~ S A V A__S E R E F A M ~
Wzruszył ramionami.
- Równie dobrze, może to być prawda.
- ...Osobiście, jeszcze tego nie przypuszczam. Możliwe, że jeszcze nie przywykłem do intryg.
Był trochę zdziwiony humorem Tanri, i na ten moment miał bardziej zajęty umysł samym Sułtanem niż sprawami politycznymi.

Sigfrid i Caesiilia dotarli do portów, i szybko z góry zauważyli płonący się statek, na którym jeszcze dzisiaj przemierzali niebezpieczne morza do Kholas. Stał wokół niego tłum wściekłych wieśniaków z wędkami, pochodniami i harpunami, wiwatujących do płonącego statku. Zdawało się, że wiwaty były o naturze religijnej, bo było coś o wybawieniu duchów i pokoju.

Ludzi było jakiś pięćdziesięciu. Reszta raczej unikała tych wandali. Strażników nadal nie było.

Minęły kolejne trzy godziny podróży Cyrila do dalekiego księstwa Arenot. Niebo już było prawie kompletnie czarne.
Księżyc na szczęście dobrze oświetlał krajobraz tej nocy.
Jego grupa zrobiła moment postoju w samym Eden, zanim znów wyruszą.
Ognisko było ładnie wyłożone, a każdy dostał jedzenie w zapasach, które głównie było złożone z jedzenia pozostałego po uczcie.
Dwaj rycerze wyruszyli na zwiad na wypadek bandytów w okolicznych lasach Eden; Cervus i starszy brązowowłosy mężczyzna o imieniu Attaric.
Wrócili pół godziny później, z wieściami o dalekim obozie jakiś wędrownych orków dalej w Lesie Pajęczym na bezpośredni zachód.
Cyril mógł podejrzewać, że był to Ak'karukat, ale nie miał pewności. Inwestygacja spowolniłaby drogę.
- Panie, powinniśmy wyruszyć. Północ jest blisko, a nie przystaje na królewskiego doradcę nocować na drodze.

Gdy wreszcie nastał czas na postój satyr zszedł ze swojego konia i przywiązał go do najbliższego drzewa, po chwili rozluźniając kołnierz swojej koszuli by swobodniej móc oddychać. Przez jakiś czas wpatrywał się w księżyc, jakby zaczarowany. Nie tknął jedzenia.
Wreszcie z jakby oczarowania wyrwał go dźwięk nadchodzącego Cervusa i Attarica. Cyril powoli odwrócił się w ich stronę, obserwując płomienie w ognisku.

Ci orkowie... hm.

Zmęczone oczy satyra jakby gwałtownie się podniosły na Cervusa. Chyba nie podobał mu się fakt, że większość ludzi bawiła się w udawanie, że Cyril jest ważną osobą.

Status czy nie; nie ma znaczenia.Jeżeli jesteście gotowi do dalszej podróży- dosiądźmy koni.

Satyr wykonał kilka kroków do swojego rumaka, wpierw głaszcząc go po szyi. Nie minęło parę minut gdy zgaszono ogień, a Cyril czekał na grzbiecie konia za swoimi żołnierzami, gotowy do dalszej drogi.

Zostaliśmy błogosławieni jasną nocą; ruszajmy.

Tanri odwróciła wzrok, znowu patrząc gdzieś na widoki.
Muszę przyznać, że jednak masz rację z tym, że dziwnie tu jest.
Naprawdę nie spodziewałam się, że da się aż tak zaniedbać tak wielkie państwo. Skoro tak wygląda stolica to co jest z resztą!
Sułtan zmarszczył brwi, lecz po chwili potrząsnęła głową, jakby chciała odwrócić swoją uwagę od polityki.
...Przynajmniej widoki są ładne. Nie to samo, co w domu, ale jakoś bardziej...zielono.
I miód mają dobry, jak na takie warunki. Nie ma szans w porównaniu do naszego, ale dalej całkiem niezły.

~ S A V A__S E R E F A M ~
Przysłuchiwał się tyradzie Sułtana.
- Tym większe państwo, tym trudniej nim zarządzać. Tak przynajmniej słyszałem.
Kiwnął głową po reszcie przemowy Tanri, nie mając nic do dodania na ten temat.
Po jakimś czasie, znów się odezwał:
- A więc. Gdzie Sułtan spędzi noc w tej długiej drodze do domu?



...

Cyril i jego gang wyruszył dalej, w stronę Arenot. Z odrobiną szczęścia, dotrą do granicy Eden z Ario za dwa dni.
Poruszali się przez łyse lasy Eden... Podczas drogi, zaczął padać lekko śnieg, ale tylko na pół godziny, po czym było spokojnie.

...Dwa dni później, satyr i rycerze dotarli do granicy Eden z Ario, przez którą przeszli bez trudu. Ario było otwartą przestrzenią z dużą kulturą rybacką i terytorialną. Cenią swoją autonomię, ale to dobry lud z pracowitymi chłopami. Nigdy nie sprawiali problemów krajowi i cenili z nim współpracę.

Cervus i Cyril przez ten czas dzielili się konwersacjami na nieznaczne, małe tematy aby łatwiej spędzić podróż.



...

Słońce drugiego dnia wstało, i Ak'karukat wraz ze swoją żoną i eskortą wyruszyli dalej na zachód.
Droga była bardzo spokojna, choć trwała prawie dwa tygodnie...

Ak'karukat dotarł na swojej platformie do Usreg Gotai, widząc Wielkiego Gotaia na horyzoncie, w samym środku równin.

...Trzy jeźdźcy Gotairyd przybyli z kierunku żółwia. Jeden z nich był niższym generałem:
- Wodzu! Setki wojsk dzikich ludzi z zachodu Usreg zbiera się nieopodal Gotai!
- Twoje wczesne przybycie jest zbawieniem nas wszystkich!...
- Obrony zostały przygotowane zgodnie z planem najstarszego syna wielkiego wodza i wodza wojennego Turoka!

Myślałam nad zatrzymaniem się w jednym z tych zamków w których zatrzymaliśmy się w drodze na konferencje.
Mówiłam gospodarzowi, że możliwe, że odwiedzimy go jeszcze wracając...
Tanri rozprostowała i zgięła swoje skrzydła, rozciągając je po tak długim czasie trzymania ich w jednej pozycji. Ajjjj mrowienie...
Obróciła się na tyle, by móc poukładać trochę piórka, które nachodziły na siebie w nieprzyjemny sposób. Mimo, że nie mogła latać z tymi skrzydłami, to dalej było nieprzyjemne, a czasami nawet bolesne, mieć nieułożone pióra.

~ S A V A__S E R E F A M ~
Sava starał się skrycie zerkać na boską okazałość skrzydeł Tanri, będąc na wpół skupiony na konwersacji.
- Lala Dariusz? Pamiętam go. Jego dwór wydawał się nadto gościnny. - kiwnął głową, zgadzając się z sugestią Sułtana.

Cyril, Cervus, Attaric i trzech innych rycerzy po kolejnych czterech dniach dotarli do granicy Arenot, która była strzeżona przez średnio uzbrojonych żołnierzy liczących około dwudziestu - sygnatura wojska Arnockiego były czarno-białe poncza, a im ich nie brakowało. Byli solidnie uzbrojeni - długie halabardy, porządne miecze i silne, duże tarcze z herbem z białym tłem i czarną sylwetką smoka.

- Stać! - jeden krzyknął, po czym reszta stanęła na baczność, blokując drogę Cyrilowi.
- Na rozkaz królowej, żaden niezapowiedziany gość nie wkroczy na święte ziemie Arenot.
Kapitan dywizji krzyczał stanowczo do grupy rycerzy i doradcy, którzy nadal mieli na sobie ciemne kaptury i szaty ukrywające ich prawdziwe oblicza.

Cyril był z lekka zaskoczony nagłym zatrzymaniem przez żołnierzy, a tym bardziej ich słowami. Rozkaz królowej? Święte ziemie? Wszystko to wydawało się mu nie na miejscu, ale jeżeli chciał przejść dalej, musiał coś zrobić.

Ależ, ależ, panowie! Po co ten pośpiech?

Cyril wziął ze dwa kroki do tyłu, wyciągając puste ręce z szat by ci zobaczyli, że ten nie ma broni.

Jesteśmy jedynie kapłanami, panowie. I to kapłanami, którzy mieli ustalone spotkanie z majorem...
Z pewnością dotarła do was wiadomość? Jeżeli jednak nie....
Chyba nie chcielibyście, by królowa była wściekła za opóźnione spotkanie, prawda?

Kapitan straży prychnął cicho, pod swoim grubym hełmem, który zakrywał prawie całą jego twarz poza kilkoma dziurkami w stali.
- Nigdzie się nie śpieszymy.
- Nasza królowa nakazała zakaz wstępu kapłanom z waszych druidycznych kultów.
Przez długi czas zdawał się gapić w Cyrila...
Później, odwrócił się raz do kompanów po lewej stronie, a raz do tych po prawej.
Spojrzał znowu na satyra i nagle przybrał przyjazny ton głosu:
- Ale, skoro było ustalone - to proszę. Pokażcie twarze i przejdźcie po kolei do inspekcji.
- Ty idziesz ostatni, satyrze. Mam dla kapłana kilka pytań.
Schylił łeb w lewo, oczekując przyjęcia jego oferty.

Ak'Karukat pobudził się.
-Jedźmy tam od razu!-
Powiedział energicznie.

Hmh.

No i cyk. Satyr był w kropce. Mógł się tylko modlić o to, że nie widzieli nigdy jak wygląda doradca królowej.
Szybko skinął głową w stronę kapitana po czym wzrokiem przeleciał po swoich żołnierzach. Szybko kiwnął swoim ludziom by ci w razie... nieprzychylnej sytuacji byli gotowi do wyciągnięcia broni. Sam stanął gdzieś z boku, oczekując aż każdy przejdzie inspekcje.

Tanri prychnęła cicho.
W porównaniu do Cyrila, gościna tam była doprawdy boska... Jak myślisz, ile zajęłoby dotarcie do jego zamku?

Rycerze u boku Cyrila zdawali się być bardzo zdezorientowani jego akcjami.
Cervus przełknął ślinę i zsunął się ze swojego rumaka.
Dwaj strażnicy powędrowali za grupę, jakby otaczając ich...
Strażnik, po nagapieniu się na Cervusa, zwrócił się do Cyrila:
- Rozumiesz, jak podejrzanie to wygląda, kapłanie? Mieliśmy kilka takich przypadków.
Zaśmiał się krótko, zbliżając się jednym krokiem do królewskiego doradcy.
Cervus miał właśnie podejść do tzw. "inspekcji", ale zdawało się, że każdy oczekiwał reakcji Cyrila.

~ S A V A__S E R E F A M ~
Przewrócił oczami, wzdychając cicho.
- Nie więcej niż trzy godziny. - uśmiechnął się na moment.
Słoń zmienił kurs na Divanrah - fortece należącą do Laly Dariusza Shahamenida. Lala była honorowym tytułem zarządcy danego mniejszego terytorium, coś w stylu hrabi lub majora.

...

Po godzinie drogi, Divanrah był widoczny z daleka - wielki czerwony kloc na wzgórzu otoczony dwoma warstwami murów i z ogromnym balkonem wspieranym grubymi, 20-metrowymi słupami. Forteca miała cztery piętra i dość spore podziemia. Zbudowana była tutaj setki lat temu, i jest jednym z najstarszych stojących zamków w Vlandii.

Otaczające Divanrah wioski - Divierbys i Darhumer, były miłym widokiem mimo swojej stosunkowej biedy. Były to proste wioski, ale tryskały życiem - pracowity lud szedł ulicami robić swoje, mijając bawiących się dzieci, podczas gdy straż porozstawiana dość szeroko nad wszystkim czuwała.

W połowie drogi, obok królewskiego słonia zaczął jechać jakiś konwój z dziesiątkami koboldów w wozach.
Wężowy i brodaty kierowca karawany pomachał z dołu do Tanri:
- Cześć Sułtanowi!
Sava miał skrzyżowane ręce i kiwnął ku mistrzowi karawany, stawiając swoje uszy wysoko, z dumą na twarzy.

Kawalerzyści kiwnęli głową i prędko zaprowadzili królewską drużynę do Gotai.

Dla nieuważnego oka, Gotai może zdawać się zwykłą leśną częścią otoczenia - wrośnięty w ziemię gigant stosuje kamuflaż, aby nie zdezorientować lokalnych bestii i utrudnić logistykę wrogom. Zbliżając się do skorupy żółwia, widniały mniejsze chatki służące jako mieszkania i siedziby łowców, drwali czy zielarzy orków. Tym bliżej, tym więcej siedlisk. Wyglądało na to, że wszystkie budowle były opustoszałe.

Drewniane palisady zbudowane na zewnętrznym pierścieniu skorupy Gotai otworzyły się natychmiastowo na widok przybyłego wodza. Straż wiwatowała gardłowymi okrzykami, machając włóczniami w górę i w dół.

Teren Gotai od środka wyglądał egzotycznie - bujne i grube drzewa z zawiniętymi pniami i korzeniami wyrastającymi na wszystkie strony - przecięte tylko aby zrobić miejsce na przekopaną drogę do samego Wielkiego Hallu Ak'karukata. Co jakiś czas, Wielki Wódz i reszta jego grupy zauważyłaby mobilizujące się orcze wojska, maszerujące ku palisadom. Wiele mieszkańców zajmowało się gadaniem o aktualnej sytuacji - mniejsza część ignorowała to i zabierała się do swojej roboty jak co dzień.

Sam Hall wodza był otoczony małym drewnianym grodem z małą fosą wokół niego. Prawie górując nad wszystkimi drzewami stał namiot wodza i jego rady - był potwornie wysoki i szeroki. Był okryty wszystkimi wyobrażalnymi skórami na świecie - skórami zwierzyny Vlandii i z poza niej. Droga z wrót grodu do owego namiotu była pełna wielkich pochodni na zboczach. Pochodnie te płonęły zawsze z jednym wyjątkiem - w dzień śmierci wodza, pochodnie są gaszone aż do inauguracji kolejnego przez wysokiego kapłana.

Wszelcy doradcy dołączyli do Ak'karuta w drodze do stołu narad w namiocie, w którym czekała na niego reszta rady i dwaj synowie.

...

Ak'karukat dowiedział się, że barbarzyńcy grupują się na największym wzgórzu Usreg - prawie tak wysokim jak szczyt pleców Gotai.
Za nimi są szeregi uzupełniające się nawzajem i linie dostawcze. Sama armia Aughruaeligh miała wokół siebie namioty i jedną drewnianą wieże strażniczą. Wzgórze było pokryte lasami.

Generał szacuje, że ich jest ich prawie tysiąc. Do dyspozycji, Gotai ma aktualnie dwie dywizje profesjonalnych jeźdźców i piechoty liczące razem ok. dwieście; siedemset chłopów Gotai, z których większość ma dawne doświadczenie bitewne i potrafi posługiwać się dzidami i maczetami; i trzy dywizje 'karne', złożone z weterana dowodzącego i żołnierzy powołanych do tych armii jako odpokutowanie za dawne popełnione zbrodnie.

Z wiedzy zwiadów, barbarzyńcy nie posiadają jakichkolwiek broni oblężniczych oprócz prostych drewnianych taranów i drabin, a ich łuki są proste, i nie kompozytowe.

Ponoć człowiek dowodzący tą armią jest znany za zjednoczenie lokalnych wodzów z Aughruaeligh pod jednym sztandarem - sztandarem sarniej czaszki z trzema krwawymi kłami pod nią.

Każdy oczekiwał na słowo Ak'karukata, i jakiekolwiek pytania skierowane co do strategii tej wojny.
Jego żona na ten czas jest u boku wodza.

Satyr nie ruszył się ze swojego miejsca gdy był otaczany przez żołnierzy. Przez długą chwilę patrzył na kapitana intensywnym wzrokiem po czym wzruszył ramionami.

Byłoby lepiej gdyby ta "podejrzana inspekcja" się pośpieszyła...
Zapewniam cię, że nie mam całego dnia by siedzieć tutaj, kapitanie.
...
Miejmy to za sobą.

Tanri była wyprostowana, leniwie machając końcówką ogona.
Sułtan uśmiechnął się uśmiechem zarezerwowanym tylko dla jej poddanych, wyglądając przy tym tak dumnie, jak zawsze.

Nie ważne, jak urokliwe są wioski tutaj, jak pięknie wygląda zieleń, zawsze miło zobaczyć rodaka.

Kapitan straży wzruszył ramionami.
Cervus podszedł do strażników, a ci go przeszukali, zdejmując mu ciemny płaszcz, i ujawniając jego brązową zbroję, tarczę, miecz i bujne zielone włosy.
Większość ze straży trzymała swoje bronie w gotowości...
- Kapłanie, huh? Reszta z was jest taka sama, czy mamy siedzieć tutaj cały dzień?