie z harmonogramu?
-Kiedy była moja kolei…
-Akurat…
-Zmieńmy temat. Znalazłeś coś?
-Nie…
-To chyba nie ma sensu… Czy te drzwi w ogóle istnieją? Może Zara to wymyśliła żebyś miał zajęcie… Ał!
-Co się stało?
-Oparłam się łokciem o wystający ze ściany drut…
-Po co?
-Wiesz, raczej nie wiedziałam, że on tam jest…
-Racja… Boli?
-No oczywiście, że tak!
-Zaczekaj.
-Gdzie idziesz?
-Po opatrunek.

Kilka minut zajęło mi znalezienie plastra.
-Co tak długo?
-Szukałem plastra.
-Tak długo?
-Wiesz mogłaś sama po niego pójść…
-Z krwawiącym łokciem?
-Bez przesady… kilka kropel krwi w tą, czy drugą stronę nie zrobi różnicy.
-Pośpiesz się…
-Spróbuj się nie ruszać.

-Halo co ty trzymasz w drugiej ręce?
-Wodę utlenioną. Nie ruszaj się.
-Szczypie…
-Czyli leczy.
-I tak by mi nic nie było.
-Oprócz zakażenia. Założę plaster.
-Ok.
-No… Teraz uważaj.
-Wiesz ten drut wygląda jak wsuwka do włosów…
-Więc jakim cudem wbił się w twój łokieć?
-Jest bardzo stara.
-Masz rację… Widać nawet rdzę. Masz przy sobie rękawiczki?
-Tylko jedną. Po co ci ta rękawiczka?
-Zobaczysz…

Założyłem rękawiczkę i spróbowałem delikatnie wyjąć rzeczoną wsuwkę.
-Przecież to nie wsuwka tylko klucz.
-Sorry… Rękawiczka się przekuła o ostry koniec klucza…
-Co robicie?- zaskoczyła nas Zara.

Opuściłem klucz na podłogę i położyłem na nim stopę.
-Nic ciekawego- odparła Lisa.
-Szukacie czegoś?
-Zmiotki do kurzu.

Lisa spojrzała wzrokiem ,,jak śmiałeś?”.
-Aha. Jest w domu za fotelem.
-Dobrze Lisa. Możesz po nią pójść.

Wiedziałem, że za to się jeszcze od niej nasłucham narzekań. Zara wydawała się być bardziej tajemnicza i podejrzliwa niż zwykle.

---

Głośny szum obudził mnie z samego rana. Mój towarzysz siedział na fotelu i bawił się nożem.
-S.. Skąd ty to masz?!
-Nie bój się. To nic groźnego.
-Odpowiedz na pytanie. Skąd to masz!
-Wiesz… To jedyna pamiątka po rodzinie…

Już miałam posłać w jego stronę słowa współczucia, gdy zobaczyłam lekki uśmiech.
-Dziwnie się zachowujesz…
-Sofia. Mnie nie musisz się obawiać.
-Co tam Raki?- powiedziała dziwnie wyglądająca myszka.
-Raki?
-Asil! Co tu robisz?!
-Nie było cię od kilku dni, więc pomyślałam, że trzeba sprawdzić, czy plan się powiódł…
-Jaki plan?!
-No przecież wiesz. Twojego jedynego powodu bycia tutaj.
-Asil ja cię ostrzegam!
-Zapomniałeś?
-Jeśli powiesz jeszcze jedno słowo!
-Co wy robicie? A ty Asil kim jesteś?
-Jego przyjaciółką.
-Jaki plan?
-Sofio droga. Plan ma na celu zaprzyjaźnić się z tobą. Od dawna szukałem nowej przyjaciółki.
-Właśnie, że nie. Nie pamiętasz ? To był nasz najważniejszy cel.
-Och moja przyjaciółko. Chyba powinnaś się przewietrzyć- orzekł przez zęby.

Asil wyszła.
-Dlaczego ona mówiła do ciebie Raki?
-To skrót od mojego imienia: Ranno i nazwiska: Kilco.
-Aha… Wydawało mi się wczoraj, że jesteś ode mnie wyższy, ale dziś jesteśmy równi…
-Co?!

Szybko podbiegł do lusterka.
-Widzisz?
-To dlatego, że wczoraj staliśmy na nierównej powierzchni.
-I głos masz inny…
-Jak?! A jednak… Dzieje się…
-Ale co ?
-Ból gardła mi przechodzi.
-To dobrze. Już myślałam, że coś przede mną ukrywasz…
-No co ty?
-Właśnie, że ukrywa- wtrąciła się Asil, której wejścia nie zauważyłam.
-Asil!
-Serio teraz taki masz głos? Cha! Jakbym słyszała jakiegoś dzieciaka.
-Jak jeszcze raz nazwiesz mnie dzieciakiem!
-No przepraszam, ale brzmisz komicznie.
-Jeszcze jedno słowo!
-Powtarzasz się… Wiedziałeś, że takie konsekwencje cię czekają, ale się uparłeś…
-Zaraz wrócisz do lustra!
-Lustra?
-Tak nazywa się rodzinne miasto Asil.
-Jeszcze dzisiaj tu przyjdę.
-Ani mi się waż!

Asil wyszła z chatki. Ranno znowu zaczął bawić się nożem.
-Zrobisz sobie krzywdę.
-Ja? Chyba żartujesz. Ufam temu bardziej niż innym przedmiotom.
-Jakim?
-Po prostu innym…
-A co to za lusterko w twojej sakiewce?
-Żadne! Jest pęknięte…
-Chciałabym je obejrzeć…
-Nie! Pęknięte, stare lustro nie pasuje do ciebie.
-Lubię stare lustra.
-Ale ono nie odbija. Naprawdę nie ma na co patrzeć…
-Dobrze. Bronisz tego jak skarbu.
-Nie mówmy o tym. Widzę, że jesteś zaniepokojona.
-Trochę…
-Niepotrzebnie.

-Idziemy na zewnątrz?
-Nie…
-Dlaczego?
-Jesteś przemęczona. Lepiej jeszcze pośpij a może wieczorem pójdziemy.

Prawdę mówiąc byłam zmęczona. Połowę nocy nie spałam. Ciemne ściany chatki pomagały w zasypianiu. Jednak tuż przed tym usłyszałam dziwną rozmowę.
-Ile to jeszcze potrwa?- zapytała Asil.
-Już niedługo. Zaczyna wątpić.
-Więc znajdź kogoś innego. Dlaczego akurat ona?
-Ponieważ dzięki niej mogę ,,upiec dwie pieczenie na jednym ogniu”
-W jakim sensie?
-Pamiętasz może pewną osobę, której zwróciliśmy wolność ze świata lustrzanego?
-Tak. To I…
-Nie mów tego imienia. Ona śpi, ale słyszy.
-Dobrze.
-Więc mam z tą osobą niedokończone sprawy…
-Czego jeszcze od niego chcesz?
-Nie tylko od niego… Mam niedokończone sprawy z jego siostrą.
-Jaką? On jest jedynakiem.
-Nie. Ma starszą siostrę.
-Jak ma na imię?
-Pierwsza litera jej imienia to Z.
-A… Ona. Jaką sprawę?
-Pamiętasz ,,Legion Nadziei”?
-Pamiętam… byli strasznie uciążliwi… zwłaszcza ten Jack.
-On i panienka na Z pozbyli się własnych odwrotności. Chcę się zrewanżować.
-Tylko uważaj, bo pójdzie jak z Silvą.
-To była tylko chwila słabości!
-Więc powiesz mi, że nic cię z nią nie łączyło?
-Tego nie powiedziałem…
-Przyznaj się. Ona miała być twoim pierwszym celem, ale nie udało się przez to, że ty też jej uległeś.
-Ciszej! Nie jesteśmy na dworze.
-To może Sofii odwrotność tutaj przywołasz?
-Mam złe kontakty z Aifos…
-Lepiej mnie posłuchaj i skończ to zanim będzie za późno.

Nie słyszałam już nic więcej po tym, ponieważ zasnęłam. Ale coś mi się kojarzyło z tymi ,,odwrotnościami”. Wiedziałam, że z samego rana muszę z nim porozmawiać.
-Ranno?
-Tak?
-Co masz wspólnego z Silvą i Zarą?

Zbladł.
-Z Silvą kiedyś się przyjaźniłem. A Zara była w przeciwnej drużynie harcerskiej.
-A odwrotności?
-Tak mówię na osoby o całkowicie innych charakterach.
-Świat Lustrzany?
-Dzielnica w rodzinnym mieście Asil.
-To dlaczego zbladłeś?
-Ponieważ przez przypadek się przeciąłem nożem.
-A mówiłam żebyś uważał.
-Tak… Widocznie jestem nieostrożny.
-Asil może to potwierdzić?
-Nie…! Jest chora. Pójdź na spacer. Odświeżysz się.
-Dobrze.

---

Następnego dnia znowu przyszliśmy do fortu.
-Lisa, pamiętasz może gdzie zaplanowałyście z Sofią iść po Defilante?
-Nie… Czekaj… Tak. Racing.
-A wiesz gdzie mogłaby być?
-Na początku jest taka upiorna, czarna chatka.
-To dlaczego od początku nie mówiłaś?
-Nie pytałeś.
-A muszę pytać?
-Tak. Skąd mam wiedzieć, czy chcesz wiedzieć?
-Oczywiście… Cała ty.
-Chciałam ci wcześniej powiedzieć, ale zmusiłeś nas do sprzątania, zmusiłeś mnie.
-Chciałaś żeby się wydało?
-Nie…

Było już późno i Zara zawołała nas do domu.
-Wiemy jak ich znaleźć.
-Kogo?
-Sofię i jej towarzysza.
-Będzie trudno…
-Lisa śpi?
-Tak. W hamaku.
-Wracając. Ruszam z samego rana.
-Sam?
-Tak.
-A co z mieczem?
-Przecież nie mogę go ze sobą taszczyć.
-Więc weź mniejszy sztylet. Bez tego będzie trudno.
-Dobrze.

Z samego rana pobiegłem do fortu i wziąłem jeden z trzech sztyletów. Przyszedłem do domu po herbatę i kanapki, które zrobiłem z Zarą. Poleciłem Lisie opiekę nad Nimibo i wyruszyłem w drogę.
Oczywiście prowiant włożyłem do plecaka.
Do tamtej pory nie domyślałem się nawet jaka długa jest polana, za którą mieszkamy. Było bardzo gorąco. W takich chwilach żałowałem utraty skrzydeł. Było około godziny 13:00, gdy zauważyłem na horyzoncie maleńką bramę. Godzinę później byłem przed nią. Kilka kroków dalej była zauważalna czarna chatka. Szczęśliwym trafem niedaleko był rozstawiony namiot. Coś mi w tamtej
chatce nie pasowało…

---

Następnego dnia znowu poszłam na spacer. Miałam nadzieję na odkrycie prawdy. Na szczęście Ranno kolejny raz rozmawiał z Asil.
-Myślisz, że mogła się domyślić?
-Jeżeli jest na tyle mądra żeby imiona Raki i Asil powiedzieć od tyłu.

-R a k i, I k a r. A s i l, L i s a- szepęłam.

Wtedy dotarła do mnie prawda. Wystraszona zbierałam fakty. I- Słyszałam dwie podejrzane rozmowy ze znanymi mi imionami; Zara, Silva. II- Ich imiona to od tyłu Ikar, Lisa, którzy zaginęli. III- mówili o Lustrzanym Świecie wymienionym w ,,Mity i legendy Transformice” IV- on ma nóż.
V- nie pokazał mi lusterka, które może być tym, które wymieniono w ,,mitach”. Jedyne co mi przyszło do głowy to uciekać- ale dokąd? Zara kogoś ukrywa. Silva zniknęła. W pewnej chwili zaczęłam po prostu biec przed siebie. Nagle upadłam.
-Co się stało Sofijko?
-Nie mów tak do mnie! Wiem kim jesteś!
-Ona wie?- spytała Asil trzymająca mnie za ręce.
-Nie wszystko… Jak wolisz. Pewnie jesteś zaskoczona i zadajesz sobie pytanie: ,,Czego od ciebie chcemy”?
-A nie?
-Słuchaj uważnie. Nic ci nie będzie jeśli zrobisz co karzemy.
-Ale czego ode mnie chcesz?
-Jesteś mi potrzebna do planu. Chyba, że wolisz przyjrzeć się temu.

Wyjął mlecznobiałe lustro.
-Skąd to masz?
-Sami je dla mnie zdobyliście. Pamiętasz?
-Porwanie Lisy… To ty!
-A kto inny?
-Co się z nią stało?
-Zamieniła się z Asil rolami.
-Zaraz… ale co z?
-Ikarem? To samo co z Lisą
-Jak?
-Już to kiedyś tłumaczyłem, ale… To lustro ma specjalne właściwości.
-Kto ci je dał?
-Silva. Koniec przesłuchania. Teraz zabierzemy cię tam, gdzie nikt nas nie znajdzie.

Nim się obejrzałam uderzyli mnie czymś w głowę. Obudziłam się kilka godzin później. Przez maleńkie okienko widziałam tylko maluteńki namiot w oddali.
-,,Śpiąca Królewna” wstała?
-Gdzie Asil?
-Zaprasza tu twoją znajomą.
-Dlaczego jestem związana?
-Żeby wybić ci z głowy ucieczkę.
-Zostaw mnie w spokoju maniaku jeden- pomyślałam.
-Za takie gadanie pozbawisz się kończyn!
-Ty słyszysz moje myśli?
-Słychać je w tym budynku. Teraz cisza!

---

Po krótkim odpoczynku postanowiłem się rozejrzeć. Ku mojemu zdziwieniu na horyzoncie widniał dziwny budynek. Ciekawość kazała mi tam zajrzeć. Oczywiście dopiero pół godziny później dotarłem na miejsce.
-Co to jest?- zapytałem siebie.

Budynek ten był zrobiony z drzew z lasu mroku. Z książki wiedziałem, że drewno z tych drzew pozwala słyszeć myśli. Ze środka była słyszalna rozmowa.
Zakluczone… Nie wejdziesz…- było napisane na drzwiach. Nagle zawiasy zaczęły skrzypieć. Schowałem się za jednym z nielicznych, pojedynczych drzew.
-Kogo śledzimy- zapytała Lisa.
-Co ty tu robisz?
-Zara mnie wysłała.
-Nikogo nie śledzimy. Ćśśś, ktoś wyszedł.
-Znasz tą osobę?
-I to bardzo dobrze. No nie.
-Co?
-Zamknął drzwi…
-Po co drzwi?
-Przez takie drewno nie przejdziesz.
-No proszę. Kogo ja tu mam?- spytała Asil.
-Ty! Chodź tu i walcz!
-Dobrze, ale na moich warunkach. On nie włącza się. Jasne?
-Tak.

Prawdopodobieństwo, że jedna pokona drugą było nikłe, ponieważ z tego co mi się wydaję to są podobne. Zostało mi, więc czekać na zmęczenie Asil.
-Jak?! Jakim cudem mnie pokonałaś?
-Trzeba było zostać odbiciem, które wolniej się męczy.
-Halo! Halo!- zaczęła krzyczeć.
-Co ona robi?- zapytała Lisa.
-Zdradza naszą pozycję.

Lisa rozwiązała kokardkę, która zdobiła jej ogon i związała Asil usta.
-Teraz nic nie piśnie.
-Wiesz… Lisa trochę za ostro.
-Przypomnieć ci co oni nam zrobili?
-Dobrze. Może tak zostać.

Raki nie wrócił przez następne dwie godziny- co dało nam czas na odkrycie, że klucz, który znaleźliśmy pasuje do zamka. Szybko weszliśmy do środka, gdzie co jakiś moment były widoczne drzwi.
-Które to?
-Nie wiem… Sprawdźmy zamki.

Niestety dopiero ostatnie drzwi były tymi właściwymi.
-Związał ją.
-Masz coś ostrego?
-Tylko sztylet, ale nie wiem czy wystarczy żeby przeciąć taki gruby sznur…
-Spróbuj. Ja nie mogę.

Udało się.

Sofia wybiegła stamtąd jak najszybciej mogła zatrzaskując za sobą drzwi.
-My ją rozwiązujemy a ona tak się odwdzięcza?- oburzyła się Lisa.
-Przecież ona nas nie widzi. Nie wiedziała, że tu jesteśmy.

-No tak…
-Jak wyjdziemy?
-Nie wyjdziecie.

Raki stał tuż przed nami, za nim stała Asil ze związanymi Zarą i Sofią.
-Już wiem jak uciekłaś.
-Ja sama tego nie wiem. To skąd ty to wiesz?
-Masz. Niech rozsmaruje to pod oczami.

Rzucił w stronę Asil błękitno- beżową fiolkę.

---

Asil posmarowała mi pod oczami jakąś dziwną substancję.
-Tam są twoi wybawiciele.

Nie wiedziałam co o tym myśleć. Może to specjalny roztwór na wywołanie fatamorgany? Jednak ten efekt zniknął po kilku sekundach.
-Czy to co widziałam to prawda?
-Tak.
-Ale jak?
-Po prostu. Nadal tu są, ale ty ich nie widzisz.
-Po co ci Zara?
-Po rewanż.

---

Raki podszedł do Zary.
-Pij!
-Nie. Zostaw mnie.
-Dalej pij!

Zara została zmuszona do wypicia dziwnej substancji.
-Teraz ty!

Sofię spotkało to samo.
-To… trucizna- powiedziała słabo Zara.
-Macie wybór uratować jedną z nich. A my mamy jedną fiolkę z odtrutką. Wrócimy za godzinę. Tylko pełna dawka uratuje jedną z nich, ale nie mogą czekać więcej niż godzinę.

-Jak niby mamy wybrać?
-Ja już wybrałam…
-Jakim cudem?
-Z Zarą mam konflikt, a dla Sofii dużo poświęciliśmy.
-Ale rodzina to rodzina.
-Ja i Sofia od rodziny uciekłyśmy.
-Ja nie poznałem swoich rodziców.
-Ale z naszych relacji możesz wiedzieć jak to jest.
-Gdybym wcześniej wiedział co nas czeka zostałbym w sierocińcu…
-Oj już nie bądź taka bezradna sierotka.
-Co masz na myśli?
-Myślisz, że poświęciliby swój jedyny cel?
-Zara jest celem rewanżu, z tego co słyszałem…
-Jest zielarką… Powinna mieć coś w torebce, którą wszędzie nosi.
-Przyjrzyj się uważnie. Nie ma torebki…
-Im dłużej zwlekamy tym mniej mają czasu…
-Nic mi nie mów… Jakkolwiek zdecydujemy stracimy jedną z nich…
-Zdania nie zmienię.
-Sofię znamy kilka tygodni. Zarę trzy miesiące.
-Dziwne. Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie? Co chwilę posyłałeś jakieś czułe słówka. Zwłaszcza Sofii. A teraz ją skazujesz.
-Wiesz. Po pierwsze trzy lata żyłem sam. Drugie po tak długim odosobnieniu szukałem kontaktu z kimkolwiek. Trzecie Zara jest moją jedyną rodziną. Czwarte wtedy byłem młodszy i mniej rozsądny.
-Wybierzcie Sofię- zawołała słabo Zara.
-Zara. Ty ledwo mówisz. Ile on ci dał tej trucizny?
-Chyba 2/3 fiolki.
-Zaplanował to… Proszę powiedz, że znasz jakąś odtrutkę, surowicę.
-Znam… Ale macie, mamy bardzo mało czasu…
-Gdzie? Gdzie jest?
-Ukryte drzwi w forcie… Znajdźcie sekretny pokój ukryty przed laty…
-Zara? Zara!
-Zemdlała… Szybko!
-Ale jak? Gdzie? My nawet nie wiemy jak tam dojść!
-Zwykle to ty jesteś ten bystrooki, ale… koło nas jest klapa z dziurką od klucza.
-Pasuje… Chodź.

Klapa była bardzo ciężka. Po jej otwarciu był widoczny: wąski, ciemny tunel z małą drabiną.
-Ja tędy nie idę!
-Dlaczego?
-Mam klaustrofobię…
-Kiedy mi chciałaś o tym powiedzieć?!
-Jak najpóźniej. Nie idę!
-Słuchaj. Zara wysłała cię tu na pomoc, a ty nic praktycznie nie robisz.
-A kto znalazł klapę?
-Ty… Ale tylko to zrobiłaś podczas ostatnich kilku dni. Tylko narzekasz. Jeszcze to…
-Wiem, że jesteś teraz w trudnej sytuacji, ponieważ twoja jedyna krewna potrzebuje natychmiastowej odtrutki, ale to nie powód żebyś się na mnie wyżywał. Czasami zachowujesz się jak Raki. Mam wątpliwości czy ta przemiana była na lepsze. Ty w ogóle siebie słyszysz?
-Lisa… Ja…
-Nie tłumacz się… Mamy znaleźć tę surowicę, czy nie?

Milczałem. Nie wiedziałem nawet kiedy stałem się wobec niej taki surowy. Po kilku minutowym schodzeniu dotarliśmy do wózka. Nie było w nim steru, ale mapa korytarzy w postaci skrzyni biegów w samochodach. Instynktownie wybraliśmy kierunek północny. Wózek jechał bardzo szybko, mimo że nie miał silnika. Po kilku minutach dotarliśmy do celu, co mnie zdziwiło, ponieważ wcześniejsze dojście z domu Zary do Racingu trwało kilka godzin (już nie mówiąc o dojściu do budowli).
-To tutaj?-zapytałem.
-Tak myślę.