----Louey----


Louey zatrząsł się jednocześnie z przerażenia i z zimna, słysząc jakieś wycie..

Louey wciąż oddychał ciężko, robiąc mały dymek z jego ust..
Nie próbował się rozwiązywać, ponieważ wiedział, że będzie mógł zginąć szybciej.
Nawet aż tak zimno mu nie przeszkadzało, ale wciąż przypominało o życiu bez solidnego dachu pod głową..

Chłopak sapnął, oddalając od siebie ręce i wypluwając resztki sznura ze swojej buzi.

- ... -
- Warto było spróbować. -

Chłopak wzdrygnal ramionami i rozluźnił się na ławce. Wyciągnął nogi do przodu, odchylił głowę do tyłu, i patrzył na niebo, próbując złapać płatki śniegu na swój język.

Westchnęła, przymykając oczy. Chciała wrócić do domu, gdzie pomimo wielu złych wspomnień czuła się naprawdę dobrze.
~Może i tak.
Odpowiedziała ciszej, dalej dygocząc z zimna. Było jej dosyć niewygodnie i postanowiła lekko zmienić swoją pozycję, przesuwając się nieco w bok i opierając o ścianę wozu lewym ramieniem.
~E, wy!
Zwróciła się ku mężczyznom prowadzącym wóz.
~Daleko jeszcze?

Młodszy, prowadzący żołnierz odszczekał:
- "Ryj tam, kurwo!", ten starszy obok się na niego spojrzał, i gapił tak jakby.
- "Hej, hej... Spokojnie..."
- "Jeszcze trochę.", to ostatnie powiedział do Silei, ze stanowczym ale dość przyjaznym starczym głosem.

Wóz nagle podskoczył, gdy napotkał jakiś większy kamień. Starszy gwardzista się lekko wzdrygnął i zaczął się rozglądać...
- "Hm..."
'Wilk' zawył znowu, głośniej. Może się zbliżali do źródła wycia?

...Louey, drżąc i oddychając ciężko ze względu na sytuację, mógł poczuć, jakby czasami nie mógł oddychać, na sekundę...
Mogło to sprawić stres, lub dalszy strach.

Zachowanie młodszego nieco wytrąciło ją z równowagi i nie mogła się powstrzymać od skomentowania tego.
~Najmniejsze pieski szczekają najgłośniej.
Uśmiechnęła się do siebie pod nosem i podziękowała starszemu żołnierzowi, który przyjaźnie odpowiedział na jej pytanie.
Mała Jeanette pisnęła cicho gdy wóz nagle podskoczył, ciągle bojąc się o swoje życie. W końcu, wycie wilka stawało się coraz głośniejsze, a ta nie chciała zostać psią karmą!
Zaczęła cichutko łkać, chowając twarz gdzieś w rogu przyczepy.

----Louey----

Po odzyskaniu oddechu, Louey'owi zatrzęsł się gwałtownie.. Następnie jebnął z calej siły przed siebie nogą..
Waląc w deskę tuż obok Jeanette, zatrząsł wozem..
-P...-
Louey znowu wziął głęboki oddech..
-Pieprzona magia...-

Gwałtownie schowała głowę gdzieś w bok, gdy Louey uderzył nogą w deskę, centralnie obok niej. Teraz dygotała nie tylko z zimna, ale też z strachu i stresu wywodzącego się z tej całej sytuacji.
~proszę, przestań...
Wymamrotała nieco niewyraźnie, niepewnie obserwując mężczyznę, z wilgotnymi od łez policzkami.

Młody przyjął dość złośliwy ale zarazem żartobliwy ton:
- "A ryby głosu nie mają."
Starszy obrócił się znowu do wozu:
- "Spokój tam.", powiedział groźnie.
Zdawało się, że młody gwardzista to też przyjął do siebie i od razu się zamknął, skupiając się na drodze...
Słychać było huczenie sów. Wilków już nie...

----Louey----

Louey przesunął się znowu, nie odpowiadając nikomu..
-Ughhh..-
Zwinął się z bólu, czując swoją obolałą i zmarzniętą nogę.

Chwilę przyglądała się w milczeniu przerażającemu mężczyźnie, po chwili zaczynając mu trochę współczuć.
~...wszystko w porządku?
Jean też nie czuła się najlepiej, ale jeśli będzie mogła to postara się chociaż trochę mu pomóc.
~Jest Pan ranny?

~Skubany...
Mruknęła do siebie, niezadowolona i urażona pociskiem żołnierza.
Westchnęła i postanowiła zająć sobie czas, wydmuchując chłodne powietrze i przyglądając się parze dymu.

Wóz zwolnił.
- "Kurwa..." - młody wyciągnął mapę, wzdychając raz, ciężko.
- "Hm?"
- "Ja pieprze... Chyba źle pojechaliśmy. Sigh..."
Młody się podrapał po czole, mrucząc coś wkurzony pod nosem.
- "No właśnie... Coś mi nie pasowało. Gdzieśmy zabłądzili?"
- "Chuj wie, zawracamy."

No i tak właśnie wóz zaczął wracać, po kilku minutach przekonywania koni i manewrowania.
Lewis poczuł jakąś obcą obecność nieopodal. Nie wiedział jak, ale był pewien, że przez chwilę coś takiego poczuł.

Nieco zirytował ją fakt, że jakże cudowni żołnierze zabłądzili. Zaraz coś ich pożre i będzie po wszystkim!
~Mhh...
Pomimo chłodu i niewygodnej pozycji, ta zamknęła oczy.
~Idę w kimę, obudźcie mnie jak dojedziemy na miejsce.

Chłopak zdawał się być wyciszony na rozmowy, zajęty głębokim wpatrywaniem się w niebo. I tak se myślał i rozmyślał, aż jakiś płatek śniegu nie wpadł mi do oka.
- ała, kurwa.

W tym samym momencie, gdy zamknął swoje oczy, poczuł jakieś dziwne uczucie... Jakby w tym lesie było coś jeszcze... Oprócz ich samych.
Chłopak szybko wrócił do normalnej pozycji siedzącej, pocierając swoje oczy. Zastanowił się przez chwilę, i w końcu wychylił swój łeb do strażników. Nie wyglądali na zbyt przejętych... co z lekka denerwowało Bruneta.
Chłopak wziął głęboki wdech i zgarbił się, pochylając się ku swoim nogom. Przez chwilę jego oczy wędrowały po każdej obecnej osobie na wozie, jednak w końcu jego wzrok utkwił na pajęczej lasce.

- E, ty. Myślisz, że jesteśmy sami w tym lesie? -

----Louey----


-Nie.. Niee..
...Gnnhhh.. Nic poważnego..-
Louey położył się odrobinę, i zaczął chuchać w ręce dla ciepła, nie to żeby czuł różnice...
-Nie boicie się państwo magii?-
Powiedział do Repellów, pytająco..

Louey powoli przyzwyczajał się do brania głębszych, mniej częstszych oddechów...

Mithris

Zamyśliła się na chwilę i po kilku minutach zdjęła swój szal, czując jak chłodne powietrze uderza ją gwałtownie w usta i czubek nosa.
~Mi nie jest tak zimno...
Widząc jak Louey rozpoczął próby ogrzewania swoich dłoni, ta przysunęła się trochę do niego i owinęła je swoim szalikiem, po chwili wracając na swoje miejsce.
Ona sobie poradzi... Zaraz będą tak czy siak na miejscu.
A potem wszystko się ułoży... tak...

----Louey----


-Dzięki..
Wybacz, ale..-
Louey założył szalik i wziął kolejny głęboki oddech.
-Nieważne..-

Wyjrzał na jednego z ludzi z Repelli, popatrzeć jak dokładnie wyglądają..

Młody nie zareagował za bardzo na chłopca. Starszy obrócił się w stronę pojmanych, siedząc na przeciwko grupy.



Stewart Scalehunter

- "Słuchaj... Większość z nas, Repelli, straciła wielu przez magię."
Westchnął, mrucząc coś pod brodą...
- "...To naturalne... bać się czegoś, co może w każdej chwili zabrać ciebie lub tych, których kochasz."
W jego głosie usłyszeć można było zmęczenie... ból... nie tylko z jego pozornie starego wieku.
Schylił się odrobinę, w stronę Mithris, i złapał ją pewnie za miotające się pajęcze kończyny, prawie je miażdżąc.
- "Czy się mylę?"
Młodszy spojrzał momentalnie na Stewarta, a później wrócił do prowadzenia wozu...