~ T H A L A S S U S__F E A T H E R M O O N ~

Przysłuchiwał się bez odpowiedzi Cyrilowi do momentu aż rzucił pytaniem:
- Nowy major Arenot i ty macie wiele ze sobą wspólnego.
- Dawny major, jej ojciec, zmarł miesiąc przed Alice. Mówią, że napadły go jakieś cienie. Demony.
- Daliśmy spore wynagrodzenie za znalezienie jakichkolwiek śladów co do tego, ale niczym to nie poskutkowało.
- Ale wracając do tematu - Obecny Major Arenot to... ekscentryczna osoba...? - sam nie był pewien co do opisu tej osoby.
Obniżył głowę, uśmiechając się trochę szczerzej.
- Jest bardzo tajemnicza - jak każdy należący do terenów wschodnich królestw.
- Cicha, irracjonalna i niezrozumiała. Zupełnie inna od swego ojca.
- Krążą pogłoski, że należy do jakiegoś kultu...
- Ale to wszystko jakimś sposobem nie przeszkadza ludowi Arenot. Może to przez jej legendarną urodę.
Uniósł brew.
- Musimy to wyjawić. Ale to ty musisz działać. Dla nich, jesteś nadal jej prawą ręką.
- Musisz sprawić, że lud cię uzna za władcę. Inaczej, krew może spłynąć każdą ulicą Eden.
W końcu, kiwnął głową na rozkaz Cyrila, i oczekiwał od niego odpowiedzi.

Cyril słuchał słów elfa uważnie, a najbardziej zainteresowały go pierwsze wypowiedziane zdania, reszta- nie za bardzo. Satyr arogancko podniósł twarz, jakby nie dowierzając.

Demony? Czy ludzie zaczynają już szaleć w tych regionach?!
I co proponujesz, żebym zrobił? Jak mam sprawić, że lud uzna mnie za władcę?

Jeżeli to spotkanie zacznie się tak źle, jak te obrady to chyba osiwieję, potem ołysieję, a na końcu jeszcze poroże mi spadnie.

Ręka Satyra zręcznie zakończyła pisać dokument swoim podpisem. Oczy jeszcze raz przestudiowały tekst w obawie czy wszystko się nadaję.
Ale gorzej nie może być.

Wyślij pięciu najlepszych wojowników do stajni, wyruszam jeszcze dziś.

Po chwili odłożył pióro na swoje miejsce, zwinął dokument i schował go do szafki, zamykając go na klucz. Jeszcze nie czas to publikować, gdy publika myśli że wciąż jest doradcą. Satyr odsunął swoje krzesło wychodząc z biurka. Szybko się przeciągnął i rozejrzał po pokoju. Chwila po tym zaśmiał się głośno.

Bahaha! Jeszcze może sól wezmę na te demony, albo na samą córkę majora!
ha... ha.
...
Wino jest twoje.

i se poszedł kurde cyk elo do stajni

~ S A V A__S E R E F A M ~
Tanri i Sava, wraz z kilkoma strażnikami, przeszli przez Wysoki Most z powrotem do Baccakis, do Avary.
Choć nie było tutaj wielu drzew, to sam region był dość imponujący. Za licznymi fortami i posterunkami militarnymi leżało rozległe główne miasto z tysiącami mniejszych budynków, handlarzy i pozornie uradowanych mieszkańców.

Wokół miasta leżało wiele mniejszych wiosek i gospodarstw. Wszystko wyglądało jak idealnie ułożona sieć infrastruktury.
Gdy wędrowali dalej, zauważyli jak teren stawał się coraz bardziej górzysty. Z daleka widać było ogromne góry Lekhum, które wspinały się wysoko i daleko, aż do końca całej Vlandii.

...Sava głośno westchnął, trochę zapatrzony w te piękne krajobrazy.
Rzucił okiem na Tanri, patrząc co Sułtan robi. Może to nie najlepszy czas na trucie jej dupy.
- ...

Ak'kurat i jego kompania wędrowali już prawie cały dzień. Starcze ciało Ak'karukata zaczynało mimowolnie zasypiać...
Reszta niewolników i sama Urati zapewne byli też dość wyczerpani. Gotairydy zdawały powoli tracić swoją energię.
Gromada miała opcję, aby zboczyć trochę z trasy i zagościć w jakimś zamku w regionie Edenu, lub rozłożyć prosty obóz na resztę nocy nieopodal wejścia do gęstszego lasu, z racjami żywności jakie miała dostępne z tyłu platformy tronowej.

~ T H A L A S S U S__F E A T H E R M O O N ~

- Wiesz, nawet mógłbyś osiwieć. Nie wyglądałoby to tak źle.
Westchnął ze zmęczenia, rozkładając się wygodniej na sofie.
- Jedyne, w czym mogę pomóc to zebranie ludu i nastawienie ich na lepszą nogę.
- Ty musisz przekonać ich, swoimi słowami, i swoim sercem.

Przyglądał się z nadmierną ciekawością na całą podróż dokumentu do szafki...

- Kilkanaście ma jakieś kolacje na dole pałacu.
- Wszyscy należeli do elitarnej gwardii, tak więc nie powinno być problemu z wybraniem ich na oślep.
Kiwnął głową dość uprzejmie, gdy Cyril miał już wychodzić.
- Skromnie dziękuję, o miłościwy panie. - dodał sarkastycznie, unosząc całą butlę na toast, aż do momentu, gdy Cyril wychodził.
Później, Thalassus sobie zabrał wino i w podskokach wyszedł z biura, zamykając jego drzwi na klucz, i idąc do własnych komnat.

...

Minęła jakaś godzina, a Cyril i pięć gwardzistów, wszyscy na koniach i ubrani w proste szaty, wyruszyli na zachód, ku Arenot.
Podróż trochę zajmie, ale na szczęście powinna być bezpieczna i luźna.

Jeden z rycerzy postanowił rzucić komentarz w stronę Cyrila:
- Jejmość znowu zwaliła wszystko na was, co?
- Dopiero wyruszyliśmy, a wyglądasz jakbyś już wędrował po pustyniach wschodu kilka miesięcy!
Jego koń zbliżył się do rumaka Cyrila, aby angażować się bardziej w konwersacje.
Owym rycerzem był młody, dość przystojny satyr z porastającymi na wszystkie boki zielonymi włosami - wyglądające jak zrastający gąszcz lasów Eden.
Nazywał się Cervus, z tego co Cyril pamiętał. Rok temu wykazał się odwagą i dyscypliną w obronie przez rebelią w Ario, gdzie zyskał honorowy tytuł i miejsce w koszarach królewskiej straży Kholas.

Cyril, mimo jazdy na rumaku posiadał swoją głowę gdzie indziej. Ciągle zastanawiał się nad słowami Thala, które mimo, że znał, to nie wiedział w jakie słowa je ubrać by poruszyć serca ludu z Arenot.
Wreszcie ze swoich myśli wyrwał go inny satyr, może na lepsze. Cyril starał sobie przypomnieć skąd dokładnie go kojarzył- prawda, parę nieprzespanych nocy działało źle na sam stan mężczyzny, ale co mógł zrobić? Było tyle rzeczy do roboty, a tak mało czasu by je wykonać.

Satyr pomachał ręką przed swoją twarzą, jakby rozganiając poprzednie myśli, jak i myśli o tym, jak teraz wygląda. Po chwili wzdechnal głęboko, patrząc przed siebie z grzbietu konia.

Nic się na to nie poradzi. Ktoś w końcu musi rozkazy wykonywać, czyż nie?
...
Ser Cervus, cieszę się że tu jesteś.
Jak się wiedzie twoje życie?

Zapytał, z uśmiechem na twarzy. Oddalanie się od pałacu sprawiało że satyr czuł się rozluźniony, wreszcie mogąc oddychać poza murami zamku.

Urati przetarła czoło dłonią, zmęczona i niezbyt ochocza na dalszą wędrówkę.
~Nie sądzę, abyśmy w tym stanie daleko zaszli.
Kobietka szybko dostrzegła, że nie tylko ona była wyczerpana - Niewolnicy, Gotairydy, jak i sam Ak'Karukat wydawał się wyczerpać swoje całe zapasy energii.

Chociaż dalej pamiętała o sytuacji gdy zostali z rana napadnięci, to mimo to była przekonana, że najlepszą opcją na ten moment będzie gościna w jednym z zamków w Eden.
~Odpoczynek wydaje się być teraz najrozsądniejszą decyzją, a skoro i tak żeśmy w sojuszu z państwem królowej Alice...
Mam na myśli, że spędzenie nocy w jednym z jej zamków, bądź chociażby w jakimś innym budynku, będzie o wiele bezpieczniejsze niż na otwartej przestrzeni, gdzieś w lesie.

Sułtan patrzył się martwo w jeden punkt w przestrzeni z lekkim uśmiechem na twarzy.
Najpierw zaprasza nas na "ucztę", potem się nie pokazuje i wysyła swojego chłopca na posyłki, który nie ma pojęcia nic o manierach, uczta tak naprawdę była przygotowana dla chłopów, a potem nawet nie oferuje postoju na dzień lub dwa. Naprawdę, oczekuje, że przyjedziemy pilnie, by tu zapier-...dojeżdżamy... w ciągu tygodnia i nawet nie oferują nam odpocznku! W ogóle wszy-
Wewnętrzne wściekanie się Tanri-kizy przerwało głębokie westchnięcie po jej prawej stronie.

Huh?

Dopiero teraz Tanri obejrzała się i zwróciła uwagę na widoki dookoła niej. W drodze do Kholas, im bliżej do stolicy, tym mniej zwracała uwagę na urodę otoczenia, szukając informacji w jej otoczeniu, rzeczy, których mogłaby użyć jako przykładów, argumentów i wycofywała się, żeby zastanowić się nad tym, co mogłaby osiągnąć z tej wizyty.
Teraz, pomyślała Tanri, tym razem ze szczerym uśmiechem nie muszę się tym martwić. Jestem na drodze do domu, ten stres już za mną..

Sułtan zapatrzył się przez chwilę na jakieś podwórko z pozornie szczęśliwą rodziną, gdy przypomniała sobie o swoim towarzyszu podróżu.
Odwróciła swoją głowę do Savy. Poszukała szybko w głowie jakiś tematów na rozmowę, wybierając pierwszy z nich. Odchrząknęła i zaczęła mówić:
Powiedz, Sava, co myślisz o Edenie?

~ S A V A__S E R E F A M ~
Spojrzał prosto w oczy Tanri.
- Dzisiejsza wizyta była mym jedynym spotkaniem z nimi.
- Nie jestem pewien, co mam o nich myśleć, Sułtanie.
Chrząknął cicho i zatopił swoją prawą dłoń w jego włosach z tyłu, myśląc i lekko drapiąc się za uchem...
Odwrócił się w stronę gór.
- Władca wydaje się jeszcze mniej rozgarnięty od pogłosek o niej.
- Sam lud zdaje się być w porządku. Ich kultura jest dość ciekawa, nawet jeśli jest mętna w... niektórych przypadkach.
Przetarł swoje dłonie i spojrzał znowu na Tanri, mówiąc trochę pewniej:
- Musiałbym zobaczyć, jak walczą, aby ich ocenić. - wypuścił cichy chuch z nosa, w żartobliwym geście.
Wzruszył ramionami i zerknął ponownie na góry...

Ak'Karukat zaczął się chwiać, będąc na granicy zaśnięcia..
Ziewnął i lekko się pobudził.
-Nikt jeszcze nie wie, że posiadamy sojusze, moja *ziew* droga..
Zatrzymamy się w lesie-
I cyk do lasu obozik jestem zmęczony dobra

Cervus przystosował swoje tempo do tempa Cyrila. Zatrząsł mocno głową, ściągając ciemny kaptur płaszcza z łba i pozwalając jego włosom delikatnie fruwać za nim.
- Wzajemnie!
- Jak to przystało prostej, samolubnej istocie, cieszę się ostatnim miesiącem przez te zwiększone płace wojskowe.
Spojrzał wyżej, na zachmurzone niebo... Może niedługo zacząć padać. Może w końcu śnieg?
- Rok temu na świat przyszła moja mała gwiazdeczka. Już mówi do mnie "tata"!
- Nie sądziłem, że tak się ucieszę potomkiem, wiesz? - zaśmiał się krótko.
Schylił się lekko do Cyrila, mówiąc trochę ciszej:
- ...Tak z ciekawości; Królowa ma coś na myśli zwiększając te płace wojsk? Niektórzy w niższych dywizjach się niepokoją.
- Nie mam czelności... podważać lub wątpić w królową, ale... - westchnął lekko.
- Nigdy nie prowadziła wojną... A niektórzy mają... swoje obawy co do królewskiej mości.
Nadal jeździł, schylony ku Cyrilowi i ciekaw jego odpowiedzi.

Tanri również wypuściła powietrze nosem z jej ramionami lekko trzęsącymi się.
Masz racje... Ale nie rozumiem, co masz na myśli mówiąc mętna?
Tanri podniosła jedną brew, lekko zdezorientowana. Stale patrzyła w Savę, nawet jeśli się odwrócił.

Satyrowi mile było usłyszeć o rozwijającej się rodzinie Cervusa wiedząc, że powodzi mu się w życiu. Faktem było to, że Cyril nie posiadał żadnych planów by kiedykolwiek "wydłużyć" swoje drzewko genealogiczne... tym samym, pozostało mu tylko przyglądać się i słuchać innych.

Oh? Cieszę się twoim szczęściem...
Jak jej na imię?

Twarz chłopaka po chwili odwróciła się do Cervusa.
Z jednej strony wiedział, że lud będzie obawiał się prowadzenia przez nią jakichkolwiek bitew.. Nie wiedział, czy lepiej byłoby powiedzieć że wojska nie będą prowadzone przez Alice, ale przecież... czy wtedy to nie wydałoby się jeszcze bardziej podejrzane? Królowej nikt nie widział od miesiąca. Kolejny miesiąc sprawi, że pojawi się jeszcze więcej plotek, a to by tylko pogorszyło sytuacje...

Satyr pokiwał głową.

Eden zamierza zwiększyć swoje armie z... kilku powodów, stąd podwyższone płace.

Wzrok Cyrila przez chwilę unikał oczu żołnierza. Chłopak wzdychnął, śmiejąc się krótko.

Uwierz mi, też miałbym obawy na ich miejscu, ale nie ma czego się bać; Generał, a nie Królowa będzie dowodził podczas bitew... oczywiście,z jej rozkazami.
...
Powiedz, zawitałeś ostatnio do Arenot?
Słyszałem parę plotek co o tym miejscu czy majorze, kilka z nich brzmiały jak ze snu, coś o kultach...

~ S A V A__S E R E F A M ~
Zastanowił się na moment.
- ...Nie rozumiem ich zwyczajów.
- Uczty prawie nie było. Nie wiem, kiedy ci z Eden jedzą w takim czasie.
- I... W... w Harraki, nieobecność władcy byłoby ostateczną zniewagą i hańbą.
Zerknął na reakcję Tanri, a tak to nadal obserwował góry w zadumaniu.

Cervus kiwnął głową energicznie.
- Amia, panie.
Spojrzał na Cyrila, trochę zaniepokojony i z uniesioną brwią po jego przemowie o wojskach.
- ...No dobra. Wiedz, że Eden może zawsze na mnie liczyć. - wskazał kciuk ku jego twarzy, pełnej pewności.
Po tym pokazie, jego dłonie i wzrok znowu skupił się na sterowaniu konia. Inaczej byłby trochę nieodpowiedzialny.
- Nie. Wybacz, słyszałem pewnie to samo, co pan.

Adelheid wychodząc z zamku zmierzył się z małym kłopotem. Wygląda na to, że ludzie.. Chcą coś od niego..? Nie wiedział co się ogarnia, i przy wspinaniu się do karocy na ostatnim podwyższeniu do pojazdu zatrzymał się.

Zostawienie ich tak po prostu i możliwe rozjechanie mogłoby źle wpłynąć na reputację, i by było przeciw wierze.

Adelheid ostatecznie odwrócił się, i zadał ludziom pytanie, pełny determinacji i głodny prawdy.

Czegoż oczekujecie ode mnie, Arcybiskupa i władcy ziem Adelreich ? Powiedzcie, a ja was wysłucham!

Ci co się rzucali, niech się rzucają dalej i niech zostaną znowu odepchnięci przez strażników, ale ci co stoją i mają jaja, niech mówią! Jak nic nie będzie, stanie się to stratą czasu jedynie. Jego głos nie był deep jedni mogą pomyśleć że to chłop, drugi że to baba, jeden kij.

Przez tę część dialogu Cyril pozostał cicho. Sam całkiem nie wiedział, czemu zdecydował się chwilę przemilczeć słowa Cervusa.
Gdy inny satyr zwrócił ponownie swoje skupienie na jeździe, Cyril spojrzał z jakby rozczulonym wzrokiem na mężczyznę, sam po chwili wracając do prowadzenia swojego konia.
Po stronie Eden, huh...?

Dobre imię....

Cyril poklepał swojego wierzchowca, sekunda po tym zacieśniając chwyt na lejcach.

dzień jest krótki a noc długa, pośpieszmy się póki słońce jest na niebie, gdy jeszcze mamy czas.

Myślę, że po prostu byli niewychowani i tyle. To nie są ich zwyczaje, to jest powszechna kultura.
No chyba..., że....

Tanri przeciągała sylaby dla większego efektu, a później z przyciszonym tonem, jakby mówiąc sekret, powiedziała:
To spisek przeciwko Królowej. No to by miało sens, co nie? Nie wpuściliby jakiejś wieśniary na tron, a królowa na pewno by dbała o dobro swojego państwa! Musieli jednak coś zorganizować, aby to ukryć i ponieważ bez królowej, szybko zaczęli upadać! Tłumaczyłoby też, czemu ten wieśniak z nami negocjował zamiast Królowej. Nie chciał dopuścić do tematu, wkurzał się, nie umiał zachować spokoju, więc pewnie ani nie umie w kulturę, a to jest jakaś intryga!

Podczas jej wywodu Tanri żywo, jak na osobę, która siedziała całą konferencję z martwym wyrazem twarzy, gestykulując, a pod koniec na jej ustach osiadł psotliwy uśmieszek. Po chwili przerwy, jednak dodała,

Nie no, żartuję. Jakie są szanse, że to akurat, by się wydarzyło, prawda?

Każdy ucichł, gdy Adelheid się do nich zwrócił.
Przez dobre pół minuty, każdy stał cicho, nie wiedząc, co powiedzieć.
W końcu, jeden z nich wystąpił - jakiś facet w średnim wieku z krótkimi i brudnymi szarymi włosami na których ułożone były masywne szpiczaste uszy, najprawdopodobniej należące do jakiegoś psa. Na czole miał jakieś zielone malunki.
Był ubrany w bardzo proste i biedne łachmany zszyte z jakiegoś taniego materiału i części skór zwierząt. Wyglądało to bardziej jak suknia ledwo sięgająca do kolan niż prawdziwe ubranie. Ktokolwiek spodziewał się po nim ogona, nie ujrzał go. Po prostu go nie było. Może stracił.
- Czcigodny... Czcigodny Arcybiskupie!
- Wpuść nasze... nasze losy za góry Adelrajdż, błagamy!
- Uratuj nas od głodu i biady!
Sam się ukłonił, mając ryj taki, że łzy mu trochę zaczęły lecieć z twarzy.
Każdy po chwili wrócił do wiwatowania i darcia się, popierając wilka, do momentu aż Adelheid znów nie przemówi.
Niektórzy strażnicy patrzyli się na Adelheida z osądem...
Chaos.